Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ Νο 2




Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ

ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ


ΤΡΙΜΗΝΗ ΕΚΔΟΣΗ

Έτος 1ο, Αρ. Φύλλου 2, Mάιος – Ιούνιος - Ιούλιος 2000

Γραφεία: Νικηταρα 21-23. Νέα Φιλαδέλφεια. Τ.Κ. 14342. Τηλέφ. 2531412



Τριμηνιαία έκδοση
ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Ιδρυτής – Ιδιοκτήτης
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Εκδότης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ

Υπεύθυνος ύλης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ

Γραφικές τέχνες
ΘΡΙΑΣΙΟ
5576740-0977410968

Συνδρομές
Ετήσια εσωτερικού δρχ. 2000
Ετήσια εξωτερικού $ ΗΠΑ 20
$ Καναδά 20
$ Αυστραλίας 20




ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΟΙ
Η «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ» ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ.
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΧΩΡΙΑΝΟΥΣ.
ΣΤΕΙΛΤΕ ΜΑΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΑΣ, ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ,
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΛΗΜΝΙΕΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.




Λήμνος
είναι τα δρεπάνια των θεριστάδων
κρεμασμένα κάτω απ’ τα εικονίσματα
πολύτιμοι ακινάκες στρατηγών
μετάλλια ακριβά για τις νίκες
στις πεδιάδες της Ατσικής
Σ.Τ.

ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ
ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΑ ΠΛΕΥΡΑ ΜΑΣ


Το πεδίο βολής στην περιοχή του Προπουλίου έχει γίνει πια βραχνάς για τους κατοίκους. Είναι ένα από τα κύρια θέματα που απασχολούν τους πολίτες του Δήμου. Η «Φωνή της Ατσικής» παρουσιάζει όλο το ιστορικό και την κατάσταση που υπάρχει τώρα μέσα από ένα άρθρο του Μόσχου Λαγού, δημοτικού συμβούλου Ατσικής, καθώς και τις απόψεις του Γιάννη Μπεκρή, Προπουλιανού και μέλους του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου, μέσα από μια επιστολή του. Από τα γραφόμενα και των δύο συγχωριανών, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι το πεδίο βολής δεν είναι αποδεκτό στην περιοχή του δήμου Ατσικής.


ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΕΩΝ
ΠΕΡΙΟΧΗΣ «ΦΑΛΑΚΡΑ» – ΠΡΟΠΟΥΛΙΟΥ

Ολο το ιστορικό και η παρούσα κατάσταση

Του Μόσχου Λαγού


Μόσχος Λαγός


23 Μαίου 1999 . Λαϊκή Συνέλευση στο Παλαιό Δημοτικό Σχολείο , για το Πεδίο Βολής και Ασκήσεων στα «Φαλακρά» – Προπουλίου. Κόσμος πολύς. Πάθος. Ένταση. Ζήτησε το λόγο, ένας νέος: «Είμαι τριάντα χρονών. Όλα μου τα χωράφια και τα ζώα είναι στα «Φαλακρά». Απ’ αυτά ζει η οικογένειά μου. Άμα μας τα απαλλοτριώσουνε, τι θα κάνουμε; Πως θα ζήσουμε;». Κι έμεινε η ερώτηση να πλανάται στον αέρα, ζητώντας απάντηση.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το πεδίο βολής βαρέων όπλων εγκαταστάθηκε στα «Φαλακρά» το 1988 – 89. Μέχρι τότε λειτουργούσε στο «Φακό» – περιοχής Κοντιά. Στις διαμαρτυρίες του τότε προέδρου και του Κοινοτικού Συμβουλίου Ατσικής, η 88 ΣΔΙ επεσήμανε την αναγκαιότητα ύπαρξης πεδίου βολής για τη επιχειρησιακή ετοιμότητα του στρατού και στο ερώτημα, γιατί καταργήθηκε το πεδίο βολής στο «Φακό», απαντούσε ότι δημιουργούσε πρόβλημα στις προσγειώσεις και απογειώσεις των αεροπλάνων. Η επίσημη, όμως θέση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας το 1990 στη βουλή ήταν ότι, το πεδίο βολής στο «Φακό» καταργήθηκε «ύστερα από διαμαρτυρία των κατοίκων για να αξιοποιηθεί τουριστικά η περιοχή».
Το πεδίο βολής λειτούργησε στα «Φαλακρά», επί μια δεκαετία και δημιούργησε τα πλείστα όσα προβλήματα για τα οποία θα αναφερθώ παρακάτω. Στο τέλος του 1998 κυκλοφόρησε η φήμη ότι επίκειται αναγκαστική απαλλοτρίωση της περιοχής «Φαλακρά», για τη δημιουργία μόνιμου πεδίου βολής και ασκήσεων. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ατσικής, στην πρώτη του συνεδρίαση τον Ιανουάριο του 1999 συζήτησε το θέμα και εξέφρασε την αντίθεσή του, αποφασίζοντας ομόφωνα να ενημερωθούν όλοι οι αρμόδιοι φορείς, ώστε να ενεργήσουν ό,τι χρειάζεται για να ματαιωθεί μια τέτοια προοπτική.
Τον Απρίλιο του 1999 λάβαμε επισήμως την απάντηση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας ότι πρόκειται να απαλλοτριωθεί έκταση 3.281.781 τ.μ., από τα οποία τα 2.171.430 τ.μ. ανήκουν σε ιδιώτες και τα 1.110.361 τ.μ. στην Κοινότητα Ατσικής για τη δημιουργία πεδίου βολής και ασκήσεων (μέχρι τότε, ως πεδίο ασκήσεων χρησιμοποιούνταν η «Χορταρόλιμνη» – περιοχής Καλλιόπης). Μετά από έντονες αντιδράσεις του Δήμου Ατσικής και με την συμπαράσταση όλων των βουλευτών του Νομού, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεσμεύτηκε να επανεξετάσει το θέμα και να συγκροτήσει επιτροπή αξιωματικών η οποία σε συνεργασία με τον Έπαρχο και τους λοιπούς τοπικούς φορείς θα μεριμνούσε για την ανεύρεση εναλλακτικής τοποθεσίας στο νησί, για τη δημιουργία πεδίου βολής.
Το Μάιο του 1999 πραγματοποιήθηκε Λαϊκή Συνέλευση, η οποία αποφάσισε την μη αποδοχή δημιουργίας πεδίου βολής και ασκήσεων στα «Φαλακρά», τη συμβολική κατάληψη του πεδίου βολής και την εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα.
Μετά τη συγκρότηση της επιτροπής των αξιωματικών από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο Επαρχείο Λήμνου, όπου αποφασίστηκε η εξέταση από μηδενική βάση όλης της Λήμνου για τη δημιουργία του πεδίου βολής. Η επιτροπή κατέληξε τελικώς ότι σε τρεις περιοχές της Λήμνου είναι δυνατό να λειτουργήσει πεδίο βολής:
• Φαλακρά (περιοχή Προπουλίου)
• Φακός (περιοχή Κοντιά)
• Σωτήρα (περιοχή Παναγιάς – Πλάκας)
Στην τελική της πρόταση η επιτροπή θα κατέληγε, μετά και από επιτόπιες επισκέψεις στις ανωτέρω περιοχές τις οποίες πραγματοποίησε, κατά την περίοδο του καλοκαιριού.
Το Νοέμβριο του 1999 πραγματοποιήθηκε, για πρώτη φορά και με μεγάλη επιτυχία, δυναμική κινητοποίηση των κατοίκων με αποκλεισμό του πεδίου βολής και συμβολική κατάληψή του, ματαιώνοντας τις προγραμματισμένες βολές. Δεδομένου ότι, ακόμη η επιτροπή δεν έχει παρουσιάσει το πόρισμά της, με πρόταση του Δήμου Ατσικής το Μάρτιο του 2000 συζητήθηκε το θέμα στο Επαρχιακό Συμβούλιο, όπου αποφασίστηκε ομόφωνα :
• Όπου και αν γίνει πεδίο βολής να μη πραγματοποιηθεί απαλλοτρίωση της περιοχής.
• Να κληθεί το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε σύσκεψη με το Επαρχιακό Συμβούλιο και το Νομάρχη και παρουσία όλων των Δημάρχων της Λήμνου να συζητηθεί και να συναποφασιστεί η δημιουργία πεδίου βολής στη Λήμνο.
Αυτό είναι το πλαίσιο των εξελίξεων αναφορικά με το θέμα του πεδίου βολής. Τα προβλήματα όμως που επί μια δεκαετία έχει δημιουργήσει στην περιοχή μας η λειτουργία του είναι πολλά και σοβαρά. Τρία δε κατά τη γνώμη μου είναι τα βασικότερα τα οποία αλληλοτροφοδοτούνται και μπορούν να οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη της περιοχής με ένταση και μέγεθος απροσδιόριστο:
1. Ασφάλεια των κατοίκων του Προπουλίου.
Το Προπούλι απέχει τρία χιλιόμετρα από την περιοχή των στόχων. Όταν ρίχνουν τα βαρέα όπλα του Πυροβολικού, από το πεδίο βολής «Αγίου Ερμολάου» προς τα «Φαρακλά», τα βλήματα κυριολεκτικά σφυρίζουν πάνω από το χωριό. Πολλά δε βλήματα δεν φθάνουν στην περιοχή των στόχων. Έχουν βρεθεί βλήματα δίπλα από μάντρες, σε χωράφια, πεντακόσια μέτρα από το χωριό. Τι θα γίνει, αν κάποια στιγμή πέσει ένα βλήμα μέσα στο χωριό, ή σε μια μάντρα;
2. Καταστροφή της γεωργοκτηνοτροφίας της περιοχής.
Στην περιοχή αυτή βρίσκεται το 53% των αιγοπροβάτων της Ατσικής. Αν απαλλοτριωθεί η περιοχή τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται μ’ αυτά. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, η υπό απαλλοτρίωση περιοχή, είναι ίση με την κτηματική περιφέρεια των Λύχνων ή των Αγκαριώνων και μεγαλύτερη αυτής πολλών χωριών της Λήμνου. Ουσιαστικά θα ξεριζωθούν άνθρωποι και θα οδηγηθούν αναγκαστικά σε μετανάστευση .
3. Δήμος Ατσικής – Δήμος χωρίς Θάλασσα.
Η δημιουργία μόνιμου πεδίου βολής και ασκήσεων στα «Φαρακλά» σε συνδυασμό και με το υπάρχον μόνιμο πεδίο βολής ελαφρών όπλων του «Αγίου Ερμολάου», αποκόπτει τη πρόσβαση του Δήμου Ατσικής στη θάλασσα. Κάθε φορά που έχει βολή ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ από τον Κόλπο Μπουρνιά, μέχρι τον όρμο «Παπιά» και από το πρωί, μέχρι το βράδυ, να κινούνται στην περιοχή «άνθρωποι, κοπάδια, μηχανήματα ή να πλέουν σκάφη». Υποθηκεύεται δηλαδή το αναπτυξιακό μέλλον και η προοπτική της περιοχής, για πάντα.
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι η απόφαση του Επαρχιακού Συμβουλίου αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία όλοι μπορούμε να συζητήσουμε. Aφού όλοι στη Λήμνο τον θέλουμε το στρατό και για την ασφάλεια όλης της Λήμνου βρίσκεται εδώ, το πού θα δημιουργηθεί πεδίο βολής, αφορά όλη τη Λήμνο και όχι μόνο το Δήμο Ατσικής. Αρκεί να αφήσουμε όλοι τους άκριτους τοπικισμούς και να καταθέσουμε τις προτάσεις μας. Και ο Δήμος Ατσικής, έχει προτάσεις.

