Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ Νο 4



Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ

ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ


ΤΡΙΜΗΝΗ ΕΚΔΟΣΗ

Έτος 1ο, Αρ. Φύλλου 4, Νοέμβριος 2000 – Δεκέμβριος 2000 – Ιανουάριος 2001

Γραφεία: Νικηταρα 21-23. Νέα Φιλαδέλφεια. Τ.Κ. 14342. Τηλέφ. 2531412
e-mail: ifonitisatsikis@hotmail.com



Τριμηνιαία έκδοση
ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Ιδρυτής – Ιδιοκτήτης
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Εκδότης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ

Υπεύθυνος ύλης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ

Γραφικές τέχνες
ΘΡΙΑΣΙΟ
5576740-0977410968

Συνδρομές
Ετήσια εσωτερικού δρχ. 2000
Ετήσια εξωτερικού $ ΗΠΑ 20
$ Καναδά 20
$ Αυστραλίας 20




Λήμνος
Είναι το ούζο που ξεχειλίζει στις φλέβες
μέσα στα καπνισμένα λακαριά
ανισάτη σπονδή οσχοφορίων
από γενναίους σε γενναίους
Σ.Τ.

Από τον εκδότη

Αγαπητοί συγχωριανοί


Συμπληρώνεται ένας χρόνος από την έκδοση της εφημερίδας μας.

Ποτέ ξανά η Ατσική δεν είχε εφημερίδα, γι’ αυτό είμαστε πολύ ικανοποιημένοι. Η απήχηση που είχε στον κόσμο ήταν μεγάλη. Με την ευκαιρία αυτή θα θέλαμε να πούμε δυο λόγια:
*Η εφημερίδα μας είναι πολυφωνική. Κάθε άποψη θα φιλοξενείται ευχαρίστως, αρκεί να μην θίγει συμπατριώτες και να έχει να πει κάτι το αξιόλογο.
*Η εφημερίδα μας θα αγωνίζεται για τα δίκαια της Ατσικής και της Λήμνου, θα προβάλει τα καλά έργα, θα παρουσιάζει ανθρώπους άξιους και θα έχει ποικίλη ύλη, ώστε να καλύπτει κατά το δυνατόν, ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων.
*Η εφημερίδα μας είναι η εφημερίδα κυρίως των αφανών. Θέλει να προβάλει τους αφανείς ήρωες εργασίας της ταπεινής μας πατρίδας, αυτούς τους άρχοντες του ήθους, που δεν θα είχαν αλλιώς την ευκαιρία.
*Η εφημερίδα μας είναι ανεξάρτητη. Δεν ανήκει και δεν πρόσκειται σε κανένα πολιτικό φορέα, σε κανένα πρόσωπο, σε κανένα οικονομικό συμφέρον. Δεν αντιπολιτεύεται κανένα. Θεωρεί ότι δεν περισσεύει κανένας συγχωριανός, γι’ αυτό τους αγκαλιάζει με αγάπη όλους. Εκδίδεται από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου και πληρώνεται από τις συνδρομές των μελών.
*Η εφημερίδα μας όμως φιλοδοξεί να έχει λόγο τολμηρό και διεκδικητικό, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της. Η εφημερίδα δεν θα γίνει ούτε μίζερη γκρινιάρα, αλλά ούτε γλάστρα και υπηρέτρια κανενός.
*Η εφημερίδα μας είναι πολύ περήφανη και θεωρεί τίτλο τιμής, που αντικείμενό της είναι η Ατσική και οι Ατσικιώτες, η Λήμνος και οι Λημνιοί.
*Τέλος, η εφημερίδα μας είναι η δική σας εφημερίδα. Να συμμετέχετε όπως μπορείτε στη διαμόρφωσή της και στην διατήρησή της. Η εφημερίδα θα εκδίδεται όσο εσείς θα θέλετε κι όσο εσείς θα βοηθάτε. Βοηθήστε με την ενεργό παρουσία σας στις εκδηλώσεις του Συλλόγου και με όποιο άλλο τρόπο
σκεφτείτε, για να κρατήσουμε την Ατσική μας και τη Λήμνο μας ψηλά, εκεί που τους πρέπει.


ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

Προς άρση αποριών, διευκρινίζεται ότι όλα τα κείμενα που δεν έχουν υπογραφή, έχουν συνταχθεί από τον πρόεδρο του Συλλόγου, Σταύρο Τραγάρα. Ολα τα κείμενα που δημοσιεύονται εγκρίνονται τελικώς από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου.



ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ

Δυστυχώς οι φόβοι των κατοίκων του Δήμου Ατσικής επαληθεύτηκαν. Δυστυχώς οι επισημάνσεις της εφημερίδας μας για την επικινδυνότητα του πεδίου βολής, που λειτουργεί μέσα στα όρια του Δήμου μας, στην περιοχή «Φαρακλά», επαληθεύτηκαν. Στις 22/9/2000 ένα άσκαστο βλήμα, κομμάτιασε κυριολεκτικά και άφησε ανάπηρη διά βίου την 35χρονη Ειρήνη Ομέρ, που μάζευε με τον άντρα της Φίλιππο Ρακίπ, παλιοσίδερα για να τα πουλήσουν. Οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι, που είναι ρακοσυλέκτες έμελε να καταστραφούν από την ανευθυνότητα των στρατιωτικών που έχουν μετατρέψει μια τεράστια καλλιεργούμενη έκταση, ουσιαστικά σε ναρκοπέδιο, με τα άσκαστα βλήματα διάσπαρτα μέσα στα χωράφια των ανθρώπων.
Η γυναίκα νοσηλεύτηκε σε διάφορα νοσοκομεία των Αθηνών. Ήταν έγγυος στον έκτο μήνα και έχασε το παιδί της, τυφλώθηκε τελείως και μόνιμα και από τα δύο μάτια, είναι παράλυτη στο αριστερό χέρι και πόδι, λόγω της βαριάς κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης που υπέστη και βέβαια η νοητική της λειτουργία υπολείπεται σοβαρά. Έχει πέντε παιδιά που έμειναν κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού.

Η άτυχη Ειρήνη Ομέρ


Το γεγονός σήκωσε θύελα οργής και αγανάκτησης στην Ατσική. Ήταν το αποκορύφωμα μιας ολόκληρης σειράς παρ’ ολίγων ατυχημάτων, που είχαν επισημανθεί από το Δήμο Ατσικής, αλλά που δεν βρήκαν ευήκοον ους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ενώ είχε προγραμματιστεί βολή, η οποία είχε αναγγελθεί για τις 3/10/2000, για το φόβο μήπως οι κάτοικοι τη σταματήσουν, οι στρατιωτικοί αιφνιδιαστικά και χωρίς να την αναγγείλουν, πήγαν να κάνουν βολή στις 2/10/2000, με κίνδυνο τεράστιο για τους κατοίκους, που χωρίς να ξέρουν τίποτα θα ήταν βέβαια στα χωράφια τους και στις δουλειές τους στο ύπαιθρο. Αυτό ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης. Το Δημοτικό Συμβούλιο με έκτακτη συνεδρίασή του κατήγγειλε το γεγονός σε όλες τις αρχές και προχώρησε σε υποβολή μήνυσης κατά «αγνώστων στρατιωτικών» που αυθαιρέτησαν. Ο Δήμαρχος και Δημοτικοί Σύμβουλοι πληροφόρησαν τον κόσμο μέσω των δημοσιογράφων σε τοπικό αλλά και σε πανελλήνιο επίπεδο. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου Σ. Τραγάρας, εμφανίσθηκε στους τηλεοπτικούς σταθμούς «Άλφα» και «ΜEGA» όταν του ζητήθηκε και εξήγησε πως έχει η κατάσταση.
Στη δύστυχη γυναίκα που τραβά τον γολγοθά της, κανείς από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ή από τις στρατιωτικές αρχές της Λήμνου, μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν συμπαραστάθηκε. Όχι βοήθεια, όχι μια τυπική επίσκεψη, αλλά ούτε ένα τηλεφώνημα. Επισήμως δεν ασχολούνται με το θέμα. Αυτή λέει φταίει που μάζευε βλήματα. Σαν να είναι φυσικό να υπάρχουν διεσπαρμένα άσκαστα βλήματα και όποιος τα μαζεύει , ή τρακάρει απάνω τους, αυτός είναι ο φταίχτης. Κι όχι μόνο αυτό. Κυκλοφορούν και φήμες ότι δεν γνωρίζουν ακριβώς πως έγινε το συμβάν, κι ότι τέλος πάντων αυτή θα μπορούσε να έριχνε …δυναμίτες και τραυματίστηκε. Κι όχι μόνο αυτό. Κάνουν παρεμβάσεις σε δημοσιογράφους, ή προσπαθούν να «πείσουν» όποιον μιλά, ώστε να σταματήσει ο θόρυβος και να αποσιωπηθεί το θέμα, αφού για θέματα εθνικής άμυνας δεν πρέπει να λέει κανείς πολλά, για ευνοήτους λόγους.
Δεν είμαστε του νηπιαγωγείου κύριοι κύριοι στρατιωτικοί. Και δεν αναγνωρίζουμε κανένα πιο πατριώτη από μας. Κανένα θέμα εθνικής άμυνας δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο μερικοί που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και βάζουν σε κίνδυνο τον κοσμάκη. Κι αφού κάνουν την κουτσουκέλα, κρύβονται, ναι κρύβονται, πίσω από την στρατιωτική τους ιδιότητα. Ο στρατός δεν είναι ταμπού. Καμμιά κρατική λειτουργία δεν είναι ταμπού. Αυτή η νοοτροπία είναι άλλων εποχών και καλό είναι να σταματήσει. Και επιτέλους έγινε ένα ατύχημα. Πάρτε το σαν ένα σκέτο ατύχημα, για το οποίο ας υποθέσουμε ότι δεν φταίει κανείς, αλλά η κακιά η ώρα. Λίγη ευαισθησία δεν μπορούσε να επιδειχθεί; Σ’ αυτήν την κακομοιρούλα που λιανίστηκε, δεν μπορούσε κάποιος να δώσει ένα παρόν, να πει ένα λόγο παρηγοριάς, αντί να ασχημονούν μ’ αυτό τον απαράδεκτο τρόπο;
Μη φοβάστε κύριοι στρατιωτικοί. Μαζί θα δώσουμε τον παλλαϊκό αγώνα αν χρειαστεί. Δεν έχουμε τίποτα εναντίον του στρατού, κανείς Έλληνας δεν έχει τίποτα. Αναγνωρίζουμε τη δύσκολη δουλειά σας, καθώς και ότι αυτά είναι λεπτά θέματα και χρειάζονται προσοχή. Και σας βλέπουμε ένα κομμάτι δικό μας, παιδιά κι αδέρφια δικά μας. Όμως και σεις δείξτε τον απαιτούμενο επαγγελματισμό και την απαιτούμενη ευαισθησία.
Σαν Σύλλογος θέλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια στο Δήμαρχο Γιώργο Αρχοντίδη και σε όλο το Δημοτικό Συμβούλιο για την αντίδρασή τους, που τουλάχιστον δείχνει ευαισθησία και αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πολίτες του Δήμου. Δεν θα τους πούμε εμείς τι πρέπει να κάνουν και πως θα λυθεί αυτό το δύσκολο πρόβλημα. Αυτοί θα σταθμίσουν τα γεγονότα και θα πράξουν το καλύτερο. Όμως θέλουμε να τους διαβεβαιώσουμε ότι είμαστε στο πλευρό τους κι ότι θα υποστηρίξουμε με τις μικρές μας δυνάμεις, όποια απόφαση κι αν πάρουν για το καλό του Δήμου, αλλά και για το καλό της Λήμνου και της άμυνας της χώρας μας.





ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΛΑΒΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ

Έφτασε μέχρι τη βουλή


Το θέμα του απαράδεκτου τρόπου που λειτουργεί η ταχυδρομική υπηρεσία στην Ατσική, αλλά και σε όλη σχεδόν τη Λήμνο, έλαβε τεράστια δημοσιότητα, μετά από τις επιστολές που έστειλε ο Σύλλογος Ατσικιωτών Λήμνου, στους Υπουργούς Μεταφορών –Επικοινωνιών και Αιγαίου, στους Βουλευτές του Νομού, στο Νομάρχη, στον Έπαρχο και στα ΕΛΤΑ.
Ο Υπουργός Αιγαίου κ. Ν. Σηφουνάκης, συμφώνησε με το δίκαιο του αιτήματός μας και απευθύνθηκε εγγράφως στον πρόεδρο των ΕΛΤΑ κ. Αθανάσιο Δημητρακόπουλο ζητώντας να λυθεί το θέμα.
Ο Βουλευτής Λέσβου του ΠΑΣΟΚ κ. Φ. Παπαδέλλης κοινοποίησε τη διαμαρτυρία μας στον ίδιο τον Υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών κ. Βερελή και στον Υφυπουργό κ. Βούλγαρη, υιοθετώντας το αίτημά μας και ζητώντας να ληφθούν άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα.
Οι Βουλευτές του ΚΚΕ κ. Σ. Σκοπελίτης και Αγ. Τζέκης κατέθεσαν αναφορά στη Βουλή, σχετικά με το αίτημα του Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου, συμφωνώντας μαζί μας και ζήτησαν να επιλυθεί το θέμα.
Ο Έπαρχος κ. Ε. Γιαρμαδούρος θεωρώντας τα παράπονά μας δικαιολογημένα, έστειλε επιστολή στα ΕΛΤΑ Λήμνου ζητώντας να λυθεί το πρόβλημα.



Μετά τα έγγραφα αιτήματα των ανωτέρω αναφερομένων πολιτικών, λάβαμε απαντήσεις από τους: A) Υφυπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών κ. Βούλγαρη, ο οποίος μας διεβίβασε έγγραφα των: Διευθύνοντος Συμβούλου των ΕΛΤΑ κ. Π. Κυριακόπουλου και του Προέδρου των ΕΛΤΑ κ. Αθ. Δημητρακόπουλου και οι οποίοι λένε ότι 1. Η διανομή στο δήμο Ατσικής γίνεται κανονικά και σύμφωνα με τα προβλεπόμενα για τις αγροτικές περιοχές. Μέχρι τώρα δεν είχαν διατυπωθεί συγκεκριμένα παράπονα. 2. Ο Οργανισμός αυτό το διάστημα βρίσκεται στο στάδιο της αναδιοργάνωσης και επαναξιολόγησης του ταχ. Δικτύου σε όλη τη χώρα και θα εξετάσει όλα τα θέματα αυτής της μορφής. 3. Τα ΕΛΤΑ σχεδιάζουν τη σύσταση Ταχυδρομικών Πρακτορείων Γ’ Τάξης (συναλλαγή – διανομή) σε όλους τους νέους Δήμους που δεν λειτουργεί ταχ. Γραφείο. 4. Στα πλαίσια αυτού του σχεδιασμού θα εξετασθεί και το αίτημά μας.
B) Aπό τον τομεάρχη των ΕΛΤΑ κ. Αθ. Τράπαλη, ο οποίος μας απαντά ότι το θέμα μας θα εξετασθεί από την καθ’ ύλην αρμόδια Περ/κή Υπηρεσία ΕΛΤΑ Βορείου Αιγαίου-ΜΥΤΙΛΗΝΗ και ακολούθως θα ενημερωθούμε σχετικά.
Γ) Από την ανωτέρω Υπηρεσία Βορείου Αιγαίου, που λέει ότι εξετάζεται το ενδεχόμενο ταχυδρομικού καταστήματος «Σουηδικού τύπου», όπου σε στεγασμένο χώρο θα υπάρχουν γραμματοκιβώτια ένα για κάθε οικογένεια και ο ενδιαφερόμενος ότι ώρα εξυπηρετείται θα πηγαίνει και θα παίρνει την αλληλογραφία του, που θα έχει τοποθετηθεί στο κουτί του.
Σαν Σύλλογος αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε θερμά όσους ασχολήθηκαν με το θέμα. Τον Υπουργό Αιγαίου κ. Ν. Σηφουνάκη, τον Βουλευτή κ. Φ. Παπαδέλλη, τον Βουλευτή κ. Σ. Σκοπελίτη, τον Βουλευτή κ. Αγ. Τζέκη, τον Έπαρχο Λήμνου κ. Ε. Γιαρμαδούρο. Ακόμα κι αν δεν έλυσαν το πρόβλημα, τον Υφυπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών κ. Α. Βούλγαρη και τους υπηρεσιακούς παράγοντες των ΕΛΤΑ.
Τώρα θα μου πείτε, μετά από τόσο νταβαντούρι, ποιο είναι το αποτέλεσμα; Τίποτα ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει. Ακούστε αγαπητοί συγχωριανοί. Το θέμα κατ’ αρχήν έπρεπε να τεθεί και τέθηκε. Το γεγονός ότι ασχολήθηκαν τόσοι άνθρωποι είναι θετικό. Αρχίζει η συνειδητοποίηση του προβλήματος. Μέχρι τώρα δεν είχαν διατυπωθεί παράπονα, λένε. Έτσι γίνεται η διανομή σε όλη την ύπαιθρο, λένε. Λοιπόν είμαστε πολύ περήφανοι που θέσαμε ένα πρόβλημα πρώτοι πανελληνίως, αν είναι έτσι. Τα ταχυδρομεία πρέπει να αλλάξουν μορφή και θα αλλάξουν. Πως όμως; Με την παθητική στάση; Χωρίς κανείς να βάζει το πρόβλημα; Τώρα είναι η σειρά των πολιτών να διεκδικήσουν, να ενοχλήσουν, να κινητοποιηθούν, έχοντας υπ’ όψη τους ότι ζητούν κάτι το τελείως λογικό και αυτονόητο. Για να πάψουν και μερικοί να λένε γενικά και αόριστα ότι προτεραιότητα είναι η λύση των καθημερινών προβλημάτων του πολίτη. Για να μπορεί ένας πολίτης να πει: Ορίστε κύριε, αυτά τα καθημερινά προβλήματα σου ζητήσαμε να μας λύσεις. Μας τα έλυσες;



Ο γκατζόλος του “Ήφαιστου”


Αλγεινή εντύπωση και έκπληξη τεράστια νιώσαμε όταν μας επεστράφη η εφημερίδα μας που είχαμε στείλει στο σύλλογο Λημνιών της Αλεξανδρούπολης. Στην αρχή νομίσαμε ότι είχαμε γράψει λάθος τη διεύθυνση. Αλλά μια σφραγίδα φαρδιά πλατιά “ΕΝΩΣΗ ΛΗΜΝΙΩΝ ΝΟΜΟΥ ΕΒΡΟΥ Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ” και το συνοδευτικό “Απαράδεκτη, επιστρέφεται” δεν μας άφησαν καμιά αμφιβολία ότι μας την πέταξαν κυριολεκτικά στα μούτρα. Φως φανάρι ότι κάτι τους ενόχλησε. Δεν πειράζει συμπατριώτες, χαλάλι σας. Ίσως κάποτε μάθετε τους βασικούς κανόνες δημοκρατικής συμπεριφοράς, αλλά και τους βασικούς κανόνες της στοιχειωδέστατης ευγένειας. Γιατί κι αν ακόμα έχει κανείς μια διαφορετική άποψη, μπορεί να την συζητήσει, μπορεί να γράψει ένα γράμμα, να πάρει ένα τηλέφωνο, μπορεί στο τέλος τέλος να μην διαβάσει την εφημερίδα. Αλλά να προσβάλει με μια τέτοια ενέργεια ένα ολόκληρο σύλλογο, που εκπροσωπεί εκατοντάδες Ατσικιώτες, ε, είναι υπερβολικό. Δεν γνωρίζουμε βέβαια αν αυτό έγινε μετά από απόφαση συλλογική, πράγμα που δεν πιστεύουμε, ή αν κάποιος αυτοβούλως ανέλαβε την πρωτοβουλία. Εμείς σας αγαπάμε και δεν θα σας αποκαλέσουμε απαράδεκτους, αλλά ούτε ενώ θα είχαμε κάθε δικαίωμα, αγενείς και απολίτιστους. Ούτε και την ενέργειά σας γαϊδουρινή. Αν και τώρα που το συζητάμε, μεταξύ μας, αν σβήνατε στην ταμπέλα σας το “Ο Ήφαιστος”, και γράφατε “Ο γάιδαρος”, ή μια που είσαστε στον Έβρο, “Ο γκατζόλος”, ίσως σας πήγαινε καλύτερα. Με αγάπη.




Το καλοκαιρινό ταξίδι

Γράφει ο Κομνηνός Καραυγουστής


Μετά το τέλος των θερινών διακοπών στη Λήμνο, κάθε χρόνο το ίδιο ερώτημα. “Τελικά εμείς κάνουμε διακοπές;” Σε τρίτους, τυπικά φαίνεται βαρετό, κάθε καλοκαίρι να κάνεις διακοπές στον ίδιο τόπο. Ίδια πρόσωπα, ίδια πράγματα. Θα σκεφτεί κανείς, ίσως ο τόπος καταγωγής, οι συγγενείς, οι φίλοι. Διακοπές όμως στη Λήμνο ούτως ή άλλως δεν κάνουμε. Την ξεγνοιασιά και την ξεκούραση του τουρίστα, δεν τη νιώθουμε. Αντιθέτως, βρισκόμαστε σε ένα διαρκές συναισθηματικό ταξίδι νοσταλγίας και μνήμης.
Όπου και να κοιτάξει κανείς θα ανασύρει μνήμες σε “αργυρό σεντούκι κλειδωμένες”. Μέσα στα πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων, των γειτόνων μας, των φίλων μας, πάνω στα τοπία, τους δρόμους, τα σπίτια, τις μάντρες, τα χωράφια, τις θάλασσες, σε ένα διαρκές ταξίδι ονείρου και φαντασίας, θα δούμε να κατοπτρίζεται θαμπή η φιγούρα της παιδικής μας εικόνας, θα δούμε αγαπημένα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια, θα θυμηθούμε χαρούμενες και δυσάρεστες στιγμές μας, θα νιώσουμε πάλι μέσα μας τους παιδικούς μας φόβους, θα νιώσουμε τελικά σαν αναπόσπαστο μέρος αυτού του τόπου.
Από την άλλη, μέσα από την καθημερινότητα αντιλαμβανόμαστε ότι σήμερα οι ντόπιοι φίλοι μας, οι συνομήλικοί μας, ζουν μια άλλη πραγματικότητα από εμάς, ότι εμείς εκ των πραγμάτων είμαστε έξω από το κοινωνικό γίγνεσθαι αυτού του τόπου, έξω από τις προσδοκίες τους, έξω από τη ζωή τους. Και τότε νιώθεις λίγο αβέβαιος, γιατί σε όποιο σημείο αυτού του κόσμου να ζει κανείς, τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε τον νιώθει σαν την αρχή των πάντων, σαν ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Μέσα σ’ αυτές τις αντιφάσεις, τι ψάχνουμε λοιπόν κάθε χρόνο στη Λήμνο, μέσα από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τα τοπία, το σκληρό λευκό φως του ήλιου του Αυγούστου, τις μυρωδιές της φύσης; Θα ήταν άδικο για μας αν ισχυριζόταν κανείς ότι ψάχνουμε μόνον τις αναμνήσεις μας. Τι ψάχνουμε λοιπόν; Τις βαθύτερες αιτίες αυτού που είμαστε; Ψάχνουμε μια μια τις ψηφίδες της βαθύτερης και αθέατης εικόνας του εαυτού μας; Το νήμα που μας συνδέει με τη σημερινή ζωή; Τότε γιατί αυτή η επιθυμία να πηγαίνουμε πάλι και πάλι στη Λήμνο, αφού αυτό είναι μια συνεχής συναισθηματική δοκιμασία; Τι είναι αυτό που ψάχνουμε;
Την αναβάπτιση μέσα στην κολυμπήθρα της καθαρότητας των παιδικών ονείρων και προσδοκιών;
Να πάρουμε κουράγιο και να επιβεβαιώσουμε τη σημερινή μας ζωή, έξω από τα λάιφ στάιλ και τα δήθεν; Να μην παριστάνουμε τους παρατηρητές και τους δήθεν ουδέτερους; Να διεκδικούμε τα όνειρά μας έξω από τις ψευδαισθήσεις των δήθεν συμβόλων; Τα πρώτα αυθεντικά και γεμάτα ένταση συναισθήματα της χαράς, της λύπης, της αποτυχίας, της επιτυχίας, των ανομολόγητων ερώτων, την παιδική μας αθωότητα, την αναζήτηση του μέτρου και των ορίων μας; Ποιος ξέρει; Εξ άλλου να απαντάς με σιγουριά σε ερωτήματα τέτοιου είδους είναι μάλλον παρακινδυνευμένο.
Ας μείνουμε λοιπόν με τη γοητεία των ερωτημάτων. Ούτως ή άλλως το επόμενο καλοκαίρι θα ξαναπροσπαθήσουμε.

Αγιαρμόλας (Φωτ. Στράτος Ροσβάνης)






Η νήσος

Γράφει ο Ιωάννης Ψάρρας

Όταν θυμώνω πάω στο νησί. Κι όταν είναι να πάρω μια μεγάλη απόφαση το ίδιο κάνω. Έτσι γλύτωσα την τρέλα. Θέλει πολύ ο άνθρωπος;
Πάντα σκεφτόμουν πώς ζουν αυτοί που δεν έχουν δικό τους νησί. Ζουν, ή ζουν τρελαμένοι. Αυτός ο ιδρώτας, ο κρύος ιδρώτας του τρόμου, που έρχεται από το πουθενά και σε κάνει να θέλεις δέκα σκεπάσματα και αναλόγως το θάρρος σαράντα αγκαλιές, δεν περνιέται ούτε με φάρμακα, ούτε με ψυχοθεραπεία, ούτε στις πόλεις. Θέλει νησί. Κι όχι όποιο κι όποιο. Το δικό σου. Εκείνο που είναι μέσα η θάλασσα και η στεριά απ’ όξω. Που δεν το περπάτησε κανείς. Που το μύρισες για χρόνια. Που το επέλεξες. Που το είδες από ψηλά στην τελευταία επαναφορά και είπες «Αυτό». Το έδειξες μ’ εκείνο το δάχτυλο του μωρού που ζητάει επίμονα το απαραίτητο και το αναγκαίο. Και κάθε φορά που έφευγες το ήξερες πως δεν εγκαταλείπουν έτσι τους φίλους, τους οικείους, μα τόκανες, κάθε φορά. Σαν να ήθελες να δοκιμάσεις τον εαυτό σου πόσο θα αντέξει. Κι άρχιζες να προσπαθείς να αγαπήσεις μια τα βιβλία, μια τους χώρους τέχνης, εκεί που η πόλη, πνιγμένη από καιρό, παριστάνει τη ζωντανή.
Είσαι προδότης. Με όλη τη σημασία της λέξης. Και με εκείνο το προ- μπροστά, το εκ προ-μελέτης, το σκόπιμο, που πάει να πει ότι το είχες σκεφτεί, το είχες ψάξει. Η εκτέλεση οφείλει να είναι δι’ απαγχονισμού, να μην ξαναμιλήσεις, να μην ξαναπείς δικαιολογίες και αηδίες για ανάγκη, για ιστορικές συγκυρίες, για εσωτερική μετανάστευση. Διχασμένε. Ούτε εδώ ούτε εκεί. Να μου το θυμηθείς, εσύ είσαι ικανός να αποτεφρωθείς κιόλας εκείνη την άγια μέρα, για να μη σε θάψουν στα χώματά σου. Είσαι ικανός. Δειλέ. Τέτοιος είσαι.
Κάτι έρωτες αυγουστιάτικοι σε πέτρες καυτερές δεν είναι αιτιολογία απόσυρσης της ποινής. Η νοσταλγία, αυτή η ράθυμη πουτάνα της ζωής σου, να μας κάνει τη χάρη. Χάρις δεν δίδεται στους ριψάσπιδες. Ή πας μια και καλή, ή… Δυο ξεριζωμοί σε μια ζωή είναι πολλοί. Και ετούτος είναι ο πιο ύπουλος. Πάντα ελπίζεις, πάντα έχεις αναφορά, πάντα επιζείς στο τέλος. Ξέρεις, θέλει θάρρος ο επαναπατρισμός. Θέλει δύναμη να μη ξαναφύγεις.
Με αναλαμπές και εκλάμψεις δεν φτιάχνονται τα ποιήματα, ούτε μπορούν να γίνονται άλλοθι για να μην ξαναπατήσεις το πόδι σου ξανά. Είσαι χαμένος στο μέτριο. Θυμήσου, θυμήσου τον τελευταίο όρκο, λίγο πριν γεννηθείς, σ’ εκείνη τη γλώσσα. Θυμήσου το χρησμό.
«ΝΑΥΣ
ΝΗ-ΕΝ ΟΥΡ-ΟΝ-Ε
ΕΝ -ΗΜΝΟΝ-ΟΝ
ΛΑΜΝΕ»
(Είχε καεί από κεραυνό το γράμμα, αλλά εσύ το κράτησες ανάμεσα στα φρύδια και στα τρία σου το πρόφερες ξανά και ξανά για ώρες μέχρι που σε δείρανε για τα καλά και από τότε δαγκώνεις τη γλώσσα σου κάθε φορά που κινδυνεύεις ή είσαι σε αμηχανία).



Κάντο.
Αν όχι για σένα, τουλάχιστον για κείνα τα οστά τα γεγυμνωμένα, που με τη μαύρη μαντήλα, πλένανε, σφουγγαρίζανε και μαγειρεύανε, τραγουδώντας σιγανά και στα κρυφά άριες, με την αγγελική φωνή που λες και δεν πέρασε ξεριζωμό, δεν πέρασε δεκάξι και εικοσιδύο και που εσύ, μικρό παιδί, με την υπομονή της θλίψης, κρυφάκουγες για ώρα.
11/8/2000






Εμ Ατσκιώτς, εμ τζαναμπέτς

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Κρουαζιέρα με τον Αλκαίο


Το Φλεβάρ που λέτε, ήνταν να πάγω μαθέ στν Αθήνα π’ μας είχε καλέσ’ ο Κύριος Κύριος Χριστόδουλος, για να προετοιμάσομ τ’ λαοσύναξ. Με λέγ’ μια κοπελούδα, με τ’ αγερόπλανο έχ’ εισιτήριο μόνε το 2004, κάτσε να πας μια και καλή να δγεις και τν Ολυμπιάδα. -Μπρε κορτσούδεμ βιάζομαι. -Ε τότε να πας με το βαπόρ τον Αλκαίο, έχ’ εισιτήριο τον Αύγουστο. –Ε τι έναι 6 μήνες για να βρεις εισιτήριο μαθέ σε κρουαζερόπλοιο, τίποτα δεν έναι. Έκαμα όμως ένα όμορφο ταξίδ και θα το λέγω όπ’ να σταθώ κι όπ’ να βρεθώ, ότι εμείς οι Λημνιοί έχομ ντ μπιο καλή συγκοινωνία σ’ ούλο το γκόσμο.
Καντβήκαμ που λέτε στο Κάστρο για να πάρομ το βαπόρ. Δεκεί μας λέγ’ ένας ότι το βαπόρ έχ’ καθυστέρησ’ έντεκα ώρες. Για να μη στέκομάστε σα ντα μλάρια, κάτσαμ σ’ ένα γκαφενέ που το λέγαν μαθέ καφετέργια. Μάσαλά όμορφο μέρος. Οτ’ ήθελες το ήγλεπες. Τουρίστεργιες με τα βζα απόξω, άλλες που φορούσαν κάτ παντελονούδια, ίσα ίσα π’ κρύβαν το πράμα τς με το συμπάθειο, κάτ κουνιαλήδες που ούλ’ τν ώρα μλούσαν σε κεια τα ρμάδια τα κινητά, και, και… Σα ντα παλιά τα χρόνια που γίνταν μαθέ η αποκριγιά και βγαίναν οι μπαντέτς και λέγαμ μανά μούμος. Τέλος πάντων έκαμνα σεργιάν’ και μ’ άρεζε, αλλά άκουμνα οι γιάλλ’ ούλο και γκρινιάζαν ότι έχομ μαθέ κακή συγκοινωνία. –Καλά μπρε γκμπάρε, λέγω σε ένα, δε χύθκε κι ο ζάχαρς στο νερό. Τι γυρεύς τζάνουμ αχάριστ αθρώπ. Γαδάρ παρλείς πορδές μαζώνς που ήλεγε κι η γιαγιά μ’ η Βωτώ.

Εγώ είχα φάγ’ και πολλά σύκα και μ’ ήρτε σουρντί μπουρντί, το κόβω που λέτε στα ποδάρια γιαλό γιαλό απ’ τς θαλασσόβραχ’ βρήκα μια απανωμιά, ανακουφίστκα με το συμπάθειο, πλύθκα και με τ’ θάλασσα, ταμάμ. Στο γυρζμό λαχτάρξα πεταλίδες και μάζωξα μια βρασά. Καμιά βολά ήρτε και το βαπόρ κι αρχίσαν να μπαίν’νε μέσα οι κούρσες. Άλλος ζέμπαινε από δωνά, άλλος από κεινά, φωνάζαν οι λ’μενκοί, βρίζαν οι οδηγοί, μτζώνταν αναμεταξύ τς, πόλεμος σωστός, και πολύ μ’ άρεζε το θέαμα, αφού μαθέ ούλο μες το γκαφενέ τς Βιργίνας τ’ Τσμουρή ή τ’ Μανώλ’ ντ Μπεκρή ή τ’ αλλνού ντ Βγαγγέλ’ ντ Γούναρ τίποτα δε γλέπομ απ’ τον όξω κόσμο. Ε, σα μπήκαμ μες το βαπόρ, ούλ’ τρέχαν να προλάβνε καρέγκλες να κάτσνε, γιατί ήνταν λέγ’ πιο λίγες απ’ τς επιβάτες. Εδιέτς που τρέχαν τσαλαπατήσαν ένα παπά και ένας γέρος έφαγε μια σκουντούφλα που ίσα ίσα ανέπνιε και ούλ’ γινήκαν σα ξεγκλιασμένες σαρδέλες. Μια γριγιά είχε ξαπλώσ σ’ ένα καναπέ κι είχε τα χέρια τς σε δυο καρέγκλες, ένα σε κάθε μια και φώναζε «αχ η καρδιά μ’, αχ η καρδιά μ’». Τρέξαν καμπόσεν’ ντ βρέχαν με τα νερά, αλλά ένα ντέβερ σκώνεται ξαφνικά η γριγιά μ’ ένα χασκόγελο και λέγ’ «εντάξ παιδιά, κόλπο ήνταν μέχρι να έρτνε οι θκοι μ’, μαθέ είμαστε πέντε νομάτ και τς κράτουμνα τς θέσεις». Ε τέτοιο πράμα δε με ξανακαπετάρσε. Τέλος πάντων.
Εγώ δε βρήκα καρέγκλα κι έστρωσα μια μπατανία καταγής μέσ’ το μπόντλα και ξαπλάρσα. Αλλά οι γιάλλ’ που δε γκόβ το ξερό τς θέλαν σών’ και καλά να κάτσνε σε καρέγκλες. Και να καυγάς, να φτυσίματα, να ζμπνιαξίματα. Παίρναν μαθέ τς τσάντες που ήνταν πα στα καθίσματα και τς πετούσαν καταγή. Κι γιάλλ’ που είχαν τς τσάντες θμώναν και είχαμ ούλ’ τν ώρα ανεγούλες και τζουμχούρια. Το τι σκώτ έφαγα δε λέγεται με τούτα τα καρακαλ’νόβοδα. Όντας ήρτε η ώρα για το φαγί πάθαν πάλε παροξμό. Τς δώκαν λέγ’ ένα ντόσο παλιόφαγο που βρώμνιε σα ψόφιος ποτκός και το πληρώσαν σε λέγ’ για μάλαμα. Καλά να πάθνε οι αχμάκ’δες για να μάθνε να παίρνε φαγί μαζί τς. Αφού πάλε έσπασα κάμποσεν’ πλάκα, άν’ξα ντ βούργια κι ήβγαλα μια ζμωτή βδούλα μποτούν’κια, ένα μελίπαστο τυρί που έσταζε μαθέ ο βούτυρος από μέσα, τς πεταλίδες, και καθάρσα και κάτ’ παστοί κολιοί νά με το συμπάθειο, που στίλ’σε ο κόσμος. Αρχίσαν να έρχεντεν σα γκοντά από γύρω γύρω αφού είχαν χνάξ απ’ ντ μπείνα και γλιαρεύαν, αλλά αντρέμπνταν. «Άντε βρε κοπιάστε, κάμτε και καμιά ζημιά», τς λέγω. Ε, κάτσαμ και ντ νταντανιάσαμ. Είχα και μια κουτρούμπα με ρακί, βρέξαμ κομματούδ το γκάρεγκλά μας, καλά περάσαμ. Ήρτε μαθέ κι ένας καραβίσος με τα άσπρα και μας μάλωνε. «Τι το περάσατε εδώ, μάντρα» μας ήλεγε. «Άσε μπρε τ’ μάντρα κατά μέρος μη σε παραβγάλω με κανένα κοντοστέλ’» τον λέγω. «Άμα σε πάρω μαθέ στ’ μάντρα κανε δυο μέρες θα μάθς να ξεχωρίγς δυο γαδαριώ άχυρα που τώρα δε νογάς. Μόνε κάτσε να φας και συ κομμάτ κολιό». Ας έναι δα.
Μπράβο για το όμορφο ταξίδ, μπράβο και ματαπάλε μπράβο. Ούλα μελετμένα. Μάξος μαθέ καθυστέρσε το βαπόρ, για να διούνε διαβόλ οι αλ’πανάβατ οι νταλντζμέν’ λίγο κόσμο, να δώκνε μαθέ και κανένα μεταλλίκ’ σντ γκαφετέργια, γιατί τι θα γίν’νε μαθέ οι καφετζήδες, κλέφτες; Ύστερα όντας μουντέρναν με τς κούρσες απ’ ούλες τς μπάντες μές το βαπόρ, που να ξέραν ότι τς κάμναν ντ γκαλύτερ εκπαίδευσ’ στο οδήγ’μα. Αμ η γριγιά που έκαμνε ντ γκαρδιακιά; Δούλεψε μαθέ σα τζακμάκ’ το ζντερογούδε τς, που είχε αρχίσ και ξεκούτιενε. Αφού το ήλεγε κι ένας γιατρός. «Κάθε γέρος και γριγιά πρέπ να κάμεν’ ένα ταξίδ το χρόνο με τον Αλκαίο, γιατί αυτό έναι κατά στο ξεμώραμα». Αμ οι λίγες οι καρέγκλες; Ούλα με σχέδιο. Σε λέγ’ οι καινούργιοι οι Λημνιοί γινήκαν βουτυρόπαιδα και τσοκολατόπαιδα. Για κάτσε να τς σκληραγωγήσομ κομματούδ. Να ξαπλώσνε και λίγο στο πάτωμα να ισώσ’ η κατίνα τς. Κι όσο για το φαγί, ούλο πατατούδες και πριζόλες, για κάτσε να έρτνε στ’ μόστρα και λίγο τα Λημνιά τα προϊόντα. Άμα δα. Μόνε σταναχωρέθκα που δεν ήφερα μαζί μ’ και λίγο καβουρμά, αφού είχε μαθέ λίγο χερόλομο ακόμα μες το κουρπούδ.
Τέλος πάντων μη ντα πολυλογούμε κιόλας, οι Λημνιοί έχνε ντ γκαλύτερ συγκοινωνία. Μόλις έμαθα κι ένα χαμπάρ καινούργιο και κατούρσα τα βρακιά μ’ απ’ τ’ χαρά μ’. Το ταξίδ λέγ’ με τον Αλκαίο μπήκε στν εκπαίδευσ’ των ΛΟΚ. Όποιος κάμεν’ μαθέ ένα ταξίδ, θα παίρεν’ το δίπλωμα τ’ λοκατζή. Ε, έναι μαθέ να μη χαίρεται κανείς για το πώς τροσέχνε τς Λημνιοί;
Ο τζαναμπέτς


*Αυτό το άρθρο γράφηκε πριν το τραγικό ναυάγιο του «Σαμίνα» με τους δεκάδες νεκρούς. Γράφηκε όταν θεωρούσαμε ότι ταξίδια με καράβια τύπου «Αλκαίου», μπορεί να σε ταλαιπωρήσουν αφάνταστα, αλλά όχι να σε πνίξουν σαν το σκυλί. Τώρα δεν θα μπορούσε να γραφεί χιουμοριστικό άρθρο με αυτό το θέμα.







Σαν παραμύθι

Πλαζ γυμνιστών


Γράφει ο Χαράλαμπος Μανωλούκος


Χαράλαμπος Μανωλούκος


Μια φορά κι ένα καιρό οι κάτοικοι του νησιού μας, όπως και στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας είχαν ελάχιστη ενημέρωση για κάθε ζήτημα. Η μόνη πληροφόρηση που είχαμε ήταν αυτή που παίρναμε από το χωριό μας. Την Αθήνα την είχαμε μόνο ακουστά. Οι εξαιρέσεις ήταν κάποιος εμπορευόμενος που ταξίδευε για τις δουλιές του ή κανένας βαριά άρρωστος που αποφάσιζε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο. Ελάχιστοι είχαν ραδιόφωνο. Τα κυριότερα ενδιαφέροντα ήταν ποιος αραβωνιάστηκε, ποιος έκανε ποιο πολύ σιτάρι και ποιού το γουρούνι (γουρτζέλι) βγήκε μεγαλύτερο. Παρ’ όλα αυτά είμαστε ευτυχισμένοι. Ο λόγος είναι μάλλον ότι δεν ζήλευε ο ένας τον άλλον, αφού όλοι βράζαμε στο ίδιο καζάνι. Οι νέοι φορούσαμε παπούτσια μονο το χειμώνα, ποδόσφαιρο παίζαμε ξυπόλυτοι και η μπάλα ήταν φτιαγμένη από πανιά. Όταν χτυπούσαμε σε καμιά πέτρα και μάτωνε το πόδι μας το φροντίζαμε με σπουδαία φάρμακα όπως φρεσκότατο κάτουρο, ή βουνιά ξερή τριμένη.
Τα πρώτα φρούτα που τρώγαμε ήταν οι τσάγλες (άγουρα πράσινα αμύγδαλα), τα λουλούδια της ακακίας, καθώς επίσης άγουρες μούσκλες και τζάνερα που μούδιαζαν τα δόντια μας. Τον Αύγουστο βέβαια είχαμε σύκα και σταφύλια, ενώ απίδια έφερναν από τη Σαμοθράκη και τα πουλούσαν στα αλώνια που αλωνίζαμε με τα ζώα. Ακόμα δεν υπήρχαν πατόζες και κομπίνες. Τα παπούτσια που φορούσαμε τα κατασκεύαζαν οι ντόπιοι τσαγγαράδες της εποχής εκείνης, όπως ήταν οι αδελφοί Κατσαρού, ο Κώστας Αρχοντίδης, ο Αχιλλέας ο Μαχαιράς, ο Kοτσαπλής και άλλοι. Οι γονείς μας μας πήγαιναν στον τσαγγάρη να μας πάρει μέτρα και ζητούσαν να μας φτιάξει παπούτσια κάπως μεγαλύτερα από το μέγεθος των ποδιών μας για να τα φοράμε καναδυό χρόνια ακόμα ενώ τα πόδια μας θα μεγάλωναν. Τα πόδια μας έπλεαν μέσα στα παπούτσια (χλαπτσίζαν), οι κάλτσες στην φτέρνα τρίβονταν και τρύπούσαν και για να μην φαίνονται οι τρύπες τις κατεβάζαμε, έτσι που σιγά σιγά γίνονταν σαν σοσόνια.


Γυμνιστές Ατσικής. Άντε, που το πιστέψατε.


Ε, να μην παραπονούνται και οι γυναίκες!!

Από τον Ιούλιο και μετά, αφού τελείωνε το αλώνισμα, κάναμε τα θαλασσινά μπάνια μας. Πλαζ ο κοκκινόβραχος, μέσον μεταφοράς τα πόδια μας. Μετά τα πρώτα μαθήματα δίναμε εξετάσεις στο κολύμπι περνώντας την απόβα του Ξύκη και την απόβα του πασά. Βεβαίως η πλαζ ήταν γυμνιστών και μόνο για άνδρες. Το μαγιό δεν το είχαμε ούτε ακουστά, όλοι μεγάλοι και μικροί έκαναν μπάνιο γυμνοί, κι έτσι νομίζω μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι ανακαλύψαμε το γυμνισμό, οι Ευρωπαίοι έρχονται δεύτεροι. Βεβαίως έχουμε και άλλες πρωτιές, όπως τα παντελόνια που φορούσαν τα παιδιά κυρίως ορεινών χωριών κάτω από το γόνατο, αφού μεγάλωναν ενώ το παντελόνι το άτιμο έμενε το ίδιο. Αυτά τα παντελόνια οι Ευρωπαίοι μετά από δεκαετίες τα ονόμασαν βερμούδες. Επίσης η βούργια των τσοπαναραίων είναι τα σημερινά σακ βουαγιάζ. Αφού λοιπόν παίρναμε το μπάνιο μας, γυρίζοντας ποδαρόδρομο από τις σαμακιές, μαζεύαμε ένα ωραίο μεζέ τα περίφημα σαλιακούδια, που ήταν κολλημένα πάνω στις βουρλιές. Η μάνα μας τα έβραζε και όλοι στην οικογένεια με μια καρφίτσα στο χέρι τα βγάζαμε από τα καβούκια τους και τα τρώγαμε.
Αυτά που γράφω μοιάζουν σαν παραμύθι για τους νέους τους σημερινούς, αλλά για τους παλιότερους που τα έζησαν είναι μια γλυκειά ανάμνηση των πολύ φτωχών αλλά ανέμελων και πραγματικά ευτυχισμένων παιδικών χρόνων.





ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ

Παναγιώτης Χαρανής (Peter Charanis), ο Ατσικιώτης
Ο πρύτανης των βυζαντινών σπουδών στις ΗΠΑ


Γράφει ο ιστορικός Θεόδωρος Μπελίτσος

Θεόδωρος Μπελίτσος


Μια ελάχιστα γνωστή προσωπικότητα των γραμμάτων, που κατάγεται από τη Λήμνο θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε σ’ αυτό το άρθρο. Πρόκειται για τον Π. Χαρανή, ένα σπουδαίο επιστήμονα, ο οποίος συνέβαλε όσο λίγοι στην ανάπτυξη των βυζαντινών σπουδών στα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπου δίδαξε πάνω από 40 χρόνια, ως το 1976.
Ο Π. Χαρανής γεννήθηκε το 1905 στην Ατσική κι έμαθε τα πρώτα γράμματα στο σχολείο του χωριού του. Στο δημοτικό σχολείο Ατσικής, το οποίο ήταν ένα από τα πιο καλά οργανωμένα της Λήμνου (από τα λίγα εξατάξια), δίδασκαν εκείνη την περίοδο (1912 – 1918) αξιόλογοι δάσκαλοι, όπως ο Εμμ. Ιωαννίδης από την Κρήτη, ο Μικρασιάτης Αγησίλαος Νικολαϊδης, η Μαρία Βαγιάνου από το Αϊβαλί, ο Νίκος Φωτιάδης από την Πόλη, ο Αργύριος Καβουρίδης από τα Καμίνια, ο Τριαντάφυλλος Παλαιολόγου (Αβαδέλλης) από τις Σαρδές και η ηλιοφωτίστη Κακκιάδου από την Ατσική. Σ’ αυτούς οφείλει τις πρώτες γνώσεις ιστορίας ο Π. Χαρανής.

Το σπίτι του Παναγιώτη Χαρανή στην Ατσική.


Το 1920 η οικογένειά του μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου είχαν εγκατασταθεί πολλοί Ατσικιώτες από τα τέλη του 19ου αιώνα. Μάλιστα είχαν ιδρύσει και σύλλογο στη Ν. Υόρκη με την επωνυμία «Άγιος Γεώργιος», ο οποίος βοήθησε τόσο στην ανέγερση του σχολείουτου χωριού όσο και στο κτίσιμο του εντυπωσιακού καμπαναριού της εκκλησίας του. Εκεί ο Παναγιώτης Χαρανής έγινε Peter Charanis «επί το αμερικανικότερον», όνομα με το οποίο έγινε γνωστός στους πανεπιστημιακούς κύκλους και στη βιβλιογραφία, με αποτέλεσμα σήμερα όσοι αγνούν την καταγωγή του, να το μεταφράζουν στα ελληνικά ως Πέτρος Χαράνης, αλλοιώνοντας τόσο το βαφτιστικό όσο και το επώνυμό του.

Ο Παναγιώτης Χαρανής


Στις ΗΠΑ, παρά τα αρχικά προβλήματα προσαρμογής, ο Π. Χαρανής κατάφερε να συμπληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές και να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο Rutgers την περίοδο 1927-1931. Στη συνέχεια κάνει μεταπτυχιακή έρευνα στο πανεπιστήμιο Madison Wiskonsin για δυο χρόνια (1931-1935). Εκεί γνωρίζεται με το σπουδαίο Ρώσο βυζαντινολόγο Αλεξάντερ Βασίλιεφ, μια γνωριμία καθοριστική για το μέλλον του, αφού εκείνος τον παρακίνησε να ασχοληθεί με τη βυζαντινή ιστορία. Υπό την εποπτεία του Βασίλιεφ εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο «Εκκλησιαστική πολιτική του βυζαντινού αυτοκράτορα Αναστασίου Α’ του Δικόρου (491-518 μ.Χ.)», έργο το οποίο αργότερα εκδόθηκε σε βιβλίο από το πανεπιστήμιο Madison. Όμως οι βυζαντινές σπουδές ήταν ακόμα στα σπάργανα στις ΗΠΑ και ο Π. Χαρανής αναγκάζεται να αναζητήσει πνευματική τροφή στην Ευρώπη. Τη διετία 1936-38 έρχεται στις Βρυξέλλες, όπου κάνει μεταδιδακτορική έρευνα κοντά στο μεγάλο Βέλγο βυζαντινολόγο και ελληνιστή Henri Gregoire, με τον οποίο έκτοτε συνδέεται με μακροχρόνια φιλία. Στην Ευρώπη έχει την ευκαιρία να γνωριστεί και να συνεργαστεί και μ’ άλλους επιφανείς μεσαιωνολόγους, όπως τον Nicolas Adonz (αρμενολόγο) και τον Paul Wittek (τουρκολόγο). Το 1938 με πλούσιες γνώσεις και σημαντικό ερευνητικό έργο επιστρέφει στις ΗΠΑ, όπου γίνεται δεκτός ως διδάσκων στο πανεπιστήμιο Rutgers, όπου είχε σπουδάσει. Κατά την άφιξή του εκεί η βυζαντινή ιστορία ήταν άγνωστη, όπως άλλωστε στα περισσότερα αμερικανικά πανεπιστήμια. Χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος σε ένα άρθρο του “Τα περισσότερα μέλη του (ιστορικού) τμήματος δεν είχαν καν ακούσει ποτέ ότι είχε υπάρξει μια τέτοια αυτοκρατορία”.
Σαράντα χρόνια αργότερα, το 1976, όταν αποχωρούσε από το Rutgers, η βυζαντινή ιστορία αποτελούσε τον κεντρικό τομέα του πανεπιστημίου, το οποίο δεχόταν και μεταπτυχιακούς φοιτητές, ενώ οι βυζαντινές σπουδές είχαν επεκταθεί σε δεκάδες άλλα επιστημονικά ιδρύματα της χώρας αυτής. Η συνέχεια στο επόμενο






Ατσκιώτκιες συτχιές

* Κάμνω τον αγάδκο =Ξαπλώνω και κοιμάμαι σαν αγάς.
* Γεμόζω τα βρακιά μ’ = Φοβάμαι, ή δεν τα βγάζω πέρα με μια βαρειά δουλειά , ή υποχρέωση.
* Θα νέρτ’ το γκοκκ’νομά = Θα έλθει τον κόκκινο Μάη, δηλαδή ποτέ. Η φράση είναι συνώνυμη του ποτέ.
* Θα σε κρεμάσνε ντενεκέδες = Θα σε διαπομπέψουν, θα εξευτελιστείς.
* Πατεί σταφύλια = Χορεύει άσχημα, ατσούμπαλα, σαν να πατεί σταφύλια. Χρησιμοποιείται και το «πατεί τ’ λάσπ’».
* Χτύπα το γδι σ’ μέχρι να τρανταμνίξ’ = Δεν πα να επιμένεις!! Χτύπα το κεφάλι σου μέχρι να φυσήξει τραμουντάνα. Λέγεται σε πολύ πεισματάρηδες.
* Στο νύπνο τ’ δε γυρεύ’ ψωμί = Όταν κοιμάται δεν θέλει φαγητό, άρα είναι καλός. Ειρωνικά βεβαίως, για ανθρώπους που τους αποδίδουν ανύπαρκτες αρετές.
* Η ώρα τον βάζ’ = Όπου νάναι έρχεται.
* Κορνάρ’ με κλανιές = Για τους ονομαστούς κορναροκλανιάρηδες.
* O αγέρας σκώθκε με τα παιδιά τ’ = Φύσηξε πολύ δυνατός αέρας.






ΠΡΙΝ 40 ΧΡΟΝΙΑ

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΗΜΝΙΑΚΟ ΤΥΠΟ


Συγχαρητήριον
Τον αγαπητόν μου φίλον Αντώνιον Ανδριώτην πτυχιούχον της Ιατρικής συγχαίρω θερμώς ευχόμενος καλήν σταδιοδρομίαν.
Αντώνιος Μικίδης
********************
Ευχαριστήρια
Θεωρώ επιβεβλημένον καθήκον να ευχαριστήσω το μεταναστευτικόν γραφείον Ρεκόρ – Εξπρές, Δραγατσανίου 6 Αθήνα και το προσωπικόν αυτού δια την ταχείαν εξυπηρέτησιν δια το ταξείδιον της θυγατρός μου Αντωνίας Καφέ εις Αυστραλίαν.
Ο πατήρ Αθαν. Καφές
********************
Ευχετήρια
Την αγαπητήν μας εξαδέλφη Πηνελόπη Αλεξούδη εγκατεστημένην εις Καναδά που έδωσεν αμοιβαία υπόσχεσιν γάμου μετά του εν Νέα Υόρκη Ιωάννου Σπυριδέλλη ευχόμεθα ταχείαν και την στέψιν των.
Οικογ. Φωτίου Κλάψου
********************
Επροξένησε εις εμέ τοιαύτην χαράν και ικανοποίησιν ώστε ηθέλησα διά του τύπου να ευχαριστήσω θερμώς την δίδαν Ελένην Κωνσταντούδη διαμένουσαν εις Αυστραλίαν , άλλοτε γειτόνισσά μου, ήτις με απέστειλεν καλόν δώρον.
Ο ευχαριστών
Κωνσταντίνος Χρυσάφης
********************
Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ
Την 29ην Ιουνίου, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Παντελεήμονος, ετελέσθη εν πάση επισημότητι και διά της συμμετοχής πάντων των υπαλλήλων των υπηρεσιών της Επαρχίας και των πολιτών της πόλεώς μας, η καθιερωμένη δοξολογία επί τη ονομαστική εορτή του Βασιλέως Παύλου.
********************
ΓΕΩΠΟΝΟΣ ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΕΤΑΙ
Κατόπιν επιλογής παρά του Υπουργείου Γεωργίας και επιτυχών εις τας εξετάσεις της Γαλλικής γλώσσης ο γεωπόνος εφαρμογών Μυρίνης κ. Απόστολος Οικονόμου ανεχώρησεν εις Γαλλίαν όπου θα παρακολουθήση μαθήματα παρασκευής και βιομηχανίας οίνου επί εν έτος εις την Ανωτάτην Γεωπονικήν σχολήν του Μονπελλιέρ.
********************
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Προς τους γνωστούς μου και φίλους
Αγαπητοί
Εις τον συνδυασμόν της ΕΔΑ των προσεχών εκλογών της 29ης τρέχοντος, έχει συμπεριληφθεί και ο μεγαλύτερος αδελφός μου Νικόλαος. Προς άρσιν τυχόν παρεξηγήσεων εκ μέρους των γνωστών μου και φίλων, γνωρίζω ότι ουδεμίαν σχέσιν έχω ως προς τας πολιτικάς ιδέας του άνω αδελφού μου τας οποίας και καταδικάζω, καλώ δε όλους τους καλούς πατριώτας να αγνοήσουν την άνω υποψηφιότητα και να ψηφίσουν με φανατισμό ΕΘΝΙΚΑ κόμματα της προτιμήσεώς των.
Μετά τιμής
Α.Π.
Κοντοπούλι
********************
ΒΑΜΒΑΚΟΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΑΙ
Πλησιάζει ο καιρός για το μάζεμα του βαμβακιού. Προγραμματίστε τη συγκομιδή και εξασφαλίστε από τώρα τους εργάτες και εργάτριες που έχετε ανάγκη. * Μην αναβάλλετε τη συγκομιδή από μέρα σε μέρα. Μην αφήνετε να ανοίξουν όλα τα καρύδια στο χωράφι για να αρχίσετε το μάζεμα. Οι καλές μέρες περνούν και δεν ξέρετε αν θα τις βρείτε αργότερα. * Μαζεύετε το μπαμπάκι προσεκτικά, δίχως κομμάτια από φύλλα και τσόφλια, που ελαττώνουν την αξία του. Το βαμβάκι από άρρωστα καρύδια πρέπει να το μαζεύετε χωριστά. * Αποθηκεύετε το βαμβάκι σε στεγνό και ξερό μέρος. Το ύψος του σωρού στην αποθήκη να μην περνά το 1,5 μέτρο. * Μη χρησιμοποιείτε θεριστικό σπάγγο σιζάλ στα σακκιά του σύσπορου βαμβακιού γιατί μπορεί να περάση στο εκκοκκισμένο και να κάνη μεγάλες ζημιές στα μηχανήματα των νηματουργείων.
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΒΑΜΒΑΚΟΣ ΛΗΜΝΟΥ
********************
Ο Αθλητικός Σύλλογος «Ηρακλής» Ατσικής ευχαριστεί τον εν Αμερική διαμένοντα κ. Ηρακλήν Κλωνάρην διά την δωρεάν του εκ μιάς ποδοσφαιρ. Μπάλλας προς τον Σύλλογόν μας.
Το Διοικητικόν Συμβούλιον
********************
ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΑΙ
Γενομένων αεχαιρεσιών του Αθλητ. Συλλ. «Ηρακλής» Ατσικής εξελέγησαν, Πρόεδρος Κ. Αχιλαδέλλης, Αντ/ρος Κ. Ζαϊμης, Γεν. Γραμ. Αθ. Χλέτσος, Ταμίας Ζαφ. Κριαρής, Έφορος γηπέδου Γ. Ντινενής και Σύμβουλοι Αλ. Τροχαλής και Ν. Αρχοντίδης.
********************
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
Η εφημερίς μας δεν θα εκδοθεί την προσεχή εβδομάδα λόγω αναχωρήσεως του τυπογράφου εις Αθήνας προς εγχείρησιν αμυγδαλίτιδος.
********************
ΠΩΛΕΙΤΑΙ κάρον τετράτροχον εις καλήν κατάστασιν και τιμήν ευκαιρίας μετά του αλόγου και όλων των εξαρτημάτων αυτού. Διά πληροφορίας εις το καφενείον Σκαπέτη εις Κοντιά.
********************
Ανακοίνωσις
Ο κ. Δημ. Κάργας θα παραλαμβάνει αυγά κούρνων προς 2 δραχμές έκαστον και πόδια νεοσσών κούρνων προς 3 δραχμές το ζεύγος.
Κυνηγετικός σύλλογος Λήμνου
********************
Ευχαριστήριον
Το εκκλησιαστικόν συμβούλιον Ατσικής ευχαριστεί τον κ. Ιωάννην Φωτιάδην, συνταξιούχον εργολάβον, όστις εδώρησεν και ετοποθέτησεν έναν μαρμάρινον σταυρόν επί του παρεκκλησίου Άγιος Γεώργιος.
Το εκκλησιαστικόν συμβούλιον Ατσικής
********************
ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Αι εργασίαι διά την διάνοιξιν παρά του Δήμου Μυριναίων της οδού προς τον χώρον εις τον οποίον θα ανεγερθή το οινοποιείον, μετά 20ήμερον αναστολήν των ελλείψει ενταύθα δυναμίτιδος και απουσίας εις άδειαν του οδηγού της πολτόζας, επανελήφθησαν και συνεχίζονται με γοργόν ρυθμόν.






ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ

Στερνό ταξίδι
(Για το μπαρμπα Γιάννη Γιαννέρη που ταξίδεψε αεροπορικώς στο τελευταίο του ταξίδι, αλλά και για όλους τους πατεράδες που έφυγαν)

Απόψε τους απόντες κάλεσε
Με κρασί και μουσικές
Κάντους για λίγο επισήμους
Τσούγκρισε γεια σου αδερφέ και γεια σου φίλε

Τον πατέρα σου μόνο μην καλέσεις
Ταξιδεύει απόψε στο κουτί
Δεν μπορεί όσο κι αν θά’ θελε
Πεντακόσια δέκα οχτώ συν φόρος
Το κιλό

Βγάλτους από τις μακρές σειρές
Των λεγεώνων
Χορέψτε ζεϊμπεκιά και μη βιαστείτε
Μπροστά τους τον καιρό τον έχουν όλο
Κι αν θα ξανάρθουν

Τον πατέρα σου μόνο μην καλέσεις
Που δεν τον νοιάζει για το κρύο
Ούτε για τα κενά του αεροπλάνου
Οι έγνοιες του οριστικά τελειώσαν
Πεντακόσια δέκα οχτώ συν φόρος
Το κιλό

Σταύρος Τραγάρας

Παράκληση

Αν δεν αποτεφρωθώ
ας είναι ένα πλεούμενο
με δολωμένα παραγάδια και τα δίχτυα έτοιμα.
Στην κουπαστή όστρακα από τα βαθιά
και οι τελευταίοι σπόγγοι από τον κόπο σας
κι αφήστε με να πάω κατά τον Αη – Νικόλα
και την Τρυπητή.

Ιωάννης Ψάρρας















ΜΙΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Η εκκλησιαστική επιτροπή του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου Ατσικής, που την αποτελούν ο Ζαφείρης Κριαρής, ο Άγγελος Τσιμουρής, ο Δημήτρης Ζαγούδης και βέβαια ο ιερέας Σταύρος Λάδης ως πρόεδρος, έχει αποδειχθεί πολύ δραστήρια, αφού έχει φέρει εις πέρας πολλά έργα. Συγκεκριμένα: 1) Εγκατάσταση καλοριφέρ στον κεντρικό ναό, αξίας 2.900.000 δρχ. 2) Λεβητοστάσιο αξίας 372.000 δρχ. 3) Τοποθέτηση τσιμέντου γύρωθεν του ενοριακού ναού αξίας 348.000 δρχ. 4) Επισκευή σκεπής Αγίου Ερμολάου αξίας 1.410.000 δρχ. 5) Επισκευή σκεπής Αγίας Αικατερίνης αξίας 300.000 δρχ. 6) Επισκευή σκεπής Αγίου Γεωργίου (μικρού) αξίας 450.000 δρχ. 7) Κατασκευή καμπαναριού στον Άγιο Σώζοντα, αξίας 470.000 δρχ. 8) Ηλεκτροδότηση Αγίου Ερμολάου με σύμβαση σε 10 δίμηνες δόσεις, αξίας 320.000 δρχ. Τα έργα πραγματοποιήθηκαν από 1/5/1999 έως 31/8/2000. Και έπεται συνέχεια, χάρη στις προσφορές των Ατσικιωτών που αγαπούν το χωριό τους αλλά και τον Άγιο τους. Με την ευκαιρία αυτή η εκκλησιαστική επιτροπή ευχαριστεί όλους τους επώνυμους και ανώνυμους συγχωριανούς για την οικονομική τους βοήθεια.











Η ΛΗΜΝΟΣ ΣΕ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ

Μεγάλη επιτυχία σημείωσε η έκθεση Ζωγραφικής – Γλυπτικής – Καλλιτεχνικής Φωτογραφίας που έγινε στο Θριάσιο Νοσοκομείο και που οργάνωσε η «Πολιτιστική - Καλλιτεχνική Λέσχη Εργαζομένων Θριασίου Νοσοκομείου», της οποίας πρόεδρος είναι ο Σ. Τραγάρας, πρόεδρος και του «Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου». Στην έκθεση που διήρκεσε από 30 Οκτωβρίου έως 8 Νοεμβρίου 2000 παρουσίασαν έργα τους Ιατροί της Εταιρείας Ιατρών Καλλιτεχνών και Εργαζόμενοι Καλλιτέχνες του Θριασίου Νοσοκομείου. Την είδαν χιλιάδες επισκεπτών και άφησε άριστες εντυπώσεις για την ποιότητα και την πρωτοτυπία των έργων. Η Λήμνος μας είχε την τιμητική της, κυρίως μέσα από τα εξπρεσιονιστικά ζωγραφικά έργα του Σ. Τραγάρα.






ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΥΣΙΚΩΝ ΣΠΟΓΓΩΝ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΟΥΤΑΛΗ


Το μουσείο φυσικών σφουγγαριών στην Κούταλη είναι ένα εντυπωσιακό μουσείο ένα πραγματικό καύχημα της Λήμνου. Το μουσείο αυτό, που το έχει φτιάξει εκ του μηδενός και εξ ολοκλήρου μια αξιολογώτατη γυναίκα, η κυρία Παναγιώτα Ψάρρα, είναι ένα δείγμα για το τι μπορεί να κάνει κάποιος αν έχει μεράκι και όρεξη για δημιουργία. Είναι ένα πλούσιο μουσείο που έχει μια αφάνταστη ποικιλία σφουγγαριών σε κάθε μέγεθος, σχήμα, χρωματισμό. Σφουγγάρια ανεκτίμητης αξίας που τα μάζευε χρόνια και χρόνια, απ’ τους σφουγγαράδες όχι μόνο της Κούταλης. Ανοίγεται μπροστά στα μάτια η μαγευτική πολιτεία του βυθού, ενώ στο προαύλιο μηχανές και σύνεργα σφουγγαράδικα φέρνουν στο μυαλό με χίλιους συνειρμούς τον μακρυνό, δύσκολο, σχεδόν φαντασματικό, κόσμο των δυτών με τις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες λύπες. Τον κόσμο της λεβεντιάς και της αξιοπρέπειας, στον οποίο συμμετείχαν μόνο όσοι ήταν πραγματικά παλληκάρια. Που δεν γνώριζαν τίποτα από τα σημερινά ήθη και που έβγαζαν το ψωμί τους ρισκάροντας τη ζωή τους. Ναι, το μουσείο στην Κούταλη δεν είναι ένα απλό μουσείο φυσικής ιστορίας, αλλά ένα μουσείο που διδάσκει ένα κεφάλαιο από την μεγάλη ιστορία που λέγεται «ανθρώπων περιπέτεια».


Νίκος Κιουρανάκης
Ο τελευταίος των ρομαντικών


Νίκος Κιουρανάκης

Ο Νίκος Κιουρανάκης από την Ατσική είναι ο τελευταίος εναπομείνας σαγματοποιός της Λήμνου. Η τέχνη του σαγματοποιού, του σαμαρά δηλαδή, δεν θα έχει όπως φαίνεται συνέχεια στη Λήμνο. Ακολουθώντας μια σειρά άλλα επαγγέλματα που ήδη έσβησαν, χάντρες στο ψηφιδωτό των παιδικών αναμνήσεών μας, τραυματίζοντας βαθιά την εικόνα της ταυτότητάς μας, που αλλάζει μορφές με το πέρασμα των χρόνων. Ο Ν.Κ. είναι ο ξυλουργός – καλλιτέχνης των ταπεινών. Των «Ινδιάνων της Λήμνου», που έρχονται πάνω στα γαϊδουράκια τους απ’ όλα τα χωριά, θαρρείς από άλλο κόσμο. Ο Ν.Κ. γεννήθηκε στην Ατσική το 1926 και ασκεί 55 χρόνια το επάγγελμα που διδάχθηκε από το μακαρίτη τώρα Μάργαρη Κλάψο. «Παλιά, που είχε πολλές δουλειές, νοικιάζαμε καϊκια και φέρναμε τα ξύλα από το Αγιονόρος. Ξύλα άγρια, πουρνάρια και μηλιάρια. Τότε φτιάχναμε κι άλλα γεωργικά εργαλεία, αλέτρια, ζυγούς, πάνε αυτά», λέει με νοσταλγία ο Ν.Κ. «Πήγαινα και στον Αηστράτη και καθόμουν ένα μήνα μέχρι να τελειώσω τη δουλειά». Και καθώς ο Ν. Κ. με φλόγα εικοσάχρονου παιδιού απαριθμεί τα μυστικά του επαγγέλματος που τόσο αγαπά, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά μου φαίνονται γνωστά, αφού τα έχω ακούσει πολλές φορές σαν παιδί, όταν όλη η μαρίδα της γειτονιάς πηγαίναμε στο ξυλουργείο του και τον ενοχλούσαμε με τις ερωτήσεις μας κι αυτός με ιώβειο υπομονή και απίστευτη καλοσύνη μας εξηγούσε πως «το πισνάρ’ πρέπει να είναι γυριστό ήδη από το δέντρο, γιατί αλλιώς σπάει». «Το καλύτερο ξύλο είναι το μηλιάρ’». «Οι καθιστές κυρτώνουν με τη φωτιά». «Τα σκαρβέλια τα φτιάχνει με ειδική παραγγελία ένας σιδεράς στις Σαρδές». «Η στρωματιά γεμίζει με χόρτο που έβγαινε στη χορταρόλιμνη, τώρα βγαίνει σε ένα έλος στο Θάνος». «Τα ξύλα που χρησιμοποιούνται δεν είναι τα ξύλα του μαραγκού, αλλά πολύ σκληρά, σιδερόξυλα». «Ο ζυγός έχει μήκος 1,8 μέτρα για σπορά και 2 μέτρα για αυλάκωμα των μπαμπακιών». «Το σαμάρι πρέπει να μην πληγώνει το ζώο, αυτό εξαρτάται από την εμπειρία του τεχνίτη». «Το δέρμα του σαμαριού είναι από τραγί, ενώ ο ζγόλερος από δέρμα βοδινό». «Τα χτένια, οι πλευρές, η σμίλα, το σκαρπέλο, τα πισνάρια, οι καθιστές, τα σκαρβέλια…….. Οι άνθρωποι…...Ο άνθρωπος….Ο Νίκος Κιουρανάκης, ο Ατσικιώτης. Ο τελευταίος ρομαντικός. Νά’σαι γερός Νίκο.



Νίκος Μουστάκας, ο πρωτοπόρος



Η πρώτη και η μόνη πίστα καρτ στη Λήμνο


Ο Νίκος Μουστάκας είναι ένα ανήσυχο πνεύμα που πάντα μας εκπλήσσει. Τα 2 τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει ένα εκπληκτικό έργο, μια πίστα αυτοκινήτων καρτ, στην περιοχή που βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο (ευθεία αεροδρομίου). Ένα έργο πρωτόγνωρο για τη Λήμνο, που μόνο ένας άνθρωπος πρωτοπόρος και εφευρετικός θα μπορούσε να σκεφτεί και να ρισκάρει. Είναι μια θαυμάσια πίστα μέσα στη εξοχή, με μπαράκι δίπλα, μια όαση μέσα στο θερινό τοπίο της Λήμνου. Διαθέτει πολλά αυτοκίνητα, που μπορούν να εξυπηρετήσουν πολύ κόσμο, παιδάκια, αλλά και μεγάλους. Η πίστα καρτ είναι οικογενειακή επιχείρηση. Απασχολούνται ο ίδιος ο Νίκος και η γυναίκα του, εξαιρετικά και ευγενικά παιδιά και οι δύο. Ήδη πολλά δημοτικά σχολεία στη Λήμνο κάνουν εκδρομές στην πίστα καρτ για να γνωρίσουν οι μικροί μαθητές από κοντά αυτό το νέο σπορ. Μια επίσκεψη στην πίστα καρτ του Νίκου Μουστάκα θα σας αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις. (τηλ. 0254-92524).



Εταιρεία «ΧΡΥΣΑΦΗ»
Το χρυσάφι της Ατσικής και της Λήμνου



Η εταιρεία «ΧΡΥΣΑΦΗ» πρωτοεμφανίστηκε σαν μια οικογενειακή επιχείρηση της Ατσικής, φούρνος και καφετέρια, το 1983. Ιδρύθηκε από τα αδέλφια Αγγελική και Μόσχο Χρυσάφη και τον εξάδελφό τους Μιχάλη Χρυσάφη. Από τότε μέχρι τώρα παρουσίασε μια τεράστια ανάπτυξη που οφείλεται στο επιχειρηματικό δαιμόνιο των ιδιοκτητών της, αλλά κυρίως στα εξαιρετικά προϊόντα τους που ήταν η αιτία της αξιοπιστίας της φίρμας. Η συνεχής εξέλιξη δεν έχει όμως αλλοιώσει καθόλου τον παραδοσιακό χαρακτήρα της. Σήμερα εγκατεστημένη πλέον σε υπερσύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις, με οργανωμένο δίκτυο διανομής και άρτιο τεχνολογικό εξοπλισμό, είναι μια μεγάλη δύναμη στον επιχειρηματικό κόσμο της Λήμνου και αποτελεί το καύχημα της Ατσικής. Παράγει παραδοσιακά προϊόντα αρτοποιϊας, ζαχαροπλαστικής και γαλακτοτυροκομίας (αρτοσκευάσματα παντός είδους, ψωμί, πίτσες, τυρόπιτες, γλυκά κάθε είδους, γιαούρτι, γάλα, παγωτά, φλομάρια, το περίφημο τυρί καλαθάκι κλπ.) έχοντας 10 πρατήρια στη Λήμνο (τα 4 στη Μύρινα), απασχολώντας 73 άτομα συνολικά, τα 36 από την περιοχή της Ατσικής. Σημειωτέον ότι δεν υπάρχει άλλη βιομηχανία στο νησί που να απασχολεί τόσα άτομα. Η εταιρεία έχει δραστηριοποιηθεί τελευταίως και σε οικοδομικές εργασίες (κατασκευή σπιτιών). Σε εποχή που η ανεργία στην Ελλάδα είναι τόσο υψηλή, τέτοιες επιχειρήσεις βοηθούν εκτός των άλλων και σ’ αυτό το θέμα με την απασχόληση που δίδουν σε τόσους συμπολίτες μας. Το κυριότερο όμως προσόν της εταιρείας ΧΡΥΣΑΦΗ είναι ότι τα μυαλά των ιδιοκτητών της δεν έχουν φουσκώσει, αφού παραμένουν απλά και καλά παιδιά, όπως τότε που ξεκίνησαν.







ΕΙΔΗΣΕΙΣ - ΣΧΟΛΙΑ

* Τετάρτη βράδυ και στη ΝΕΤ προβάλλεται η εκπομπή «Εμείς και το σεξ». Ο βουλευτής σεξολόγος παρουσιαστής κ. Θ. Ασκητής, συνομιλεί τηλεφωνικά με τηλεθεάτρια που αντιμετωπίζει πρόβλημα. Δεν την ικανοποιεί ο σύντροφός της. Αυτή μιλά βραχνά και χαμηλόφωνα για να μη ξυπνήσει το σύντροφό της που κοιμόταν (τον ύπνο του δικαίου). Ασκητής: «Δηλαδή δεν έρχεστε σε οργασμό;». Τηλεθεάτρια: «Όχι» Ασκητής: «Και τι κάνετε;». Τηλεθεάτρια: «Iκανοποιούμαι αμέσως μετά μόνη μου». Ασκητής: «Αλλάζετε δωμάτιο ή παραμένετε στον ίδιο χώρο και σας παρακολουθεί ο σύντροφός σας;». Κλπ.κλπ.
Θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου. Η έρμη η αισθητική δεν πάει σώνει και καλά με τη λεγόμενη μόρφωση. Στο παρακάτω κείμενο, από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, δείτε την αισθητική και την αγία λιτότητα ενός «αμόρφωτου» και συγκρίνετέ την με την «μορφωμένη» χυδαία σαχλαμπούχλα του βουλευτή κ. Ασκητή:

Μακρυγιάννης
[ -Τότε έκατζε ο Γκούρας και οι άλλοι και φάγαμεν ψωμί. Τραγουδήσαμεν κι εγλεντήσαμεν. Με περικάλεσε ο Γκούρας να τραγουδήσω, ότ’ είχαμεν τόσον καιρόν οπού δεν είχαμεν τραγουδήσει, τόσον καιρόν οπού μας έβαλαν οι διοτελείς και ‘γγιχτήκαμεν διά να κάνουν τους κακούς τους σκοπούς. Τραγουδούσα καλά. Τότε λέγω ένα τραγούδι. Ο μαύρος ο Γκούρας αναστέναξε και μου λέγει. «Αδερφέ Μακρυγιάννη, σε καλό να το κάμει ο Θεός, άλλη φορά δεν τραγούδησες τόσο παραπονεμένα. Αυτό το τραγούδι σε καλό να μας βγει»….. Άρχισε ο πόλεμος κι άναψε ο ντουφεκισμός πολύ. Πήρα τους ανθρώπους μου, πήγα εκεί…στάθηκα καμπόσο και πολεμήσαμεν. Ήφερα απόξω γύρα τα πόστα…. Ερχονται και μου λένε. «Τρέξε σκοτώθη ο Γκούρας εις το πόστο του. Έριξε εναντίον των Τούρκων. Απάνω εις την φωτιά τον βάρεσαν εις τον αμήλιγγα και δεν μίλησε τελείως». Πήγα τον πήραμεν εις τον ώμο και τον βάλαμε σ’ ένα μπουντρούμι. Τον συγύρισε η φαμελιά του και τον χώσαμεν.]
*****************************************

*Πολλοί μου τηλεφώνησαν και ζήτησαν να διευκρινίσω πού έγκειται η κοροϊδία προς τους σεισμόπληκτους, που είχα γράψει στο προηγούμενο φύλλο. Προσέξτε. Έχει π.χ. το σπίτι υποστεί μεγάλες ζημιές, έχουν ραγίσει οι κολόνες και οι άνθρωποι με εντολή των μηχανικών του ΥΠΕΧΩΔΕ έχουν φύγει και νοικιάζουν. Έχουν αναθέσει σε έμπειρους ιδιώτες μηχανικούς τη μελέτη για την επιδιόρθωση και οι μηχανικοί προτείνουν ενισχύσεις στις κολόνες, μανδύες κλπ. Πρέπει αυτό να επικυρωθεί από τους μηχανικούς του ΥΠΕΧΩΔΕ. Έρχονται λοιπόν οι εν διατεταγμένη υπηρεσία μηχανικοί του ΥΠΕΧΩΔΕ και απορρίπτουν τη μελέτη, λέγοντας ότι το μόνο που εγκρίνουν είναι η συγκόλληση των ρωγμών με ρητίνες, κάτι σαν την κόλλα ούχου. Και βάσει αυτού δίνουν και τα δάνεια. Στοιχίζει π.χ. 8 εκατομμύρια η δαπάνη στον ιδιοκτήτη, το ΥΠΕΧΩΔΕ δικαιολογεί 300 χιλιάδες ως δάνειο. Και έτσι κανείς βέβαια δεν κάνει αίτηση για δάνειο και φτιάχνει το σπίτι του όπως πρέπει. Αν τους πιστέψει, στον επόμενο σεισμό θα τον πλακώσει.

Γκρεμισμένο από το σεισμό σπίτι.
Και βγαίνει ο υφυπουργός ο κ. Νάσος Αλευράς, αυτός που προεκλογικά χόρευε σέικ στα κανάλια, και λέει ότι από τις τόσες χιλιάδες ανακατασκευές σπιτιών, δε θυμάμαι πόσες ακριβώς, μόνο ελάχιστοι έκαναν αίτηση για δάνειο. Μόνο που δεν εξηγεί τον λόγο που είναι τόσο λίγοι. Η μόνη λύση είναι το λάδωμα των επιτροπών, αλλά αυτό συνήθως γίνεται όταν το σπίτι είναι για κατεδάφιση και οι μηχανικοί του ΥΠΕΧΩΔΕ λένε στον ιδιοκτήτη να μην το κατεδαφίσει και να κάτσει μέσα στο ερείπιο. Τότε με 2,5 εκατομμύρια, τόση είναι η ταρίφα, πείθονται. Είχα μιλήσει για κοροίδία. Λάθος. Απατεωνία έπρεπε να πω. Και μια που αναφέραμε το σέικ και πιο πάνω το Μακρυγιάννη, παραθέτω ένα απόσπασμα από ποίημα του Ν. Χριστιανόπουλου, έτσι για ποικιλία:
«Καημένε Μακρυγιάννη νά’ ξερες
γιατί το τζάκισες το χέρι σου
το τζάκισες για να χορεύουν σέικ
τα κωλόπαιδα».

**************************************

*Μεγάλη επιτυχία είχε η γιορτή της Παναγίας στην Τρύγη. Πλήθος κόσμου. Στρατιωτικό άγημα συνόδευσε την εικόνα της Παναγίας μέχρι την εκκλησία. Η γιορτή έλαβε το χαρακτήρα των παλαιών πανηγύρεων. Ο άρτος μοιράστηκε στο προαύλιο. Ο Π. Σουσαλής πρόσφερε επιπλέον μελίχλωρο τυρί, ούζο, καρπούζι και πεπόνι. Μετά τη θεία λειτουργία είχε οργανωθεί τσιμπούσι στην πλατεία του Προπουλίου με μεζέδες, ποτά, κλπ, όλα δωρεάν. Το χωριό είχε καθαριστεί, οι δρόμοι λαμπίκος, τα σπίτια ασβεστωμένα. Συγχαρητήρια σε όσους εργάστηκαν, την εκκλησιαστική επιτροπή που την αποτελούν οι Αντώνης Παραθυράς, Γεώργιος Καισάρειος, Νικόλαος Αρναρέλης. Στους Αχιλλέα και Δημήτρη Τζίμη, Κώστα Τραντή, Γιάννη Χλαχλά, Γιώργο Σαβόγλου. Στο Μόσχο Λαγό, που τον είδαμε να ασβεστώνει. Στους εργάτες Θανάση Κολυφέτη και Γιώργο Τσότρο. Και στο δήμαρχο Γ. Αρχοντίδη που τους διέθεσε. Και σε όποιους άλλους, που δεν ξέρουμε. Μπράβο στο φιλόξενο Προπούλι.

Το εκκλησάκι στο Προπούλι που φυλάσσσονται οι εικόνες.


Το στρατιωτικό άγημα στη γιορτή της Παναγίας Τρύγης.


Από τη γιορτή της Παναγίας στην Τρύγη. Μοίρασμα άρτου.


*************************************

*Το ίδιο επιτυχημένη ήταν και η γιορτή του Αγίου Σώζοντος.

Ο Άγιος Σώζων.

Στη θεία λειτουργία συμμετείχαν τρεις παπάδες, Ατσικής, Βάρους, Προπουλίου. Και ο κόσμος αρκετός. Εφέτος η εκκλησιαστική επιτροπή Ατσικής διέθεσε λεωφορείο για τη μεταφορά των ανθρώπων. Μετά τη θεία λειτουργία προσφέρθηκαν από τους Αχιλλέα και Δημήτρη Αρχοντίδη και Γιώργο Καλατζή διάφορα εδέσματα, όπως κρέας ψητό, τυρί, ούζο, κλπ. Ο Δημήτρης Αρχοντίδης προσέφερε ένα αρνί για τον Άγιο. Ο Άγιος Σώζων έχει ένα καινούργιο καμπαναριό στην κατασκευή του οποίου συνέβαλε κυρίως η εκκλησιαστική επιτροπή και ο Αχιλλέας Αρχοντίδης, ενώ βοήθησαν σημαντικά ο Γιώργος Καισάρειος του Σταύρου, που προσέφερε την εργασία, καθώς και ο Καλλιοπίτης Θανάσης Γιαλούρης που προσέφερε μια καμπάνα. Μπράβο σε όλους.

*************************************

*Γονείς από τις Σαρδές που έχουν παιδιά στο Γυμνάσιο και Λύκειο της Μύρινας, παραπονούνται ότι το λεωφορείο περνά πολύ πρωί και τα παιδιά περιμένουν για ώρα στην πλατεία του ΚΤΕΛ, ή στην καφετέρια. Παρακαλούν το λεωφορείο να περνά από τις Σαρδές στις 7.30 ή 7.40 το πρωί και να γυρίζει στις Σαρδές στις 2 μ.μ.
Σ.Σ. Τι να σας πω συμπατριώτες, μακάρι να το πετύχετε, αν σας νοιάζει τόσο. Όμως οι νέοι δεν έχουν και τόση ανάγκη από τέτοιες προστασίες, γιατί έχουν τα νιάτα τους. Εμείς πάντως όταν πηγαίναμε στο γυμνάσιο νοικιάζαμε δωμάτιο ανά δύο άτομα, πηγαίναμε στα χωριά μας κάθε μήνα και το πρωί πρωί πηγαίναμε στην παραλία του Κάστρου στο Ρωμέϊκο για να βγάλουμε χταπόδια. Και σας πληροφορώ ότι περνούσαμε μια χαρά.

Το...πρωινό λεωφορείο για Σαρδές.



*****************************************

* Καλωσορίζουμε το νέο παπά μας, συγχωριανό, Σταύρο Λάδη. Νέος, σπουδαγμένος και με καλή την έξωθεν μαρτυρία. Έχει και το όνομα του παπού του του παπα-Σταύρου από το Καρπάσι κι αυτό δημιουργεί ένα κατ’ αρχήν ευνοϊκό σημειολογικό συνειρμό. Είμαστε βέβαιοι πως θα σταθεί άξιος για να διακονήσει και να καθοδηγήσει σωστά τους ανθρώπους της ενορίας μας.

*********************************

* Μια «εντολή» του Δημαρχείου προς τους πολίτες όλων των χωριών του Δήμου να αλλάξουν τους παλιούς, ή φθαρμένους υδρομετρητές, ή να βάλουν εξ’ αρχής αυτοί που δεν έχουν μέχρι τέλους Οκτωβρίου, αλλιώς ο Δήμος «θα αναγκαστεί να εφαρμόσει τα νόμιμα» όπως λέει, να μου επιτρέψει ο αγαπητός Δήμαρχος και φίλος Γιώργος Αρχοντίδης να παρατηρήσω ότι είναι μάλλον ατυχής. Καλύτερα θα ήταν, κατά τη γνώμη μας, να διαπιστώσει ο Δήμος πρώτα ποιοί υδρομετρητές δεν λειτουργούν, ή ποια σπίτια δεν έχουν υδρομετρητή και προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι Δημότες και να γίνει σωστή δουλειά, να αναλάβει ο Δήμος την τοποθέτηση νέων και να χρεώσει την αξία στους ενδιαφερομένους. Δεδομένου ότι δεν είναι εύκολο ο καθένας να βρει ξεχωριστά υδραυλικό γι’ αυτή την εργασία. Είμαστε βέβαιοι, ότι οι αγαπητοί δημοτικοί άρχοντες, θα δείξουν την απαιτούμενη ευαισθησία και θα επανεξετάσουν το θέμα δίδοντας τη σωστή λύση.

Υδρομετρητές.

***************************************

*Πολλοί κάτοικοι της Ατσικής παραπονούνται ότι δεν υπάρχει γιατρός ορισμένες ημέρες και μάλιστα τα βράδυα, ώστε αν προκύψει έκτακτο περιστατικό, δεν υπάρχει τρόπος να προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες. Τι γίνεται με αυτό το θέμα; Ποιο είναι το υπάρχον καθεστώς….. δικαιολογιών;
Σ.Σ : Πάλι καλά που παραπονούνται για κάτι οι αγαπητοί Ατσικιώτες.
Σ.Σ: Άσε που και γιατρός να υπάρχει έχετε μια στις δέκα πιθανότητες να μην είναι ...μαϊμουδιάρης εκ βαλκανίων.


************************************

*Ενεργητικότατος ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου Ατσικής Παναγιώτης Μουτζούρης. Τελειώνει γερμανική φιλολογία. Επίσης ετοιμάζει βιβλίο με την ιστορία της Ατσικής κι αυτό, πιστέψτε με, δεν είναι μικρό πράγμα. Οι Ατσικιώτες πρέπει να τον βοηθήσουν στη συλλογή υλικού, όπως παλιές φωτογραφίες κλπ. Επίσης ετοιμάζεται να δημιουργηθεί και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ατσικής, στην ίδρυση του οποίου, όπως μας είπε, πρωτοστατεί. Μακάρι να φτιαχτεί για να συνεργαζόμαστε κιόλας. Μόνο μια συμβουλή, εκ πείρας. Ένας ή δυο δεν φτάνουν, πρέπει να εργασθούν αρκετοί για να έχουν αποτελέσματα. Επίσης ο καλός δάσκαλος μας μετέφερε τον αγώνα του για δημιουργία σελίδας στο ιντερνέτ, για δημιουργία βιβλιοθήκης στο σχολείο και για συνεργασία με διάφορους συγγραφείς, οι οποίοι θα καλούνται και θα συζητούν με τους μαθητές κάποιο έργο. Πληροφορηθήκαμε επίσης ότι το σχολείο είναι 6θέσιο συν τον διευθυντή. Όταν πηγαίναμε εμείς το σχολείο είχε τρεις συνολικά δασκάλους και 124 μαθητές. Τυχεροί οι μαθητές σήμερα, που με τόσους καλούς και πολλούς δασκάλους, λογικά, θα πρέπει να διαπρέπουν.

*************************************

*Έγιναν στις 3 Ιουνίου οι γάμοι του Στέλιου Μανωλούκου, γιου του Γενικού Γραμματέα του Συλλόγου Ατσικιωτών Μπάμπη Μανωλούκου, με την εκλεκτή της καρδιάς του Ευστρατία Δεληβοριά. Με τις καλύτερες ευχές μας.
*Ιωάννης Μπεκρής του Εμμανουήλ – Χρυσούλα Αντώναρου του Παντελή, αρραβωνιάστηκαν. Θερμά συγχαρητήρια.
*Βαξεβάνης Παναγιώτης, υπάλληλος ΔΕΗ από τη Σαμοθράκη – Λάδη Κωνσταντίνα από την Ατσική, αρραβωνιάστηκαν. Θερμά συγχαρητήρια.

*************************************

*Νίκος Τραγάρας του Σταύρου. Πέρασε στο Πολυτεχνείο Πατρών, Σχολή Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Θερμά συγχαρητήρια.
*Βικτωρία Κριαρή του Γιώργου. Πέρασε στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Θερμά συγχαρητήρια. Συγχαρητήρια και από τις οικογένειες Κώστα Κριαρή, Σάββα, Ζαφείρη και Μαίρη Κριαρή του Μιχαήλ.
*Θωμάς Νικολάου του Αθανασίου, από το Βάρος. Πέρασε στη σχολή Ικάρων. Θερμά συγχαρητήρια.
*Ελένη Ματέχου του Γιώργου. Πέρασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Θερμά συγχαρητήρια.
*Συγχαρητήρια και στα άλλα παιδιά που πέρασαν και εμείς δεν γνωρίζουμε.

**********************************

*Έγινε στις 5 Νοεμβρίου με λαμπρότητα η εκδήλωση «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 2000» για την επέτειο της ελευθέρωσης των νησιών του Αιγαίου από τους Τούρκους το 1912-13. Η εκδήλωση που έγινε πάνω στο θρυλικό θωρηκτό «ΑΒΕΡΩΦ», στο Τροκαντερό, διοργανώθηκε εφέτος από την Ομοσπονδία Λημνιακών Συλλόγων. Περιελάμβανε δοξολογία, ομιλία του συγγραφέα Θόδωρου Μπελίτσου με θέμα: «Η απελευθέρωση του Αιγαίου και το θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ», κατάθεση στεφανιών και μικρή δεξίωση. Πλήθος κόσμου παραβρέθηκε στην εκδήλωση, επίσημοι και ανεπίσημοι, η συγκίνηση δε ήταν εμφανής. Η ομιλία του Μπελίτσου ήταν εμπνευσμένη και υψηλής ποιοτικής στάθμης. Το Σύλλογό μας εκπροσώπησε ο πρόεδρος και ο γενικός γραμματέας.


*********************************

*Τελικά το συνέδριο των αποδήμων Λημνίων στις αρχές Αυγούστου ήταν μάλλον επιτυχημένο, ως προς την ευστοχία των προτάσεων. Μένει να υλοποιηθούν οι προτάσεις. Αξιοπρόσεκτη ήταν η παρουσία και η εισήγηση του συγχωριανού μας Βαγγέλη Λαβδαρά, που είναι πρόεδρος των Λημνιών Αυστραλίας. Πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο ομιλητή, ο οποίος φαίνεται ότι έχει αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στα θέματα αυτά, αφού η άνεσή του ήταν εμφανέστατη. Επίσης μεγάλη εντύπωση προκάλεσαν οι αξιόλογες ομιλίες των χωριανών μας Στρατή Καλεντερίδη και Λευτέρη Χασάπη και γέμισαν με υπερηφάνεια τους Ατσικιώτες που παραβρέθηκαν. Το Σύλλογό μας εκπροσώπησαν ο γενικός γραμματέας Χ. Μανωλούκος και ο αναπληρωτής γενικός γραμματέας Κ. Γιαννέρης. Η εισήγηση του Χ. Μανωλούκου για την κατασκευή του χωριού των αποδήμων Λημνιών ήταν πολύ καίρια. Το συμπέρασμα της εισήγησης ήταν να μην γίνει ξεχωριστό χωριό αποδήμων, αλλά οι ξενητεμένοι μας να φτιάξουν τα πατρικά τους σπίτια, ή να φτιάξουν καινούργια μέσα στα χωριά τους, κοντά στους συγγενείς και τους φίλους τους, αφού ένα ξεχωριστό χωριό θα προκαλούσε την γκετοποίηση αυτών και των παιδιών τους. O X. Mανωλούκος έδωσε συνέντευξη και στον πολύ καλό σταθμό «Ράδιο Άλφα» του Ηλία Κότσαλη. Εκτός από το θέμα του Συνεδρίου των αποδήμων Λημνίων, εθίγησαν και άλλα πολλά θέματα που αφορούν την Ατσική, όπως το πεδίο βολής, το θέμα του ταχυδρομείου, κλπ. και ο Γενικός Γραμματέας του συλλόγου μας τα ανέλυσε θαυμάσια και πρότεινε πολλές εφικτές λύσεις.

Σκηνή από το συνέδριο. Οι σύνεδροι παρακολουθούν με τεράστια προσοχή τις εργασίες.

***************************************

*Και ξαφνικά, το ναυάγιο του «Σαμίνα».

Το "ΣΑΜΙΝΑ" στον βυθό.
Ογδόντα δύο πνιγμένοι, κοντά ένα χιλιόμετρο από την ακτή. Κι αντί να λαγιάσουν σε ευσχήμονα σιωπή, βγήκαν οι θύτες, οι εγκληματίες και οι ανίκανοι στα κανάλια. Οι εφοπλιστές. Τέρατα μηδενός εξαιρουμένου. Αυτοί που παλιά έπνιγαν τα σαπάκια τους μαζί με τους ναυτικούς για να πάρουν τις αποζημιώσεις και να κάνουν τις περιουσίες τους. Τώρα δεν χρειάζεται, είναι πάμπλουτοι, απλώς λαδώνουν και παίρνουν μονοπωλιακά τις γραμμές, λαδώνουν και παίρνουν πιστοποιητικά αξιοπλοϊας στα πλωτά τους φέρετρα. Οι εφοπλιστές. Ένα παρασιτικό εγκληματικό επάγγελμα, που ποτέ, καμιά φορά, έστω και κατά λάθος, δεν εξάσκησε κάποιος καλός άνθρωπος. Που απομύζησαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια από τον κοσμάκη μέσω του προπαγανδιζόμενου από την κυβέρνηση χρηματιστηρίου, για να μας ταξιδεύουν με τους Αλκαίους και τις Σαμίνες. Και μερικοί πολιτικοί. Αδέρφια και καρντάσηδες με τους εγκληματίες. Που δεν ντρέπονται, δεν αισχύνονται και βγαίνουν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ωσάν ο κόσμος να τρώει κουτόχορτο. Ζόφος και βαρβαρότητα. Και γελοιότης. Των ιδεολογικώς μεταλλαγμένων. Των ανθρωπαρίων που παριστάνουν και τους αναμορφωτές της κοινωνίας.
Και αναβίωσαν μνήμες σκληρές, μνήμες πύρινες. Άλλων αδικοχαμένων 26 τον αριθμό, με το Atlantic Empress το 1979, τότε που οι Λιβανοί έστερναν και ξανάστερναν τον δικηγόρο τους να πείσει τους γονείς των πνιγμένων και καμμένων ναυτικών, να μην διεκδικήσουν αποζημιώσεις κι ότι τάχαμου αυτοί θα ήταν στο πλευρό τους. Και έπεισαν και τον μακαρίτη τον πατέρα μου και τους υπέγραψε για το μικρό αδερφό μου, που χάθηκε στο ναυάγιο. Αποζημίωση 760.000 δραχμές και τέρμα. Ποιος νιάζεται για χρήματα και ποιος ασχολήθηκε. Αλλά ο τρόπος τους. Να ξεγελάσουν, να κοροϊδέψουν ακόμα και τις οικογένειες των θυμάτων τους. Για λίγα εκατομμύρια, όταν αυτοί είχαν ασφαλισμένο το καράβι τους για δις. Αυτοί είναι οι εφοπλιστές. Τώρα τους κάνουμε και Ευρωβουλευτές. Είναι και σοσιαλιστές. Αϊ σιχτίρ μπάσταρδοι.

Το τραγικό ναυάγιο του "Atlantic Empress".










ΑΤΣΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Νόστιμον ήμαρ


Αδέλφια Αλεξούδη. Σαν τα ψηλά βουνά. Όλοι ξενητεμένοι. Άξιοι πρεσβευτές του πνεύματος και του πολιτισμού του Έλληνα στα πέρατα της οικουμένης. Άξια τέκνα της Λημνίας γης. Επανήλθαν, έστω για λίγες ημέρες, στα πατρώα εδάφη, στο πατρικό σπίτι. Εκεί που ο ανυποψίαστος δεν φαντάζεται ότι συχνάζουν οι θεοί. Να προσκυνήσουν, να θυμηθούν, να συγκινηθούν. Να κάνουν ένα μνημόσυνο στους σεπτούς γεννήτορές τους. Να δουν παλιούς φίλους, παλιούς συμμαθητές. Να αναβαπτισθούν στο νάμα της παιδικής ταυτότητας, της πρώτης τους οικογένειας. Αγαπημένοι φίλοι και γείτονες, νά’στε γεροί και πάντα νά’ρχεστε στη Λήμνο μας. (Κάτω: Γιάννης, Πόπη. Μέσον: Βασίλης, Γρηγόρης. Πάνω: Ευριπίδης, Νίκη).


Παναγιώτης Χαρκότσικας ή Κουκουές

Ένας καλός άνθρωπος. Ένας θυμόσοφος, που ανεμίζει τις παντιέρες του, κατακόκκινες σαν το αίμα του. Με χιούμορ που σπάει κόκκαλα, με καλοσύνη αγίου, με απλότητα παιδιού. Που τραγουδά για την Αγιασοφιά, αλλά και για το αγαπημένο του χωριό, το Κατάλακκο.

«Καρόφαλο Καταλακκ΄νό
σαν ανοιξιάτικο ζουμπούλι
πρώτα σ’αγάπομνε κρυφά
τώρα το μάθαν ούλοι

Θε μου του Καταλάκκου τα βουνά
Θε μου χαμήλωσέ τα
να διω τα μάτια π’ αγαπώ
και πάλι ψήλωσέ τα».


Ώρα για καφεδάκι

Και για ξεμέτρημα βεβαίως. Είναι αυτό που αξίζει. Ο καφές είναι απλώς η αφορμή. Τι κι αν της ύπαρξής τους ξόδιασαν τα πλούτη! Η θλιβερή στιγμή των σιωπών ποτέ δεν θα έρθει. Ακούστε την ποιητική, απταίστως, σαν δεκαπεντασύλλαβος βαθέων αισθημάτων. Και θα παρελάσει ένστολο και σημαιοφόρο, εν χορδαίς και οργάνοις το χάλκινο γένος των ανθρώπων. Αφήστε τους ανόητους να νομίζουν πως χάθηκε. (Αρετή Τραγάρα, Αγγελική Βασιλάρα, οι γειτόνισσες).


Το απομεινάρι

Νερό και άμμος μόνο δεν είναι οι γιαλοί. Έχουν και βίντσια, απομεινάρια καραβιών, που βρήκαν εδώ το θάνατο. Σε μια στάση αόρατου ναυάγιου. Για να θυμίζει τις μορφές τις βαριοπλήγωτες. Μαζί με τους πένθιμους ύμνους του πελάγου. Αυτό που είδε τα φώτα της Βαβυλώνας, επέλεξε τη μοίρα του ασκητή, δίπλα στην εκκλησιά του Αηνικόλα, στο Φαρακλό.


Η μηχανή

Μην είναι κόχλερ; Mην είναι Βίσκονσιν; Μην είναι τα χαμένα νιάτα μας; Σαν τι να λέει, τι να σωπαίνει; Τα στερνά καστέλια των μπαμπακιών της Λήμνου σαν κάηκαν, έπεσε κι αυτή. Αλλοτινό στολίδι και καμάρι. Του ατσαλιού ο ύμνος. Στάσου περίπλανε διαβάτη. Βγάλε το καπέλο σου. Αυτή εδώ κάποτε ζωντάνεψε τα όνειρα μιας οικογένειας. Τώρα άκου την ερμικιά θλιμένη προσευχή. Και κάνε και συ τη δική σου.


Ο γείτονας

Βγαλμένη απ’ το σεντούκι η λέξη. Εκεί που φυλάγονται και οι άλλες, όπως σύντροφος, φίλος, αδερφός. Έννοιες διαρκείς, ασυμβίβαστες, αιώνιες. Οι καταποτήρες της πόλης εδώ δεν έχουν πέραση. Ο γείτονας και η σκεπή, πες το ίδιο πράγμα. Ανταύγειες καλοσύνης στο φως του καλοκαιριού. Κι ο καπνοδόχος σημάδι της εστίας και της πυράς. Κι ο γείτονας, καλογείτονας, ο φρυκτωρός της ιερής φωτιάς.
Καλημέρα γείτονα. (Δημητρός Λεκάνης, ο καλός γείτονας).


Η κρήνη του Αγιαρμόλα

Αυτή η αρχόντισσα. Που τά’ βαλε με τον ωκεανό. Που αντέταξε το γλυκό νερό της στο απέραντο της αρμύρας. Χρόνια και χρόνια. Που ξεδίψασε στρατοκόπους. Που καμάρωσαν γι’ αυτήν γενιές παιδιών. Για τη βρύση τους την ακριβή. Τώρα στεγνή και προδομένη. Από αυτούς που ευεργέτησε και ευλόγησε. Γιατί μερικοί βάρβαροι θέλουν τρυπανιές και πηγάδια ιδιωτικά. Γιατί άλλοι βάρβαροι, αδηφάγα τέρατα, θέλουν λεφτά, λεφτά, λεφτά, μέσα από την κατασπατάληση του ύψιστου αγαθού, του νερού. Όχι, δεν βλέπετε τη στεγνή βρύση, αυτό είναι παραίσθηση. Το στεγνό μας και βλάσφημο πρόσωπο βλέπετε.











ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΝΑΙ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΟΧΙ


Η μορλαδία


Έτος 1936. Κάποιος «αμερικάνος» μάζεψε την μορλαδία που έπαιζε και την απαθανάτισε. Ιερή αθωότητα, ανέφελα μέτωπα, χαμόγελα γάργαρα νερά. Με τα υφαντά παντελονάκια τους, τα φτωχικά πουκαμισάκια τους, τις ναυτικές φανέλες τους και τα ξυπόλητα ποδαράκια τους. Νάτα τα λεβεντόπαιδα της Ατσικής. Από αριστερά, πάνω σειρά: Κώστας Πανέλας, Στρατής Απίκος, Γιώργος Γραγράς, Παναγιώτης Καρατζάς, Αιμίλιος Τσουβελεκάκης, Αγοραστός Γραγράς, +Χρήστος Ψαλτάκης, Κόμνας Σακαδέλλης, Κώστας Τσουβελεκάκης, Φώτης Κλάψος, Αθανάσιος Κατσαρός. Κάτω σειρά: Γιώργος Γιαννάς, +Γιώργος Τσουβελεκάκης, Χρήστος Κολτράς, +Ορέστης Ζαϊμης, Ρήγας Γραγράς, Σπύρος Μυρμήγκιας, Παύλος Αλεξάνδρου, Θεόφιλος Πανέλας.


Η μετεκπαίδευση

1939. Κλήση των εφέδρων για μετεκπαίδευση, αφού τα σύννεφα του πολέμου πλησίαζαν. Από την Ατσική, στη Μακεδονία. Μεγάλοι πια, κοντά στα τριάντα, οι πιο πολλοί με γυναίκα και παιδιά. Μια αναμνηστική φωτογραφία και έμειναν στους αιώνες. Όρθιοι από αριστερά: Αχιλλέας Μαχαιράς, Θανάσης Καλογιάννης, Βαγγέλης Δασοπάτης, +Κώστας Ταχίνος, +Φώτης Γιαννούλας, +Σάββας Σαλαμουσάς, Νικόλας Σιδεράς, +Κώστας Τραγάρας, +Χαράλαμπος Μπράιμος, +Τριαντάφυλλος Σπυριδέλλης. Καθιστοί: +Χρήστος Τσιμπλιαρέλλης, +Γαρόφαλλος Μουστάκας.


Ηρακλής Ατσικής

Πρωταθλητής Λήμνου 1971-1972. η θρυλική ομάδα του Ηρακλή Ατσικής, μια απ' τις καλύτερες που έχουν περάσει ποτέ απ' την Ατσική. Μεταδίδει κι αυτή το ρίγος της συγκίνησης, όπως όλες οι ομάδες του Ηρακλή. Η ομάδα αυτή είχε ισοβαθμίσει με την "Ηφαιστεία" του Κοντοπουλίου και έδωσε αγώνα μπαράζ στη Μύρινα, για την ανάδειξη του πρωταθλητή. Πριν τον αγώνα μπαράζ ο "Ηρακλής" έδινε τον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος στο Κοντοπούλι με την "Ηφαστεία", η οποία με νίκη έπαιρνε το πρωτάθλημα. Οι Κοντοπουλιανοί υποδέχτηκαν τον "Ηρακλή" με φοβερή αλαζονεία, που έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν προηγήθηκαν στο σκορ. Τότε ο Νίκος Βλαχόπουλος με απευθείας κόρνερ σημείωσε την ισοφάριση. Στον αγώνα μπαράζ που έγινε υπό τρομερή βροχή, υπήρχε μέγα πάθος από τη μεριά του "Ηρακλή". Αξίζει να σημειωθεί ότι ο διαιτητής Δημήτρης Σάραγγας απέβαλε από τον αγώνα δυο φιλάθλους του "Ηρακλή", τον αείμνηστο Βασίλη Τραγάρα (τον αδερφό μου) και τον Βάγιο Τσεπέλια. Η στιγμή της αποβολής έχει μείνει στα χρονικά. Οι φίλαθλοι απλώς φώναζαν δυνατά και...ενοχλούσαν φαίνεται το διαιτητή. Αυτός διέκοψε τον αγώνα, πλησίασε στην εξέδρα και απευθυνόμενος στο Βασίλη Τραγάρα του είπε να σωπάσει γιατί θα τον αποβάλει. "-Εγώ θα φωνάζω ρε μαλάκα", του είπε ο Βασίλης. Και ενώ υπήρχε απόλυτη ησυχία μέσα στο γήπεδο για το ασυνήθιστο τότε φαινόμενο της διακοπής του αγώνα για τέτοιο λόγο, ακούστηκε η φωνή του Βάγιου:
"-Καλά σε λεγ' ρε μαλάκα". Τότε όλο το γήπεδο σείστηκε από τα γέλια και ο διαιτητής απέβαλε από το γήπεδο τα δυο 17χρονα παιδιά. Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός. Ο κανονικός αγώνας τελείωσε 3-3. Στην παράταση προηγήθηκε ηη "Ηφαιστεία" 4-3, αλλά με δύο απανωτά γκολ του Ηρακλή, το πρωτάθλημα ήρθε στην Ατσική. Το νικητήριο γκολ το σημείωσε ο αρχηγός Νίκος Βλαχόπουλος με αριστερό βολέ έξω από τη μεγάλη περιοχή. Για την ιστορία, τα γκολ είχαν σημειώσει ο Χρήστος Μαχαιράς, ο Θανάσης Κολυφέτης ή Τάμης, ο Αντώνης Φωτηλάργιας, ο οποίος δεν φαίνεται σ' αυτήν τη φωτογραφία γιατί είναι από άλλο αγώνα, και ο Νίκος Βλαχόπουλος 2 γκολ.
Όρθιοι από αριστερά: Νίκος Παντελίδης (πρόεδρος), Νίκος Βλαχόπουλος , Κώστας Μπιτσάκης, Νίκος Μουστάκας, Κώστας Χλαχλάς, Στρατής Τράνταλος, Μπάμπης Κλωνάρης και ο μακαρίτης Απόστολος Φρεμεντίδης (έφορος). Καθιστοί: Θανάσης Κολυφέτης ή Τάμης, Χρήστος Μαχαιράς, ο τερματοφύλακας από τον Αγιοδημήτρη??, ένας παίχτης από το Καρπάσι (Παντελής Κουνέλιας) και Νίκος Κουκουλήθρας.








ΟΙ ΚΑΒΕΙΡΟΙ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ



Γράφει η φιλόλογος Ευτυχία Κτιστάκη – Τραγάρα

Για τις θεότητες που ονομάζονταν Κάβειροι και που λατρεύονταν στη Λήμνο, Θήβα και Σαμοθράκη, λαμβάνουμε πληροφορίες από διάφορες πηγές, όπως Όμηρος, λυρικοί ποιητές, Ηρόδοτος, Διόδωρος, Φιλόστρατος, Αισχύλος, κ.α. Οι Κάβειροι της Λήμνου, κατά την παράδοση, ήταν παιδιά ή εγγόνια του Ηφαίστου. Λέγεται ότι η Καβειρώ, που ήταν κόρη του Πρωτέα, θαλασσινού θεού, γέννησε από τον «ουράνιο χαλκέα» τον Ήφαιστο τρεις γιους, τους Καβείρους και τρεις κόρες, τις νύμφες Καβειρίδες.


Το Καβείριο.

Οι Κάβειροι γνώριζαν τα μυστικά της φωτιάς και της μεταλλουργίας, αλλά ήταν και προστάτες της ναυσιπλοϊας. Αυτά τα χαρακτηριστικά τους εξηγούνται από τη συγγένειά τους με τον Ήφαιστο (μεταλλουργοί) και από τη συγγένειά τους με τον Πρωτέα (προστάτες των ναυτικών). Η πρώτη φύση τους λατρεύεται στη Λήμνο, ενώ η δεύτερη στη Σαμοθράκη. Στη Λήμνο τους Καβείρους τους έλεγαν και Καρκίνους. Τους παρομοίαζαν δηλαδή με τα καβούρια που έχουν δαγκάνες, εννοώντας τα εργαλεία του σιδηρουργού, τις λαβίδες, τους πελέκεις κλπ.

Κάβειροι σε αγγείο.
Ένας από τους Φιλόστρατους, της γνωστής Λήμνιας οικογένειας των αρχαίων συγγραφέων, μας διασώζει στον διάλογό του «Ηρωικός», μια πολύτιμη μαρτυρία για την κατανόηση της φύσης των Καβείρων της Λήμνου. Αναφέρεται στην ιεροτελεστία μιας «πυρφορίας», που γινόταν στη Λήμνο κάθε χρόνο, για εξαγνισμό από το έγκλημα των Λημνίων γυναικών, οι οποίες είχαν παλαιότερα δολοφονήσει ομαδικά όλους τους άνδρες της Λήμνου. Κατ’ αυτήν την εξαγνιστική διαδικασία, επί εννέα ημέρες έσβηναν όλες οι φωτιές και τα φώτα του νησιού και έστελναν στη Δήλο ένα πλοίο για να φέρει το καινούργιο φως. Στο διάστημα που περίμεναν να έλθει το πλοίο, η ζωή στο νησί έπαιρνε ένα αφύσικο και ανώμαλο ρυθμό. Δεν γίνονταν οι θυσίες προς τους θεούς που απαιτούσαν φωτιά και θυμίαμα. Δεν ζύμωναν ψωμί, δεν μαγείρευαν φαγητό και η οικογένεια δεν καθόταν μαζεμένη στο τραπέζι. Η εστία ήταν σβηστή. Οι κάτοικοι του νησιού, όσο περίμεναν το πλοίο, επικαλούνταν τους «χθόνιους και απόρρητους» θεούς, ώσπου ερχόταν το πλοίο και ο Ήφαιστος θριάμβευε. Το φως έφερνε καινούργια εξαγνισμένη ζωή, όπως αγνό ήταν τώρα και το ίδιο. Το μοίραζαν σε όλα τα σπίτια και ειδικά στα εργαστήρια που οι τεχνίτες δούλευαν με τη φωτιά, όπως οι μεταλλουργοί. Στη γιορτή της πυρφορίας λοιπόν ξαναζωντάνευε η ανακάλυψη της φωτιάς, που όπως θέλει η παράδοση είχε γίνει στη Λήμνο. Οι Κάβειροι αποτελούν απήχηση πραγματικών συντεχνιών σιδηρουργών και των θρησκευτικών τελετών τους.
Το ιερό των Καβείρων, το «Καβείριον» βρίσκεται κοντά στην Ηφαιστία, που ήταν η πρωτεύουσα του νησιού. Από ανασκαφές εκεί βρέθηκαν αγγεία για κρασί με την επιγραφή «Καβείρων». Έτσι συνδέονται και με τη λατρεία του Διονύσου. Όπως φαίνεται οι πιστοί τιμούσαν τους θεούς στο Καβείριο με οινοποσία και θυσίες ταύρων. Η λατρεία των Καβείρων υπήρξε συνεχής από τους προελληνικούς χρόνους και εξακολούθησε χωρίς διακοπή και μετά την κατάκτηση του νησιού από τους Αθηναίους, τον έκτο προ Χριστού αιώνα.






……ΤΩΝ ΑΠΟΓΕΝΟΜΕΝΩΝ

*Αφησε το μάταιο τούτο κόσμο στις 17/11/2000 ο Ατσικιώτης Γιώργος Γιαννάς. Ήταν 71 ετών. Κηδεύτηκε στον Ωρωπό την επαύριο. Άφησε πίσω τη γυναίκα του Μένια, που τον υπεραγαπούσε, τρία παιδιά και 6 εγγόνια. Ήταν ένας ευτυχισμένος θνητός. Τους τελευταίους δυο μήνες είχαν αναζωπυρωθεί τα παλιά προβλήματα που είχε με την καρδιά του. Πριν ένα μήνα περίπου στο νοσοκομείο καλαμπουρίζαμε, αυτός, εγώ και ο Κώστας ο Βέργος. Έλεγε τόσα αστεία που δεν μας είχε μείνει άντερο απ’ τα γέλια. Ήταν ο τυπικός Ζορμπάς. Γλεντζές, καλαμπουρτζής, χουβαρδάς. Έφυγε νέος σχετικά, αλλά έζησε με πάθος τη ζωή του. Με το ίδιο πάθος που αγαπούσε τη Λήμνο και τους Λημνιούς. Μια φορά είχε ένα εισιτήριο για ένα ποδοσφαιρικό αγώνα ντέρμπι και ενώ ετοιμαζόταν να μπει στο γήπεδο, το έδωσε σε ένα Λημνιό που μόλις γνώρισε, προφασιζόμενος ότι κάτι του έτυχε και δεν θα έβλεπε τον αγώνα. Αυτός ήταν ο Γιώργος Γιαννάς. Στην κηδεία του ήταν κοσμοπλημμύρα, καθώς ήταν ιδιαίτερα αγαπητός. Ο Μίμης ο Σιμιτσής ο πιο καλός του φίλος δήλωσε ότι πάντα θα βάζει και το ποτήρι του Γιώργου δίπλα όταν θα πίνει. Και θα τραγουδά το αγαπημένο του τραγούδι…. Γειά σου φίλε. Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του.
*Πέθανε και κηδεύτηκε στην Ατσική η Δέσποινα Ντινενή, η γυναίκα του αγαπημένου φίλου Γιώργη Ντινενή ή Ταμπάκη. Νέα σχετικά κι αυτή, τον τελευταίο καιρό πολλά προβλήματα υγείας την ταλαιπωρούσαν. Η Δέσποινα ήταν μια καλή γυναίκα, ο τύπος του ανθρώπου που λέμε καλός καγαθός. Ήταν ανοιχτός άνθρωπος, αυθόρμητη, ειλικρινής. Όλοι είχαν ένα καλό λόγο να πουν γι’ αυτήν. Ο άντρας της τα ο Γιώργης της συμπαραστάθηκε όσο κανείς άλλος στην μακρά και επίπονη αρρώστια της. Τα 4 παιδιά της είδε όπως ήθελε, αποκατεστημένα. Είχε και 6 εγγόνια. Στην κηδεία της παραβρέθηκαν όλοι σχεδόν οι Ατσικιώτες. Ευχόμαστε στους δικούς της να κάνουν κουράγιο. Θερμά συλλυπητήρια.
*Πάει και ο Αλέκος Δασοπάτης, άλλος ένας της παλιάς φρουράς.. Το μάθαμε μόλις κλείναμε την ύλη για την εφημερίδα. Είχε χρόνια προβλήματα υγείας. Ηταν ένας αγωνιστής της δημοκρατίας, ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, ένας κύριος σε όλα του. Αρχοντας και ταπεινός μαζί, ευπατρίδης και συγχρόνως λαϊκός. Σωστός οικογενειάρχης, άφησε πίσω τη γυναίκα του, 3 κόρες και πολλά εγγόνια. Η μάνα μου έκλαιγε όταν μου το ανακοίνωσε από το τηλέφωνο. Ο Αλέκος ήταν μάρτυρας στο γάμο των γονιών μου που έγινε στη Δράμα πριν 60 χρόνια και φίλος του μακαρίτη του πατέρα μου. Τι τα ψάχνουμε, ουδείς αθάνατος. Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του, να ζήσουν να τον θυμούνται.
*Έφυγε στα 33 του ο Χρυσόστομος Σελλούντος, νοσηλευτής στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Θριασίου Νοσοκομείου. Αφησε πίσω την αγαπημένη του γυναίκα Βιβή. Όχι αυτός δεν ήταν Λημνιός. Ηταν από ένα ορεινό χωριό της Καρδίτσας, γεμάτο πλατάνια και ρυάκια με γάργαρα νερά. Όμως επειδή καμιά εφημερίδα δεν θα γράψει γι’ αυτόν, είπα να γράψει η δική μας. Είχε μάθει όλους τους σκοπούς της Λήμνου και τους έπαιζε στο μπουζούκι του, τη μεγάλη του αγάπη. Άνθρωπος ανιδιοτελής, αγωνιστής και ανθρωπιστής. Όμως και αυτοκαταστροφικός. Όλα για τους άλλους, τίποτα γι’ αυτόν. Δεν μπόρεσε να αντέξει τη βαρβαρότητα της πόλης. Πάντα αναπολούσε τα βουνά της πατρίδας του. Έδινε τον αγώνα το σκληρό στην πρώτη γραμμή της μαχόμενης νοσηλευτικής, στο πλευρό των απόκληρων της ζωής, των βαριά τραυματιών, των βαριά πασχόντων, των αναξιοπαθούντων. Φτωχός και πένης κατά την φράση της Αγίας Γραφής. Ένας φτωχούλης του Θεού. Άφηνε για τον εαυτό του την καταστολή του τρομερού άγχους και της υπαρξιακής αγωνίας του, με τα μέσα των τεχνητών παραδείσων. Γεια σου φίλε. Εμείς οι φίλοι σου γνωρίζουμε τι πρόσφερες. Εκεί που θα πας, παίξε για τους Λημνιούς τον κεχαγιάδικο. Και πιες κανένα ποτήρι παραπάνω. Τώρα πια δεν θα σου προκαλεί κανένα κίνδυνο.





Η ΤΑΒΕΡΝΑ «ΛΗΜΝΟΣ» ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ

Οι Λημνιοί απέκτησαν το στέκι τους

Η ταβέρνα «Λήμνος» του συμπατριώτη Νίκου Καρκαλέμη στη Νέα Φιλαδέλφεια, αναβαθμίζεται και με τη διεύθυνση του εξαιρετικού μουσικού Λημνιού Παναγιώτη Λαντούρη μετατρέπεται σε παραδοσιακή μουσική ταβέρνα. Η ωραιότατη ταβέρνα που απέχει 200 μέτρα από το γήπεδο της ΑΕΚ (Σμύρνης και Φαναρίου γωνία, τηλ. 2512715) θα προσφέρει μια τεράστια ποικιλία φαγητών και όλα τα παραδοσιακά Λημνιά εδέσματα (Αίγα βραστή, λαγός στιφάδο, κακαβιά, ψάρια και χταπόδια Λημνιά, τυρί Λημνιό, καβουρμά, ούζο και κρασί Λημνιό, κλπ.), σε τιμές πολύ φθηνές. Οι Λημνιοί πρέπει να την προτιμήσουν, για να περάσουν αξέχαστες μουσικές και γαστριμαργικές βραδιές.






ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ



Γράφει ο Νίκος Βλαχόπουλος

«Ερμολάια 2000»


Με μεγάλη επιτυχία έγιναν το καλοκαίρι στην Ατσική τα «Ερμολάια 2000». Αθλητικές εκδηλώσεις που κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των κατοίκων όλης της περιφέρειας του Δήμου Ατσικής. Η προσέλευση του κόσμου μεγάλη, η συμπαράσταση στους αθλητές μεγάλη. Οι εκδηλώσεις περιελάμβαναν ποδοσφαιρικές συναντήσεις μεταξύ των 4 δήμων του νησιού μας, στις οποίες νικητής ανεδείχθη ο Δήμος Μύρινας. Η Ατσική στο ποδόσφαιρο δεν τα πήγε καλά.
Στις εκδηλώσεις περιλαμβάνονταν επίσης αγώνες δρόμου, ανήμερα του Αγίου Ερμολάου. Η διαδρομή αρχίζει από τον Άγιο Ερμόλαο και καταλήγει στο γήπεδο της Ατσικής (5 χιλιόμετρα). Πήραν μέρος αθλητές όλων των ηλικιών. Την παράσταση έκλεψε ο περιβόητος αγέραστος Τάμης (Θαν. Κολυφέτης) με τις περίσσιες δυνάμεις του και στους δρόμους και στο ποδόσφαιρο. Νικητής στους άνδρες ο Δήμος Τράνταλος με πολύ καλό χρόνο. Αυτός ο αθλητής με τη φιλότιμη προσπάθειά του, δίδαξε τι σημαίνει επιμονή στη ζωή μας. Οι αγώνες έκλεισαν με ποδόσφαιρο μεταξύ παλαιμάχων ομάδων του «Κεραυνού» από τον Άγιο Δημήτριο και του «Ηρακλή» Ατσικής. Εκεί καμαρώσαμε το ταλέντο παιχτών που παρά την ηλικία τους δεν ξέχασαν τη μπάλα. Το αποτέλεσμα 3-2 υπέρ του Ηρακλή. Και τα 3 γκολ τα πέτυχε ο Μανόλης Μανουσάκης, αστυνομικός. Ευχόμαστε του χρόνου τα Ερμολάια να είναι ακόμα πιο πλούσια, με πολιτιστικές και άλλου είδους εκδηλώσεις.

Ο Ηρακλής και το ρόπαλό του
Αήττητος και πρωτοπόρος ο «Ηρακλής» μέχρι τώρα στο τοπικό πρωτάθλημα του νησιού μας. Κερδίζει όποιον βρει στο πέρασμά του. Παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, παρ’ όλο που έχει 2 σοβαρές απώλειες παιχτών, του Θέμη Μουνδράκη και του Θωμά Νικολάου. Στο Θωμά ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία στο μεγάλο όνειρο της ζωής του, τη σχολή Ικάρων που πέρασε. Στην ομάδα προστέθηκε φέτος ο Άγγελος Κελάρης, γιος του συγχωριανού Βασίλη Κελάρη, ένας ταλαντούχος επιθετικός παίχτης, που ενίσχυσε την ομάδα. Παίζει δυνατά, με μυαλό και μυρίζεται το γκολ. Μακάρι φέτος η ομάδα να κατακτήσει το πρωτάθλημα για να ανταμειφθούν οι κόποι τόσων χρόνων. Οι παίχτες έχουν όμως ένα παράπονο. Θα ήθελαν οι συγχωριανοί να τους συμπαραστέκονται περισσότερο, τουλάχιστον όταν παίζουν εντός έδρας.
Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της ομάδας:
ΗΡΑΚΛΗΣ – ΑΕΛ (Μύρινα) 3-1
ΠΡΟΠΟΝΤΙΔΑ (Κούταλη) - ΗΡΑΚΛΗΣ 1-1
ΗΡΑΚΛΗΣ – ΡΕΠΑΝΙΔΙ 8-1
ΚΕΡΑΥΝΟΣ (Αγιοδημήτρης) – ΗΡΑΚΛΗΣ 1-2
ΗΡΑΚΛΗΣ – ΚΑΣΠΑΚΑΣ 2-0

Ο Δήμος Τράνταλος







H πρώτη συγκέντρωση των Ατσικιωτών, το 2001, στις 21 Ιανουαρίου

Η κοπή της πίτας του Συλλόγου θα γίνει στις 21 Ιανουαρίου το 2001. Ημέρα Κυριακή, ώρα προσέλευσης, 10.30 με 11.00 το πρωί, στο ξενοδοχείο LA MIRAGE στην πλατεία Ομονοίας. Θα γίνουν και αρχαιρεσίες για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου. Θα παίξει Λημνιακούς σκοπούς το συγκρότημα του Χρήστου Καφαλτή και θα χορέψει το χορευτικό συγκρότημα της Ομοσπονδίας Λημνιακών Συλλόγων. Όλοι οι Ατσικιώτες, Προπουλιανοί, αλλά και κάτοικοι των λοιπών χωριών του Δήμου, θα είναι εκεί. Θα πιούμε και κανένα κρασάκι για το καλό του νέου χρόνου. Δεν πρέπει να λείψει κανείς.





ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Το απερχόμενο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου, εκφράζει τις θερμές ευχαριστίες του προς τα μέλη του Συλλόγου αλλά και προς όλους τους συγχωριανούς για τη συμπαράσταση και τη συμβολή τους στο έργο του. Εύχεται στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο που θα προκύψει από τις εκλογές της 21/1/2001, να έχει δημιουργική παρουσία.

Πρόεδρος
Σταύρος Τραγάρας
Γιατρός



Αντιπρόεδρος
Στέλιος Ντινενής
Υπάλληλος ΟΤΕ



Γενικός Γραμματέας
Χαράλαμπος Μανωλούκος
Συνταξιούχος Μηχανικός-Συνδικαλιστής


Ταμίας
Δημήτρης Τσουβελακάκης
Μαθηματικός



Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας
Κώστας Γιαννέρης
Εμποροράφτης



Μέλος
Γιάννης Μπεκρής
Ηλεκτρολόγος



Μέλος
Δέσποινα Βασιλάρα
Λογίστρια



Μέλος
Απόστολος Οικονόμου
Γεωπόνος








ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
μεταξύ σοβαρού και αστείου


Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
Είναι ή δεν είναι σοσιαλιστική η κυβέρνηση; Αναρωτιούνται ο κ. Τσοχατζόπουλος και ο κ. Πάγκαλος. Και συμπεραίνουν ότι μάλλον δεν είναι, αφού σοσιαλισμός σημαίνει αναδιανομή του πλούτου, κάτι που δεν έγινε. Λάθος σύντροφοι. Αναδιανομή του πλούτου έγινε και μάλιστα τεράστια. Όλα τα χρήματα που μάζευαν χρόνια και χρόνια εκατομμύρια Ελλήνων με αιματηρές οικονομίες, τοποθετήθηκαν στις εταιρείες του χρηματιστηρίου, που τόσο το προπαγάνδιζαν πρωθυπουργός και υπουργοί. Έτσι με μια κίνηση επιτεύχθηκαν δύο στόχοι. Πρώτον, δυνάμωσε το βιομηχανικό κλπ δυναμικό της χώρας και αυξήθηκαν οι καταθέσεις στην Ελβετία των επιχειρηματιών, δημιουργήθηκαν δε εκ του μηδενός επιχειρήσεις που έφτιαξαν διάφοροι πρώην απατεώνες, πρώην ζιγκολό και νυν εκδότες φίλοι υπουργών, κλπ, και δεύτερον η κυβέρνηση είναι πολύ σοσιαλιστική αφού έκανε μόνιμη αναδιανομή του πλούτου.
Μάλιστα ο δικός μας σοσιαλισμός υπερέχει κατά πολύ από το λεγόμενο Αμερικανικό όνειρο, κατά το οποίο ένας φτωχός αλλά εργατικός και έξυπνος μπορεί να γίνει πλούσιος. Στο δικό μας σοσιαλισμό αρκεί να είναι απλώς λωποδύτης. Π.χ. φτιάχνει μια εικονική εταιρεία με μηδέν κεφάλαια, μπαίνει στο χρηματιστήριο της σοσιαλιστικής Ελλάδας, απορροφά όσα δισεκατομμύρια θέλει και γίνεται επώνυμος πια επιχειρηματίας με κότερα, στα οποία καλεί τους κυβερνητικούς σοσιαλιστές και τις σοσιαλίστριες κυρίες τους. Ουσιαστικά η κυβέρνηση ακολουθεί τον τέταρτο δρόμο προς το σοσιαλισμό. Ποιός είναι αυτός ο δρόμος; Μα η άλωση των κεφαλαιοκρατών εκ των έσω. Π.χ αφού δεν συμφέρει να πολεμά τον εφοπλιστή, τον κάνει Ευρωβουλευτή και τον έχει…. υποχείριό της. Του δίνει και όλες τις ακτοπλοϊκές γραμμές δικές του για να τον κάνει πιο….υπεύθυνο. Όλα τα άλλα που ακούγονται είναι συκοφαντίες των εχθρών του ελληνικού σοσιαλισμού.
Αυτοί που λένε ότι το λάδωμα πάει σύννεφο, δεν έχουν καταλάβει την πονηρή αυτή στρατηγική της κυβέρνησης, και ότι τα στελέχη αυτά θυσιάζονται όταν συναναστρέφονται τους διάφορους καρχαρίες στα κότερα και στις Ελούντες. Στην πραγματικότητα είναι κομάντος του σοσιαλισμού, κάτι να πούμε σαν κατάσκοποι στο στρατόπεδο του αντιπάλου και μάλλον πρέπει να τους στήσουν άγαλμα αντί να τους κατηγορούν.

ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΑΣ
Αρχηγέ Κώστα ή Κωστάρα

Είσαι η μόνη μας ελπίδα για να αναπνεύσει λίγο η φτωχολογιά. Μαζί με τους άλλους υποστηριχτές των λαϊκών στρωμάτων, όπως π.χ. τον κ.Καμμένο, μπροστάρης στον αγώνα κατά του πλούτου και του κεφαλαίου, θα γίνεις πρωθυπουργός χωρίς να χρειάζεται να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου. Έστω μόνο να κουνάς λίγο το χέρι σου κόβοντας τις μπριζόλες που τρως, που τόσο σου αρέσουν. Και μεις θα σε ψηφίσουμε μόνο και μόνο γι’ αυτό. Γιατί είσαι αρχοντάνθρωπος. Εμείς τον πρωθυπουργό τον θέλουμε να είναι αφέντης. Να κάααααααθεται. Ε και πότε πότε να βγάζει και κανένα πύρινο λόγο υπέρ του λαού.

ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
Συντρόφισσα Αλέκα,

Γνωρίζω ότι είστε πολύ απασχολημένη με τόσους εσπερινούς και αγρυπνίες που έχετε τώρα τελευταία, μαζί με τον σύντροφο Ζουράρι και τη συντρόφισσα Κανέλλη. Σας στενοχωρούν κι αυτοί οι υπηρέτες του καπιταλισμού, όπως ο προδότης Κωστόπουλος και ο άλλος που τον διέφθειρε η Ευρώπη με τα πλούτια της, ο Θεωνάς. Οταν αδειάσετε όμως, μήπως μπορείτε να μου λύσετε μια απορία ιδεολογικής φύσεως; Στο νέο μοντέλο που λανσάρετε, του νεοκομμουνιστή δηλαδή, μαζί με το νεοορθόδοξο και το νεοεθνικιστικό, πάει και το φιλομοναρχικό, ή είναι ακόμα πρόωρο;

ΚΥΡΙΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΝ
(ΗΑΒΕΜUS PAPAM)

*Εμείς δηλαδή θέλαμε να σας βλέπουμε παπά και να σας προσφωνούμε «μακαριώτατο». Εσείς γίνατε πολιτικός, γι’ αυτό σας λέμε «κύριο». Μόνο που οι πολιτικοί, παλιές καραβάνες, ξέρουν ότι σε δύσκολους καιρούς, αντί το «κύριε» ακούγεται καμμιά φορά το «ρε». Και σε ακόμα πιο δύσκολους καιρούς, αντί το «ρε», το «ουστ». Εσείς το ξέρετε;
*Εμείς δεν έχουμε αντίρρηση να σας φιλούμε το χέρι σας, ακόμα και το πόδι σας, αρκεί να το αισθανόμαστε και να μη μας το επιβάλλετε. Εσείς πώς το εξηγείτε ότι παλιά όλοι οι άνθρωποι φιλούσαν το χέρι σας, ενώ τώρα πολλοί δεν θέλουν να το δουν ούτε ζωγραφιστό; Αναρωτηθήκατε ότι μέσα στη μεγαλειότητά σας και βεβαίως στο αλάθητο που αναμφισβήτητα έχετε, υπάρχει η ελάχιστη θεωρητική πιθανότητα να φταίτε και σεις;


ΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΛΗΜΝΟΥ

Το γηροκομείο Λήμνου, δημιούργημα του γιατρού Γιώργου Χατζηχαραλάμπους, συνεχίζει την ύψιστη κοινωνική του προσφορά στους απόμαχους της ζωής. Μεγάλη βοήθεια προσφέρουν ανώνυμοι και επώνυμοι Λημνιοί, είτε σε χρήματα είτε σε είδη. Μας εστάλη ένας μακρύς πραγματικά κατάλογος ανθρώπων που συνεισέφεραν υπέρ του ιδρύματος. Λόγω μικρού μεγέθους της εφημερίδας μας δεν είναι δυνατόν να δημοσιευθούν όλα αυτά τα ονόματα. Εμείς συγχαίρουμε και τους φιλάνθρωπους συμπατριώτες μας και τον αξιόλογο γιατρό Χατζηχαραλάμπους για το κοινωνικό τους λειτούργημα.


Το θαυμάσιο γηροκομείο Λήμνου





Μια επιστολή του στρατηγού Νίκου Αρχοντίδη
για την κατάσταση των νεκροταφείων στη Λήμνο


Έχει επισκεφθεί κανείς τα συμμαχικά νεκροταφεία στη Λήμνο; Για όσους δεν τα έχουν επισκεφθεί, τους ενημερώνουμε για την εικόνα που θα αντικρύσουν όταν τα επισκεφθούν. Μεγαλοπρεπής είσοδος, άριστα συντηρούμενη περίφραξη, εκπληκτικά περιποιημένος χώρος, μόνιμος υπάλληλος υπεύθυνος για τη συντήρηση, ευπρεπισμό, κλπ. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως τον εγγλέζο που υπηρέτησε για την πατρίδα του, η πατρίδα αυτή δεν τον ξέχασε, αλλά τον τιμά και τον φροντίζει έστω και νεκρό, έστω και θαμμένο στα πέρατα του κόσμου.


Άποψη από το συμμαχχικό νεκροταφείο στο Μούδρο.

Ερχόμαστε τώρα στα καθ’ ημάς. Ξέρετε αγαπητοί φίλοι ότι η Ελλάδα μέχρι πρόσφατα αγνοούσε επίσημα ότι έχουν σκοτωθεί παιδιά της στην Κύπρο; Έχετε επισκεφθεί τα νεκροταφεία των χωριών μας; Θα φρίξετε. Εγκατάληψη και λησμονιά παντού. Έτσι δυστυχώς τιμούμε τους νεκρούς προγόνους μας. Επειδή η κατάσταση αυτή μας προσβάλλει και μας υποτιμά όλους, προτείνουμε στο Δήμο, τουλάχιστον για το χωριό μας, να ληφθεί μια μέριμνα για την καθαριότητα και τον ευπρεπισμό του κοιμητηρίου του χωριού μας σαν ελάχιστος φόρος τιμής στους νεκρούς προγόνους μας. Εν ανάγκη ας αναζητηθούν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης αυτής της προσπάθειας που λογικά δεν πρέπει να κοστίζει πολύ. Το χρωστάμε αυτό στους ανθρώπους που μας έφεραν στον κόσμο και έδωσαν τα πάντα για να ζούμε εμείς μια ζωή παραμυθένια σε σύγκριση με τη δική τους.








Μια ερώτηση του Χ. Μανωλούκου προς το Δήμο Ατσικής

Το προεδρικό διάταγμα 323/1989, άρθρο 209 και ο Ν.2307/1995 άρθρο 3 πςράγραφος 1, αναφέρουν:
1. Ο δήμαρχος με προκήρυξη που ανακοινώνεται πριν από τουλάχιστον 8 ημέρες, καλεί τους κατοίκους μέχρι τέλους Ιουνίου σε κατάλληλο χώρο και ώρα και εκθέτει τα πεπραγμένα της δημοτικής αρχής για ότι αφορά την οικονομική κατάσταση, τη διοίκηση του δήμου γενικά και την εφαρμογή του προγράμματος δημοτικής δράσης. Κατά τη λογοδοσία καλούνται να παραστούν τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου και τα μέλη των συμβουλίων των δημοτικών διαμερισμάτων. Ο δήμαρχος πριν τη λογοδοσία, εκθέτει και συζητεί το περιεχόμενό της στο δημοτικό συμβούλιο.
2. Κάθε δημότης κάτοικος ή φορολογούμενος από το δήμο έχει δικαίωμα να διατυπώσει παρατηρήσεις σχετικές με τη λογοδοσία στη συνέλευση αυτή.
Και ερωτώ. Η συνέλευση αυτή φέτος δεν πραγματοποιήθηκε. Γιατί;

1 σχόλιο: