Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ Νο 1

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ

ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

ΤΡΙΜΗΝΗ ΕΚΔΟΣΗ

Έτος 1ο, Αρ. Φύλλου 1, Φεβρουάριος - Μάρτιος – Απρίλιος 2000

Γραφεία: Νικηταρα 21-23. Νέα Φιλαδέλφεια. Τ.Κ. 14342. Τηλέφ. 2531412

Τριμηνιαία έκδοση
ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Ιδρυτής – Ιδιοκτήτης
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Εκδότης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ

Υπεύθυνος ύλης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ



Συνδρομές
Ετήσια εσωτερικού δρχ. 2000
Ετήσια εξωτερικού $ ΗΠΑ 20
$ Καναδά 20
$ Αυστραλίας 20





ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΛΚΛΟΡ. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΝΗΜΕΣ

Ομιλία του Σ. Τραγάρα για την επαναδραστηριοποίηση του Συλλόγου

Σταύρος Τραγάρας


Αγαπητοί συγχωριανοί,

Πρώτα-πρώτα θέλω κι εγώ να σας ευχηθώ καλή χρονιά και με υγεία και χαρά στις οικογένειές σας. Μετά θέλω να σας πω ότι βλέπω μια λάμψη, μια θρυαλλίδα, μια χαρά να καθρεφτίζεται στα μάτια σας. Είμαστε όλοι χαρούμενοι σήμερα, γιατί ξαναγίναμε όλοι παιδιά. Βυθιστήκαμε, κατρακυλήσαμε, εμβαπτιστήκαμε στα παιδικά μας χρόνια. Τότε που όλα μπορεί να ήταν φτωχά και ταπεινά , αλλά ταυτόχρονα ήταν πλούσια και λαμπερά. Τότε που μπορεί να μην είχαμε ούτε καν τα χρειώδη, ακόμα και το ψωμί μπορεί να έλειπε μερικές φορές, αλλά εμάς δε μας ένοιαζε αυτό καθόλου, γιατί είχαμε τα ακατανίκητα νιάτα μας και τα ωραία όνειρά μας. Είχαμε τους νιους τους πατεράδες μας και τις ωραίες μάνες να κρατούν το χέρι μας και να χαϊδεύουν τα μαλλιά μας.
Ξέρετε τι κάνουμε σήμερα ,αγαπητοί συγχωριανοί; Ξανανιώνουμε όσους γέρους γονείς υπάρχουν και τους φέρνουμε καντά μας. Ξαναζωντανεύουμε όσους γονείς ή αδέλφια έφυγαν, κι αυτοί κατεβαίνουν απ’τις φωτογραφίες τοίχου κι έρχονται κοντά μας νέοι κι ωραίοι. Αυτό κάνουμε σήμερα.
Κι εμείς που οι περισσότεροι γκριζάραμε ή ασπρίσαμε, που πολλοί περάσαμε την πύλη των 40 και 50 και των 60, που πολλοί εισήλθαμε ήδη στο βασίλειο της πρεσβυωπίας, είμαστε πάλι παιδιά, περήφανα για το χωριό των πατεράδων μας και των παππούδων μας, περήφανοι για τους ίδιους τους προγόνους μας, που μπορεί να ήταν ταπεινοί, είχαν όμως μια στάση ζωής και μια αριστοκρατική αντιλήψη, που συμβαίνει να μην την έχουν διόλου οι αριστοκράτες και να την έχουν με το παραπάνω αυτοί οι άνθρωποι των χωριών, οι πατεράδες μας και οι μανάδες μας.
Και ύστερα; Τι έγινε ύστερα; Ύστερα μας είδε μοίρα ζηλιάρα και μας εξόρισε. Και χάθηκαν τα ωραία χρόνια. Και χάθηκαν όλα. Και ήρθαν στιγμές που ο καθένας μας είπε με τον τρόπο του «Παιδάκι είμαι απ’αλλού, χωρίς κανένα φίλο». Εμείς δε φύγαμε, γιατί λιποψυχήσαμε. Δε λιποταχτήσαμε εμείς. Αγωνιστήκαμε ,όπως λέει και η φράση «ύπέρ της πόλεως ταύτης και πάσης πόλεως χώρας». Και μάλιστα αγωνιστήκαμε όχι από κάστρα και πολεμίστρες που ίσως πολέμησαν αυτοί που έμειναν, αλλά πολεμήσαμε στον προμαχώνα της Άμμου, εκεί που ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος απ’τους βαρβάρους. Εμείς που φύγαμε αντιμετωπίσαμε τους Εγχειρογάστορες και τους Εκατόγχειρες της Πολιτείας. Κρατήσαμε όμως τις θέσεις μας, οργανώσαμε την αντίστασή μας, κρατήσαμε τις παραδόσεις μας και κάναμε έναν αγώνα συνεχή για να μην ξεχάσουμε το αληθινό μας πρόσωπο. Εμείς δε γίναμε γιαπάκια ούτε τσιράκια των κάθε λογής ψευδεπίγραφων εκμοντερνισμών. Εμείς οι Ατσικιώτες παραμείναμε αθεράπευτα παιδιά των χωραφιών, όποια δουλειά κι αν έτυχε να κάνουμε. Κι οι πατρογονικές μας εστίες και οι θύμισες οι παιδικές, παρέμειναν μια άγκυρα ελπίδας για τους δύσκολους καιρούς.
Το αληθινό μας πρόσωπο, αγαπητοί συγχωριανοί, είναι το παλιό παιδικό ελκυστικό πρόσωπό μας. Κι αυτό δε χάνεται. Βρίσκεται κρυμμένο σ’ένα δωμάτιο του μυαλού μας, όπου κατοικεί η αθωότητα. Αυτή η αθωότητα που τη συλλαμβάνουμε φευγαλέα πότε-πότε στα χαμόγελα. Που έρχεται αυτή η ίδια και μας βρίσκει όποτε θέλει . Όπως σήμερα. Που μοιάζει με σιγανή προσευχή. Ή που μοιάζει με θύελλα, με αέρα καθαρό που φυσά απ’τον Αγιαρμόλα, που φυσά μέσα μας,πλημμυρίζοντας το ασήμαντο της καθημερινότητας. Αυτός ο αέρας που μας πηγαίνει στους πέρα κάμπους και στους πέρα τόπους. Είναι αυτός ο αέρας ο θαλασσινός που φέρνει τις μυρωδιές του χωριού μας. Εκείνη τη μυρωδιά του καφενείου ή τη μυρωδιά του ψωμιού που ξεφουρνίζει η μάνα μας, τη μυρωδια των χωραφιών μετά τη βροχή. Είναι ο αέρας που φέρνει ζουμπούλια απ΄τα πράσινα σαθήρια μας κι ολόασπρους γλάρους θαλασσινούς να πετούν.
Αυτές οι συγκεντρώσεις των συλλόγων, οι αρχαιρεσίες κ.λπ., δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα πρακτικά μιας μυστικής και ταυτόχρονα μεθυστικής και λυτρωτικής επικοινωνίας του καθενός, με το εσωτερικό είναι του. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι βέβαια τα πρακτικά, αλλά αυτή καθ’εαυτή η επικοινωνία.
Επειδή στη σημερινή συγκέντρωσή μας βλέπω αρκετούς νέους, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν τις ίδιες εμπειρίες με εμάς τους πρεσβυτέρους, θα ήθελα να τους πω δύο κουβέντες. Μέσα στα κύτταρά σας, μέσα στα γονίδια σας, μέσα στο DNA σας, φέρνετε αυτές τις ωραίες καταβολές των γονιών σας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στολίδι σας και η μεγαλύτερη προίκα σας. Το αν θα γίνεται καλύτεροι από τους γονείς σας εξαρτάται μόνο από εσάς. Αν θα γίνεται χειρότεροι, δεν έχετε καμία δικαιολογία. Αν ο όρος «παιδιά των χωραφιών» δε σας λέει και πολλά πράγματα, δεν πειράζει. Περνώντας τα χρόνια, θα νιώσετε μεγαλύτερη την επιθυμία να επιστρέψετε στις ρίζες σας. Αυτό είναι νομοτελειακή αρχή, ισχύει για όλους.
Αγαπητοί συγχωριανοί
Ο Σύλλογος είστε εσείς. Ελάτε στις εκδηλώσεις του. Οι Σύλλογοι δεν είναι φολκλόρ. Είναιοι παιδικές μας μνήμες. Τιμήστε την ταυτότητά σας. Τιμήστε τις ρίζες σας και τις παιδικές σας μνήμες.

Σας ευχαριστώ.









ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ
Γερανίου 39, Αθήνα 10431
Τηλ. 2531412, 9412318 Αθήνα 9/2/2000

Αγαπητοί συγχωριανοί

* Με ιδιαίτερη χαρά σας πληροφορούμε ότι η ετήσια χοροεσπερίδα του «Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου» θα γίνει στο κέντρο διασκεδάσεως «ΦΑΡΟΣ», Λεωφόρος Δεκελείας 201, στη Νέα Φιλαδέλφεια (Έναντι Άλσους), στις 3 Μαρτίου 2000, ημέρα Παρασκευή. Ώρα προσέλευσης, στις 9 με 9.30΄ περίπου, το βράδυ.

* Θα σας διασκεδάσουν οι εξαιρετικοί καλλιτέχνες, Σοφία Κολλητήρη, Ματθαίος Γιαννούλης, ο Λημνιός Παναγιώτης Λαντούρης και άλλοι. Στο βιολί ο περίφημος Στάθης Κουκουλάρης.

* Το μενού περιλαμβάνει ζεστά ορεκτικά (σφολιάτα, λουκάνικο, ντολμαδάκια, ζαμπόν), κυρίως πιάτο (μοσχάρι ψητό με γαρνιτούρα), σαλάτα (μία ανά 2 άτομα), τυρί (φέτα ατομική) και φρούτα εποχής (μήλο, πορτοκάλι). Η τιμή κατ΄ άτομο για το ανωτέρω μενού είναι 5000 δραχμές.

* Κρασί «Απέλια» και «Καμπάς» προσφορά, στην τιμή των 4000 δραχμών το μπουκάλι. Μπύρα 1200 δραχμές και αναψυκτικά 800 δραχμές το μπουκάλι.

* Η χοροεσπερίδα αυτή θα μείνει αξέχαστη. Θα είναι όλοι εκεί. Πάρτε φίλους και συγγενείς και ελάτε.


Με αδελφικούς χαιρετισμούς


Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Πρόεδρος Ο Γ. Γραμματέας


Σ. ΤΡΑΓΑΡΑΣ Χ. ΜΑΝΩΛΟΎΚΟΣ





ΚΟΣΜΟΣΥΡΡΟΗ ΣΤHΝ ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗΣ ΠΙΤΑΣ ΤΩΝ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ

Μεγάλη επιτυχία σημείωσε η εκδήλωση της κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας του «Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου» που έγινε στο ξενοδοχείο «LA MIRAGE» της πλατείας Ομονοίας, στις 23 Ιανουαρίου 2000. Παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και την επιδημία γρίππης, η προσέλευση των Ατσικιωτών και των Προπουλιανών ήταν πρωτοφανής. Μια αίθουσα χωρητικότητας άνω των 300 ατόμων γέμισε ασφυκτικά, οι καρέκλες τελείωσαν και οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου έφερναν καθίσματα από τις άλλες αίθουσες. Είδαμε με μεγάλη ικανοποίηση συγχωριανούς, οι οποίοι για πρώτη φορά έρχονταν στις εκδηλώσεις του Συλλόγου.

Κοπή της πίτας: Από αριστερά, Απόστολος Οικονόμου, Μπάμπης Μανωλούκος, Σταύρος Τραγάρας, Γιάννης Μπεκρής, Δέσποινα Βασιλάρα, Κώστας Γιαννέρης, Δημήτρης Τσουβελεκάκης


Το πρόγραμμα άνοιξε ο γενικός γραμματέας του Συλλόγου Χαράλαμπος Μανωλούκος, ο οποίος προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση όταν αναφέρθηκε στους συγχωριανούς που έφυγαν απ’ τη ζωή, το έτος που πέρασε, κρατώντας ενός λεπτού σιγή στη μνήμη τους. Στη συνέχεια ο Νομαρχιακός Σύμβουλος και συγχωριανός μας Στρατηγός Νίκος Αρχοντίδης απηύθηνε σύντομο χαιρετισμό και τον διαδέχθηκε στο βήμα ο πρόεδρος του συλλόγου Σταύρος Τραγάρας , ο οποίος μετά από σύντομη ομιλία έκοψε την πίτα. Ο τυχερός της χρονιάς ήταν ο Γιώργος ο Γιαννάς που βρήκε το φλουρί και έλαβε ως δώρο το βιβλίο «Ναοί και εξωκλήσια της Λήμνου», αξίας 20.000 δραχμών.

Στον κεχαγιάδικο: Μπάμπης Μανωλούκος, Μένια Γιαννά, Απόστολος Οικονόμου, Στέλιος Ντινενής



Χορού συνέχεια: Απόστολος Οικονόμου, ασπαζόμενοι Γιώργος Γιαννάς και Στέλιος Ντινενής, Σταύρος Τραγάρας, Μένια Γιαννά.


Μαζί με την πίτα προσφέρθηκαν εν αφθονία διάφορα εδέσματα, αναψυκτικά, καφέδες, ενώ το κρασί εφερε στο κέφι τους συγχωριανούς. Συμμετείχε στην εκδήλωσή μας αφιλοκερδώς το μουσικό συγκρότημα του Χρήστου Καφαλτή, ο οποίος είναι και πρόεδρος των Παναγιωτών Λήμνου. Ο ίδιος ο Χρήστος Καφαλτής έπαιξε ακορντεόν και τραγούδησε, ενώ ο Λημνιός Γιάννης Κεχαγιάς έπαιξε λύρα. Χόρεψε το χορευτικό συγκρότημα της Ομοσπονδίας Λημνιακών Συλλόγων φορώντας ωραίες στολές, όλους τους Λημνιούς χορούς. Οι συγχωριανοί χόρεψαν κι αυτοί με μεγάλη διάθεση, θαυμάσθηκαν δε ιδιαίτερα στον κεχαγιάδικο οι Απόστολος Οικονόμου, Χαράλαμπος Μανωλούκος, Στέλιος Ντινενής, Γιώργος Γιαννάς και η σύζυγός του. Έγινε και λαχειοφόρος, στην οποία οι συγχωριανοί ανταποκρίθηκαν με προθυμία και κληρώθηκαν 35 δώρα, κυρίως βιβλία και εικόνες, που έδωσαν μεγάλη ικανοποίηση στους τυχερούς. Παρουσιάσθηκε και προσφέρθηκε το νέο μπρελόκ του Συλλόγου Ατσικιωτών, με την ευκαιρία της νέας χιλιετίας, που είναι γαλάζιο και λευκό, σε σχήμα καρδιάς και έχει επάνω χαραγμένες τη Λήμνο και την Ατσική.

Το μπρελόκ




Χρήστος Καφαλτής ακορντεόν, Γιάννης Κεχαγιάς λύρα.


Γενικά ήταν μια καλά οργανωμένη εκδήλωση, για την οποία εργάσθηκαν όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, μια εκδήλωση πλούσια, με μουσική και χορό, αλλά κυρίως μια εκδήλωση που χαροποίησε τους συγχωριανούς αφού είχαν την ευκαιρία να ειδωθούν, να μιλήσουν, να θυμηθούν τις ρίζες τους και τα παιδικά τους χρόνια. Και του χρόνου με υγεία.





ΑΤΣΚΙΩΤΚΙΕΣ ΣΥΤΧΙΕΣ

Θα στο τνάξω το σαμ’= Θα σε δείρω.
Λαμπογιάλια φορτωμένος = Ευερέθιστος, εκνευρισμένος.
Δλευ’ το ξλόχτενο = Κάνει σεξ.
Θα σε κοψ’ τα μακάσα και θα στα πλησ’ = Θα πουλήσει ακόμα και τα μακάσια της σκεπής του σπιτιού. Για πολύ...αχαΐρευτο.
Με παίζαν τ’ τφλομύγια = Με κορόιδευαν, προσπαθούσαν να μου ...κλείσουν τα μάτια.
Δε μπορεί να γλατζαρώσ’ στ’ σκαμνιά = Δεν μπορεί πλέον να κάνει...σεξ.
Το καντάρ ζύγιαζε κρομμύδια = Πολύ δραστήριος σεξουαλικά. Το πέος παρομοιάζεται με καντάρι...που σηκώνει ένα τσουβάλι κρεμμύδια.
Θα μας παρ’ μια καμήλα = Θα μας πάρει πολλά λεφτά.
Τάχασε τα καταστχά τ’ = Έχασε τα λογικά του, τρελάθηκε.
Ταρτάριασε η γριγιά = Τα κακάρωσε, πέθανε.
Διε βροχή διε σέρεμ = Δες δυνατή βροχή, δες νεροσυρμή.
Ψάκωσε και πλευρίτωσε = Ήπιε πολύ πιοτό.
Θα φάμε σκώτ’ = Θα παρακολουθήσουμε μεγάλο καυγά.
Ντ’ μπάτωσα και νταντάνιασα = Έφαγα πολύ.
Μ’ έφερε πάλε το μουζντέ = Μου έφερε πάλι την κακή είδηση (ένδειξη γρουσουζιάς).




ΑΘΛΗΤΙΚΑ

Νίκος Βλαχόπουλος


Γράφει ο Νίκος Βλαχόπουλος

‘’ΗΡΑΚΛΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ’’

Η ομάδα του ονείρου. Γενιές και γενιές Ατσικιωτών χάρηκαν την κυανόλευκη ομάδα τις Κυριακές το απόγευμα. Γενιές και γενιές παιχτών έκαναν όνειρα καριέρας ποδοσφαιρικής ή έστω μιας αξιοπρεπούς εμφάνισης, μπροστά στα ερωτικά μάτια των κοριτσιών. Παλιά ήταν από τις λίγες ευκαιρίες ψυχαγωγίας, ατομικής ή συλλογικής περηφάνειας. Τώρα οι σύγχρονες σειρήνες πολλές. Όμως όσο κι αν άλλαξαν οι καιροί, η ομάδα του Ηρακλή πάντα θα συγκινεί τους Ατσικιώτες. Ποιός είναι ο Ηρακλής σήμερα;

ΗΡΑΚΛΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ. Στη φωτογραφία διακρίνονται:
ΟΡΘΙΟΙ (από αριστερά) : Μουδράκης Θεμιστοκλής, Λαγός Παναγιώτης, Μπεκρής Ιωάννης, Βελιώτης Γεώργιος, Παντελαρούδης Γεώργιος, Μπαϊράμης Κωνσταντίνος, Σαράντης Νικόλαος, Καισάρειος Αθανάσιος. ΚΑΘΙΣΤΟΙ (από αριστερά) : Κoτσαπλής Κωνσταντίνος, Νικολάου Θωμάς , Μαυράκης Κωνσταντίνος, Κρίκης Βασίλειος , Αποστόλου Βασίλειος , Κουκουλίθρας Αθανάσιος. Προπονητής : Κουκάκης Δημήτριος. Ακόμη στην ομάδα παίζουν οι: Ψυρούκης Κωνσταντίνος , Κάντζος Θεοφάνης , Κρίκης Ευστράτιος, Βελιώτης Κωνσταντίνος, Μαμαλούκας Δημήτριος, Γκαράλης Κωνσταντίνος, Ελευθεράκης Δημήτριος.
Πρόεδρος της ομάδας ο Mιχάλης Χρυσάφης.






……..ΤΩΝ ΑΠΟΓΕΝΟΜΕΝΩΝ

Μακρύς ο κατάλογος των συγχωριανών μας που αποδήμησαν εφέτος. Σχεδόν όλη η παλιά φρουρά, αλλά δυστυχώς και πολλοί νέοι σε ηλικία. Όλοι αγαπημένοι. Κομμάτια της ζωής μας. Ο καθένας με τις χάρες του. Ανεπανάληπτοι Ατσικιώτες. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει. Υπομονή και δύναμη στους δικούς τους.

Τάσος Καραυγουστής.
«Πολλή ξεραϊλα φέτος. Δεν έβρεξε καθόλου» έλεγε το καλοκαίρι. Στην κηδεία του στο νεκροταφείο των Αγίων Αναργύρων, είχε ανοίξει ο ουρανός τους κρουνούς του. Για να τον ευχαριστήσει.
Την ψυχή του δούλου σου Ανεστίου, έλεγε και ξανάλεγε ο παπάς. Όχι Αναστασίου, αλλά Ανεστίου. Και μ’αυτό το μικρό λάθος, έδινε κυριολεκτικά όλη την είκόνα της κατάστασης. Ανέστιος, αυτός που δεν έχει εστία, δηλαδή σπίτι. Όλοι ανέστιοι είμαστε Τάσο αυτή την ώρα. Έχε γεια.

Μάλαμα Ξύκη
Η ασκητική σου μορφή το έλεγε καθαρά. Μια αγία που είχε κατεβεί απ’ τον ουρανό, δεν μπορεί στον ουρανό θα ξανανέβαινε.

Γιώργος Δεληγιώργης
Όταν είμαστε μικρά παιδιά, η μάνα του ερχόταν απ’ το Προπούλι πολλές φορές στο σπίτι μας, αφού είχαμε συγγένεια. Ήταν καλαδέρφια με την μάνα μου. Έφερνε και τα δυό μικρά παιδιά της το Γιώργη και τον αδερφό του. Παίζαμε λοιπόν αυτά τα δύο και εγώ με τον αδερφό μου. Απ’ τους τέσσερεις, υπάρχω μόνο εγώ, αφού και οι τρεις χάθηκαν με τραγικό τρόπο. Εκτός κι αν είναι καμμιά ζαβολιά τους, όπως παλιά που δεν με έπαιζαν, γιατί ήμουν μεγαλύτερος. Ίσως να είναι κάπου κρυμμένοι και γελούνε τώρα. Γιατί να μην είναι κι έτσι;

Γιώργος Κάντζος
Αυτός ο μερακλής σίγουρα θα τα πίνει κάπου και θα τραγουδάει αυτούς τους αξέχαστους αμανέδες, παρέα με το Στέλιο το Λαγό. Οπωσδήποτε αυτό συμβαίνει, είμαι σίγουρος.

Ελένη Σακαδέλλη
Ήρθε από το Βάρος, αλλά έγινε δική μας. Η δική μας Ελένη, η χαμογελαστή και η αυθόρμητη. Παλίρροια φωτεινή, λευκή παλίρροια.

Δέσποινα Τραγάρα
Με το Βαγγέλη πεταγόμαστε απ’ το σχολειό στο σπίτι και μας έδινε ψωμί. Τώρα εποχές ομίχλης, χωρίς ψωμί, μόνο τσακισμένες λέξεις.


Κώστας Τραγάρας
Για κανένα παιδί ο πατέρας του, ούτε γερνάει, ούτε πεθαίνει. Γι’αυτό δεν σε είχα ούτε για γέρο, ούτε για ανήμπορο. Ποτέ. Αλλά αυτό ήταν λάθος.

Ελένη Τραντή
Εκεί στα χωράφια της Αγιακατερίνης, θυμάμαι μια όμορφη κοπέλα με τον νέο άντρα της και με τα μικρά παιδιά της. Το τραίνο κάνει τέρμα εκεί, στα γαλαζοπράσινα λιβάδια.

Βαρβάρα Τσιμπλιαρέλλη
Παλληκαρού, παλληκαρού, στην απαλάμη του θεού.

Αντώνης Κασσαβέτης
Μόνο έτσι μπορούσαν να σε νικήσουν Διγενή. Όχι στα ίσια, αλλά ύπουλα. Ίσως να ήξεραν ότι δεν ήσουν ικανός να πειράξεις απ’ την καλοσύνη σου ούτε ένα έντομο.

Αναστασία Βλώταρου
Φωνή συρτή ξερόφυλλου, σύγνεφου φευγαλέο χέρι, γειά και χαρά σου.

Αριστείδης Τροχαλής και Φωτεινή Τροχαλή
Μαζί, πάντα μαζί, σε πέλαγα αγάπης πιο βαθιά κι απ’ το σύμπαν.

Παναγιώτης Βλαχόπουλος
Στις συγκινητικές ταινίες που έπαιζε η τηλεόραση στο καφενείο, μόνο εσύ δεν μπορούσες να κρατήσεις τα δάκρυά σου. Γιατί μόνο εσύ είχες τόσο καθαρή και ευαίσθητη ψυχή.

Αργυρώ Τραγάρα - Γριτζαλή
Χελιδόνα μοναχόκαιρη. Τ’ άνθια απ’ το λιοστάσι ανθίζουν στο κενό. Ο τελευταίος στίχος δεν θα ειπωθεί ποτέ.

Ανδρονίκη Κιλελή
Η ροδοδάφνη μεγαλώνει μόνο νύχτα, σαν τον πόνο.

Αγλαϊα Καφετζή και Φανή Καφετζή - Στεφανάκη
Πάνω απ’ το χιόνι ακούς το γλίστρημα της νύχτας
Έπεφταν απ’ τα δέντρα τα τραγούδια
Κι ο άνεμος στενάζει μέσα απ’ τις φτερούγες των πουλιών.

Γιάννης Γιαννέρης
Σαν το πουλάκι. Μπαρμπα – Γιάννη, Αγιο – Γιάννη.

Αργύρης Σταθάκης
Ανάργυρε αγωνιστή. Δεν μας ξεγελάς. Κι εκεί φλάμπουρα θα σηκώνεις, γιατί είσαι παλληκάρι.

Μαρία Καγκαλή
Θεία Μάρω, θεία Μάρω
φύλαξε και για μας λίγο χαλβά.
Θεία Μάρω καλέ θεία Μάρω
πες μας για δράκους, πες μας για σπαθιά.




ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΡΧΟΝΤΙΔΗ ΣΤΗ «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ»

Νίκος Αρχοντίδης.


Αθήνα, 23 Ιανουαρίου 2000
Φίλε κ. Πρόεδρε του Δ.Σ.

Πρώτα-πρώτα θα ήθελα να συγχαρώ τόσον εσένα όσο και τα μέλη του Δ.Σ. του συλλόγου για το έργο που έχετε παρουσιάσει στο σχετικά μικρό διάστημα από την ανασύσταση του Συλλόγου. Ιδιαίτερα βέβαια συγχαρητήρια ανήκουν στα δύο μέλη που είχατε την πρωτοβουλία αυτής της ανασύστασης. Ήταν κρίμα το μεγαλύτερο χωριό του νησιού να μην έχει το δικό του Σύλλογο στο Λεκανοπέδιο Αττικής. Όμως αυτό είναι η αρχή. Βέβαια η λαϊκή σοφία λέει πως «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Και σαν αρχή δεν μπορούσε να γίνει τίποτε καλύτερο.
Από δω και πέρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Και τα δύσκολα ποια είναι; Να καθοριστούν σκοποί και στόχοι του Συλλόγου για το καλό τόσο των μελών του Συλλόγου όσο και κυρίως του χωριού μας και ευρύτερα του νησιού μας. Γιατί αν περιοριστούμε στο να έχουμε το Σύλλογο για να διοργανώνει τον ετήσιο χορό, άντε και καμιά ψευτοεκδρομή, τότε έχουμε αποτύχει εκ προοιμίου.
Τώρα βέβαια θα μου πείτε τι μπορεί να κάνει ένας μικρός σύλλογος χωρίς πόρους και μέσα. Θα ήταν λάθος να σκέπτεται κανείς έτσι. Γιατί υπάρχουν καμιά φορά φαινομενικά ασήμαντα πράγματα που παίζουν πολύ σπουδαιότερο ρόλο στην ανάπτυξη ενός τόπου από άλλα μεγάλα και φανταχτερά. Για παράδειγμα, τι πρόσεφερε στην ανάπτυξη του νησιού το «Καβείριο ξενοδοχείο»; Κι ακόμη, όπως ξέρετε, το νησί μας έχει οδικό δίκτυο που είναι από τα καλύτερα σε πανελλαδική κλίμακα. Αυτό το θαυμάσιο οδικό δίκτυο βοήθησε στο να γυρίσει πίσω στο νησί έστω και ένας απ’όσους το έχουν αφήσει; Ασφαλώς όχι. Προσοχή εδώ μην τυχόν και δημιουργεί η εντύπωση ότι είμαι εναντίον των μεγάλων έργων. Κάθε άλλο μάλιστα.
Το μεγάλο πρόβλημα του νησιού, κύριε πρόεδρε, δεν είναι ούτε τα μεγάλα έργα ούτε τίποτα άλλο. Είναι το δημογραφικό. Η Λήμνος το 1951 είχε 31000 κατοίκους. Σήμερα έχει 17645, με πτωτικές τάσεις. Υπάρχουν χωριά με μέσο όρο ηλικίας των κατοίκων τους τα 65 έτη, στα οποία ούτε γάμοι γίνονται ούτε βαπτίσεις ούτε παιδιά υπάρχουν για το Δημοτικό σχολείο. Ένας αργός θάνατος. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του νησιού και αυτό θα πρέπει να απασχολεί τον κάθε Λημνιό που αγαπά τον τόπο του και να συμβάλλει στην επίλυση του, στο μέτρο των δυνατοτήτων του. Πράγμα, βέβαια, αφάνταστα δύσκολο.
Όμως μια απλή σκέψη θα μπορούσε να οδηγήσει σε αντίθετους προβληματισμούς. Σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα θα πρέπει να υπάρχουν εκτός Λήμνου κατά τους μετριότερους υπολογισμούς άνω των 100000 Λημνιών. Άραγε δεν υπάρχουν έστω και λίγοι που θα ήθελαν να ξαναγυρίσουν πίσω; Δύσκολο ναι, απίθανο όχι. Κάθε προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή θα άξιζε τον κόπο, γιατί επαναπατρισμός δύο οικογενειών ισοδυναμεί με την δημιουργία ενός νέου χωριού. Τα περισσότερα χωριά δεν έχουν δύο κλασσικές οικογένειες, δηλ. αντρόγυνο-παιδιά, αλλά μόνο γέρους.
Κύριε πρόεδρε, διάβασα το βιβλίο σου με τον τίτλο «ΛΗΜΝΟΣ», εμπνευσμένο από τη ζωή της Λήμνου και με απέραντη αγάπη γι’αυτήν. Θερμά συγχαρητήρια. Από το όλο έργο, ξεχώρισα το θαυμάσιο ποίημα με τίτλο «ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ», στο οποίο με τρόπο γλαφυρό περιγράφεις το δράμα, αλλά και το μεγαλείο της Λήμνου. Μεταφέρω εδώ το τελευταίο εξάστιχο του ποιήματος:

Τα καλά παιδιά της Λήμνου
όλο και λιγοστεύουν πια
πρέπει να ψάξει κανείς πολύ
για να τα βρει αν τα θέλει.
Εκτός από τύχη που χρειάζεται
Πρέπει να θέλουν κι αυτά να εμφανιστούν

με την παρατήρηση πως αξίζει τον κόπο να ψάξουμε να βρούμε όσα από τα καλά εκείνα παιδιά θα ήθελαν να επαναπατρισθούν και να τα βοηθήσουμε. Νομίζω πως η Πολιτεία κάποια μέτρα έχει λάβει προς την κατεύθυνση αυτή.
Κάπου εδώ τελείωσα με το σοβαρό αυτό θέμα, στο οποίο θα επανέλθουμε αν αποφασίσουμε να του δώσουμε συνέχεια.
Επιτρέψτε μου τώρα να σας απασχολήσω με ένα άλλο θέμα ηθικής κυρίως τάξεως.
Διάβασα προ ημερών στον Λημνιακό τύπο τη διένεξη που υπάρχει μεταξύ του Δημάρχου Μύρινας αφ’ενός και του τέως Δημάρχου και της αδελφότητας Ψαριανών Λήμνου αφ’ετέρου. Αιτία; Για το αν θα πρέπει να στηθεί στην Λήμνο η προτομή του μεγάλου αγωνιστή Κων/νου Κανάρη, που είχε φιλοτεχνηθεί από το Υ.Ε.Ν. νομίζω, με πρόταση των Ψαριανών και του τέως Δημάρχου και που αρνείται ο νυν δήμαρχος. Δεν ξέρω ποιοι είναι οι λόγοι της αρνήσεως του Δημάρχου και ούτε είμαι αρμόδιος να τον κρίνω. Ως υπεύθυνος άρχοντας ασφαλώς έχει και την ευθύνη των πράξεών του. Ο Κων/νος Κανάρης, μαζί με τον Νικηταρά (Νικήτα Σταματελόπουλο) υπήρξαν οι αγνότερες μορφές του μεγάλου αγώνα και ο Δήμαρχος και πολύ περισσότερο βέβαια οι Ψαριανοί καλώς θέλησαν να τιμήσουν το μεγάλο θαλασσομάχο. Προτού όμως στήσουμε την προτομή άλλων αξίων βεβαίως τέκνων της πατρίδας μήπως θα έπρεπε να έχουμε τιμήσει τα εξ ίσου άξια παιδιά της Λήμνου;
Συγκεκριμένα θα ήθελα να ρωτήσω.
Α) Με ποιον τρόπο έχει τιμήσει η Λήμνος τον Τριαντάφυλλο Τζουρά; Και για όσους δεν ξέρουν ποιος είναι ο Τριαντάφυλλος Τζουράς (που νομίζω θα είναι η συντριπτική πλειοψηφία των Λημνιών) να διαβάσουν το έργο του μεγάλου αγωνιστή του 21 Νίκου Κασομούλη «Στρατιωτικά ενθυμήματα» και το έργο του συγχωριανού μας αείμνηστου Τάσου Καψιδέλη «Η Λήμνος στον αγώνα του 1821».
B) Με ποιον τρόπο έχει τιμήσει η Λήμνος τον άγνωστο Λημνιό μετανάστη, που ξυπόλυτος και ρακένδυτος άφησε το νησί του και έφυγε για τα πέρατα του κόσμου, όπου μεγαλούργησε, αλλά ποτέ δεν ξέχασε το φτωχό νησί του, που το βοήθησε όσο μπορούσε. Όλα τα αρχοντικά της Μύρινας, του Κοντιά και χωριών, το Νοσοκομείο σε μεγάλο βαθμό, Δημοτικα Σχολεία, γηροκομεία και τόσα άλλα είναι έργα Λημνιών μεταναστών.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να τιμηθούν, τουλάχιστον σε πρώτη φάση αυτοί οι δύο. Ένα άγαλμα του Τριαντάφυλλου Τζουρά στη Μύρινα, που ήταν η γενέτειρά του και ένα άγαλμα του αγνώστου Λημνιού μετανάστη κάπου προς το Λειβαδοχώρι (κέντρο του νησιού) θα ήταν ένας ελάχιστος φόρος τιμής.
Αυτά προς το παρόν.
Σας ευχαριστώ θερμά
Νίκος Αρχοντίδης



Aπάντηση

Αχ Στρατηγέ, καλά κι άγια όσα λες. Μόνο μην είσαι τόσο σεμνός. Την πρωτοβουλία για την ανασύσταση του συλλόγου την είχες εσύ. Όσο για τα άλλα, ότι μπορούμε θα κάνουμε. Τον Τριαντάφυλλο Τζουρά πάντως πραγματικά λίγοι τον ξέρουν. Δυστυχώς. Όπως και το έργο του αείμνηστου αξιολογότατου Ατσικιώτη Τάσου Καψιδέλη. Τον οποίο ο «Σύλλογος Ατσικιωτών Λήμνου» θα τιμήσει. Έστω και μετά το θάνατό του.






Ο ΑΝΑΔΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ

Χαράλαμπος Μανωλούκος

Γράφει ο Χαράλαμπος Μανωλούκος

Πριν είκοσι χρόνια περίπου ξεκίνησε η μελέτη του αναδασμού στην περιοχή της Ατσικής. Αφού εργάστηκαν επί τρία χρόνια το κλιμάκιο των υπαλλήλων της νομαρχίας και είχε ολοκληρωθεί η μελέτη υπήρξαν ελάχιστες ενστάσεις που δεν ξεπερνούσαν τις πέντε με έξι. Και ήταν λογικό να προκύψουν και αδικίες αντί όμως να εξετασθούν οι ενστάσεις από μία άλλη επιτροπή και να δικαιωθούν προτίμησαν να σταματήσουν όλη τη διαδικασία και έτσι να μην προχωρήσει ο αναδασμός.
Σήμερα όμως είναι ανάγκη να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, ώστε οι νέοι αγρότες που έχουν αναλάβει την καλλιέργεια να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες. Δεν μπορείς να έχεις 80 στρέματα και να είναι διασκορπισμένα σε 20 και περισσότερα μέρη. Με τον αναδασμό θα προκύψουν ορισμένα οφέλη.
Α) Ο αγρότης θα αποφύγει τις πολλαπλές μετακινήσεις και θα έχει πιο λίγα καύσιμα.
Β) Θα μπορεί να καλλιεργεί σε πιο σύντομο χρόνο τα κτήματά του.
Γ) Η συγκομιδή θα γίνεται γρηγορότερα και καλύτερα και το σπουδαιότερο θα υπάρξει αγροτική οδοποιία, ώστε η πρόσβαση στα κτήματά τους να είναι ευκολότερη, ενώ σήμερα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα.

Aρδευτικά έργα που προβλέπονται με τον αναδασμό στην Ατσική. Όνειρο. Και μετά...θα ξυπνήσουμε.


Για το θέμα αυτό σε σύσκεψη που έγινε στην Αθήνα με πρωτοβουλία του Νομάρχη Λέσβου κ. Βουνάτσου, στην οποία συμμετείχαν όλα τα Δ. Συμβούλια των Συλλόγων της Λήμνου της Αθήνας παρουσία του προέδρου του Συλλόγου Σταύρου Τραγάρα και του Νομαρχιακού συμβούλου Νίκου Αρχοντίδη μου εδόθη η ευκαιρία ως Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Ατσικιωτών να θέσω το θέμα και να ζητήσω από τον κ. Βουνάτσο να δεχθεί και να βοηθήσει, ώστε να επανέλθει το θέμα και πάλι στο προσκήνιο.
Ο κ. Βουνάτσος υποσχέθηκε να βοηθήσει με την προϋπόθεση ότι οι άλλοι φορείς του Δήμου Ατσικής και του Γεωργικού Συνεταιρισμού θα ενδιαφερθούν και δε θα έχουν αντιρρήσεις όπως είχε γίνει προηγουμένως.
Παράκληση εκ μέρους του Συλλόγου Ατσικιωτών προς τους αρμόδιους φορείς και προς όλους τους Ατσικιώτες και στις περιφέρειες που σήμερα ανήκουν στο δήμο Ατσικής να δείξουν κατανόηση για να μη χαθεί η ευκαιρία που σήμερα είναι ευνοϊκή από κάθε άλλη φορά , αφού οι δαπάνες που θα προκύψουν θα καλυφθούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση.








ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

Γράφει η Μαρία Βαγιάκου - Μουλαρά

Για μια φίλη μου…
Που δολοφονήθηκε πριν από λίγους μήνες στη Ν. Αφρική και ήταν για μένα…
…Η Φανή των παιδικών μου χρόνων και όχι μόνο.
…Η Φανή της «κυρα-κουμπάρας».
Το σπίτι σου, το σπίτι μου -έτσι ορίζαμε τους χώρους στην αυλή- Η κούκλα σου, η κούκλα μου. Ήμαστε «κυρίες». Οι «κυρίες», όμως , είχαν τακούνια και στενές φούστες. Τα τακούνια βρίσκονταν εύκολα, άμα περπατάς στις μύτες των ποδιών, είναι σα να φοράς τακούνια. Το πρόβλημα ήταν οι στενές φούστες και η λύση δική μας και μοναδική’ οι υφαντές καρώ πετσέτες του φαγητού. Τυλίγονταν γύρω από τη μέση μας (εγώ χρειαζόμουν και μια παραμάνα, ενώ η Φανή την έδενε κόμπο) και οι φούστες έτοιμες. Εκείνες οι καρώ πετσέτες έγιναν ένα κομμάτι της ζωής μας…
…Η Φανή της περιπέτειας.
Ήταν σωστό πανηγύρι για μας να ακολουθούμε τις μητέρες μας όταν πήγαιναν να μαζέψουν χόρτα. Μια φορά μόνο μας έφυγαν κρυφά, για να μη γυρίζουμε στις λάσπες και εμείς ξεκινήσαμε μόνες μας να τις βρούμε και χαθήκαμε στα χωράφια της Ατσικής. Ευτυχώς, μας συνάντησε ο γλυκύτατος Μόσχος Κουκουλήθρας (ο παππούς) και μας έφερε πίσω.
Εκείνα τα χόρτα έμειναν στη μνήμη μας.
…Η Φανή της βόλτας.
Κυριακή απόγευμα και ώρα για ΤΗ βόλτα, συγκεκριμένη βόλτα στον «Καρπασνόδρομο», στο Εξοχικό του Μιλτιάδη. Η ώρα της γκρίνιας.
-Εσύ να πας με τις δικές σου φιλενάδες, έλεγε η Φανή. Εμείς είμαστε πιο μεγάλες. Τι θέλεις με μας;
Τι ήθελα με κείνες; Μα αυτό ακριβώς. Tη βόλτα με τις μεγαλύτερες, τις ελάχιστα μεγαλύτερες. Μου έδινε αυξημένο κύρος η παρέα τους, γι’αυτό και δεν έφευγα. Και βόλτα πάνω-κάτω και «σπόρια», η πολυτέλειά μας, και η μαγεία του κυριακάτικου απογεύματος.
Εκείνες οι γκρίνιες έμειναν στην ψυχή μας.
…Η Φανή της αμυγδαλόπιτας.
Αγαπούσαμε όλα τα γλυκά, τα φαγητά, αλλά η απόλαυση για μας - σωστή γιορτή - ήταν όταν οι μητέρες μας έφτιαχναν αμυγδαλόπιτα. Στεκόμασταν εκεί όλη την ώρα, μέχρι να μπει το γλυκό στο ταψί του, γιατί ακολουθούσε ο μεγάλος «μεζές» μας,όταν μαζεύαμε με το δαχτυλάκι μας ό,τι είχε μείνει στην «κούπα». Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι τελικά μας άρεσε περισσότερο, ένα κομμάτι ψημένη αμυγδαλόπιτα ή το ωμό απομεινάρι της στην «κούπα».
Έκείνη η γεύση έμεινε στο στόμα μας.
…Η Φανή της οικογένειας. Αγαπημένη κόρη και αδελφή, άξια μάνα και εξαιρετική σύζυγος. Έχουν περάσει πια τα χρόνια. Τα καλοκαίρια που συναντιόμαστε στο χωριό να μου πει για τον άνδρα της, για τα παιδιά της και βέβαια,
-Θυμάσαι, Μαιρούλα, τις στενές φούστες;
-Ξεχνιούνται, Φανούλα;
-Εκείνα ήταν τα δικά μας παιδικά χρόνια.
…Η Φανή της δουλειάς.
Από δεκαπέντε χρονών στη σκληρή δουλειά της ξενιτιάς, στις ατελείωτες ώρες πίσω από τον πάγκο του μαγαζιού. Η ακούραστη κοπελίτσα έγινε η δυναμική επιχειρηματίας, η δραστήρια έμπορος, η πανέξυπνη γυναίκα. Στο χώρο που πολύ αγάπησε, στο μαγαζί της, έδωσε κυριολεκτικά τη ζωή της, τη σύντομη, αλλά πολύ γεμάτη και πετυχημένη ζωή της
Έτσι θα θυμούνται όλοι όσοι γνώρισαν τη Φανή,
…τη Φανή Καφετζή-Στεφανάκη
…τη Φανή, τη φίλη μου
…τη Φανή μου.

Και για τη μητέρα της
Που δεν άντεξε τον πόνο για το χαμό του παιδιού της και ήταν για μένα…
…Η Αγλαϊα της ζωής μου.
… Η Αγλαϊα της βιοπάλης.
-Δεν υπάρχει στην Ατσική χωράφι που δεν το’χω θερίσει, αμπέλι που δεν το’χω τρυγήσει, πηγάδι που δεν το’χω ανοίξει.
Έτσι περιέγραψε η ίδια τα δύσκολα χρόνια.
…Η Αγλαϊα της ζωντανιάς.
-Θα λείπει σήμερα η Αγλαϊα, έλεγαν οι γειτόνισσες, δεν ακούστηκε.
Η Αγλαϊα ακουγόταν πάντα.
-Δεν μπορώ να μιλήσω σιγά, βρε σαράβαλο, έχω μεγάλη ένταση.
…Η Αγλαϊα της προσφοράς.
-Σήμερα έκανε φλομάρια η τάδε και πήγα να βοηθήσω. Εσύ, πότε θα φτιάξεις τα δικά σου;
Ηθελε να πει «πότε θα σου φτιάξω τα δικά σου», αλλά δεν το’λεγε ποτέ έτσι, από έμφυτη ευγένεια πιστεύω.
…Η Αγλαϊα της ιατρικής.
-Πονάει η μέση σου; «Ξεσταφνίστ’κες».
-Πονάει το κεφάλι σου; «Κρύωσες… ή μήπως σε βασκάναν’».
…Η Αγλαϊα της φιλοξενίας.
-Έλα να σου φτιάξω καφέ. Γιορτάζει ο εγγόνός μου…η εγγόνή μου…έστειλε αφρικάνικα σοκολατάκια η Φανή… έφτιαξε γλυκό η Αρετή.. .ήρθε ό Κώστας.
Η αυλή της και η κουζίνα της ήταν πάντα γεμάτη κόσμο.
…Η Αγλαϊα της πληροφόρησης
-Αρραβωνιάστηκε η τάδε’ καλορίζικα… τέτοιες δουλειές να γίνονται.
-Μας άφησε χρόνια ο τάδε’ Θέος σχωρέσ’τον.
Χωρίς σχόλια η είδηση, το κουτσομπολιό ήταν πολύ μακριά της.
…Η Αγλαϊα της νοικοκυροσύνης.
-Μου φάνηκε λίγο λερωμένο το καναπεδλίκ’ και το’πλυνα. Σκούπισα και λίγο για το χώμα.
Το σπίτι της έλαμπε πάντα.
…Η Αγλαϊα της μνήμης.
-Βρε βάσανο, αυτό δε θα το κάνεις έτσι, αλλά έτσι, γιατί έτσι το έκανε η γιαγιά σου, η Αγαθονίκη… Αχ, πού πήγε αυτός ο κόσμος…
…Η Αγλαϊα της αγάπης.
-Η Ελένη έφτιαξε ένα καινούργιο σεμέν πολύ ωραίο. Το ξεσήκωσα κι εγώ κι έφτιαξα ένα πετσετάκι για τη Φανή, ένα για την Αρετη κι ένα για σένα. Δε σε ξεχωρίζω απ’ τα παιδιά μου, καλό μ’.
…Η Αγλαϊα της Αγίας Παρασκευής.
-Αύριο είναι του Αγίου…Πάω στον εσπερινό.
-Σήμερα είναι της Αγίας…Πάω στην εκκλησία.
Τα δικά μου, όμως, παιδικά χρόνια είναι χαραγμένα από τις επισκέψεις μας στην Αγία Παρασκευή. -Πάμε, Αγλαϊα, ν’ αναψουμε τα καντήλια στην Αγία Παρασκευή, έλεγε η μητέρα μου. -Πάμε, Στέλλα. Πάντα πρόθυμη η Αγλαϊα.
Και η Φανή κι εγώ πανυγυρίζαμε. Βόλτα σε άλλες γειτονιές του χωριού, στην εξοχή, στην Αγία Παρασκευή.
Δε γίνεται να περάσω από οποιαδήποτε Αγία Παρασκευή και να μην ανεβούν στην καρδιά μου η μητέρα μου, η Φανή, η Αγλαϊα…
….Η Αγλαϊα της γειτονιάς μου, που θα είναι πια απελπιστικά ήσυχη,
…Η Αγλαϊα του σπιτιού μας,
…Η Αγλαϊα μου.

Αγοραστός Χατζόγλου και Αγλαΐα Καφετζή καθαρίζοντας...αχινούς







ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΤΡΥΓΗΣ

Ο αγώνας συνεχίζεται
Γράφει ο Μόσχος Χρυσάφης

Στην περιοχή Τρύγης του χωριού Προπουλίου, Δήμου Ατσικής της Λήμνου βρισκόταν το ένα από τα τέσσερα μοναστήρια του νησιού, το οποίο υπάγονταν στο Μοναστήρι Σίμωνα Πέτρας του Αγίου Όρους. Ο ναϊσκος που υπήρχαν οι εικόνες, για τις οποίες έχει γίνει τόσος θόρυβος τα τελευταία χρόνια, αφιερωμένος στην Παναγία, είχε κτισθεί το 1706 από το μοναχό Αγάπιο. Χρησιμοποιούνταν, όμως, κύρια από τους κατοίκους της περιοχής, γιατί οι καλόγεροι εκκλησιάζονταν στην Αγία Μαγδαληνή, εκκλησία μέσα στο μοναστήρι, 300 μ. περίπου μακρύτερα.
Το 1924 έφυγαν από την περιοχή μας οι καλόγεροι και πήραν μαζί τους και όλα τα υπάρχοντά τους. Οι κάτοικοι του χωριού Προπουλίου έμεναν γύρω από το μοναστήρι και δούλευαν στα κτήματα των μοναχών, που ήταν γύρω στα 16000 στρέμματα καλλιεργήσιμα και 6000 στρέμματα βοσκότοποι. Το 1932 γίνεται απαλλοτρίωση της περιοχής υπέρ των ακτημόνων, οι οποίοι και πληρώνουν στο κράτος κάποιο ποσόν. Αλλά όμως η περιοχή της εκκλησίας και του μοναστηριού έμεινε απέξω. Αυτή τη στιγμή στην περιοχή δεν υπάρχει ούτε μία πέτρα στο συγκεκριμένο σημείο που υπήρχε το μοναστήρι, παρά μόνο το εκκλησάκι της Παναγίας Τρύγης, το οποίο διαφύλαξαν οι κάτοικοι της περιοχής, όπου εκκλησιάζονταν σ’αυτό. Διαφύλαξαν δε και αυτήν τη μοναδική εικόνα από την Αγία Μαγδαληνή, όταν ήρθαν οι Γερμανοί και γκρέμιζαν το κτήριο για να πάρουν ξύλα για να κάνουν διάφορα καταλύματα να μείνουν, κάποιος χωρικός την πρόλαβε και την κατέβασε στο εκκλησάκι της Παναγίας Τρύγης όπου απέχει από το μοναστήρι περίπου 300 μέτρα.



Το εκκλησάκι λοιπόν αυτό ήταν πάρα πολύ μικρό και μέσα υπήρχαν τα ιερά κειμήλια ολόκληρου του τέμπλου. Είναι τρεις μεγάλες εικόνες, της Παναγίας, του Χριστού, η κοίμηση της Θεοτόκου,δύο μικρές εικόνες ολόκληρο το δωδεκάορτο με τους 12 αποστόλους και 4 αρχαγγέλους, το Σταυρό με τα λυπηρά δεξιά-αριστερά και την εικόνα που είχαν αυτοί στο μοναστήρι τους την Αγία Μαγδαληνή με τον Σίμωνα τον ιδρυτή του μοναστηριού Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους. Αυτό λοιπόν το εκκλησάκι το μεγάλωσαν και το ανακαίνησαν περίπου δύο φορές με δωρεές από το εξωτερικό και με εισφορές των ντόπιων, οι κάτοικοι της περιοοχής.
Όμως το 1980 ήρθαν δύο καλόγεροι να πάρουν τα κειμήλια αυτά κρυφά, αντικαθιστώντας τα με αντίγραφα. Τους πρόλαβαν την τελευταία στιγμή κάτοικοι της περιοχής και τους έδιωξαν. Από τότε οι κάτοικοι πήραν τα κειμήλια από το εκκλησάκι αυτό και η εκκλησιαστική επιτροπή προσπαθεί να τα διαφυλάξει, με οποιονδήποτε τρόπο για να μην τους τα ξαναπάρουν, χωρίς βέβαια να ξερουν ότι αυτά επειδή ήταν 400 και 300 χρόνων είχαν κάποια αξία. Τα φύλαγαν απλά και μόνο επειδή μεγάλωσαν μ’αυτά, τα προσκυνούσαν και έλεγαν τον πόνο τους στην Παναγία της Τρύγης και δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να τα απομακρύνουν από κοντά τους.
Από το 1980 επανέρχονται οι καλόγεροι, αυτή τη φορά πιο οργανωμένοι το 1998. Με διάφορα έγγραφα προς τη Μητρόπολη Λήμνου και προς την εκκλησιαστική επιτροπή Προπουλίου αρχίζουν να τα ζητούν, απευθύνονται και προς το υπουργείο Πολιτισμού με τον τότε υπουργό κ. Βενιζέλο, με την πρόφαση να τα πάνε στην Έκθεση Θεσσαλονίκης που γινόταν τότε «Έκθεση Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Αγίου Όρους», με σκοπό βέβαια να μην τα ξαναεπιστρέψουν, γιατί όλα τα έγγραφα που ήρθαν στα χέρια μας τότε που απευθύνονταν σε διάφορους φορείς του κράτους έλεγαν ότι μετά από την έκθεση τα κειμήλια θα πήγαιναν στη Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους.
Εμείς φυσικά δεν τα παραδώσαμε και μας έκαναν το πρώτο δικαστήριο, όπου μας κατηγόρησαν ότι τα κρατούσαμε στα χέρια μας παράνομα και ότι ήταν ξένα, δηλαδή δικά τους. Χωρίς να υπολογίσει το δικαστήριο τη δική μας γνώμη και τη λατρευτική μας αξία γι’αυτά, διότι για μας είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά από πάππου προς πάππου, μας καταδικάζουν όχι για παρακράτηση, γιατί στην αρχή έτσι ήθελαν, αλλά για αυτοδικία και μας τιμωρούν από 5 μήνες φυλάκιση, συγκεκριμένα τον παπά του χωριού, τον εκκλησιαστικό επίτροπο και το νυν δήμαρχο Ατσικής. Έγινε βέβαια έφεση. Τότε μαθαίνουμε και την αξία τους αφού οι καλόγεροι τα αποτιμούν για μερικές δεκάδες εκατομμύρια, στα έγγραφά τους. Ακολουθεί άλλο δικαστήριο για την κυριότητα. Στην αρχή πριν γίνει το πρώτο δικαστήριο μας πρότειναν να τους δώσουμε την εικόνα της Αγίας Μαγδαληνής με το Σίμωνα , το επιστήλιο, το Σταυρό με τα λυπηρά και τις δύο μικρές εικόνες και να άφηναν σε εμάς τις τρεις μεγάλες. Όμως οι κάτοικοι δε θέλουν να φύγει ούτε μία. Σε κάποια στιγμή βέβαια όταν δυσκόλεψαν τα πράγματα για μας με το δικαστήριο, τους προτείναμε να τους παραχωρήσουμε τη δικιά τους που είχαν στο μοναστήρι δηλαδή την Αγία Μαγδαληνή που απεικονίζει μαζί και το Σίμωνα, όμως αυτοί δεν το δέχθηκαν και κάνουν τώρα δίκη για την κυριότητα, που αν τη χάσουμε θα μας τα πάρουν όλα.
Εμείς λοιπόν δεν καθίσαμε με σταυρωμένα χέρια, αλλά απευθυνθήκαμε και στο υπουργείο Πολιτισμού και στις τηλεοράσεις και το θέμα έχει πάρει διαστάσεις και έχουμε ακουστεί σ’όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γι’αυτό και η κ. Παπαζώη ενώ είχε εκδόσει και αυτή διαταγή να τα παραδώσουμε την έχει τώρα προσωρινά αναβάλει, μετά τον ντόρο που έχει γίνει.
Έρχονται τώρα λοιπόν οι καλόγεροι και μας προτείνουν τα εξής, κατόπιν βέβαια μεσολαβητών.
Να τους αναγνωρίσουμε την κυριότητα, να τους στείλουμε την εικόνα Αγίας Μαγδαληνής-Σίμωνα και τα υπόλοιπα να μας τα αφήσουν με την υπόσχεση να τα συντηρήσουμε και να τα διαφυλάξουμε, ωστόσο εμείς έτσι και αλλιώς αυτό έχουμε κάνει εδώ και ένα χρόνο περίπου χτίζοντας ένα καινούργιο εκκλησάκι στην Πλατεία του χωριού Προπουλίου προϋπολογισμού 12 εκατομμυρίων, όπου έχουμε εγκαταστήσει τα κειμήλια με όλες τις προϋποθέσεις διαφύλαξης. Διότι το παλιό εκκλησάκι της Παναγίας βρίσκεται σ’απόσταση 3 χμ. από το Προπούλι και δεν πληρούσε τη διαφύλαξη από διάφορους αρχαιοκάπηλους κτλ.
Στις 4 Ιουλίου 1999 σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας παρουσία τοπικών και πανελλαδικών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών οι κάτοικοι Προπουλίου του Δήμου Ατσικής Λήμνου, εξέφρασαν τη θέση τους στο πρόσφατο ‘τελεσίγραφο’ του Υπουργείου Πολιτισμού που ζητά την παράδοση των εικόνων της Παναγίας Τρύγης και την απόδοσή τους στους μοναχούς του Αγίου Όρους, οι οποίοι εμφανίζονται ως νόμιμοι κάτοχοί τους από τον καιρό της Τουρκοκρατίας. Στη συγκέντρωση μίλησαν ο δήμαρχος Ατσικής κ. Αρχοντίδης, ο ιερέας της ενορίας, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί πρωτοδίκως με 5 μήνες φυλακή (εκκρεμεί έφεση), επειδή εξέφρασαν την επιθυμία των συνδημοτών τους και δεν παρέδωσαν τις εικόνες, καθώς επίσης και δημοτικοί, νομαρχιακοί σύμβουλοι και κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι πολύ παραστατικά εξέφρασαν την απορία τους για ποιο λόγο άραγε το εν λόγω υπουργείο να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του Αγίου΄Όρους (Διοικητής ο κ. Ψυχάρης). Μήπως έλεγαν, γιατί τώρα ανακάλυψαν ότι οι εικόνες έχουν μεγάλη αξία; Για τους κατοίκους της περιοχής όμως η αξία των εικόνων αυτών δε μετριέται σε χρήμα, αλλά στη διατήρηση των λατρευτικών και πολιτιστικών εθίμων και παραδόσεων της περιοχής. Εδώ και δεκαετίες γίνεται κάθε χρόνο πανηγύρι προς τιμήν της Παναγίας της Τρύγης στις 15 Αυγούστου. Αραγε το υπουργείο Πολιτισμού όλα αυτά δεν τα θεωρεί στοιχεία πολιτισμού και μάλιστα μίας ακριτικής περιοχής εγκαταλελειμένης για χρόνια;
Μετά τη διαμαρτυρία αυτή των κατοίκων Προπουλίου Δήμου Ατσικής το υπουργείο Πολιτισμού με δύο σχετικες ανακοινώσεις του υποχωρεί από την αρχική απόφαση. Συγκεκριμένα με έγγραφό του προς την εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων αναστέλλει την απαίτησή του να παραδοθούν οι εικόνες, ενώ με άλλο έγγραφο υποδεικνύει την εξεύρεση του κατάλληλου χώρου, ώστε οι εικόνες να παραμείνουν στην περιοχή που βρίσκονται και να φυλάσσονται με ασφάλεια. Το πρόβλημά μας όπως είναι κατανοητό δεν έχει λυθεί, διότι εκκρεμεί εκδίκαση της έφεσης και αγωγή της κυριότητας των εικόνων από πλευράς μοναχών Ιεράς Μονής Σίμωνα Πέτρας.
Επίσης η πρόθεσή τους φάνηκε ξεκάθαρη στο να μας τα πάρουν όλα από το εξής γεγονός. Όταν προσφάτως μια αντιπροσωπεία από εμάς πήγαμε στο Άγιο Όρος για να συζητήσουμε την πρόταση του μεσολαβητού υπαλλήλου του υπουργείου Πολιτισμού (Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων) να τους αναγνωρίσουμε την κυριότητα των εικόνων και να τους παραδώσουμε την κτητορική εικόνα της Αγίας Μαγδαληνής και του Σίμωνα με την προϋπόθεση ότι θα τ’άφηναν τα υπόλοιπα για πάντα προς λατρευτική μας χρήση, δεν το δέχθηκαν και εμμένουν στην αρχική τους απόφαση να τους αναγνωρίσουμε την κυριότητα και να τους δώσουμε τα μισά κειμήλια.
Η απόφαση των κατοίκων είναι ας έρθουν να τα πάρουν αν μπορούν, «μολών λαβέ» όσες δίκες να μας κάνουν.






ΕΝΑΣ ΑΤΣΙΚΙΩΤΗΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΤΕΡΕΩΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Βασίλης Κατσώνης. Ένας βιρτουόζος του μπουζουκιού.

Βασίλης Κατσώνης.


Ο Βασίλης Κατσώνης γεννήθηκε το 1981. Γονείς του είναι ο Γαρύφαλλος και η Αγάπη Κατσώνη. Είναι εγγονός του αείμνηστου Βασίλη Κατσώνη και της Ελπινίκης. Πρόκειται για ένα μεγάλο ταλέντο της μουσικής, που έδειξε τις ικανότητές του από μικρό παιδί. Από 7 ετών άρχισε μαθήματα μπουζουκιού και από 9 ετών μαθήτευσε σε μουσική σχολή με δάσκαλο τον Παύλο Χαλουλάκο. Ταυτόχρονα με τα μαθήματα μουσικής φοιτούσε και στο σχολείο. Είναι απόφοιτος Λυκείου.
Η μεγάλη του δεξιοτεχνία και η εργατικότητά του, του επέτρεψαν να γίνει επαγγελματίας από 15 χρόνων. Έχει παίξει στην Ατσική στην «Τροπικάνα» και σε διάφορα κέντρα των Αθηνών, όπως ο «Δάσκαλος» κλπ. Τώρα εργάζεται στο κέντρο «Βίβλος» δίπλα σε μεγάλους καλλιτέχνες του λαϊκού τραγουδιού όπως η Χαρούλα Λαμπράκη, ο Αντώνης Παπαϊωάννου (γιός του μεγάλου ρεμπέτη Γιάννη Παπαϊωάνου), ο παλαίμαχος Θόδωρος Πολυκανδριώτης κλπ. Έχει ένα πλούσιο ρεπερτόριο, που περιλαμβάνει όλα τα είδη της μουσικής, όπως ρεμπέτικα, λαΙκά, νησιώτικα, και έντεχνα ελληνικά τραγούδια.
Εκτός από μπουζούκι, παίζει μπαγλαμά, τζουρά, και τουμπερλέκι, μαθαίνει δε και σάζι. Είναι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης, σε τόσο μικρή ηλικία, που το όνομά του θα αφήσει εποχή τα προσεχή χρόνια. Αλλά το κυριότερο είναι ότι είναι πολύ καλό παιδί, ένας γνήσιος σεμνός Ατσικιώτης.





ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΝΑΙ. ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΟΧΙ.

Γυμναστικές επιδείξεις του δημοτικού σχολείου Ατσικής
Μια φωτογραφία αξίζει όσο 1000 λέξεις λέει μια κινέζικη παροιμία.
Σωτήριον έτος 1966. Γυμναστικές επιδείξεις του δημοτικού σχολείου Ατσικής, στο γήπεδο. Πέμπτη και έκτη τάξη.
Δάσκαλος ο Αγοραστός Γραγράς. Διακρίνονται στη φωτογραφία: Γιώργος Βαταλίδης, Σαράντος Χλαχλάς, Σταύρος Τραγάρας, Μπάμπης Κλωνάρης, Τασούλα Μουστάκα, Φωτεινή Τσιμουρή, Μάλαμα Σουσαλή, Γιώργος Κριαρής, Φώτης Κιουρανάκης, Νίκος Καραυγουστής, Μαρούλα Μαυρουδή, Νίκος Ζαϊμης, Τασούλα Κάντζου, Μαρία Κουκουλήθρα, Νίκος Βλαχόπουλος, Βασιλεία Ναρλιώτη, Βάιος Τσεπέλιας, Αχιλλέας Αρχοντίδης, Τούλα Τραγάρα, Φωτεινή Ξύκη, Μαρίκα Παπλωματά.


Γυμναστικές επιδείξεις 1966. Τμήμα επιδείξεων της πέμπτης και έκτης τάξης του Δημοτικού Σχολείου Ατσικής. Διακρίνονται, οι: Σταύρος Τραγάρας, Νίκος Καραυγουστής, Νίκος Ζαΐμης, Βασίλης Τραγάρας, Γιώργος Βαταλίδης, Μπάμπης Κλωνάρης, Γιώργος Κριαρής, Ηλίας Ντινενής, Αχιλλέας Αρχοντίδης, Μαρίκα Παπλωματά, Σαράντος Χλαχλάς, Φώτης Κιουρανάκης, Νίκος Βλαχόπουλος, Τασούλα Κάντζου.







Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΤΟ ΠΟΣΟΝ ΤΩΝ 200.000 (ΔΙΑΚΟΣΙΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ) ΔΡΑΧΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ «ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ» ΩΣ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΑΠΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ.




ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ


Γέροντες της Λήμνου

Μεσίστιες σημαίες
του πένθους και του σεβασμού
τ’ανθρώπινα ρολόγια
που κουβεντιάζουν άρχοντες
στον άρχοντα τον ήλιο.
Κι οι κούρσες οι γυαλιστερές
που προσπερνούν
γι’αυτούς ανύπαρκτες.
Βήματα τύμπανα άφωνα
στις άκρες των λεωφόρων
απ’τις οπλές του γαϊδουριού.
Αρχαίες ζωντανές περγαμηνές
ίχνη και ιχνευτές μαζί
του πεπρωμένου.
Γρανίτες Αργανθώνιοι ισκιένοι
τα αμμωτά του Υπερίωνος
στ’απόβραδο.
Παππούδες και γονείς
που πάλι ξεφυτρώσατε
καθώς οι κούρσες οι γυαλιστερές
σας προσπερνούν.
Παρακαλούμε σπλαχνιστείτε μας
ρίξτε μας μια ματιά
μήπως
και ξαναβρούμε μέσα μας
το χώμα.

Σταύρος Τραγάρας






Γη του πυρός

Πέτρες γερμένες στα συντρίμια των Καβείρων
ψυχές χαμένες των καιρών και των σημείων
η αγάπη μας στο κέντρο θυσιαστηρίων
στο βωμό ψευτισμένων μεγαλείων.

Γη του πυρός και της φωτιάς
Λημνία γη της ομορφιάς
γη των μεγάλων κόπων και βασάνων
γη των δικών μας και των άλλων.

Σ’ αυτή τη γη αγαπηθήκαμε
αρχέγονες αιτίες αναζητήσαμε
πάνω σε βράχο λαμπερών αμαλγαμάτων
του νου και της ψυχής των αινιγμάτων.

Διάπυρες οι λόγχες των γραφίδων
μας ήθελαν εντός τειχών και ορίων
τα όνειρα ναν’ του μέσου και των τύπων
και έξω από το κάμα των καμίνων

Μα στα έσχατα του νου μας όρια
το όνειρό μας θα αιωρείται αιώνια
κρυμμένο στα κύτταρά μας τα πρωτόλεια
εκεί στου Αιγαίου τα ακραία όρια.

Κομνηνός Καραυγουστής