Τοπίο ξεχωριστής ομορφιάς στα Φαρακλά



Μια επιστολή του Γιάννη Μπεκρή, για το πεδίο βολής.

Από το Γιάννη Μπεκρή, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου, λάβαμε μια επιστολή για το πεδίο βολής στην περιοχή Ατσικής-Προπουλίου. Λόγω της μεγάλης έκτασης της επιστολής δημοσιεύουμε τα κύρια σημεία της.
Ο Γ.Μ εκφράζει την έντονη διαμαρτυρία του για την επιλογή του χώρου από τον Άγιο Ερμόλαο έως το Φαρακλό, ως πεδίου βολής. «Ποιός είχε την φαεινή ιδέα να απαλλοτριώσει 3.500 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης από ένα και μόνο χωριό για να κάνει μόνιμο πεδίο βολής, καταδικάζοντάς το ουσιαστικά σε μαρασμό;» «Αν μας πάρουν τα χωράφια και τα βοσκοτόπια, πώς θα ζήσουν οι κάτοικοι; Πρέπει να γίνουν μετανάστες; Ή πρόσφυγες εν καιρώ ειρήνης; Όσο για τις λεγόμενες αποζημιώσεις οι κάτοικοι έχουν πικρή πείρα και από τα χωράφια που τους πήραν για το αεροδρόμιο και για τα χωράφια που τους πήραν για τα στρατόπεδα. Πρόκειται για καθαρή κλοπή και μάλιστα με νομιμοφάνεια».
«Ούτε η προτεινόμενη από μερικούς λύση, να μην γίνει μεν απαλλοτρίωση των χωραφιών, αλλά να υπάρχει το πεδίο βολής και όταν γίνεται βολή να εκκενώνεται η περιοχή, ούτε λοιπόν αυτή η λύση είναι λογική, αφού βολές γίνονται συχνά πυκνά, παραλύοντας ουσιαστικά κάθε δραστηριότητα. Εκτός αυτού οι κίνδυνοι που υπάρχουν για τους κατοίκους είναι τεράστιοι, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν βρει άσκαστα βλήματα μέσα στα χωράφια τους, ή που βλήματα περνάνε κυριολεκτικά πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Ή το πεδίο βολής πρέπει να φύγει, ή όλο το χωριό να μετακομίσει. Και βέβαια δεν είναι δυνατόν να υποστηρίξει κανείς σοβαρά ότι μπορεί να μετακομίσει ένα ολόκληρο χωριό. Επίσης αποκόβεται όλη η περιοχή του Δήμου Ατσικής από τη θάλασσα. Δεν συζητάμε βέβαια για την καθολική καταστροφή της μελισσοκομίας, της κτηνοτροφίας και της αλιείας. Ούτε για την τεράστια οικολογική καταστροφή που προξενείται, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε λίγο καιρό οι πανέμορφες παραλίες θα είναι σεληνιακό τοπίο, χωρίς δυνατότητα για οποιοδήποτε παραθερισμό».
«Χρησιμοποιούν δε μερικοί μερικά φτηνά εκβιαστικά διλήμματα του τύπου - και πού θα πάει ο στρατός να κάνει βολή; -. Υπάρχουν μέρη ακατοίκητα πολύ καταλληλότερα από την περιοχή Ατσικής». Αλλά, συνεχίζει ο Γ.Μ., « για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πολύ φοβούμαι ότι οι εγκέφαλοι ή μάλλον οι ανεγκέφαλοι του πεδίου βολής επέλεξαν την περιοχή μας λόγω μειωμένης αντίστασής μας σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις από άλλα χωριά της Λήμνου, που δεν θέλουν το πεδίο βολής όχι στην περιφέρειά τους αλλά ούτε στην ευρεία γειτονία τους και που όλοι γνωρίζουμε ότι έχουν προνομιακή μεταχείριση εν σχέσει με την Ατσική – Προπούλι». Και καταλήγει ο Γ.Μ. «Πολίτες της Ατσικής – Προπουλίου, πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας. Μην εμπιστεύεστε κανένα. Μόνο οι αγωνιστικές σας κινητοποιήσεις θα αποτρέψουν το ανοσιούργημα που ήδη συντελείται. Αυτοι που έφεραν το πεδίο βολής στην περιοχή Ατσικής – Προπουλίου δεν θα το πάρουν τόσο εύκολα και μάλιστα μετά από συσκέψεις του σαλονιού».





Ου παντός πλειν ες… Λήμνον»

Του Ιωάννη Ψάρρα


Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί ο πλους προς αυτό το μέρος απαιτεί πλούτο ψυχής.
Απαιτεί επιτακτικά να σιγήσει εντός σου η βουή του κόσμου.
Απαιτεί να νηστεύσεις, να νηστέψεις το περιττόν.
Κυρίως στα λόγια.
Κάποιες πολυλογίες στην αρχή, κάποια επιφωνήματα και μετά η ευλαβική παραχώρηση του εσωτερικού μας τοπίου στο απέριττο
Κάτι αλλάζει σιγά σιγά και νιώθεις - απ’ όπου και νάσαι – μια επιστροφή, μια χαμένη πατρίδα, που ποτέ δεν σου ζήτησε να γυρίσεις πίσω, να κατοικεί εντός σου.
Ούτε θλίψη, ούτε χαρά.
Μια λευκή γραμμή ανάμεσα στα αντίθετα να δείχνει το δρόμο.
Υπερβολές θα πουν οι σκεπτικιστές. Υπερβολές ποιητικές και ωραιοποιήσεις.
Οχι, θα αντιτάξουν οι εραστές του απογεύματος και οι ασκητές του δειλινού στον Άθωνα.
Όχι, οι περπατητές των λοφίσκων και της ώχρας, οι εν πυρί βαπτισθέντες του κόσμου τούτου.
Εμείς που επιλέξαμε να γεννηθούμε σε αυτόν τον τόπο τα ξέρουμε όλα αυτά.
Ούτε στον εαυτό μας όμως τα καταμαρτυρούμε, ούτε και μεταξύ μας.
Πολύ περισσότερο στους εκπατρισθέντες, που ως τουρίστες τώρα μας επισκέπτονται.
Αφήνουμε –όπως κάνανε πάντα οι σοφοί της ανθρωπότητας- να τους μιλήσει το χώμα, ο ήλιος, η θάλασσα, ο αέρας και το άλλο το ‘μυστικό’ που μόνο στα παιδιά, στους ερωτευμένους και στους αγνούς αποκαλύπτεται.
Και στα καφενεία μας, στα μαγαζιά μας, με ένα ιδιότυπο χιούμορ θα ακούγεται πάντα η υπενθύμιση του ουσιώδους.
Αυτό που οι πόλεις επιχωμάτωσαν και οι ανάγκες μας έκαναν να το λησμονήσουμε.
Γιατί η Λήμνος δεν είναι ένας τόπος, ένας βράχος πεταμένος στο πέλαγο.
Είναι ένα σημείο, στο κέντρο της καρδιάς, που κανείς μπορεί να το αναπολεί και να προστρέχει σε αυτό στις δύσκολες ώρες της εγκόσμιας αγωνίας του.
Είναι η Λευκή, η Αχειροποίητος Στιγμή του καθενός μας.
Μακάριοι οι παλιννοστούντες.

Νέα Κούταλη (Φωτ. Στράτος Ροσβάνης)



ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Το ταχυδρομείο της Ατσικής

Χαράλαμπος Μανωλούκος


Γράφει ο Χαράλαμπος Μανωλούκος


Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας ταχυδρόμος που τον έλεγαν Βασίλη. Ερχόταν από το Μούδρο που ήταν η έδρα του καβάλα σε ένα κόκκινο άλογο, το έδενε σε μια άκρη στην πλατεία της Ατσικής και με την χαρακτηριστική τσαμπούνα του καλούσε τους ενδιαφερομένους να προσέλθουν στο καφενείο του Μιλτιάδη Βαθρακού, να πάρουν και να δώσουν την αλληλογραφία τους. Συνήθως τα γράμματα προερχόταν από την Αμερική ή την Αίγυπτο και δεν ξεπερνούσαν τα δέκα κάθε φορά.
Τα χρόνια πέρασαν και η εξέλιξη που ακολούθησε μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο ήταν φυσικό να γίνει αισθητή και στη Λήμνο. Μέσα σε μισό αιώνα άλλαξαν τόσα πολλά. Αντικαταστήσαμε τις γαζόλαμπες με το ηλεκτρικό ρεύμα, το φανάρι που φυλάγαμε το φαγητό με το ψυγείο, τις ψάθινες καρέκλες με σαλόνια, τα βόδια και τα γαϊδουράκια με τρακτέρ, αυτοκίνητα κλπ. Το μόνο που δεν άλλαξε είναι ο τρόπος που πρέπει να πάρουμε και να δώσουμε την αλληλογραφία μας. Η μόνη αλλαγή στην ταχυδρομική υπηρεσία είναι οτι αντί του αλόγου τώρα ο ταχυδρόμος έρχεται με αυτοκίνητο και αντί της τσαμπούνας τώρα χρησιμοποιείται η κόρνα του αυτοκινήτου. Και βέβαια δεν υπάρχει και ο Βασίλης ο ταχυδρόμος.
Ενώ λοιπόν πριν μισό αιώνα οι παραλήπτες ήταν δέκα – δεκαπέντε, σήμερα είναι όλοι οι κάτοικοι κάτι έχουν να λάβουν ή να στείλουν. Γράμματα, λογαριασμούς ΔΕΗ, ΟΤΕ, συντάξεις, εφημερίδες κ.ο.κ. Επομένως θα πρέπει όλο το χωριό να προσέρχεται στην πλατεία από τις 8 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι, αφού δεν είναι και καθορισμένη η ώρα του ταχυδρόμου. Είναι συνηθισμένη η σκηνή που βλέπει κανείς, ομάδες – ομάδες γυνακών και παιδιών να στέκονται με τις ώρες στους δρόμους γύρω από την πλατεία κι αν είναι χειμώνας να τουρτουρίζουν, περιμένοντας τον ταχυδρόμο. Όταν αυτός έλθει θα πρέπει οι άνθρωποι να συνωστίζονται σε κάποιο καφενείο, το οποίο χρησιμοποιείται ως ταχυδρομικό κατάστημα, από τα τρία που υπάρχουν, κάθε μήνα εναλλάξ. Εάν δεν παρευρίσκεται ο ενδιαφερόμενος, και δεν πάρει το γράμμα κάποιος γείτονας, αυτό επιστρέφεται στο Μούδρο και το βιολί αυτό μπορεί να συνεχίζεται μέρες ή εβδομάδες. Επειδή με αυτόν τον τρόπο πολλοί λογαριασμοί δεν πληρώνονταν εγκαίρως και σαν συνέπεια κοβόταν το ρεύμα, το τηλέφωνο κλπ, η ταχυδρομική υπηρεσία «έλυσε» το πρόβλημα με το να μην πηγαινοφέρνει τους λογαριασμούς, αλλά να τους πετά σε μια χαρτοκούτα που τοποθέτησε στα τρία καφενεία. Έτσι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν έρευνα μέσα στις χαρτοκούτες των καφενείων για το δικό τους. Αν είναι τυχεροί τον βρίσκουν, αλλιώς τους κόβουν το ρεύμα. Εκείνο όμως που είναι εντελώς απαράδεκτο, είναι ο τρόπος πληρωμής των συντάξεων, κυρίως του ΟΓΑ. Ενώπιον όλων των θαμώνων του καφενείου, παρελαύνουν ένας ένας οι συνταξιούχοι για να τους μετρήσει ο ταχυδρόμος τη σύνταξή τους. Αυτός ο τύπος ταχυδρομείου δεν υπάρχει βέβαια μόνο στην Ατσική, αλλά σε όλα τα χωριά της Λήμνου, εάν δεν κάνω λάθος,, με εξαίρεση το Μούδρο και βέβαια τη Μύρινα, όπου η αλληλογραφία μοιράζεται από σπίτι σε σπίτι.

Μια λύση θα ήταν τα ταχυδρομικά περιστέρια.


Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχουμε τίποτα με τους υπαλλήλους των ΕΛΤΑ. Κι αυτοί εντολές εκτελούν. Και σίγουρα η δουλειά τους δεν είναι εύκολη. Όμως τι φταίει και συνεχίζεται κάτι που έπρεπε να έχει αλλάξει μισό αιώνα τώρα; Γιατί η ταχυδρομική υπηρεσία λειτουργεί μ’ αυτό τον καθυστερημένο τρόπο; Τι λένε οι αρμόδιοι; Τι λένε αυτοί που τους ψηφίζουμε για να λύνουν υποτίθεται τα προβλήματά μας; Τι λένε ο Νομάρχης, ο Έπαρχος, οι Δημοτικοί άρχοντες; Τι λένε οι κάτοικοι της Ατσικής; Μέχρι πότε θα μας αντιμετωπίζουν σαν τρίτης κατηγορίας πολίτες; Αναρωτιέστε τι θα έλεγαν και τι θα έκαναν οι κάτοικοι ας πούμε της Μύρινας, αν τους καλούσαν π.χ. στο λιμάνι κάθε μέρα να παραλαμβάνουν την αλληλογραφία τους; Ή οι κάτοικοι μιας συνοικίας των Αθηνών, αν τους έλεγαν ότι από δω και πέρα η αλληλογραφία θα μοιράζεται στην τάδε πλατεία; Μόνο ως κωμικό και γελοίο ακούγεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Πώς γίνεται και στην Αθήνα και σε όλεις τις πόλεις της χώρας, με εκατομμύρια πληθυσμό οι κάτοικοι να εξυπηρετούνται και εμείς να ταλαιπωρούμαστε;
Το αίτημα του Συλλόγου μας είναι, η Ατσική, το Προπούλι, τα χωριά που απαρτίζουν το Δήμο Ατσικής, αλλά βέβαια και όλα τα χωριά της Λήμνου, να έχουν την ίδια μεταχείρηση, σύμφωνα με το Σύνταγμα, που λέει ότι όλοι οι Έλληνες έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Η ταχυδρομική υπηρεσία πρέπει επιτέλους να εκσυγχρονισθεί και στη Λήμνο, και τα γράμματα να μοιράζονται στα σπίτια.

Σημείωμα από την εφημερίδα

Το θέμα του ταχυδρομείου στην Ατσική, αλλά και σχεδόν σ’ όλη τη Λήμνο, δεν είναι απλώς ένα από τα κακώς κείμενα. Είναι ένα πραγματικό σκάνδαλο. Συγχαρητήρια στο Μπάμπη Μανωλούκο που μας ξύπνησε, γιατί φαίνεται ότι όλοι κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Από δω και πέρα ο «Σύλλογος Ατσικιωτών Λήμνου» και η «Φωνή της Ατσικής» θα ασχοληθεί ζεστά με το θέμα. Ξεκινούμε ένα αγώνα και ζητάμε συστράτευση όλων των πολιτών, αλλά και της Δημοτικής Αρχής. Δεν θα ανεχθούμε άλλο την ελεεινή και τριτοκοσμική συμπεριφορά του κράτους απέναντί μας. Δεν θα ανεχθούμε την προσβολή σε μας και τους δικούς μας. Και το κυριότερο, δεν θα ανεχθούμε καμμία γελοία δικαιολογία.



ΑΤΣΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο παλιός αλευρόμυλος στο Μηχανέ Μπουγάζ

Ναι, ότι άπέμεινε. Χωρίς σκεπή. Ασκεπής υπό τον ήλιο. Χωρίς πόρτες και παραθύρια. Όχι, δεν ισχύει το «μπάτε σκύλοι αλέστε», αλλά το «μπήτε άνθρωποι και διαλογιστείτε». Κάποτε αυτή η χαλύβδινη ρόδα γύριζε ασταμάτητα. Εκεί ήταν λουριά και μηχανές, ανθρώπινες ομιλίες, οσμή από στάρι και αλεύρι. Τώρα σιωπή. Οι μηχανές είναι ώριμες για τη μυθολογική τους δράση όταν η τεχνολογία τις αχρηστεύει. Μηχανές που δεν είναι πια χρήσιμες για τίποτα, είναι έτοιμες για την ποιητική τους αποστολή. Για τη μυθολογική τους δημιουργία. Η συντρόφισσά τους η σκουριά τις σφιχταγκαλιάζει και τις σπρώχνει στη μακαρία οδό ήν οδεύουν. Από ζωντανός εργάτης η μηχανή γίνεται μαντείο απ’ όπου εκπέμπονται χρησμοί ακατάληπτοι και συγχρόνως πολύ καταληπτοί.


Ώρα για «πεκουρασά»
Σταύρος Μαλιάκας, Κωστής Τραγάρας

Κατά τις 11 πριν το μεσημέρι. Ο ένας γύριζε απ’ το τσάπισμα, ο άλλος μόλις είχε βρει κάτι ωραία καλάμια να τα κάνει αχινολόγους. Λίγο πριν πάνε για φαγητό. Ώρα για μια ανάσα ένα τσιγαράκι και λίγη κουβεντούλα. Είναι και οι δύο ιερείς, ο ένας στο ναό της Δήμητρας και ο άλλος στο ναό του Ποσειδώνα. Κι απίθωσαν κάτω και τα παράταιρα άμφιά τους, που δηλώνουν το αξίωμα που κατέχουν. Το τσαπί και τους υποψήφιους αχινολόγους, τα καλάμια. Τα οποία κατά μια σύμπτωση μεγαλειώδη κλείνουν το δρόμο που οδηγεί στο κοιμητήριο της Ατσικής. Ο Σταύρος Μαλιάκας και ο Κωστής Τραγάρας σε ένα ασκηνοθέτητο θέατρο, μια μεγάλη παράσταση που λέγεται «η πραγματική ζωή των πραγματικών ανθρώπων».


Έγειρε για να κοιμηθεί λιγάκι

Για να ξαποστάσει λίγο απ’ το βάρος των χρόνων και των κλαδιών. Φλέβες του κόσμου οι ρίζες της ρουφούν ψήγματα ασημιού απ’ το μέλαγγα. Μια συκιά στην Ατσική, δέντρο θηλυκό, μάνα με πολλά παιδιά. Περιμένοντας την άνοιξη για να ξαναγεννήσει πάλι χλωροχάδι. Το καλοκαίρι για να προσφέρει απλόχερα γλυκά ρουμπίνια, σύκα μελένια, δώρα ακριβά της Αιθερίας στον Αιώνα. Και τότε ο πανώκοσμος θα πάρει χρώμα απ’ τα χρώματα κι άρωμα απ’ τα αρώματά τους.


Τα κούτσουρα

Εκεί στην άκρη – άκρη για να φυλάν το μονοπάτι. Κούτσουρα καλά στοιχειά, ξύλα «λαλούσης Δωδωναίας δρυός» κι ας είναι από αγριαχλαδιά. Στο δρόμο για τη Σμούλα, περνώντας απ’ τη μάντρα του Παλογάρα. Στα φιλιά χαδιάρικων ανέμων και στην προσευχή σιγανής βροχής εκτεθειμένα. Για να ξαποσταίνει πάνω τους ο σκαφτιάς του αμπελιού παραδίπλα, και να ξαφνιάζεται πάνω τους το βλέμμα απρόσεχτου στρατοκόπου. Εκεί θα γίνουν σιγά – σιγά, μετά από χρόνια, ένα με τη μάνα τους τη γη, στέλνοντας το προαιώνιο σοφό μήνυμα στους ανθρώπους. Σύμβολα μιας φυγής πάνω στο χρόνο, όχι, αυτά δεν θα καταλήξουν σε κάποια ξυλόσομπα.


Σαν αυγό

Χαρά στο μάτι του σκαφτιά και του κλαδευτή. Και έτοιμα να σκάσουν μύτη τα κλαδιά. Απ’ της ερήμου το άγονον, στον ήχο της ζωής. Τα αόρατα πράσινα ηφαίστεια σιγοδουλεύουν. Υπομονή και εγκαρτέρηση. Μέχρι την πλημμυρίδα της ζωής. Σταφύλια κόκκινα, σταφύλια κεχριμπάρια, μούστος μεθυστικός, βούισμα μελισσών. Το κάθε τι στην ώρα του.


Ένα σκιάχτρο

Εδώ είναι το βασίλειο αλλουνού. Όχι δικό σου άτιμο πουλί, άσχημο κακοπούλι. Και το βασίλειο αυτό έχει κότες, αυγά και μικρά κλωσσόπουλα. Έχει κατσικούλες άσπρες και παιχνιδιάρικα κατσικάκια. Κι ένα χωράφι που μόλις φυτεύθηκαν ζαρζαβατικά. Έχει και ένα αφεντικό για να τα προστατεύει. Σου είπε θα έχουμε πόλεμο. Σου είπε φεύγα. Τώρα τι κρέμεσαι άφωνο σαν την πέτρα. Ζωή αγάλματος ο θάνατός σου. Σύνορο γκριζόμαυρο του αέρα. Έτσι κι αλλιώς, ένα κυματάκι στο θολό ποτάμι της ζωής (Απ’ το κοτέτσι του Βασίλη Μουστάκα).







Βλάσος Δεληβασίλης

Ένας ζωντανός θρύλος του κλαρίνου


Ο Βλάσος Δεληβασίλης γεννήθηκε το 1920 στην Ατσική. Από μικρό παιδί το όνειρό του ήταν να μάθει να παίζει κλαρίνο. Το 1938 άρχισε να παίρνει μαθήματα στον περίφημο κλαρινιτζή της εποχής εκείνης τον Γιάννη Παντζιαρά από τον Κορνό. Στον Κορνό ο Βλάσος έμεινε περί τους 7 μήνες, όπου έμαθε τα βασικά. Συνέχισε μόνος του, ώσπου τελειοποιήθηκε. Ήταν τόση η αγάπη του για το όργανο αυτό, που δεν το αποχωριζόταν ποτέ. Το είχε μαζί του και στο στρατό. Το 1940 στην κατάρρευση του μετώπου βρέθηκε στην Πάτρα. Εκεί που έπαιζε ένα βράδυ σε ένα καφενεδάκι, τα Γερμανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν την πόλη, και ενώ όλοι έφυγαν έντρομοι για να κρυφτούν, ο Βλάσσος συνέχιζε να παίζει σαν να μην συνέβαινε τίποτα.
Για δεκαετίες ήταν το πρώτο αστέρι στη Λήμνο, διασκεδάζοντας γεννιές και γεννιές Λημνιών. Η κομπανία του ήταν ξακουστή για χρόνια. Συνεργάστηκε με πληθώρα Λημνιών καλλιτεχνών, όπως τον Μαρινάκη (βιολί) τον Μαυράκη (κιθάρα), τους Τσαντήδες, τους Πανέληδες. Και βέβαια γυιός του είναι ο γνωστός σε όλους μας Στέργιος Δεληβασίλης, βιρτουόζος του ακορντεόν και του αρμόνιου. Ο Βλάσος Δεληβασίλης σταμάτησε να παίζει όπως λέει ο ίδιος, όταν βγήκαν τα “μηχανήματα”, δηλαδή όταν εφαρμόσθηκε ο ηλεκτρισμός στα όργανα. “Εγώ σεβόμουν τον κόσμο, ήθελα να τον ψυχαγωγήσω, όχι να τον διώξω” και “εάν έβαζα ηλεκτρισμό στο κλαρίνο, θα τους έστελνα όλους στο Δαφνί”. Ο Βλάσος Δεληβασίλης είναι ένας ευπατρίδης της μουσικής, ένας ρομαντικός καλλιτέχνης, που η μεγάλη σεμνότητά του, καταπλήσσει. Έχει άποψη για τη μουσική, δεν είναι ένας απλός οργανοπαίχτης. “Από τότε που βγήκαν οι παλιοκρατούνες, χάλασε η μουσική”, λέει για τα ηλεκτρικά μπουζούκια, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Είναι τιμή για την Ατσική που γέννησε ένα τέτοιο καλλιτέχνη. Και είναι πολύ τυχεροί οι πιο παλιοί, που άκουσαν το παίξιμό του.

Βλάσος Δεληβασίλης

Στη φωτογραφία ο Βλάσος Δεληβασίλης κλαρίνο, με τους Παναγιώτη Τσεπέλια βιολί, Σταμάτη Κριαρή σαντούρι, Φωκίωνα Γκάνη ακορντεόν. Ο μικρός πρέπει να είναι ο γιος του Βλάσου, Στέργιος Δεληβασίλης. Τη φωτογραφία μας την έδωσε ο Βλάσος Δεληβασίλης.

Βλάσος Δεληβασίλης

Σε γάμο στον Αγ. Δημήτριο Λήμνου μουσικοί συνοδεύουν το γαμπρό από το καφενείο στο σπίτι του. Διακρίνονται από αριστερά προς τα δεξιά: Δημήτρης Μαρινάκης (βιολί), Κώστας Χαλκάς (μπουζούκι), Στέργιος Δεληβασίλης (ακορντεόν), Σωτήρης Μαυράκης (κιθάρα, τραγούδι), Βλάσης Δεληβασίλης (κλαρίνο). Πηγή: Αρχείο μουσικού πολιτισμού Βορείου Αιγαίου.










Κώστας Λάζος

Η Ατσική έχει πια ένα αξιόλογο ψάλτη


Κώστας Λάζος

«Την εκκλησία την αγαπώ, τα εξαπτέρυγά της, τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες, με τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες και κάθε των κινήσεών των σοβαρό ρυθμό» λέει ένα ποίημα του Καβάφη. Και ο Καντίνσκυ ο μεγάλος Ρώσος ζωγράφος είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στους παλιούς ορθόδοξους ναούς, τα πάντα, η λειτουργία, η διακόσμηση, η εκφώνηση, η ψαλτική, η κίνηση των ιερέων, τα πάντα ήταν ομόλογα, δηλαδή υπάκουαν σε ένα και μόνο ρυθμό. Όσο λοιπόν κι αν η θρησκεία είναι εσωτερική υπόθεση του καθενός, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσει κανείς τη σημασία που έχει για τους πιστούς, η ατμόσφαιρα που υπάρχει μέσα σε ένα ναό.
Όποιος εκκλησιασθεί στον «Άγιο Γεώργιο» της Ατσικής, θα νιώσει αμέσως την ποιότητα της ψαλτικής του Κώστα Λάζου. Ο Κώστας Λάζος εκτελεί χρέη ψάλτη τα τελευταία χρόνια, μετά το θάνατο του αείμνηστου Γιώργου Μακρίδη. Διαθέτει μια πλούσια και ζεστή φωνή, με μεγάλη μελωδικότητα, η οποία δημιουργεί κατανυκτική ατμόσφαιρα. Έχει κανείς την εντύπωση ότι ακούει αυτούς τους περίφημους ψάλτες των Αθηνών, παρ’ ότι δεν σπούδασε τη ψαλτική, αλλά την έμαθε «από μικρός, εξ’ ακοής» όπως λέει ο ίδιος. Ο Κώστας Λάζος κατάγεται από το Θάνος όπου γεννήθηκε στα 1925 και είναι παντρεμένος με την Ατσικιώτισσα Ελευθερία Κουτσογιάννη. Είναι συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών. Υπηρέτησε στη Μύρινα, στη Μυτιλήνη και στη Βέρροια. Από το 1983 είναι μόνιμος κάτοικος Ατσικής. Είναι ένας γλυκός άνθρωπος, μειλίχιος, φιλοσοφημένος και άκρως κοινωνικός που του αρέσει στο λόγο του να χρησιμοποιεί ρητά κυρίως από την Αγία Γραφή. «Και βήμα ποδός και γέλως οδόντων, άνθρωπον αγγέλλουσιν», είπε μόλις είδε ένα γελαστό συγχωριανό. Ή «κάτοπτρον νου οίνος εστί» για έναν άλλον που τα είχε μισοπιεί.
Η Ατσική εδικαιούτο ενός καλού ψάλτη και τον απέκτησε. Ίσως αυτό να αποτελέσει κίνητρο για να εκκλησιάζονται περισσότεροι άνθρωποι. «Τις ο ποιών το θέλημά μου; Ο εκπλήττων μου τας ακοάς» για να χρησιμοποιήσουμε και μεις ένα ρητό της Αγίας Γραφής. Και συ φίλε Κώστα εκπλήττεις τας ακοάς μας.





ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ

Στη χειμερία νάρκη μας


Λαμπαδηδρόμοι καπνισμένοι φρυκτωροί
τι ενοχλείτε τη χειμερία νάρκη μας
βερμπάσκο πήραμε νταρμπούκο φλόμο
σήμερα χτες και κάθε μέρα.
Τα φλάμπουρα χαθήκαν στις γαμήλιες τελετές
αγαπησιάρικες γυναίκες πού να βρεις
κλείσαν τα ανδριαντοποιεία από παλιά
δεν είναι πια καιρός της πέρασής σας.
Υπνόμαχες πυρές μη μας ανάβετε
σφραγιδοφύλακες σκληροί τυμπανιστές
τελείωσαν οι μυθικοί κατακλυσμοί
και πέθαναν οι Ηλιάδες λεύκες.

Σ.Τραγάρας


Περίοδος λευκή ή μετά την ιώδη

Τελείωσε ο αιώνας της πίκρας και της φυγής.
Θα ξαναρχίσει πάλι η καλλιέργεια του βαμβακιού
και θα ξαπλώνουμε τα μεσημέρια ανάμεσα στους ήλιους.
Όποιος δεν έχει πατρίδα θα βρει.
Ο βοριάς δεν θα φέρνει σακκούλες στο Γομάτι
κι οι θαμμένες πόλεις θα φανερωθούν.
Θα γεννηθούν κορίτσια με κατατομές Σειρήνων
και τα στρατόπεδα θα γίνουν θερινά σινεμά.
Οι μύλοι θα κινήσουν τις σιωπές τους και σαν τουρίστες θάρχονται
αυτοί που μας πλήγωσαν για συχώρεση και μετάληψη.
Αυτή η γη, η θηλυκιά, ταπεινά θα δεχθεί τους παλινοστούντες.
Όλες οι εκκλησίες θα έχουν ιερείς και οι μάντρες θα γίνουν
θεραπευτήρια για τους κουρασμένους.
Η αιών, η νέα, είναι γυναίκα.
Και πάλι μια Μαρούλα θα μας σώσει.

Από το υπό έκδοση βιβλίο του Λημνιού ποιητή Ιωάννη Ψάρρα, «Γηγενές Πυρ».






ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΝΑΙ. ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΟΧΙ.

Ηρακλής Ατσικής

Τέλη της δεκαετίας του 50. Μια από τις ισχυρότερες ομάδες που είχε ποτέ ο «Ηρακλής» παρατάσσεται με φόντο τον καλαμιώνα του παπα – Χαράλαμπου, μέσα στο γήπεδο της Ατσικής για την καθιερωμένη φωτογραφία, κάποια Κυριακή. Καμαρώστε παράστημα, λεβεντιά, περηφάνεια. Από αριστερά προς τα δεξιά. Βασίλης Σαράντης, ο πρόωρα χαμένος, αείμνηστος Μιχάλης Κριαρής ο επίσης πρόωρα χαμένος αείμνηστος Παναγιώτης Κιουρανάκης, Ζαφείρης Κριαρής, Γιώργος Αρχοντίδης, Σάββας Κριαρής, Παναγιώτης Καρασταμάτης, Φώτης Τραγάρας, Αντώνης Ταμβάκης, ο επίσης πρόωρα χαμένος, αείμνηστος Πάρις Παντελαρούδης που ήταν και ο Βενιαμίν της ομάδας, και Γιάννης Συκιώτης. Την φωτογραφία αυτή μας την προμήθευσε ο Σάββας Κριαρής. Σημειωτέον ότι στην ομάδα έπαιζαν τέσσερα αδέλφια Κριαρήδες. Εκτός από τους τρεις που αναφέρθηκαν, έπαιζε και ο Κώστας Κριαρής που ήταν αναπληρωματικός τερματοφύλακας.

Λήμνιοι «αεί παίδες»

Αρχές της δεκαετίας του 60. Όλη η Λήμνος είχε προετοιμασθεί να υποδεχθεί τον υπουργό Κωνσταντίνο Τσάτσο. Μαζί και η ποδοσφαιρική ομάδα, ο «Ηρακλής Ατσικής». Μην πάει ο νους σας σε τίποτα κομματικές συγκεντρώσεις, ή σε φανατισμούς. Η Λήμνος ξεχασμένη απ’ όλους, θεώρησε μεγάλη τιμή να την επισκεφθεί ένας υπουργός και ανταπέδωσε την τιμή με το μαζικό καλωσόρισμα. Ίσως να άφηναν να εννοηθεί πως θα είχε καλύτερη αντιμετώπιση από το κράτος. Όχι πως η νεολαία που βλέπετε στη φωτογραφία είχε ψευδαισθήσεις. Φαίνεται απ’ το χαμόγελό τους κι απ’ την αγέρωχη στάση τους. Μια εκδρομούλα έκαναν τα παιδιά μέχρι το αεροδρόμιο. Ο διάδρομος προσγείωσης ήταν στρωμένος με τις ίδιες τρυπητές λαμαρίνες που φαίνονται στη φωτογραφία. Ο διάδρομος που τους προσγείωσε έπειτα η ζωή, ήταν στρωμένος μάλλον με αγκάθια. Οι περισσότεροι ξενιτεύτηκαν, όλοι εργάστηκαν σκληρά, αλλά κανείς δεν χρειάσθηκε να παρακαλέσει για τίποτα, κανένα υπουργό. Διακρίνονται στη φωτογραφία: Λευτέρης Ζαζάκος, Φώτης Τρυφερής, Διαμαντής Κουκουλίθρας, Τάσος Τσελεπής, Παναγιώτης Γιωρνάρας, Περικλής Γαρυφάλλου, Κώστας Χλαχλάς (το κεφάλι του), ο αείμνηστος Γρηγόρης Σαλαμουσάς, Κόμνας Βλώταρος , Στέφανος Καλατζής, Αντώνης Γιωρνάρας, και (μάλλον) ο Νίκος Καρασταμάτης. Επικεφαλής της ομάδας ο αείμνηστος Κώστας Αχιλαδέλλης. Δίπλα η ομάδα του Βάρους, “Ερμής”. Αναγνωρίζεται στο τέλος ο μικρός τότε, Χρήστος Μπίνος.


Η Ατσική στον Ιερό Λόχο

Η παλληκαριά της φυλής απ’ την Ατσική στη Μέση Ανατολή, μαζί με τους νεαρούς τότε και αείμνηστους τώρα, Θανάση Μπατάλη και Αγοραστό Ντινενή. Δόξα και τιμή.








Με μεγάλη επιτυχία ο χορός των Ατσικιωτών - Προπουλιανών

Μεγάλη επιτυχία σημείωσε η ετήσια χοροεσπερίδα του Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου που έγινε στο κέντρο διασκεδάσεως «Φάρος» της Νέας Φιλαδέλφειας, στις 3 Μαρτίου 2000. Το κέντρο γέμισε τελείως. Το φαγητό ήταν πολύ καλό και το κέφι κρατήθηκε στο ζενίθ μέχρι τις πρωινές ώρες. Οι Ατσικιώτες και οι Προπουλιανοί χόρεψαν με την καρδιά τους.
Οι καλλιτέχνες ήταν εξαιρετικοί. Η Σοφία Κολλητήρη απέδειξε ότι είναι μια πραγματική ντίβα, με τις τεράστιες φωνητικές δυνατότητές της. Ο Ματθαίος Γιαννούλης, ένας καλλιτέχνης με μεγάλη ποιότητα, που είναι και γαμπρός Ατσικιώτης, ήταν θαυμάσιος και δημιούργησε πολύ κέφι με τα νησιώτικά του. Ο Λημνιός Παναγιώτης Λαντούρης με το πλούσιο ρεπερτόριό του και με την ικανότητά του να ξεσηκώνει τον κόσμο, δημιούργησε μια φανταστική ατμόσφαιρα, κρατώντας το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος. Ο μοναδικός στο βιολί, βιρτουόζος Στάθης Κουκουλάρης, ήταν σε μεγάλη μέρα και σκόρπισε ρίγη σιγκινήσεως με το από άλλο πλανήτη παίξιμό του. Αλλά και οι άλλοι καλλιτέχνες και η ορχήστρα ήταν άριστοι.
Στο χορό παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά, το πρώτο τεύχος της εφημερίδας μας, το οποίο μοιράσθηκε στον κόσμο. Επίσης αναγγέλθηκε η δημιουργία τράπεζας αίματος.
Τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωσή μας, ο Νομαρχιακός Σύμβουλος, συγχωριανός μας, στρατηγός Νίκος Αρχοντίδης, ο δημοτικός σύμβουλος Ατσικής και πρώην έπαρχος Λήμνου Ανδρέας Καλαϊτζής, ο πρόεδρος του συλλόγου Πλακιωτών Λήμνου δικηγόρος Παντελής Χατζηχαραλάμπους, ο πρόεδρος του συλλόγου Λυχνιωτών Λήμνου Τάσος Παλαμηδάς και πολλοί φίλοι και γνωστοί Ατσικιωτών και Προπουλιανών.



Η λαχειοφόρος αγορά ήταν ιδιαίτερα πλούσια φέτος, αποτέλεσμα της γαλαντομίας των συγχωριανών που προσέφεραν δώρα με την καρδιά τους. Δυστυχώς από κακό υπολογισμό, οι λαχνοί αποδείχθηκαν λίγοι και δεν έφθασαν να αγοράσουνν όλοι οι συγχωριανοί. Οι δωροθέτες, τους οποίους ευχαριστούμε θερμά, ήταν οι ακόλουθοι: Οι Βασίλης Λούγκλος, Γιώργος Χατζηρόδος, Στέργιος Βασιλάρας, προσέφεραν από κοινού ένα φούρνο μικροκυμμάτων. Ο Αριστείδης Μυρμήγκιας, μια φριτέζα και 5 εικόνες Τρύγης. Ο Δημήτρης Γ. Τσουβελεκάκης, ρούχα αξίας 20 χιλιάδων. Οι Γιώργος Σαράντης, Γιάννης Μαλλιάκας, Σωκράτης Σπαζούχος, Νίκος Βλαχόπουλος, ηλεκτρικά σκεύη. Ο Μίμης Σιμητσής, γυαλικά. Ο Κώστας Γιαννέρης, εγγλέζικο ύφασμα. Ο Ματθαίος Γιαννούλης 5 δίσκους του. Ο Γιάννης Μπεκρής, 5 εικόνες Τρύγης. Ο Απόστολος Οικονόμου 12 σαμπάνιες. Ο Κώστας Καφετζής 12 μπουκάλια κρασί. Ο Βασίλης Γερασίμου 2 δωδεκάδες καλσόν. Η Φανή Χατζηρόδου, ένα πάπλωμα Ο Παναγιώτης Παπαδάκης μια φωτογραφική μηχανή. Ο Βασίλης Στεφανίδης ένα ρολόι. Ο Σταύρος Τραγάρας 5 βιβλία και ένα πίνακα ζωγραφικής. Ο Σύλλογος Ατσικιωτών προσέφερε 70 δώρα, διαφόρων ειδών. Η εταιρεία «Χρυσάφη» προσέφερε 2 δοχεία τυρί Λήμνου. Η εταιρεία «Κρήνη» Κουκουλήθρα, 4 κασόνια με αναψυκτικά. Ο συνεταιρισμός ζαχαροπλαστικής Ατσικής, προσέφερε γλυκά αξίας 30 χιλιάδων, τα οποία δεν παραλάβαμε ποτέ, γιατί κάποιοι φορτηγατζήδες μας τα έφαγαν. Δεν πειράζει, χαλάλι τους.
Και του χρόνου με υγεία.






Η αποκριάτικη γιορτή του συνεταιρισμού ζαχαροπλαστικής Ατσικής





Ο συνεταιρισμός ζαχαροπλαστικής Ατσικής (που μέλη του είναι μόνο γυναίκες) οργάνωσε μια ωραία αποκριάτικη εκδήλωση μεταμφιεσμένων, με παιδιά απ’ όλη τη Λήμνο και τους γονείς τους, στο κέντρο «Λόφος» της Ατσικής. Η εκδήλωση είχε τεράστια επιτυχία και τα παιδιά χάρηκαν και διασκέδασαν με την καρδιά τους. Τα υπέροχα γλυκά και βουτήματα και η θαυμάσιες πίτες που μόνο ο συνεταιρισμός ζαχαροπλαστικής Ατσικής ξέρει να φτιάχνει, προσφέρθηκαν με απλοχεριά, μαζί με καφέδες και αναψυκτικά. Η ωραία μουσική και ο χορός των μεταμφιεσμένων δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα χαράς, αναπανάληπτη. Συγχαρητήρια στις γυναίκες του συνεταιρισμού, που εκτός από επιτυχημένοι επιχειρηματίες, είναι και ωραίοι άνθρωποι.


Δωρεές

Η Ελευθερία Καψιδέλη εις μνήμην του συζύγου της Τάσου Καψιδέλη, προσέφερε στο Σύλλογο Ατσικιωτών Λήμνου το ποσόν των 50.000 δραχμών.
Ο Σύλλογος ευχαριστεί θερμά.


Ο Τάσος Καψιδέλης γεννήθηκε στην Ατσική το 1912. Γονείς του ήταν ο Δημήτριος και η Χαριστούλα. Είχε τέσσερα ακόμα αδέλφια, την Ευγενία, τον Κώστα, τη Μάλαμα και την Αγγέλα. Από μικρό παιδί, φαινόταν ότι η κλίση του ήταν τα γράμματα. Σπούδασε φιλόλογος. Αποφοίτησε από τη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1936. Εργάσθηκε ως καθηγητής στη Νέα Ζίχνη Σερρών, στις Σέρρες, στην Αθήνα, στην Αμάρυνθο, και στη Μύρινα της Λήμνου. Για πολλά χρόνια ήταν Λυκειάρχης. Γυναίκα του είναι η γλυκύτατη Κυρία Ελευθερία Καψιδέλη, που υπήρξε στήριγμά του σε όλη τη ζωή του. Εκτός από το πλούσιο εκπαιδευτικό του έργο, ο Τάσος Καψιδέλης υπήρξε και ένας σπουδαίος συγγραφέας και σοβαρός μελετητής της Λήμνου. Ήταν λάτρης της Λήμνου και προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις, μέσω του έργου του, να την αναδείξει. Έγραψε πολλά άρθρα και 4 βιβλία. Τα βιβλία του είναι: 1) Η απελευθέρωση της Λήμνου. Αθήναι 1969. 2) Η Λήμνος επί Φραγκοκρατίας - Τουρκοκρατίας και η θρυλική Μαρούλα. Αθήναι 1971. 3) Η Λήμνος από τα πανάρχαια χρόνια ως σήμερα. Αθήνα 1982. 4) Η Λήμνος στον αγώνα του 1821. Αθήνα 1986. Ο Τάσος Καψιδέλης ήταν ένας εμπνευσμένος δάσκαλος, ένας θαρραλέος δημοκρατικός πολίτης, ένας αξιόλογος συγγραφέας της Λήμνου, μια ευγενική μορφή ανθρώπου, ένα άξιο τέκνο της Ατσικής. Απεβίωσε στα 1987. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Ο Στρατηγός Νίκος Αρχοντίδης, εις μνήμην της συζύγου του Άννας, προσέφερε στο Σύλλογο Ατσικιωτών Λήμνου το ποσόν των 50.000 δραχμών.

Ο Σύλλογος ευχαριστεί θερμά. Με την ευκαιρία αυτή θέλουμε να ευχαριστήσουμε επίσης το Στρατηγό για την ποικίλη βοήθεια που προσφέρει στο Σύλλογο και από τη θέση του ως Νομαρχιακός Σύμβουλος. Τελευταίως μας εφοδίασε με υλικό που θα χρησιμοποιηθεί από την εφημερίδα, όπως και με τις διευθύνσεις των συλλόγων των αποδήμων Λημνίων.

Η Άννα Αρχοντίδη (πατρικό επώνυμο Παπαδοπούλου), γεννήθηκε στο Μούδρο στα 1944. Ήταν θυγατέρα του Νικολάου και της Φιλίτσας Παπαδοπούλου. Μεγάλωσε στη Μύρινα όπου και τελείωσε τη μέση εκπαίδευση. Παντρεύτηκε τον συγχωριανό μας αξιωματικό (τώρα απόστρατο Στρατηγό) Νίκο Αρχοντίδη και απέκτησαν μαζί δύο παιδιά. Εργάστηκε ως υπάλληλος του ΟΤΕ έως τον πρόωρο θάνατό της. Η Άννα Αρχοντίδη ήταν ένα γελαστό πλάσμα με μεγάλη καρδιά. Την προσφωνούσαν Αννούλα, λόγω του ευχάριστου χαρακτήρα και της καλοσύνης της. Ήταν όμως πολύ δυναμική και γενναία και υπήρξε κυριολεκτικά βράχος στα δύσκολα χρόνια των διώξεων του συζύγου της κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Αγαπούσε πολύ την Ατσική και έπαιξε ενεργό ρόλο στα του Συλλόγου Ατσικιωτών, αφού ήταν αντιπρόεδρος. Εργάστηκε σκληρά για θέματα της Ατσικής και της Λήμνου και η ανάμνησή της στους Ατσικιώτες θα μείνει γλυκειά. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει.




Η Ατσική μέσω του ραδιοφώνου στην Αυστραλία

Σε μια εκπομπή αφιερωμένη στην Ατσική, ο ραδιοφωνικός σταθμός Ράδιο Άλφα του Ηλία Κότσαλη, με ταυτόχρονη σύνδεση με το ραδιόφωνο της Αυστραλίας όπου μιλούσε ο αντιπρόεδρος του Συλλόγου Λημνίων Αυστραλίας, Ατσικιώτης Βαγγέλης Λαβδαράς και με την Αθήνα όπου μιλούσε ο πρόεδρος των Ατσικιωτών Λήμνου Σταύρος Τραγάρας, συζητήθηκαν θέματα που αφορούν την Ατσική και τους Ατσικιώτες. Η εκπομπή αυτή ήταν προσφορά του Ατσικιώτη Ηρακλή Ξύκη, ενός πολύ γενναιόδωρου τέκνου της Ατσικής. Το πεδίο βολής, οι εικόνες της Τρύγης, τα συγγράμματα του Τάσου Καψιδέλη, η ποιητική συλλογή «Λήμνος», οι Ατσικιώτες της διασποράς, θέματα της καθημερινότητας, ήταν αντικείμενα της συζήτησης. Παρουσιάσθηκε επίσης η εφημερίδα μας «Η Φωνή της Ατσικής», με πολύ κολακευτικά λόγια. Επισημάνθηκε ο ολοένα και αυξανόμενος ρόλος της Ατσικής στα πράγματα της Λήμνου. Θέλουμε και από τη «Φωνή της Ατσικής» να ευχαριστήσουμε τον Ηλία Κότσαλη για την πολυσύνθετη υποστήριξη που
προσφέρει στην Ατσική αλλά και όλη τη Λήμνο, και με την θαυμάσια εφημερίδα του και με το ραδιοφωνικό του σταθμό.






Ατσκιώτκα και Λημνιά

Του Κώστα Βέργου

Κώστας Βέργος


Κοντούλα και μικρούλα από τον Κοντιά
τρέλανες εμένα και όλα τα παιδιά

Είδα και το Κατάλακο που μοιάζει με Παρίσι
και όποιος πάει και το διεί δε θα ξαναπατήσει

Ατσική Καρπάσι Βάρος Λύχνα Ρωμανού
και μια απ’ τα Πορπούλια μας έκλεψε το νου.

Κασπακ’νές και Σβερδιανές
έχ’νε μάτια σαν ελιές

Αστροπελέκι και φωτιά να πέσει μεσ’ το Βάρος
να κάψει μια Βαρίτισσα γιατί δεν έχω θάρρος

Κι όποιος πει κακό για μας
να βγει το μάτι τ’ σα λουκμάς.




Ατσκιώτκιες συτχιές

1) Ακόμα έχ’ το γιαλαμά στα χείλια τ’. Δηλαδή, ακόμα δεν πρόλαβε να εξευγενιστεί.
2) Έβαλε το γκώλο τ’ πα’ στα βούρλα. Δηλαδή, μπήκε μόνος του σε φασαρίες.
3) Πίσω τα χ’ το γουρτζέλ’. Δηλαδή, τα τελικά αποτελέσματα έχουν σημασία.
4) Θέλ’ σούγλωμα με το αλ’ματίρ. Δηλαδή, είναι αργός.
5) Δε δλευ’ το ζντερογούδ’. Δηλαδή, δε λειτουργεί το μυαλό του.
6) Άμα μπεις στο κθαρ, θα σε πιάσ’ θμος. Δηλαδή, αν μπλέκεσαι σε επικίνδυνα πράγματα, θα ζημιωθείς.
7) Με παίζαν τσ’ αμάδες. Δηλαδή, με κορόιδευαν.
8) Θα πιάσ’ δ’λειά ο Τάμης (ή ο Μπρούντζος). Δηλαδή κιάποιος θα πεθάνει.
9) Τι κακανομαχείς μαθέ. Δηλαδή, γιατί γελάς.
10) Να το κρεμάσεις σκλαρίκ’ στ’ αυτί σ’. Δηλαδή, σου επισημαίνω κάτι πολύ έντονα.








Εμ Ατσκιώτ’ς, εμ τζαναμπέτ’ς

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Οι εκλογές

Ο Σταύρος Τραγάρας πίνει τον καφέ του...καϊμακλίδκο. (Φωτ. Παντελής Πραβλής)


Τελειώσαν κι γι’ εκλογές, κερδίσαν ούλ’ κι συχάσαμ’. Συ μπρε πατριώτ’ τι χαχανίγ’ς σα ντο σαχλαμπίχλο, μαθέ Λημνιός δεν είσαι; Τι θαρρείς φορούμ’ ότι και συ είσαι απ’ τσ’ κερδιζμέν’; Γιατί μαθέ, ήβγαλες κανένα θκό σ’ βουλευτή, ούλ’ ξέν’ δεν έναι; Να πεις για τσ’ Μυτιλ’νοί μάλιστα Τι, είμαι λέγ’ αγράμματος και δε νογώ; Κάλε καμένε. Ξέρ’ς βρε πως τσ’ λένε τσ’ Λημνιοί στα Ισπανικά; Eγώ ξέρω. Το κιάλιαρα στο ισπανικό Μπαμπινιώτ’. Τσ’ λένε «Λος νεροκουβαλιτόρες». Άντε τώρα να διεις αν έρχομαι απ’ ντ’ γωνιά, π’ με κάμεν’ς και το γραμματ’ζμένο, διαβόλ’ πατνίτσαρε.

Τι με λες, κέρδισε το κόμμα σ’ το ΠΑΣΟΚ; Μπρ’ αγόρε μ’ χαμχαλέτο δε γκέρεδσε, αλλά ίσα ίσα μπ’ δε νέχασε. Αλλά έναι που γι’ ο κόσμος στίμαρε ούλα όσα ήλεγε ο Σημίτ’ς, για τ’ν ισχυρή Ελλάδα, για τα κατό πενήντα χ’λιάρκα το μήνα, κι ότ’ δε μπρόκανε τόσο γκαιρό να φκιάξ’ κοινωνικό κράτος και θα το φκιάξ’ μαθέ τώρα. Ούλα καλά, αλλά όντας ακούγω για κειν’ τ’ν ισχυρή Ελλάδα σα γκατ να μη μ’ αρέσ’. Θ’μάσε κείν’ τ’ν Ελληνική ταινία με το Χατζηχρήστο που ήλεγε, «μπρε τι λογιά γαμπρός θα γίνω με το κόκκ’νο σώβρακο με κλάρα πράσιν’ αμπ’ ντ’ γκουρτίνα;» Ε να εδιέτς αιστάνομαι κι γω. Οι μαύερ οι γι’αγρότες παίρνε σαράντα χ’λιάρκα το μήνα. Τι ισχυρή Ελλάδα να φκιάξνε;

Κι τ’ν άλλ’ τ’ Nέα Δημοκρατίγια, πάλε ντ’ μπήγαν στη βρύσ’ και ντ’ γυρίσαν απότιστ’. Σε λέγ’ μαθέ, τι νταμλάς έναι τούτος. Με τ’ μέρα τα βγάζω, με τ’ μέρα τα βάζω τι έχ’νε τα έρμα κι ψοφούνε. Έχ’νε αλλάξ’ μαθέ και πόσεν’ αρχηγοί. Μπρε συ μπας και πρέπ’ να πάρ’νε το Μπάγεβιτς τώρα π’ θα τον σκολάσ’νε απ’ το ΜΠΑΟΚ; Εκείν’ η διαφήμισ’ για ντ’ μπίτσα ντ’ γκοπάν’σε κάτ’, μη το κουβεντιάγζ’ς. Σε λέγ’ ο άλλος, δε θέλ’ς τώρα που τρόμαξα να βρώ δ’λειά στ’ μπιτσαρία, να έρτνε τούτεν’ και να με διορίσ’νε; Αφού μόνε απ’ τα μπουρμπουάρια συμπληρώνω ένα μιστό, χώρια τ’ άλλα. Αμ το άλλο με τσ’ ξέν’; Το μάτε τ’ς τζ’ βγάλαν οι ξέν’; Mε τα χίλια παρακαλετά με δάν’σε ο γκμπάροζεμ τον Αλβανό τ’ να σκάψω τ’ αμπέλ’, έχε γούστο να με τον μπάρνε. Μόνε ποιός θα τσ’ πει ότι δε γκερδίσαν και τσ’ σταναχωρέσ’, γιατί οι μ’σοί νομίζ’νε ότι έναι νικητές. Προπαντός φοβούμε μη σταναχωρεθεί κειο το καλό παιδί ο Άρης, που έναι λέγ’ πολύ ευαίσθητο, σα γκορτσούδ’.
Αμ του Κουκουέ τι σε λέγ’. Όσο μπάνε και πλιουτερίν’νε. Έχ’νε λεγ’ φκιαξ’ φταριά, που το λένε φυτώργιο, και ρίξαν’ το μεσονόρο τσ’ ηλικίγιας απ’ τα 80 στα 79. Έναι που αλλάξαν και ντ’ γλώσσα τς’. Άκ’σες να σε πούνε τίποτα για τ’ν Οκτωβριγιανή επανάστασ’; Κάμαν μαθέ και καλές μεταγραφές. Πήραν κάτ’ θανατικοί κομμουνιστές στο κόμμα. Πήραν μια αντάν μπαμπαντάν κουμουνίστεργια τ’ Λιάνα ντ’ Γκανέλλ’, που τσ’ πατσαβούριασε ούλ’. Τσ’ έπαιξε το σλιάβερ π’ λέγ’ κι γη γιαγιά μ’. Ε, και κ’τσα στραβά τον τζακμακίσαν πάλε το βουλευτή. Έτσ’ που παγαίν’νε, σε καμιά κατοστή χρόνια μπορεί και να κυβερνήσ’νε.
Τ’ άλλα κόμματα παγαίν’νε για το ξεροκόμματο σα ντο διακονιάρ’. Κι άμα δε ντρέπομνα, θα ήλεγα ότι πήραν απ’ τα τρίγια το πιο μακουρλό, όπως κι γοι Λημνιοί, αλλά όχ’ δε ντο λέγω, εγώ είμαι σεβαστ’κός άθρωπος. Έχ’νε όμως ένα ζουρλαμά αμάν αμάν, αλαζονείγια για τ’ ανάθεμα. Φτωχό τ’αρνί, αλλά πλατιά η γιουρά τ’.
Μυτιλ’νοί ξεμυτιλ’νοί, το πρέπον έναι να τσ’ δώκομ’ σχαρίκια. Και πρώτα πρώτα στο γκύριο Σιφουνάκ’ που έγ’νε και υπουργός. Αυτός για τ’ν ακρίβγεια έναι Κρητομυτιλ’νιός. Αψ’λό παιδί, ωραίο. Άσε που μας έχ’ κάμ’ διάφορα πράμματα εμάς τσ’ Λημνιοί. Έχ’ γράψ’ βιβλία για τσ’ τροχαλόμαντρες και για τα αγκελ’σούδια. Ε λίγο τόχ’ς; Τώρα τι βρίσκ’ σε τέτοια παρακατιανά πράμματα, που μεις τρομάξαμ’ να φύγουμ’ από δεκεί, Θιός και ψυχή τ’. Η γιαγιά μ’ η Βωτώ πάντως πολύ τον στμέρεν’ γιατί τς’ θ’μίζ’ το μπαπού μ’ στα νιάτα τ’. Μόνε δε γκαταλαβαίνω πως και γίν’κε υπουργός αφού κατηγόριε τσ’ εκσυγχρονιστές.
Κι ο γ’άλλος ο Παπαδέλ’ς, ωραίος κύριος, με το μουσάκιε τ’, και έναι λεγ’ και επίκουρος καθηγητής, αλλά και εκσυγχρονιστής. Στ’ν αρχή δε γκατάλαβα και νόμ’ζα ότι δλευ’ στο γυμνάσιο καθηγητής. Ύστερα με το εξηγήσαν ότι έναι γιατρός και με εξηγήσαν και τι θα πει μαθέ επίκουρος. Έναι λέγ’ εκειός ο γιατρός που μπορεί να έχ’ και γιατρείο, άμα δλευ’ στο νοσοκομείγιο. Γιατί οι γ’ άλλ’ δεν έχ’νε, για παράδειγμα οι Καστερνοί γιατροί έχ’νε ούλ’ κλείσ’ τα γιατρεία τς’. Για πάγαινε σα γκατ’ στο Κάστρο, γιατρείο ούτε για δείγμα. Ούλ’ οι γιατροί πουρνό πουρνό στο νοσοκομείγιο. Α, ούλα κι ούλα το ΕΣΥ στ’ Λήμνο εφαρμόζεται κατά γράμμα. Έναι που τσ’ ελέγχ’ και η ΔΟΥ, η γι’ εφορία ντε, όχ’ σα γκάτ’ άλλα μέρ’ που κυν’γάνε κανένα ατζγκάνο που πλει πατάτες.
Το ντρίτο βουλευτή που έναι κουκουές δε ντο ξέρω τον άθρωπο, καλός με φαίνεται κι αυτός απ’ τ’ φωτογραφίγια, τον λένε μαθέ και Σκοπελίτ’ αλλά τι μας νοιάζ’ εμάς κι Αβδούλ Χαμίτ να τον λέγαν οι κουκουέδες θα τον ψηφίζαν. Αυτούν’ έναι καλοί αθρώπ’, ότ’ τσ’ λέγ’ το κόμμα ψηφίζ’νε, όχ’ σα γκάτ’ άλλ’ που σκών’νε ντ’ μπαντιέρα.
Άντε και σ’ τσ’ άλλες με υγεία να ξαναβγάλομ’ τσ’ Μυτιλ’νοί να χαρούμε.
Ο τζαναμπέτ’ς





Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ
ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΤΟ ΠΟΣΟΝ ΤΩΝ 100.000 ΔΡΑΧΜΩΝ
ΣΤΟΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ
«ΗΡΑΚΛΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ»
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ







………ΤΩΝ ΑΠΟΓΕΝΟΜΕΝΩΝ

Με μεγάλη λύπη ακούσαμε το άγγελμα του θανάτου των αγαπημένων συγχωριανών μας, Δέσποινας Καρκαβίλα, Θανάση Αρχοντίδη και Ασημένιας Ζαϊμη, καθώς και τον πρόωρο θάνατο του Γιάννη Παπαϊωάννου, του αγαπημένου συζύγου της συγχωριανής μας Φανής Χατζηρόδου. Χάθηκε επίσης σε τραγικό τροχαίο ατύχημα ο Γιάννης Γερασίμου, πατέρας του φίλου του Συλλόγου Ατσικιωτών, Βασίλη Γερασίμου, από το Κατάλακο. Ο Σύλλογος Ατσικιωτών εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια. Ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει και η μνήμη τους να είναι αιωνία.







Η Θεμελίωση του Δημαρχιακού Οικήματος στην Ατσική
Στις 3/5/2000 έγινε στην Ατσική η τελετή θεμελίωσης του Δημαρχιακού οικήματος. Παραβρέθηκαν πολλοί πολίτες της Ατσικής και άλλων χωριών. Τον αγιασμό έκανε ο μακαριώτατος μητροπολίτης Λήμνου. Παρέστησαν ο υπουργός Αιγαίου Νίκος Σηφουνάκης, ο νομάρχης Λέσβου Δημήτρης Βουνάτσος, ο έπαρχος Λήμνου Βαγγέλης Γιαρμαδούρος, ο δήμαρχος Ατσικής Γιώργος Αρχοντίδης με το δημοτικό συμβούλιο, οι άλλοι δήμαρχοι της Λήμνου και άλλοι εκπρόσωποι διαφόρων αρχών. Το δημαρχιακό κατάστημα προβλέπεται να είναι μεγάλο και πολυτελές. Ευχόμαστε να είναι καλορίζικο και πάντα στην υπηρεσία του πολίτη.



Νέος δίσκος του Παναγιώτη Λαντούρη
Ετοιμάζεται ο νέος δίσκος, αφιέρωμα στη Λήμνο, του Παναγιώτη Λαντούρη με τίτλο «Λήμνος αγαπημένη». Θα περιλαμβάνει παλιά παραδοσιακά Λημνιακά τραγούδια, αλλά και νέα τραγούδια για τη Λήμνο. Ο σπουδαίος Λημνιός καλλιτέχνης που διακρίνεται για τη μεγάλη αξία του και για τους αγώνες του και την αγωνία του για τη διατήρηση της παράδοσης στη Λήμνο, έχει επιστρατεύσει για συνεργάτες (μουσικούς κλπ) τα πρώτα ονόματα της πιάτσας, ούτως ώστε η ποιότητα της προσπάθειας είναι εξασφαλισμένη. Καλή επιτυχία και με το καλό να πάρουμε το δίσκο στα χέρια μας.







«Λήμνια κακά»



Γράφει η φιλόλογος Ευτυχία Κτιστάκη - Τραγάρα

Ποικίλες μυθολογικές αναφορές υπάρχουν για τα ελληνικά νησιά, για το πώς εποικίστηκαν από θεούς και ήρωες και για το πώς στα ακρογιάλια τους έσμιξαν με επιτόπιες νύμφες και γέννησαν λαούς ικανούς να δημιουργήσουν τις όμορφες νησιώτικες πολιτείες.
Η Λήμνος είναι το ιερό νησί του Ηφαίστου, του σιδηρουργού θεού. Εκεί είχε πέσει, όταν τον εκσφενδόνισε ο Δίας από τον Όλυμπο και οι κάτοικοι του νησιού οι Σίντιες, οι «αγριόφωνοι» τον περιέθαλψαν. Στη Λήμνο είχε και τις περίφημες «καμίνους», το εργαστήριό του. Με τη Λήμνο συνδέεται και ο Διόνυσος, ο θεός του κρασιού και της χαράς, που έσμιξε με την Αριάδνη και απέκτησαν γιους, το Θόαντα, το Στάφυλο, τον Οινοπίωνα και τον Πεπάρηθο.
Ο Θόας έγινε βασιλιάς της Λήμνου και απέκτησε μια κόρη την Υψιπύλη. Την αρχαία εκείνη εποχή, οι γυναίκες της Λήμνου, αμελώντας για τα θρησκευτικά καθήκοντά τους, δεν τιμούσαν όπως έπρεπε τη θεά της ομορφιάς, την Αφροδίτη, σύντροφο του Ηφαίστου. Η θεά οργίστηκε και για να τις τιμωρήσει έκανε το σώμα τους να αναδίδει μια ανυπόφορη δυσοσμία, ώστε οι άντρες τους να μην θέλουν πια να τις πλησιάσουν ερωτικά. Όσο διαρκούσε αυτή η κατάσταση οι άντρες άρπαζαν γυναίκες από τις κοντινές ακτές της Θράκης. Οι Λήμνιες γυναίκες περιφρονήθηκαν, ταπεινώθηκαν και είδαν τη γενιά τους να αναμειγνύεται με ξένες φυλές. Τα νόμιμα παιδιά τους έχαναν τα δικαιώματά τους στον ίδιο τον τόπο τους. Στο τέλος δεν άντεξαν την καταφρόνια, συνεννοήθηκαν όλες μαζί και προχώρησαν σε μια ανόσια πράξη, ένα ομαδικό φρικιαστικό έγκλημα. Μέσα σε μια νύχτα, έσφαξαν όλους τους άνδρες του τόπου και δεν άφησαν κανένα ζωντανό για να ζητήσει εκδίκηση. Μόνο η Υψιπύλη σπλαχνίστηκε τον πατέρα της και κατάφερε με μεγάλη μυστικότητα να τον σώσει και να τον φυγαδεύσει. Με τη μαζική αυτή δολοφονία συντελέστηκαν τα λεγόμενα «Λήμνια κακά» από την «Λημνίαν χείρα» αποδίδοντας την «Λημνίαν δίκην».

Από Ετρουσκική τοιχογραφία.


Οι Λήμνιες μετά τη σφαγή, οργάνωσαν μια γυναικοκρατούμενη κοινωνία και αναγνώρισαν αρχηγό τους την Υψιπύλη. Τώρα πια εκείνες δούλευαν τη γη και εξασφάλιζαν την τροφή τους. Οι ίδιες έφτιαχναν τα εργαλεία για τη δουλειά τους, τα όπλα για το κυνήγι, τα οχυρωματικά έργα για την άμυνα του νησιού. Σ’ αυτή την κατάσταση βρήκαν τη Λήμνο οι Αργοναύτες, που είχαν κινήσει για την Κολχίδα από την Ιωλκό, αναζητώντας το «χρυσόμαλλο δέρας», όταν στάθμευσαν για ανεφοδιασμό στο λιμάνι τους.
Ο Ήφαιστος, επειδή ενδιαφερόταν για το νησί, όπου είχε βρει σωτηρία και καταφύγιο, ζήτησε από την Αφροδίτη να συγχωρήσει τις Λήμνιες και να τις ευλογήσει με νέα γενιά ανθρώπων. Και η θεά δεν αρνήθηκε. Έστειλε ερωτικό πόθο στις καρδιές των γυναικών για τους περαστικούς ξένους, τους Αργοναύτες. Οι Λήμνιες καλοδέχτηκαν τους Αργοναύτες. Πρώτα τους έστειλαν για δώρο στο καράβι τους την «Αργώ», ένα φορτίο κρασί. Ύστερα ανταμώθηκαν, έφαγαν, ήπιαν και χάρηκαν. Όλες βρήκαν το ταίρι τους. Η Υψιπύλη διάλεξε τον Ιάσονα, τον αρχηγό των Αργοναυτών. Αργότερα η «Αργώ» συνέχισε το ταξίδι της για τη μακρινή Αία. Οι Λήμνιες έγιναν ξανά μητέρες. Νέοι άνθρωποι γεννήθηκαν και συνέχισαν την πορεία της Λήμνου. Έτσι τα «Λήμνια κακά» έγιναν «Λήμνια καλά», με τη βοήθεια του Ηφαίστου, της Αφροδίτης, αλλά και των ίδιων των Λημνίων γυναικών.





Παρά λίγο πρωταθλητής ο «Ηρακλής Ατσικής»

Γράφει ο Νίκος Βλαχόπουλος

Νίκος Βλαχόπουλος


Η ιστορική ομάδα του Ηρακλή ιδρύθηκε το 1953. Τα πρώτα βήματα της εφηβείας μας περνούσαν μέσα από το γήπεδο με τις μολόχες, που κόλλαγαν τη μπάλα και χανόταν η προσπάθεια του ποδοσφαιριστή. Πολλές φορές η μπάλα κρυβόταν μέσα στα καλάμια του παπά Χαράλαμπου. Η προσπάθεια δεν σταματούσε ποτέ. Ήρθαν πρωταθλήματα και κύπελλα. Ήρθαν χαρές και λύπες. Κάθε Κυριακή οι μάνες μας έτρεχαν να καμαρώσουν τους λεβέντες τους, που φορώντας τα γαλανόλευκα, άλλαζαν μορφή από εκείνη του αγρότη, του εργάτη, του ψαρά, του μαθητή. Αναδείχθηκαν μεγάλα ποδοσφαιρικά ονόματα, που τώρα είναι μεσήλικες ή βρίσκονται στην τρίτη ηλικία. Είναι αυτοί που καμαρώνουν από τις επίσημες και ωραίες πλέον τώρα κερκίδες του γηπέδου, τα νέα παιδιά, που δοξάζουν όπως και οι ίδιοι την φανέλα του Ηρακλή.
Ας έρθουμε όμως στη σημερινή ομάδα, που είναι πρωταγωνιστής στο τοπικό πρωτάθλημα. Η φετινή προσπάθεια ανταμείφθηκε με την τρίτη θέση. Αν είχαν δραστηριοποιηθεί από την αρχή, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Στο τέλος του πρωταθλήματος η ομάδα είχε μεγάλη φόρμα. Πήρε σπουδαία αποτελέσματα από τον πρωτοπόρο Κάσπακα, 2-2 στη Μύρινα και νίκη 2-1 στην Ατσική. Νίκησε τον Κεραυνό 2-1 στον Άγιο Δημήτρη και έφερε 2-2 στην Ατσική. Είχε τη δεύτερη θέση με 30 βαθμούς, πριν αρχίσουν τα πλέι οφ. Στο πρώτο παιχνίδι των πλέι οφ με την Προποντίδα, κέρδισε μέσα στην Κούταλη με 4-0 και στην Ατσική με 5-2. Πέρασε στα ημιτελικά και στο παιχνίδι με τον Κεραυνό μέσα στον Άγιο Δημήτρη έγινε η μεγάλη σφαγή. Έχασε με 4-3, ενώ κέρδιζε 3-1. Ο διαιτητής αδίκησε κατάφωρα την ομάδα, αποβάλλοντας 3 ποδοσφαιριστές, την ραχοκοκαλιά της ομάδας, Ψυρούκη, Κάντζο, Λαγό. Στο δεύτερο παιχνίδι, ο Ηρακλής αποδεκατισμένος δυστυχώς έχασε. Η προσπάθεια θα συνεχιστεί του χρόνου, με τους παίχτες να είναι πιο έμπειροι και με την καθοδήγηση του αξιόλογου προπονητή Δημήτρη Κουκάκη.

«Ηρακλής Ατσικής»

Όρθιοι από αριστερά. Μουνδράκης, Γκαράλης, Σαράντης, Λαγός, Μπαϊράμης, Μπεκρής, Κουκουλίθρας, Κιουρανάκης. Καθιστοί. Μαυράκης, Ψυρούκης, Κρίκης, ένας στρατιώτης, Νικολάου, Κάντζος, Αποστόλου.



Το Δημοτικό Σχολείο Ατσικής

Γράφει ο Δ/ντής του Δημοτικού Σχολείου
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ


Το Δημοτικό Σχολείο Ατσικής εναρμονισμένο στις απαιτήσεις και προκλήσεις των καιρών για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σχολείο, προσπαθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να επιτύχει τους στόχους του, που είναι: α) Η προετοιμασία των μαθητών για μια ζωή συνεχούς γνώσης. β) Η εδραίωση της μεταγνωστικής συνείδησης. γ) Η διαφύλαξη και προώθηση του πολιτισμού μας.
Με την οικονομική βοήθεια του Δήμου Ατσικής και τις συνεχείς προσπάθειες του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων προσπαθούμε να οικοδομήσουμε ένα σχολείο αντάξιο των ευρωπαϊκών απαιτήσεων. Πολλά έγιναν, πολλά όμως πρέπει να γίνουν.
Η δανειστική μας βιβλιοθήκη συμβάλλει στην απόκτηση γνώσεων και παρέχει πολύτιμη βοήθεια στο έργο της διδασκαλίας. Η βιβλιοθήκη πρέπει να εμπλουτισθεί με βιβλία για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες όχι μόνο των μαθητών του δημοτικού, αλλά και των μαθητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Χρέος των εκπαιδευτικών είναι να βοηθήσουν τα παιδιά να αγαπήσουν το βιβλίο και να κατανοήσουν γιατί διαβάζουν ένα βιβλίο.
Γράφει η Μάρω Δούκα στην ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ: «…αναρωτιέμαι τι μπορεί να σημαίνει σήμερα διαβάζω ένα βιβλίο. Διαβάζω απλώς για να αποξεχαστώ, ή διαβάζω για να γυρίσω την πλάτη μου στην εικόνα, να αντισταθώ στη χυδαιότητα, να διευρύνω την κριτική μου ικανότητα, να προκαλέσω και να τροφοδοτήσω τη φαντασία μου, να αναπτερώσω το ηθικό μου, να αποδεσμευτώ από το συγκεκριμένο, να συλλάβω το αφηρημένο, να αναρωτηθώ για τον προορισμό μου, να οραματιστώ το μέλλον μου;…»
Δε θέλουμε μια βιβλιοθήκη μονίμως κλειδωμένη, απλησίαστη, αλλά ανοιχτή σε όλους. Είναι χρέος μας λοιπόν να βηθήσουμε στην ίδρυση μιας μεγάλης βιβλιοθήκης, γιατί η ίδρυσή της δεν απασχόλησε ποτέ τους ιθύνοντες ή δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ με την ανάλογη σοβαρότητα και συνέπεια.
Το σχολείο μας ταξιδεύει μεν στο μαγικό κόσμο του INTERNEΤ, λείπει όμως η σελίδα μας που θα μπορούσε να προβάλλει το σχολείο, όχι μόνο σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.
Η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, χωρητικότητας 120 ατόμων περίπου, θα μπορεί σε λίγο καιρό να ανταποκρίνεται σε κάθε είδος πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Αγαπητοί απανταχού Ατσικιώτες, μέσα από αυτή την εφημερίδα, θα ήθελα να κάνω μια πρόταση και ταυτόχρονα έκκληση σε όλους σας. Μη ξεχνάτε τον τόπο των πατέρων σας, συμβάλλετε στην ανύψωση και στην πρόοδο του τόπου που γεννηθήκατε με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.
Αυτό το καλοκαίρι, μια συνάντηση στο χώρο του σχολείου με τη συνεργασία του Δήμου, του Συλλόγου Γονέων και του Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου, θα έφερνε νομίζω θετικά αποτελέσματα για όλους μας.

Από εκδήλωση του Δημοτικού Σχολείου Ατσικής. «Ημέρα οδικής ασφάλειας».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου