Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ Νο 5

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ

ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ


ΤΡΙΜΗΝΗ ΕΚΔΟΣΗ

Έτος 2ο, Αρ. Φύλλου 5, Φεβρουάριος - Μάρτιος – Απρίλιος 2001
Γραφεία: Νικηταρά 21-23. Νέα Φιλαδέλφεια. Τ.Κ. 14342. Τηλέφ. 2531412
e-mail: ifonitisatsikis@hotmail.com


Τριμηνιαία έκδοση
ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Ιδρυτής – Ιδιοκτήτης
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Εκδότης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ

Υπεύθυνος ύλης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ

Γραφικές τέχνες
ΘΡΙΑΣΙΟ
5576740-0977410968

Συνδρομές
Ετήσια εσωτερικού δρχ. 2000
Ετήσια εξωτερικού $ ΗΠΑ 20
$ Καναδά 20
$ Αυστραλίας 20



Λήμνος
είναι οι καλαμιώνες στις άπετρες πεδιάδες
που νανουρίζουν τις πέρδικες το μεσημέρι
θροϊζοντας προσευχές
απ’ τα εργαστήρια μυστικοποιίας.
Σ.Τ.




ΤΟ ΝΕΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΞΕΛΕΓΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Μετά τις αρχαιρεσίες της 21/1/2001 η συγκρότηση του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου έχει ως εξής: Πρόεδρος: Σταύρος Τραγάρας. Αντιπρόεδρος: Απόστολος Οικονόμου. Γενικός Γραμματέας: Χαράλαμπος Μανωλούκος. Ταμίας: Δημήτρης Τσουβελεκάκης. Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας: Γιάννης Μπεκρής. Μέλη: Κώστας Γιαννέρης και Δέσποινα Βασιλάρα. Αναπληρωματικό μέλος: Γεωργία Δεληγιάννη. Εξελεγκτική Επιτροπή: Χρήστος Λεκάνης, Νίκος Μουστάκας, Σωκράτης Σπαζούχος.




ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΘΡΥΨΑΛΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΤΣΙΚΗΣ

Ομαδική παραίτηση Δημοτικών Συμβούλων

Όπως είναι ήδη γνωστό, τον Ιανουάριο παραιτήθηκαν οι 5 από τους 9 Δημοτικούς Συμβούλους του Συνδυασμού του Δημάρχου Γιώργου Αρχοντίδη (Χ. Μουστάκας, Μ. Λαγός, Σ. Κουκουλήθρας, Σ. Βασιλικός, Δ. Σπυριδάκης). Αυτό έγινε μετά τις εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου Δημοτικού Συμβουλίου, οπότε αντί για τον προτεινόμενο από την πλειοψηφία Μ. Λαγό, εκλέχθηκε ο προτεινόμενος από την αντιπολίτευση Φ. Τσεπέλιας , με ψήφους 7 έναντι 6. Η απώλεια της πλειοψηφίας από τον συνδυασμό του Δημάρχου επιβεβαιώθηκε και στις ψηφοφορίες για τα άλλα όργανα Διοίκησης του Δήμου, δηλαδή Αντιπρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου (Χ. Μουστάκας 6 ψήφοι έναντι 7 του Α. Περήφανου) και Γραμματέα Δημοτικού Συμβουλίου (Σ. Βασιλικός 6 ψήφοι, έναντι 7 του Γ. Μαρκάκη).
Οι παραιτηθέντες κατηγορούν για την ανατροπή της πλειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο τον Δήμαρχο Γ. Αρχοντίδη, που σε μυστικές συμφωνίες με τον Α. Καλαϊτζή, Φ. Τσεπέλια, Κ. Μαρκάκη, Γ. Μαρκάκη, Ν. Μαυρουειδή και Α. Περήφανο και με τρόπο διπρόσωπο και ύπουλο υπέθαλψε, ανέχθηκε και τελικά προώθησε την εκτροπή. Το αποτέλεσμα αυτό ήταν η κορυφή του παγόβουνου στις σχέσεις του Δημάρχου με πολλούς από τους Συμβούλους, αφού υπήρχαν τριβές όπως λένε λόγω του αυταρχικού τρόπου που διοικούσε ο Δήμαρχος, ο οποίος ήθελε πάντοτε να γίνεται το δικό του, σύμφωνα πάντα με την άποψη των παραιτηθέντων συμβούλων. Ο Δήμαρχος ήθελε να τα έχει καλά με κάθε τρόπο με τον αντιπρόεδρο Κ. Μαρκάκη, ο οποίος ήθελε να είναι και τα 4 χρόνια αντιδήμαρχος και σε αντάλλαγμα προχώρησε στη συμφωνία με την αντιπολίτευση και το Δήμαρχο και βέβαια ξανάγινε αντιδήμαρχος. Ο Γ. Μαρκάκης ήθελε τον συγγενή του κ. Μαρκάκη. Ο Ν. Μαυρουειδής ζητούσε να πληρώσει ο Δήμος τα έξοδα παραστάσεως ως…. προέδρου του Βάρους για τα έτη 1991 έως 1995 και σε αντάλλαγμα …απουσίασε την ημέρα της ψηφοφορίας, εισαγόμενος στο νοσοκομείο. Ομοίως απουσίασε και ο Α. Περήφανος, ο οποίος όμως εκλέχθηκε στη θέση του Αντιπροέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου. Οι παραιτηθέντες μετά από όλα αυτά απαίτησαν από τον Δήμαρχο να παραιτηθεί, εκείνος όμως αρνήθηκε.
Ο Δήμαρχος από την άλλη μεριά ονομάζει τους παραιτηθέντες Συμβούλους «κλίκα». Θεωρεί ότι όλα έγιναν για τα αξιώματα που διεκδικούσαν, και μιλά για προδοσία και αποστασία. Οι παραιτηθέντες με τη σειρά τους μιλούν για θράσος και αναίδεια του Δημάρχου, ο οποίος τους πούλησε με τρόπο δόλιο. Λένε λοιπόν: «Προδότες είναι αυτοί που σκέφτηκαν όχι το συμφέρον των δημοτών μας, αλλά το προσωπικό τους. Αυτοί που σκέφτονται το μηνιάτικο και τη σύνταξή τους. Αυτοί που παζάρεψαν τη ψήφο τους. Και αποστάτες είναι αυτοί που μιλούσαν κρυφά με τον Τσεπέλια και τον Καλαίτζή, αυτοί που έκαναν συμφωνίες μαζί τους στο παρασκήνιο. Αυτοί που ψήφισαν τον Τσεπέλια και που δήλωναν ότι μαζί θα προχωρήσουν χέρι χέρι».
Η «Φωνή της Ατσικής» έχει γνώμη για τα θλιβερά γεγονότα που προσβάλλουν το Δήμο Ατσικής και τους δημότες του. Όμως για ευνόητους λόγους δεν θέλουμε να πάρουμε θέση προς το παρόν θεωρώντας ότι καλύτερα είναι να μη ρίχνει κανείς λάδι στη φωτιά, αλλά να εργάζεται για την ενότητα στο Δήμο. Παραθέσαμε απλώς τα γεγονότα και τις δύο απόψεις, όπως μας τις εξέθεσαν. Αν χρειασθεί όμως θα πάρουμε θέση.





Μια επιστολή διαμαρτυρίας του Δημάρχου Ατσικής Γιώργου Αρχοντίδη

ΠΡΟΣ τον κ. Σταύρο Τραγάρα
Πρόεδρο Συλλόγου Ατσικιωτών

ΘΕΜΑ «Αποκατάσταση της αλήθειας»

Κε Πρόεδρε
Κατ’αρχάς θα ήθελα να σας συγχαρώ για την έκδοση της εφημερίδας « Φωνή της Ατσικής» του Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου και την προσπάθεια που καταβάλλετε τοσον εσείς όσο και το Συμβούλιο του Συλλόγου για την καλύτερη παρουσίαση των διαφόρων γεγονότων - προβλημάτων της Ατσικής. Υπάρχουν όμως ορισμένα δημοσιεύματα σε μερικά τεύχη της εφημερίδας σας που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και καλό θα ήταν εφεξής να σταματήσει ο λαϊκισμός και η παραπληροφόρηση.
Π.χ. στο αριθμ. φύλλου 4 και συγκεκριμένα στη σελ. 4 ο κος Μανωλούκος ερωτά το Δήμο μας γιατί δεν πραγματοποιήθηκε η λογοδοσία του Δημάρχου (που αφορά τα πεπραγμένα της Δημοτικής αρχής το έτος 1999) μέχρι το τέλος Ιουνίου 2000. Απορούμε από πού ο κος Μανωλούκος πήρε αυτήν την ψευδή πληροφορία. Για το ανωτέρω θέμα σας στέλνουμε αντίγραφο της αριθμ. 1765/21-6-2000 προκήρηξης του Δημάρχου όπου ο Δήμαρχος καλεί τους Δημότες για να λογοδοτήσει παρισταμένων και των Δημοτικών συμβούλων (τους οποίους βέβαια ενημέρωσε με συνεδρίαση του για το περιεχόμενο της λογοδοσίας στις 21-6-2000).
Στο αριθμ. φύλλο 3 στη σελ. 1, πάλι ο κος Μανωλούκος αναφέρεται στο θέμα του νερού στην Ατσική λέγοντας ότι υπάρχει μία και μοναδική βρύση με πόσιμο νερό, η οποία βρίσκεται δίπλα στη στάση των λεωφορείων. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Υπάρχει και άλλη βρύση με πόσιμο νερό δίπλα στην οικία του Ευάγγελου Δασοπάτη. Και θα υπήρχε και τρίτη βρύση δίπλα στην οικία Ελένης Ντινενή (κοντά στην καφετέρια ΛΕΜΟΝΙΑ) όπου είχε γίνει προεργασία εκ μέρους μου από τότε που ήμουν Πρόεδρος της Κοινότητας Ατσικής και νυν Δήμαρχος του Δήμου (με προμελέτη προϋπολογισμού 5.800.000 για τη μεταφορά πόσιμου νερού στην ανωτέρω βρύση) καθώς και τέταρτη δίπλα στην οικία του Γεωργίου Τραγάρα (με προμελέτη προϋπολογισμού 1.950.000 δραχμών), αλλά το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να σκαφτεί όλος ο δρόμος από την αρχή και η ζημιά που θα προκληθεί είναι τεράστια.
Το τρίτο και τελευταίο σοβαρό θέμα που απασχολεί όλους μας είναι το θέμα του ταχυδρόμου, το οποίο πάλι θίγεται από τον Κ. Μανωλούκο. Και ερωτώ τον κ. Μανωλούκο. Το να προσπαθεί κάποιος να κάνει καλό στο χωριό που γεννήθηκε και να εκθέτει τα δημοσιεύματά του για ένα καλύτερο αύριο είναι σωστό και λογικό. Αλλά το να κατηγορεί τους δημοτικούς άρχοντες για οτιδήποτε δεν του αρέσει προσωπικά και για θέματα μάλιστα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα είναι αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό.
Ως Δήμαρχος παρόλο ότι θιγόμουν προσωπικά απέφευγα μέχρι τώρα να απαντήσω, διότι δεν ήθελα να δημιουργηθεί κόντρα που θα απέβαινε εις βάρος του Δήμου και του Συλλόγου Ατσικιωτών.
Αλλά λόγω του γεγονότος ότι τα προβλήματα συνεχίζονται και μέχρι σήμερα, είμαι υποχρεωμένος να προστατέψω τα συμφέροντα του Δήμου Ατσικής. ¨Οσον αφορά στο θέμα του Ταχυδρομείου στην Ατσική και για να μην υπάρχουν ασάφειες και παραπληροφορήσεις σας γνωρίζουμε τα παρακάτω: Έγινε από τα ΕΛΤΑ πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος (της οποίας αντίγραφο επισυνάπτουμε) για να λειτουργήσουν στην Ατσική ένα ταχυδρομικό πρακτορείο Γ’ Τάξεως σε χώρο ιδιωτικού καταστήματος. Κανένας όμως δεν ενδιαφέρθηκε να παραχωρήσει κάποιο κατάλληλο χώρο για τα ΕΛΤΑ. Κατόπιν τούτου ο Δήμος μας μας έστειλε μία επιστολή στα ΕΛΤΑ όπου δέχεται να παραχωρήσει μία αίθουσα του ήδη λειτουργούντος δημαρχείου για την εξυπηρέτηση των Δημοτών μας με την προϋπόθεση ότι αυτή η αίθουσα θα αρχίσει να λειτουργεί σε διάστημα 5 περίπου μηνών από σήμερα όπου και θα μεταφερθεί ο δήμος μας στο καινούριο πλέον Δημαρχείο.
Βέβαια καλή υπήρξε και η προσπάθεια για αστική διανομή της αλληλογραφίας. Ποιος δε θέλει να γίνει αστική διανομή; Όμως αυτό είναι αδύνατον προς το παρόν, διότι δεν επαρκούν οι ταχυδρομικοί διανομείς. Μία άλλη λύση που θα δώσει ο Δήμος μας για εξυπηρέτηση των δημοτών είναι η τοποθέτηση με έξοδα δικά του γραμματοθυρίδων συνολικά 52 θυρίδων μεταλλικών αξίας 300.000 δραχμών.
Τελειώνοντας θα ήθελα να σας τονίσω ότι ο Δήμος μας θα είναι πάντοτε στη διάθεση του Συλλόγου για οτιδήποτε χρειαστεί και θα είναι μεγάλη μας τιμή και χαρά να σας βοηθήσουμε.

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ
ΑΡΧΟΝΤΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ


Σημείωση εφημερίδας: Επειδή η επιστολή του Δημάρχου αναφέρεται αποκλειστικά στον κ. Μανωλούκο, λογικό είναι να απαντήσει ο κ. Μανωλούκος. Εμείς επισημαίνουμε ότι η εφημερίδα και ο Σύλλογος δεν είχε πρόθεση να θίξει κανένα συμπατριώτη, πόσο μάλλον το Δήμαρχο. Θυμίζουμε επίσης ότι σχεδόν σε όλα τα τεύχη αναφέρονται θετικές ενέργειες του Δημάρχου, για τις οποίες του έχουμε δώσει επανειλημμένως συγχαρητήρια. Αν υπήρχε κακή πρόθεση, αυτό δεν θα γινόταν.


Απάντηση του Γενικού Γραμματέα του Συλλόγου Ατσικιωτών Χαράλαμπου Μανωλούκου


Εις απάντηση της επιστολής σας και σε ότι με αφορά έχω να απαντήσω τα εξής:
Φίλε Δήμαρχε, η αλήθεια είναι μία, δεν είναι δύο και όποιος τη λέει πρέπει να την αποδεικνύει. Κατ’ αρχήν αντιπαρέρχομαι τους χαρακτηρισμούς σας «λαϊκισμός και παραπληροφόρηση» «αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό» γιατί θεωρώ ότι πρέπει να διατηρήσουμε ένα επίπεδο αντάξιο της εφημερίδας που μας φιλοξενεί. Δεύτερον δεν έχω καταλάβει ποιες είναι οι κατηγορίες, που απευθύνω αδίκως κατά τη γνώμη σας στους Δημοτικούς άρχοντες.
Ως προς το θέμα της Γενικής Συνέλευσης των Δημοτών που βάσει του προεδρικού διατάγματος 323/1989 και του νόμου 2307/1995, έπρεπε υποχρεωτικά να συγκαλέσετε και που σύμφωνα με εμένα δεν έγινε και σύμφωνα με σας έγινε και που απορείτε από πού πήρα την…. ψευδή πληροφορία, σας λέγω: Την πληροφορία την πήρα από τους Δημοτικούς, Συμβούλους σας, που τώρα βέβαια σας έχουν εγκαταλείψει, επίσης το διαπίστωσα και μόνος μου, όταν θέλοντας να παρευρεθώ και να εκθέσω τις παρατηρήσεις μου και φθάνοντας λίγα μέτρα από το παλιό σχολειό που θα γινόταν η γενική συνέλευση, με πληροφόρησαν οι δημοτικοί σύμβουλοι που εκείνη την ώρα αποχωρούσαν, ότι δεν έγινε η γενική συνέλευση γιατί ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΗΜΟΤΗΣ δεν προσήλθε. ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ. Εσείς αναφέρεσθε σε μια απλή γραπτή ανακοίνωση του Δήμου, που καλείτε τους δημότες να παρευρεθούν στην συνέλευση, την οποία κρεμάσατε σε μια πρόκα στον τοίχο του καφενείου, που από πάνω της υπήρχαν ανακοινώσεις του αγροτικού συνεταιρισμού, με αποτέλεσμα να μην την δει κανείς δημότης, εκτός αν κάποιος τυχαία την ανακάλυπτε. Την ανακοίνωση αυτή τη γνωρίζατε εσείς, το δημοτικό συμβούλιο και ίσως η δακτυλογράφος που την έγραψε. Κανείς δημότης δεν έλαβε γνώση γιατί έτσι θέλατε εσείς. Απορώ, δεν αισθάνεσθε έστω λίγη ντροπή, όταν συγκαλείτε συνέλευση όλου του Δήμου, που έχει 7 χωριά και χιλιάδες κατοίκους και δεν προσέρχεται ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ, στην εποχή της πληροφόρησης; Πριν μερικές δεκαετίες τις ανακοινώσεις της κοινότητας τις έκανε ο ντελάλης. Οι παλιοί θα θυμούνται τον μακαρίτη τον Παντελή τον Φούντο, όταν διαλαλούσε φωνάζοντας ότι π.χ. «στον Κότσνα φέραν κάρβνα κι όποιος θέλ’ να πάγ’ να πάρ». Μήπως η επικοινωνιακή σας πολιτική είναι κατώτερη κι αυτής των αρχών του 20ού αιώνα; Τότε να προσλάβετε κανένα ντελάλη.
Στο θέμα της βρύσης. Έγραψα ότι υπάρχει μια βρύση σε όλο το χωριό και σεις λέτε ότι υπάρχουν δύο. Δεν λέτε ότι η δεύτερη άνοιξε μετά το δημοσίευμα. Επίσης δεν λέτε ότι επί σειράν ετών σας εκλιπαρούσαν οι γείτονες να συνδέσετε αυτή τη βρύση με τον κεντρικό αγωγό για να έχουν νερό, και ενώ χρειαζόταν σωλήνας ελαχίστων μέτρων, εσείς δεν το κάνατε. Αλλά το θέμα είναι αν ένας ολόκληρος Δήμος έχει μία ή δυο βρύσες; Είστε ικανοποιημένος με τις δύο βρύσες; Αν είστε να το πείτε στους ανήμπορους Δημότες που έχουν πει το νερό νεράκι. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν δέκα και είκοσι βρύσες όχι μία ή δύο. Ακόμα και την εποχή που ζούσαμε με τα λυχνάρια, κάθε γειτονιά είχε τη βρύση της. Ως προς τις βρύσες που ΘΑ κάνατε αλλά δεν μπορέσατε, αυτό μου θυμίζει τις εποχές του «θα σας κάνουμε γιοφύρια, θα σας κάνουμε ποτάμια».
Ως προς το θέμα του ταχυδρομείου. Εδώ πραγματικά απορώ γιατί ενοχληθήκατε. Εγώ επισήμανα τον άθλιο τρόπο του ταχυδρομείου, το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου υιοθέτησε το αίτημα να απευθυνθούμε στα ΕΛΤΑ, σε διάφορους φορείς και πολιτικά πρόσωπα μήπως και λυθεί το θέμα και αυτό κάναμε. Το αίτημά μας δεν το υποβάλλαμε στο Δήμο, γιατί καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι της αρμοδιότητάς του. Ούτε υπήρχε καμιά αιχμή για το Δήμο. Εσείς λοιπόν γιατί ανακατεύεστε; Και μάλιστα προς την κατεύθυνση δικαιολόγησης της τριτοκοσμικής πράγματι κατάστασης της ταχυδρομικής υπηρεσίας στην Ατσική, λέγοντας ….άκουσον, άκουσον, ότι δεν φτάνουν οι υπάλληλοι. Γιατί στη Μύρινα και στο Μούδρο που η αλληλογραφία επιδίδεται από σπίτι σε σπίτι φτάνουν οι υπάλληλοι; Μήπως κύριε Δήμαρχε εκπροσωπείτε τα ΕΛΤΑ και δεν το ξέρουμε; Όταν το αίτημά μας το υιοθετούν όλοι οι πολιτικοί φορείς στους οποίους απευθυνθήκαμε, αντί να συστρατευθείτε μαζί μας, αντί να προτάξετε το επιχείρημα του τρόπου που γίνεται η αλληλογραφία στο Μούδρο, εσείς βασιλικότερος του βασιλέως μας λέτε ότι δεν επαρκούν οι υπάλληλοι του ταχυδρομείου. Περιμένετε λοιπόν να σας λύσουν το θέμα. Θα περιμένετε μερικούς αιώνες. Όσο για την λύση που προτείνετε, να φτιαχτούν δηλαδή καμιά πενηνταριά κουτιά για χίλιους κατοίκους, αφήνω στην κοινή λογική του οποιουδήποτε να κρίνει πόσο καλή λύση είναι αυτή. Προς θεού μην προχωρήσετε σε τέτοια παγίδα, γιατί θα συνεχισθεί η ταλαιπωρία και ο ευτελισμός των πολιτών. Αφήστε, που αν γίνει αυτό, προβλέπω ότι ακόμα και τα τρισέγγονά μας θα αγωνίζονται σε καμιά εκατοστή χρόνια να αλλάξει ο τρόπος που γίνεται η αλληλογραφία. Καμιά λύση εκτός από την επίδοση της αλληλογραφίας στα σπίτια δεν είναι αποδεκτή από εμάς. Αφήστε λοιπόν την ηττοπάθεια και αγωνιστείτε μαζί μας γι’ αυτό το σκοπό. Εκπροσωπείτε τους δημότες και όχι τα ΕΛΤΑ.
Όσο για μένα, που με …εγκαλείτε τόσο σκληρά, σας λέγω ότι δεν πρόκειται να σταματήσω να αγωνίζομαι για το καλό της Λήμνου και της Ατσικής, γιατί αυτό κάνω μια ζωή, χωρίς προσδοκία προσωπικού οφέλους. Τα συμφέροντα του Δήμου που λέτε ότι είστε υποχρεωμένος να τα προστατέψετε, από μας κινδυνεύουν; Επειδή είπαμε ότι πρέπει να έχουν οι πολίτες νεράκι να πίνουν και να μην τους μεταχειρίζεται η ταχυδρομική υπηρεσία σαν ζώα; Τότε με λάθος τρόπο τα προστατεύετε. Και καλά θα κάνετε να ακούτε και καμιά διαφορετική άποψη, γιατί όσο ….προικισμένος πνευματικά κι αν είστε, πάντα μαθαίνει κανείς ακούγοντας, εξ’ άλλου αυτό είναι στοιχείο της δημοκρατίας που κι εσείς επικαλείστε.




ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Πρωτοφανή επιτυχία είχαν οι δύο εκδηλώσεις του Συλλόγου Ατσικιωτών, η κοπή της πίτας και η ετήσια χοροεσπερίδα.












Η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας σε συνδυασμό με τις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του συλλόγου, έγινε στο ξενοδοχείο “LA MIRAGE” της πλατείας Ομονοίας στις 21.1.2001. Η κοσμοσυρροή ήταν τόσο μεγάλη που υπήρξε δυσκολία να τακτοποιηθούν όλοι, έτσι που τώρα σκεφτόμαστε, πρώτα ο Θεός, του χρόνου να γίνει η εκδήλωση σε ένα πολύ μεγάλο ξενοδοχείο, γιατί τα περισσότερα δεν έχουν τόσο μεγάλες αίθουσες. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πλέον, κι αυτό χωρίς ίχνος αλαζονείας, ότι ο Σύλλογος Ατσικιωτών αυτή τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος Λημνιακός Σύλλογος, αυτός που κάνει τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις. Εφέτος ήλθαν άνθρωποι που δεν είχαν έλθει τα προηγούμενα χρόνια και το γεγονός αυτό μας έδωσε μεγάλη χαρά. Ο κόσμος ευχαριστήθηκε πολύ, συζήτησαν μεταξύ τους και θυμήθηκαν τα περασμένα. Είχαμε και πολλούς επισήμους, κάτι που σημαίνει ότι η Ατσική (με όλα τα χωριά που απαρτίζουν το Δήμο), γίνεται άξια εκτίμησης και σεβασμού. Μας τίμησαν με την παρουσία τους ο Υπουργός Αιγαίου κ. Νίκος Σηφουνάκης, ο συγχωριανός μας Στρατηγός Νίκος Αρχοντίδης, ο Έπαρχος Λήμνου κ. Ευάγγελος Γιαρμαδούρος , ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λημνιακών Συλλόγων (ΟΛΣΥ) κ. Μανώλης Χατζόγλου, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Μουδρινών Αθήνας κ. Κυριάκος Πανταβός, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Λυχνιωτών Αθήνας κ. Τάσος Παλαμηδάς, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Παναγιάς κ. Χρήστος Καφαλτής, ο υπεύθυνος του χορευτικού της ΟΛΣΥ κ. Μανώλης Τσαγδής, κ.α. Μαζί με την πίτα προσφέρθηκαν εκλεκτοί μεζέδες και κρασί και το κέφι άναψε, όταν χόρεψε το χορευτικό συγκρότημα της ΟΛΣΥ Λημνιακούς σκοπούς κάτω από τους ήχους ττου ακορντεόν του Χρήστου Καφαλτή και της λύρας του Γιάννη Κεχαγιά. Το φλουρί έπεσε στην Σοφία Ναρλιώτη – Τσούνη και το δώρο που κληρώθηκε (μια τηλεόραση) στην Στέλλα Μισετζή – Καρβούνη.



Η ετήσια χοροεσπερίδα έγινε στις 24.2.2001, Σάββατο της Αποκριάς, στο πολυτελέστατο και τεράστιο κέντρο διασκεδάσεως «ΑΡΜΕΝΑΚΙ». Ενώ υπήρχε ένας φόβος μήπως, λόγω της αποκριάς που πολλοί φεύγουν εκτός Αθηνών, η προσέλευση δεν θα ήταν μεγάλη, η προσέλευση του κόσμου ήταν τόσο μαζική που έσπασε κάθε ρεκόρ. Πραγματικά το κέντρο γέμισε ασφυκτικά και αν δεν ήταν τόσο μεγάλο θα εκτιθέμεθα γιατί δεν θα υπήρχαν καθίσματα και τραπέζια. Έγινε μια διασκέδαση που θα μείνει στα χρονικά. Ο κόσμος ψυχαγωγήθηκε, γλέντησε και χόρεψε με την ψυχή του. Τραγούδησε η ντίβα Ελένη Λεγάκη με μια πλειάδα εκλεκτών καλλιτεχνών. Και πάλι μας τίμησαν με την παρουσία τους ο Υπουργός Αιγαίου κ. Νίκος Σηφουνάκης, ο Στρατηγός Νίκος Αρχοντίδης, ο Νομάρχης Λέσβου κ. Δημήτρης Βουνάτσος, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Πλάκας Λήμνου δικηγόρος κ. Παντελής Χατζηχαραλάμπους, ο Πρόεδρος των Λυχνιωτών Αθήνας κ. Τάσος Παλαμηδάς, ο Πρόεδρος της Πανελληνίου Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Πολεμικού Ναυτικού κ. Μπαντουνάκης κ.α.



Η λαχειοφόρος ήταν πλουσιότατη και περιελάμβανε 250 δώρα. Τα περισσότερα ήταν προσφορά του Συλλόγου Ατσικιωτών. Στο σημείο αυτό θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους τους συμπατριώτες που προσέφεραν δώρο για τη λαχειοφόρο. Αναλυτικά προσέφεραν: Ο Γιώργος Χατζηρόδος και ο Νίκος Δεληβασίλης από κοινού ένα ηλεκτρικό φούρνο, η εταιρεία «ΧΡΥΣΑΦΗ» δύο δοχεία Λημνιό τυρί, η Φανή Χατζηρόδου – Παπαϊωάννου ένα πάπλωμα, η Μένια Γιώργου Γιαννά πέντε δώρα (σετ τσαγιού κλπ), ο Μίμης Σιμτσής πέντε δώρα (γυαλικά), ο Κώστας Γιαννέρης τέσσερα δώρα (υφάσματα για παλτά, παντελόνι, γραβάτα), ο Βασίλης Γερασίμου από τοι Κατάλακκο τέσερεις 12άδες καλσόν, η εταιρεία «ΚΡΗΝΗ» των αδελφών Κουκουλήθρα τρία κιβώτια με αναψυκτικά, ο Γιάννης Μπεκρής οχτώ 10άδες ηλεκτρικούς λαμπτήρες, ο Νίκος Γαροφάλλου ένα ουίσκι, ο Απόστολος Οικονόμου δώδεκα σαμπάνιες, ο Παναγιώτης Ματέχος δώδεκα σαμπάνιες, η Ξανθή Μαυρουδή από το Καρπάσι δώδεκα μπουκάλια κρασί «Οινόσοφος», ο Παναγιώτης Ίμβρος ένα πεντόλιτρο ελαιόλαδο και ο Σταύρος Τραγάρας δέκα εικόνες και δέκα βιβλία της ποιητικής συλλογής «Λήμνος».
Και του χρόνου με υγεία.






ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ

Γράφει ο Μπάμπης Κουρεμέτης*

Μπάμπης Κουρεμέτης


Η έννοια διακοπές, με το περιεχόμενο που έχουν τώρα, μπήκαν μάλλον αργά στην ζωή μου. Τα πράγματα ήταν απλά: Ελευσίνα αρχές της δεκαετίας του ’60. Σταματούσε το σχολείο και άρχιζαν τα απογευματινά δρομολόγια με το ποδήλατο (Μπίσμαργκ με χοντρά λάστιχα) μέχρι Βραχάκια για μπάνιο. Ο μεγάλος γυιός, εγώ, στη σχάρα και ο μικρός σε ειδικό σκαμνάκι μπροστά. Η διαδρομή συνδυαζόταν με την περιήγηση στην μισή βιομηχανική ιστορία του τόπου. Μετά το Νεκροταφείο συναντούσες το μπαρουτάδικο, ακολουθούσε ένα πηγμένο στη σκόνη εργοστάσιο που παραγόταν ένα μυθικό προϊόν με το όνομα «κορούνδιον», δίπλα τα κολοφώνια, μετά δυο-τρία μικρά εργαστήρια που οι ταμπέλες τους «ΝΑΥΠΗΓΕΙΟΝ» ήταν μεγαλύτερες από τα πλεούμενα που καλαφάτιζαν, μετά δυό διαλυτήρια πλοίων που η σκουριά τους έκανε ασαφή και απροσδιόριστα τα όρια ανάμεσα στην στεριά και την θάλασσα αφού και τα δύο ίδιο χρώμα είχαν και σχεδόν ίδια πυκνότητα. Κοκκινόμαυρη λάσπη.
Και μετά… άνοιγε ο ορίζοντας και εμφανιζόταν η παραλία, τα «βραχάκια». Ενας ήσυχος όρμος περίπου εκατό μέτρα μήκος με μαύρο βότσαλο που δεν βάθαινε απότομα και ήταν κατάλληλος για όσους δεν ήξεραν καλό μπάνιο. Κάποιες χρονιές καταφέρναμε να κάνουμε μέχρι και 60 μπάνια. Οσο άντεχε ο μπαμπάς.
Αργότερα μεγαλώσαμε, πηγαίναμε πιά με τα δικά μας ποδήλατα (κουρσάκια Φίλιπς), προσθέσαμε μάλιστα και άλλη παραλία στις επιλογές μας, τον «Κρόνο». Η διαδρομή ήταν η υπόλοιπη μισή βιομηχανική ιστορία του τόπου: Αεροδρόμιο, Χαλυβουργική, κι άλλα διαλυτήρια πλοίων, τα ρετσινάδικα, η Ελαιουργική, το οινοποιείο ΚΡΟΝΟΣ. Την ίδια περίοδο που οι δικές μας διακοπές περιορίζονταν στο περιπετειώδες απογευματινό μπάνιο η γειτονιά άδειαζε από τις παρέες μας. Ο Στράτος για Μυτιλήνη, η Τασούλα και η Μαρία για τα Ψαχνά της Εύβοιας, ο Γιάννης για τα Δερβενοχώρια. Πήγαιναν για το «χωριό» τους, τους παππούδες τους. Εμάς παππούς υπήρχε μόνο ένας, απ’ την πλευρά της μάνας μου, κατάλοιπο του προηγούμενου αιώνα που οι αναμνήσεις του δεν μετέφεραν κανένα άρωμα χωριού. Κάποιες αφηγήσεις για τον πρώτο (του) πόλεμο του 1897, μετά κάποιο διάλειμμα και ένας γάμος με κάποια που δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομά της, μετά άλλοι πόλεμοι, ανακατεμένες χρονολογίες, καινούργιος γάμος, παιδιά, ένα μεγάλο κενό μνήμης (σκόπιμο μάλλον) και τέλος μια πολυθρόνα στην λιακάδα της Αττικής. Καμμία ανάμνηση από χωριό.
Μου φαινόταν πολύ περίεργο που υπήρχαν κάποιοι που έφευγαν το καλοκαίρι για τα χωριά τους. Ακόμα πιο παράξενο όταν γυρνούσαν και με έπρηζαν με αφηγήσεις για καθαρές παραλίες, ψάρεμα, θέρισμα, αλώνισμα, άρμεγμα, ξώβεργες και άλλα απροσδιόριστου περιεχομένου θαύματα. Τα θαύματα αυτά που, για μένα, υπήρχαν μόνο στα αναγνωστικά του Δημοτικού. Δεν τα πολυζήλευα, αντίθετα εκνευριζόμουν κιόλας. Στο κάτω-κάτω αν ήταν τόσο ωραία εκεί, γιατί ξεσηκώθηκαν και ήρθαν στα δικά μου τα μέρη; Ας έμεναν εκεί.
Τόσο απλά!
Ομολογώ ότι αυτά τα ερωτήματα άργησα πάρα πολύ να τα απαντήσω. Μεγαλώσαμε κι άλλο, γίναμε πιά έφηβοι. Ανοίξαν οι ορίζοντες, γνωρίσαμε κι άλλες παραλίες. Στη συνείδησή μας, όσο και αν οι μνήμες εξωραϊζουν το παρελθόν, καταγράφηκε ο χώρος του παιδικού μπάνιου ως σεληνιακό τοπίο, κανονικός κρανίου τόπος. Αρχίσαμε να γνωρίζουμε και άλλα μέρη και δειλά-δειλά, όσο επέτρεπαν τα οικονομικά της εφηβείας, αρχίσαμε να κάνουμε και «διακοπές». Κάτι σαν τριήμερες ή τετραήμερες εκδρομές, γεμάτες νεανική όρεξη, χωρίς αίσθηση κούρασης και με ελάχιστο ενδιαφέρον για τον προορισμό αυτόν καθ’ αυτόν. Το ενδιαφέρον, κυρίως, βρισκόταν στην παρέα και ακόμα πιο πολύ στα κορίτσια της παρέας. Κάπου εκεί προέκυψε σύζυγος, πεθερά, κουνιάδος … και επανήλθαν όλα τα παλιά και εν πολλοίς αναπάντητα ερωτήματα περί διακοπών. -Αντε και το καλοκαίρι θα πάμε στην Λήμνο.
Η έννοια χωριό πήρε την μορφή Ατσική Λήμνου. Καταγωγή της γυναίκας μου.
-Τι με πρήζετε με την Λήμνο, ποιος ξέρει τι ξερότοπος θα είναι, τι να το κάνω το τυρί, όλη η Ελλάδα βγάζει καλό μέλι… και όταν η συζήτηση παρατράβαγε κατέθετα πιά το βαρύ πυροβολικό των επιχειρημάτων μου: Αν είναι τόσο ωραία η Λήμνος, γιατί δεν μείνατε εκεί;

Αγριόκρινα στην αμμουδιά (Φωτ. Μπάμπης Κουρεμέτης).

Ηρθε κάποτε η ώρα που, νέος γαμπρός απ’ την Αθήνα, άρχισα να ανακαλύπτω επί τόπου τι εστί Λήμνος. Με βαριά καρδιά! Ολο γκρίνια. Αφόρητοι χωματόδρομοι μέχρι τις παραλίες, όλες τις παραλίες. Αθλιο οδικό δίκτυο, σε αρκετά σημεία «βομβαρδισμένο». Δυσκολία μετακίνησης από και προς το νησί. Αγορά ακριβή. Περιορισμένες επιλογές σε διασκέδαση με κάποιες απαιτήσεις. (Τώρα που προσπαθώ να θυμηθώ πώς ένιωθα πριν, σχεδόν, εικοσιπέντε χρόνια, διαπιστώνω πόσο ίδια είναι ακόμα τα πράγματα, τουλάχιστον όσο αφορά τα προβλήματα: Ίδια και σχεδόν απαράλλαχτα. Βρε Γαρόφαλλε αυτόν τον δρόμο για τον Αγιο Ερμόλα τον συζητάμε από το 1978).
Με την ψυχραιμία του παρατηρητή άρχισα να εντοπίζω το ενδιαφέρον μου στους ανθρώπους, τοπία υπάρχουν και καλύτερα. Κόσμος ανοικτός. Πιο ανοικτός στα αισθήματα παρά στην τσέπη. Σε καλοδέχεται. Ο καλός λόγος βγαίνει εύκολα από το στόμα του Λημνιού. Το αστείο ακόμα πιο εύκολα. Στο βάθος του βλέμματός του, κρυμμένο, υπάρχει ένα παρατηρητήριο που σε διερευνά και συγκεντρώνει στοιχεία, χρήσιμα για σχολιασμό, καλοπροαίρετη διακωμώδηση και κουτσομπολιό. Πώς αλλιώς θα γεμίσουν οι ατέλειωτες χειμωνιάτικες ώρες;

Αγκάθια και αγριολούλουδα της Λήμνου (Φωτ. Μπάμπης Κουρεμέτης).

Ατέλειωτες ώρες. Αυτό είναι και το βασικό στοιχείο της Λημνιακής ζωής. Η αφθονία χρόνου. Το κρίσιμο σημείο που θα επέλθει ο συμβιβασμός ανάμεσα στον «αθηναίο» τουρίστα και την Λήμνο. Δεν είναι δύσκολο μια δουλειά, όσο απλή και να είναι, να παραχωρήσει την θέση της σε ένα χορατό. Σε μια συζήτηση πρόχειρα στημένη στο «σκλί». Σε μια παραστατική αφήγηση πλούσια σε μίμηση και διανθισμένη με αθώα υπερβολή.
Ατέλειωτες ώρες. Με αφόρητη γκρίνια για το πολιτικό σύμπαν που συνωμοτεί κατά του νησιού. Που μπλοκάρει τα κονδύλια στην Μυτιλήνη. Που δεν επιτρέπει την δρομολόγηση νέων πλοίων για να κερδίζουν οι Μυτιληνιοί. Που δεν επιτρέπουν να γίνει ξεχωριστή Νομαρχία για να μην αδυνατίσει η Μυτιλήνη. Που δεν έχει το νησί δικό του βουλευτή γιατί οι Λημνιοί ψηφίζουν Μυτιληνιούς.
Ατέλειωτες ώρες!
Αν σκοπεύεις να κουβαλήσεις στη μικρή ζωή των διακοπών τους ρυθμούς και τον τρόπο οργάνωσης του χρόνου που συνήθισες στην Αθήνα, τότε παράτησέ τα καλύτερα και πήγαινε στην Μύκονο. Πέρα από το γεγονός ότι θα σου κοστίσει περίπου το ίδιο, εκεί δεν θα χάσεις την επαφή σου με τα ρολόγια. Στην Λήμνο η πρώτη κίνηση, ταυτόχρονη με την άφιξη, είναι η εγκατάλειψη κάθε μηχανής που μετράει χρόνο. Αφήνεις το σώμα σου να λειτουργήσει με βάση τους φυσικούς, αρχέγονους χρόνους. Κοιμάσαι όταν νυστάζεις, ξυπνάς όταν χορτάσεις τον ύπνο, τρώς όταν πεινάς… Αν αφεθείς, τους ρυθμούς σου δεν τους καθορίζει το τικ-τακ, αλλά η ιδια η ανάσα της γής, ο ρυθμός που σκάνε τα κύματα στο Φαρακλό.
Αυτή την διάθεση μπορεί να την έχεις και σε άλλους τόπους διακοπών. Μόνο που πρέπει να πάς νωρίς στην παραλία για να προλάβεις θέση …στον ίσκιο, να πας νωρίς στο εστιατόριο για να προλάβεις τραπέζι, να βγείς αργά το βράδυ για να συναντήσεις τα σπουδαία πρόσωπα κλπ. Στην Λήμνο αυτή η λογική είναι συνταγή αποτυχίας. Την έζησα αυτή την αποτυχία δυό-τρείς φορές. Ωσπου εντελώς ομαλά, ξαφνικά άρχισε να αναπτύσσεται μια γλυκειά και βαθιά σχέση με το νησί. Αυτή η εσωτερική ανατροπή, μου έδοσε την δυνατότητα να ζήσω κάποιες σπουδαίες στιγμές απ’ αυτές που αποτυπώνονται βαθειά μέσα σου και τις επαναφέρεις όταν θέλεις να θυμηθείς τι σημαίνει γλυκειά ζωή. Είδα την Πολιόχνη και τα βυθισμένα ερείπια μπροστά της, σούρουπο, όταν ακόμα ήταν ένα σχεδόν ξέφραγο χωράφι. Ο φύλακας ήρθε με ειδικό ραντεβού από το αμπέλι του με το γαϊδούρι. Είδα κατακόκκινο ηλιοβασίλεμμα από το Ανδρώνι. Είδα τα ίχνη των Καβείρων πριν βρούν τα μονοπάτια τους τυχοδιώκτες «επενδυτές» και αχόρταγοι πλιατσικολόγοι. Είδα καταμεσήμερο στο Γομάτι πως μπορεί η πέτρα, σαν κάποιους ανθρώπους απέναντι στην ζωή, να αντιστέκεται στην αιώνια διαβρωτική δύναμη του νερού. Είδα τον ήλιο να ανατέλλει μέσα απ’ το καμπαναριό του Αη Ερμόλα.

Είμαι βέβαιος ότι δεν τα είδα όλα. Ετσι κατάλαβα και το κενό μνήμης του παππού μου. Δεν θυμόταν το χωριό του όχι γιατί δεν το ήθελε αλλά γιατί το ήθελε πολύ. Το απέφευγε γιατί τον πλήγωνε.
Ετσι κατάλαβα και τον Στράτο που με έπρηζε με αφηγήσεις από το χωριό του.
Θα ήθελα να είχα και εγώ, ο «Αθηναίος», το χωριό μου.
Ισως το βρήκα!
* Ο Μπάμπης Κουρεμέτης είναι ο σύζυγος της συγχωριανής μας Φωτεινής Γκάνη





Παραίτηση του Στρατηγού Νίκου Αρχοντίδη από τη θέση του Νομαρχιακού Συμβούλου

Η παραίτηση – βόμβα του συγχωριανού μας Στρατηγού Νίκου Αρχοντίδη από τη θέση του Νομαρχιακού συμβούλου δεν πείθει κανένα ότι έγινε για προσωπικούς λόγους. Ο ίδιος ο Στρατηγός συνεπής με την λεβέντικη νοοτροπία του, δεν θέλησε να μας πει τα πραγματικά αίτια. Είμαστε βέβαιοι ότι ο ανιδιοτελής αυτός άνθρωπος, ξένος προς κάθε ίντριγκα και μικροκοπολιτική μιζέρια, τα βρόντηξε, αηδιασμένος και απογοητευμένος από τη συμπεριφορά μερικών που δεν εκτιμούν ούτε σέβονται τους αγώνες και την προσφορά του. Σε κάθε περίπτωση η παραίτηση αυτή είναι μια απώλεια για τη Λήμνο και την Ατσική. Μη σε νιάζει Στρατηγέ, εμείς ξέρουμε ποιος είσαι.






Παιχνίδια που ξεχάσθηκαν



Θυμάται και γράφει ο Βασίλης Λούγκλος

Πολλές φορές εμείς οι μεγαλύτεροι αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια και τα παιχνίδια που παίζαμε τότε. Παιχνίδια της εποχής, όπως « οι μπίλιες (βόλοι), τα σκλαβάκια, τα σάκαλα, τα λακούδια, οι γκαστόβολοι, ο μπλούκος ή κουτσομπλούκος» και τώρα που πλησιάζουν οι απόκριες, « ο ποταμός, η πρώτη ελιά, ο τρίκος-τρίκος καβαλίκος (μακριά γαϊδούρα) και το πέταγμα των πουλιών (αετών), που δεν ήταν υπόθεση της τελευταίας αποκριάς, αλλά ολόκληρης της εποχής. Θυμάμαι πόσο πολύ καμαρώναμε όταν αφήναμε καλούμα και τα πουλιά μας ανέβαιναν τόσο ψηλά που φαινόταν σαν αστράκια.

Να μην ξεχνάμε και την κρυφτσάνα (κρυφτό)
Για να φτιαχτεί ένα πουλί, χρειαζόταν υπομονή, τέχνη και μεράκι. Η λέπτυνση του καλαμιού, η ισορρόπισή του στο κέντρο βάρους, το ισόποσο λύγισμά του και το δέσιμό του στον κεντρικό στήλο του, απαιτούσε μεγάλη μαεστρία. Πώς έπρεπε να ραφτεί το λεπτό φύλλο χαρτιού που βγάζαμε από τα τσουβάλια λιπασμάτων (θυμάμαι εκείνα τα λιπάσματα που στο εξωτερικό του χάρτινου τσουβαλιού τους είχαν σήμα τον πετεινό). Τα ζύγια και η ουρά ,που ήταν ένα κουβάρι από λεπτές λουρίδες κομμένων ρούχων, που οι μητέρες μας είχαν κόψει για κουρέλια. Η κουβαρίστρα (καλούμα) ήταν από καλτσόνημα και αν ήταν πολυκαιρισμένο, με το παραμικρό τράβηγμα του πουλιού κοβόταν και τρέχαμε μες τα φρεσκοσπαρμένα υγρά χωράφια να πιάσουμε το πουλί που ο βοριάς παράσερνε αρκετά μακριά από το χώρο που ήμασταν συγκεντρωμένοι.

Το πλι.
Αν το πουλί έγερνε από τη μια πλευρά του, του βάζαμε σκουλαρίκι και αν η ουρά δεν έφτανε τότε κρεμούσαμε έναν αγούδουρα ή έναν κατσνόποδα. Αυτήν την εποχή και σχεδόν μέχρι τον Απρίλη, λίγο πριν το Πάσχα, απολαμβάναμε το πέταγμα των πουλιών. Μεγάλος και ιστορικός χώρος πετάγματος των πουλιών ήταν ο ποταμός στη δυτική άκρη του χωριού μας. Πίσω από του Κώστα του Γιαννέρη το σπίτι, στο χωράφι που σήμερα έχει ο Οδυσσέας Κριαρής τα γκαράζ, μέχρι επάνω στον Κρηνιδόδρομο και τον Ποταμό ήταν ένα μεγάλο πουλιοδρόμιο (αετοδρόμιο) που έσφιζε από παιδική ζωή τα χειμωνιάτικα απογεύματα.
Είναι ωραία να θυμόμαστε εκείνα τα φτωχά, αλλά γεμάτα χαρά και ζωντάνια παιχνίδια και είναι κρίμα που εμείς οι τελευταίοι της γενιάς εκείνης δεν τα μεταδώσαμε στα παιδιά μας και τ’αφήσαμε να τα σβήσει ο χρόνος.


Ο Βασίλης και η αδερφή του Σούλα.


Ο Σάββας ο Γκεργκέτσος και τα κεραμίδια του Μπενού

Όταν τελείωσαν τα έργα στο αεροδρόμιο της Λήμνου, εκεί γύρω στο 1958, η Ολυμπιακή εγκαινίασε τη γραμμή Αθήνα-Λήμνος-Καβάλα με αεροσκάφη, τις θρυλικές Ντακότες. Το δρομολόγιο γινόταν μεσημεριανές ώρες και όταν απογειωνόταν το αεροπλάνο από το αεροδρόμιο της Λήμνου για Καβάλα περνούσε χαμηλά πάνω από το χωριό μας και μικροί μεγάλοι σηκώναμε το κεφάλι μας για να δούμε εκείνο το μεγάλο πουλί που μας γέμιζε απορίες για τη νέα τεχνολογία.
Ο αείμνηστος συγχωριανός μας Σάββας Μοσχέλιας (Γκεργκέτσος) γνωστός για τις πολλές και ωραίες κωμικές ιστορίες του, είχε μια ιστορία να πει και για το αεροπλάνο. Ένα μεσημέρι μερικές γιαγιάδες καθόταν στο «σκλι», εκεί που σήμερα είναι το μαγαζί του Γιάννη Κλάψου. Το αεροπλάνο πέταξε από Λήμνο για καβάλα και όπως πάντα πέρασε χαμηλά και με πολύ θόρυβο πάνω από το χωριό, οι γιαγιάδες σήκωσαν τα κεφάλια τους να δουν αυτό το παράξενο πουλί, εκείνη τη στιγμή περνούσε από εκεί ο Σάββας. «Γεια σας» χαιρέτησε τις γριούλες. «Καλώς το Σαββή» «Μμμ τ’ αγερόπλανο βλέπτε; Να σας πω τι έπαθα μ’αυτό το πράμα», ενώ εκείνες συνέχιζαν να κοιτάζουν το αεροπλάνο που χανόταν πίσω από τις στέγες. «Τι έπαθες, μαρέ Σαββή;» ρώτησε η μια γιαγιά.
«Ήθελα που λες κι εγώ να πάγω στν γκόρη μ’ ντ Κατερίνα και πήγα στο αγεροδρόμιο για να πάγω με το αγερόπλανο στν Αθήνα. Μπήκα με τον κόσμο μέσα και πήρε φόρα αυτό για να πετάξ’. Μόλις σκώθκε είπε ο πελότος πώς πγέναμ για Καβάλα. Μπρε εγώ πάγω Αθήνα , φώναξα. Συγγνώμην κύριε, με λέγ’ η κοπελιά, παγαίνουμ Καβάλα. Ναι, αλλά εγώ θέλω να πάγω Αθήνα, να σταματήστε να κατβώ». «Και τι κάμαν μαρέ Σαββή; σ’φήκαν να κατέβς;» ρώτησε η άλλη γιαγιά. «Άμα μπορούσαν ας κάμναν κι αλλιώς», απάντησε εκείνος,», «Είχαμ φτάσ πάν’ από δουνά σταματήσαν και πήδξα πα’στ’ Μπενού τ’ μάντρα και έσπασα και καμπόσα κεραμίδια». «Α, μαρέ Σαββή να πας να το πεις το Μπενό γιατί αυτός έναι τζαναμπέτς άθρωπος» είπε με θαυμασμό η πρώτη γιαγιά. «Ε ναι για και γι’αυτό πάγω τώρα μαθέ να τον κουβεντιάσω» είπε ο Σάββας γελώντας κάτω από τα μουστάκια του που έγινε πιστευτός στις αθώες γριούλες. «Να διούμ’ και τι θα γυρέβ’, άντε γεια σας». «Άντε Σαββή και θα σε μπαντέχ’ ο Μπενός, θα τον έχνε πάγ’ τα χαμπέρια».
* Ο Βασίλης Λούγκλος είναι πιλότος αεροπλάνων

Τα δύο πειραχτήρια, μακαρίτες τώρα, Χρήστος Κατσώνης και Σάββας Μοσχέλιας, στην πλατεία της Ατσικής.
Τη φωτογραφία μας την έδωσε ο Χ. Μανωλούκος

«Ήρωες δεν πεθάνατε
ζήτε μακριά στα ξένα
σας συνοδεύ’ ο Τραντάφλος ο Κοσμάς
κι ο δράκος ο Παχνέλας»
Αυτό το τετράστιχο το «πέταξε» ο Χρήστος Κατσώνης, όταν κάποιος καταθέτοντας στεφάνι ξέχασε τα λόγια και έλεγε συνέχεια «ήρωες δεν πεθάνατε….».










Ο ήχος του σώματος

Γράφει ο Ιωάννης Ψάρρας

Πρώτα ξαπλώνει ο αιθέρας, γαλάζιος από το δρόμο κιόλας. Μετά έρχεται το σώμα, με νοσταλγία. Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερος νόστος από την επιστροφή στο κρεβάτι. Νόστιμον στρώμα, μεγίστη και πριν ακόμη από τον τροχό εφεύρεση των ανθρώπων. Πάντα είναι μεσημέρι, ένα μαυλιστικό, μυρωδικό αραβικό μεσημέρι, με λυσιμελή αέρα, νωχελικά και ξυπόλυτο στα σοκάκια ν’ανηφορίζει τη χωματένια σιωπή πριν μπει στην πόρτα. Πάντα ξύλινη, μ’εκείνη τη μαύρη πετούγια να τρίζει.
Δροσιά, εκείνη η δροσιά που μυρίζει ώχρα, ασβέστη και άχυρο. Λευκό σεντόνι, σκέτο. Λυγίζουν τα γόνατα, το δεξί χέρι κρατάει, τρίζει το ξύλο γλυκά, ήχος υποδοχής, φιλικός ήχος επιθυμίας, δεκτικός, καλωσόρισμα. Τα μέρη που αν τα ενώσεις φτιάχνουν τη γη, δίνουν το σχήμα και βουλιάζουν αργά. Μια κλίση όλης της ύπαρξης και μια ασφαλής πτώση στο βέβαιο κενό μ’ ένα αααχ που έρχεται από τη μνήμη την παλιά, πως το άλφα δεν είναι ούτε φωνήεν ούτε σύμφωνο, είναι αέρας που ενώνει τα πάντα και το χι, θα’ πρεπε να του είχε γίνει η τιμή να είναι το τελευταίο γράμμα στα αλφάβητα του κόσμου. Απλώνονται τα πόδια και τα χέρια απαλά αγγίζουν την κοιλιά.
Άκου πρώτα τα χρώματα. Την άλλη φορά είχε μείνει το πορτοκαλί. Τώρα ένα απαλό πράσινο αναδύεται, ο ήχος του είναι της καρδιάς. Απλώνεται παντού. Σηκώνεται μια και μετά πέφτει κι όπως ένα ματοτσίνορο, θορυβεί μες το απέριττο. Κάτι κόκκινο με σιωπές άμμου έρχεται από τα πέλματα.


Νέα Κούταλη (Φωτ. Στράτος Ροσβάνης)

Ένα ιώδες από την κεφαλή, σαν φλοίσβος δειλινού στη Μύρινα, πάει κι έρχεται στο λαιμό. Λευκό στα χέρια και στους μηρούς και ουράνια τόξα, ελάχιστα, γύρω-γύρω από τα τριαντατρία σκαλοπάτια να βηματίζουν, σα σε ξύλινη σκάλα μέχρι το πάνω πάτωμα, να κατεβαίνουν ξανά, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω. Να πάλι το γαλάζιο, απ’τα βλέφαρα, ανασαίνει μεσ τους βολβούς με ευωδία και θρόισμα ευκαλύπτου και κάθεται μ’ένα αχνό γέλιο παντού.
Ήρθα γι’αυτό. Δίχως φόβο, για έναν υπνάκο μεσημεριανό, μες τη χλιδή του θέρους. Ήρθα γι’αυτό, το σώμα αυτό, κατακαλόκαιρο ν’ αφουγκρασθώ. Γι’αυτό ήρθα, για τη νωχέλεια ενός κορμιού, που τη νύχτα του και τη μέρα του, τις ένωσε γλυκά στην έγχρωμη σιγή, μιας αναμένουσας μεσημεριανής κλίνης.
Κούταλη, καλοκαίρι 2000.






ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Λευτέρης Αθ. Αναστασίου: «Συμφωνία λέξεων και οραμάτων»Ποίηση

Πρότυπες Θεσσαλικές εκδόσεις


Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Όταν διάβασα το βιβλίο του Λευτέρη Αναστασίου «Συμφωνία λέξεων και οραμάτων», σκέφτηκα ότι είναι πολύ σωστή η φράση, ότι «το αίσθημα της αιωνιότητας γιεννιέται όταν και όπου θέλει εκείνο και όχι όταν και όπου θέλουμε εμείς». Αυτό το παραδεισένιο αίσθημα της αιωνιότητας, αναβλύζει αρτεσιανό φρέαρ, από την ποίησή του. Και κάτι άλλο: Υπάρχουν άραγε άλλοι ποιητές, τόσο μεγάλοι, αλλά και τόσο άγνωστοι στο ευρύ κοινό της Ελλάδος, ποιητές της περιφέρειας, που η απέραντη σεμνότητά τους αλλά και οι μηχανισμοί προώθησης (μέσα ενημέρωσης, δημόσιες σχέσεις κλπ), στερούν την γνωριμία αυτής της από Διός ποίησης με τον πολύ κόσμο, πέραν του τοπικού επιπέδου; Αυτά βέβαια, μάλλον είναι εκ του περισσού για τον Λ.Α., ο οποίος με σοφό τρόπο ξεκαθαρίζει από τον πρόλογό του, ότι δεν φιλοδοξεί να τον «γράψει» ποιητή στα δημοτολόγια ουτοπικής πόλης, κανένας ληξίαρχος.
Μέσα στην έρημο της καθημερινότητας, μέσα στην αφόρητη ξηρασία της μικροαστικής ζωής μας, δεν είναι πράγμα να το αγνοείς, όταν παρουσιάζεται ξαφνικά μια όαση με κρυστάλλινα νερά, όταν ακούγεται η φωνή του ποιητή σαν ντελάλημα, σαν σάλπιγγα μιας νέας Ιεριχούς, που διαλαλεί χρησμούς ακατάληπτους και ταυτόχρονα πολύ καταληπτούς. Σ’ ένα κόσμο αυθάδη, βάναυσο και χυδαίο, που ποδοπατεί τα όνειρα, ορθώνεται ο λόγος του Λ.Α. και ξαναζωντανεύει αυτά τα όνειρα. Τα όνειρα και τον αγώνα.
Αίνει η ψυχή μου και η φωνή μου
όσους εχλεύασαν τυράννους και πουλημένους
φιλοσόφους.
Αίνει η ψυχή μου και η μνήμη μου
αυτούς που δώσανε τα πόδια τους
για να πορευτεί ξανά η ανθρωπότητα.
(28η Οκτωβρίου 1940)
Μέσα στο ζοφερό κλίμα της κοινωνίας των φαντασμάτων, ενός μπατίρη πολιτισμού, που πούλησε στο διάβολο του κέρδους την ψυχή μιας ρωμαλέας παράδοσης αιώνων, η ποίηση του Λ.Α. είναι η φωνή του αγνού επαναστατημένου αντάρτη με τα φυσεκλίκια και μαζί η φωνή του Κοσμά του Αιτωλού με το τριμμένο ράσο, που βροντοφωνάζει: Φτάνει. Ως εδώ.
Το μαύρο σύννεφο ξεκίνησε
να κρύψει τον ήλιο κατακαλόκαιρο
και τ’ ανυπόταχτα πουλιά συνάχτηκαν αποβραδίς
ολόγνωμη πήραν απόφαση
«Non pasaran!» - Όχι δεν θα περάσουν.
(Χρονικό αντίστασης)
Η μελέτη του παρελθόντος μακραίνει τη ζωή μας. Η εξύμνηση από τον ποιητή γεγονότων ηρωικών μιας εποχής κάπως παλαιικής, που είναι όμως τόσο επίκαιρη, δεν είναι παρελθοντολογία και όχι μόνο μακραίνει τη ζωή μας, αλλά υψώνει και το αγωνιστικό ηθικό μας. Αγώνας και δοκιμασία. «Για κείνους που γεννήθηκαν με κάποιο προορισμό, είναι εποχή δοκιμασίας πάντοτε» (Ζωή Καρέλη). Κι ο Κώστας Μόντης: «Θέλει παλληκαριά η ποίηση - θέλει μια άλλη παλληκαριά δική της η ποίηση». Μια τέτοια παλληκαριά, όπως αυτή που βγαίνει απ’ την ποίηση του Λ.Α., θα προσθέταμε εμείς. Ο ποιητής με απλοχεριά και γαλαντομία άρχοντα δεν ξεχνά κανέναν. Τους φίλους, τους συντρόφους, τους συναγωνιστές, τα πρότυπα και ινδάλματά του, τα παιδιά του, τους σεπτούς γεννήτορές του. Τα ποιήματα που αναφέρονται στους τελευταίους, αναδίδουν φρίκια μιας πρωτόγνωρης συγκίνησης.
Το χρόνο κάνανε θάνατο
στα πέτρινα εκείνα χρόνια της εκδίκησης
και φύτεψαν τάφους
καραούλια στα ξέγναντα του Κόσμου
«Εν Παχτουρίω εξετελέσθη…»
(Ενώπιον αυτού)

Στο μαύρο σου μαντήλι τυλίξαμε
της απαντοχής μας τις στράτες – φλάμπουρο
επιστροφής στην Ιθάκη του δικού μας νόστου.
Μάνα μου Σταύρωσή μας και Ανάσταση μαζί…
Μάνα μου στο θυροστόμι… Η αγκαλιά του κόσμου…
(Μάνα μου)
Αυτή η ποίηση σε πάει στον Επιτάφιο του Περικλέους: «Άρξομαι δε από των προγόνων πρώτον….» Και στο Μάρκο Αυρήλιο: «Παρά του πάππου Ουήρου το καλόηθες και αόργητον. Το αιδήμον και το αρρενικόν. Το φερέπονον και ολιγοδεές. Παρά του πατρός το ήμερον και μενετικόν….»
Η διεθνιστική επαναστατικότητα του ποιητή δεν υποτάσσεται σε καμμία πολιτική σκοπιμότητα, σε καμμία μικροκομματική λογική, αλλά εξωθείται στην επαγγελία της ειρήνης, προσφέροντας με τον χριστιανικό ουμανισμό του αγάπη και ανθρωπιά. Πονά ο Λ.Α. για όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, αλλά και σε όλον τον πλανήτη. Δεν αποτραβιέται στην νοικοκυραίικη ησυχία του, αλλά γίνεται όχι απλώς ένας πολίτης του κόσμου, αλλά ένας επαναστάτης του κόσμου όλου. Παίρνει προσωπικά το θέμα της παγκόσμιας ειρήνης, παίρνει προσωπικά το θέμα των αδικιών όπου γης και συμπάσχει με τους καταφρονεμένους του Βιετνάμ, της Χιλής, του Σαλβαδόρ, του Αφγανιστάν. Ταυτόχρονα φθάνει σε δυσθεόρατα ποιητικά ύψη και αξεπέραστη ποιητική ποιότητα εξυμνώντας αυτό το μέγιστο αγαθό, την ειρήνη.
Είναι της πρωτομάνας της άπραγης η αναγάλλια
στα πρώτα σκιρτήματα του σπλάγχνου της
και των παιδιών τ’ ασίγαστα ξεφωνητά
στου παιχνιδιού την ώρα, στην αλάνα.
Είναι του πελαργού ο ήσκιος
στην ανοιχτωσιά του οργωμένου κάμπου
και του χελιδονιού η παρουσία
στην στέγη πέτρινου σχολειού.
(Τι είναι ειρήνη)
Ο ποιητής είναι ένας σύγχρονος ευγενικός Μάρκος Αυρήλιος των γραμμάτων. Ενώ η χρυσή πνευματική του φαρέτρα μπορεί να δοξασθεί σαν αυτοκρατορική και θεϊκή, αυτός ζει σε σκηνή και συμπάσχει με τον κάθε αναξιοπαθούντα συνάνθρωπο. Το ποιητικό του πόνημα μας δίδει με τον πιο συμπυκνωμένο τρόπο την αιώνια τραγική τριλογία της ανθρώπιμης ύπαρξης: Αγώνας, έρωτας, πόνος. Ένας αγώνας ψυχικός έντονος, για την εκπλήρωση κάθε καθήκοντος. Ένας έρωτας δυνατός, αποκλειστικός, όπως πρέπει από ένα άνδρα. Και ένας πόνος βαθύς ανθρώπινος σιωπηλός, για το χαμό του επίγειου παραδείσου μαζί με τον πρόωρο χαμό, ίσως του πιο αγαπημένου του προσώπου, της γυναίκας του. Αυτά τα ποιήματα της ανάμνησης και του πόνου είναι και τα ωραιότερα. Ο στίχος πιο πυκνός και ταυτόχρονα πιο αέρινος. Βαθαίνει η αισθητική του ποιότητα. Υπέροχος ο συναισθηματικός τόνος, υψηλή η λυρική διάθεση. Φθάνει σε απόλυτη ποιητική καθαρότητα και πνευματοποίηση της μεγάλης τέχνης του. Η ποίηση εδώ φεύγει σε σφαίρες μεταφυσικές, γίνεται ασύλληπτο και μοναδικό σύμβολο της ομορφιάς. Με αφετηρία τον κόσμο αυτόν τον αισθητό, γίνεται ιδέα φωτεινή. Ανακαλεί στη μνήμη με τρόπο επώδυνο για τον ίδιο τον ποιητή, τις μικρές και μεγάλες στιγμές της συμπορείας και αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη Εκείνης, που όντας μοναδική, γίνεται συν τω χρόνω μια ιδεατή απόλυτη μορφή, η οποία με τρόπο μυστηριακό, φωτίζει την καθημερινή γεηρή του ύπαρξη. Εδώ η ποίηση του Λ.Α. θυμίζει τα ωραιότερα επιγράμματα της Παλατινής ανθολογίας, και όπως λέει κάποιος, θρηνεί χωρίς να οδύρεται, καρτερεί χωρίς να παραδίδεται, στέκεται απέναντι στη μοίρα χωρίς να τη λατρεύει ούτε να της υποτάσσεται αμήχανη. Πένθος με αρχαιοελληνικό ήθος απέναντι στο θάνατο. Και πώς από το πένθος να βγαίνει η ομορφιά, η μετατροπή του πένθους σε ομορφιά. Μια ποίηση βαθύτατα ιδιωτική, που γίνεται ευρύτατα δημόσια. Τα «εις εαυτόν», που μετατρέπονται στα «προς όλους» και «για όλους».
Η αιωνιότητα μια απάτη του ανθρώπινου φόβου
μοιρασμένη σε μνημεία και μέρες.
------------------
Αυγή βουβή και χειμωνιάτικη, φύσηξε αγέρας
με στυφή ευωδιά απ’ τον Αχέροντα.
--------------------
….ήλθε η Άνοιξη κι απόψε θα στολίσω
και θα σου φέρω ένα πανέρι
γιομάτο από Έρωτα και λευκά ρόδα.
Δεν μούπες όμως ακόμα: Γιατί έφυγες;
(Ελεγεία)
Ο Λ.Α. με την ποίησή του γίνεται ένας αφυπνιστής και οδηγός συνειδήσεων. Γίνεται φλέβα μνήμης αλλά και ελπίδας. Σαλπίζει το σολωμικό «γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα», αλλά δίνει ταυτόχρονα ένα αίσθημα αιωνιότητας και μια συνέχεια για το μέλλον, με τις παρακαταθήκες στη νέα γενιά, στα παιδιά του, σ’ όλους τους νέους.
Πάντα καρτερούσα την άνοιξη.
Τώρα την ψάχνω σε παλιά
δερματόδετα βιβλία.
Που έκρυψαν ιδέες… αγώνες…αγωνία
να μη σαπίσουν στην προστυχιά πολύβουης αγοράς.
Δεν γίνεται.
Η άνοιξη θα ξανάλθει…. Γλυκύ Έαρ…
(Προσδοκίες)
Η ακεραιότητα ενός καλλιτέχνη (λογοτέχνη), σχετίζεται με την επαφή του με τις αιώνιες εκείνες δυνάμεις, που δίνουν στους ολιγόζωους ανθρώπους το αίσθημα της αθανασίας, έλεγε ο Τσαρούχης. Αυτή η ακεραιότητα, προβάλλει ακόμα πιο ολοφάνερη και γίνεται μεγαλειώδης, όταν σε στιγμές αυτοκριτικής, ο ποιητής «απολογείται», γράφοντας ίσως το καλύτερο ποίημά του.
Λεηλάτησα την ομορφιά, διαγούμισα
την αγάπη σου.
Χαμήλωσα τους ορίζοντές σου.
Φυλάκισα τα όνειρά σου κι είχες τόσα.
Έπνιξα την παιδική αφέλειά σου
στο χείμαρρο των υποσχέσεών μου…
«ως στρουθίον μονάζον επί δώματος»…
(Αγαπημένη μου)
Η ποίηση του Λ.Α. συλλαμβάνει την ουσία των πραγμάτων και δίνει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη επί της γης. Δίνει μια ανάσα που μεγαλώνει τον ορίζοντα στη θέαση του κόσμου και του ανθρώπου. Ο αγωνιστικός και ταυτόχρονα ανθρωπιστικός χαρακτήρας της, συγχωνεύει ετερόκλητες παραδόσεις. Ξέρει να ευλαβείται από τη μια το Μαρξ και από την άλλη το Χριστό. Τα κείμενά του έχουν την αίσθηση του πανανθρώπινου χρέους του Ρίτσου, το λυρισμό του Ελύτη, την βαθύτητα του Σεφέρη, τη δύναμη του Κακναβάτου, τη λεπτότητα του Καβάφη, την πνευματικότητα του Βαρβιτσιώτη. Οι δημιουργίες του όμως έχουν την προσωπική του σφραγίδα. Τα ποιήματά του είναι γεννημένα, δεν είναι υιοθετημένα. Ο ποιητής είναι ελληνικός, αλλά και παγκόσμιος. Η ποίησή του είναι κάτι περισσότερο από από ένα οδοιπορικό ψυχής, ή μια δέλτο προσωπικών αποτιμήσεων. Ο Λ.Α. ξεφεύγει απ’ τον τοπικό ορίζοντα, γίνεται ένας ταξιδευτής του κόσμου, ένας γυρολόγος απόστολος που διδάσκει το ανθρώπινο είδος, αιμορραγώντας ο ίδιος, με μια εσωτερική αιμορραγία που την κρατά όσο μπορεί κρυφή, για να προλάβει την αποστολή του. Μια αιμορραγία όμως που το πορφυρό της ρίγος είναι άκρως μεταδοτικό. Και έχει στις αποσκευές του ταξιδιού, το δώρο που του χάρισε ο παππούς Προμηθέας, το ίδιο που χάρισε σε όλους μας, που δεν είναι βέβαια το «αμόρωτον», αλλά οι τυφλές ελπίδες, για να μη βλέπουμε το θάνατο και καταρρέουμε, αλλά να συνεχίζουμε αγωνιζόμενοι.
«Σταμάτα πια να διαβάζεις αυτό το βιβλίο, αν είναι να πάθεις τίποτα», μου είπε η γυναίκα μου, όταν κρυβόμουν από δωμάτιο σε δωμάτιο, για να κρύψω την συγκίνησή μου, όταν πρωτοδιάβαζα το βιβλίο του Λ.Α.. Όταν ριγούσα διαβάζοντας τα ποιήματά του, νιώθοντας τη μια μύστης σε θεία ιερουργία και την άλλη ιερόσυλος. Σ’ ευχαριστούμε Λ.Α. Σ’ ευχαριστούμε όλοι και υποκλινόμαστε μπροστά σου Ποιητή. Θα κρατήσουμε την ποίησή σου σαν φυλαχτάρι και σαν εικόνα. Σαν μια άγκυρα ελπίδας σε δύσκολους καιρούς.






Μορφές της Λήμνου

Παναγιώτης Χαρανής (Peter Charanis)

Ο πρύτανης των βυζαντινών σπουδών στις Η.Π.Α.

Γράφει ο ιστορικός Θεόδωρος Μπελίτσος

Θεόδωρος Μπελίτσος


(Σύνδεση με τα πρηγούμενα)
Ο Παναγιώτης Χαρανής γεννήθηκε το 1905 στην Ατσική. Το 1920 η οικογένειά του μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Εκεί συμπλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Rutgers (1927-1931). Έκανε μεταπτυχιακή έρευνα στο Πανεπιστήμιο Madison Wiskonsin. Γνωρίστηκε με το σπουδαίο Ρώσσο βυζαντινολόγο Αλεξάντερ Βασίλιεφ, ο οποίος του άνοιξε το δρόμο για να ασχοληθεί με τη βυζαντινή ιστορία. Το 1938 έχοντας ήδη σπουδαίο ερευνητικό έργο λαμβάνει θέση διδάσκοντος στο Πανεπιστήμιο Rutgers, όπου είχε σπουδάσει.
Σύντομα ο Παν. Χαρανής, χάρη στο συγγραφικό του έργο, αλλά και στη γλαφυρή και μεταδοτική διδασκαλία του, άρχισε να ανεβαίνει στην ιεραρχία του Πανεπιστημίου Rutgers, γινόμενος σταδιακά: Βοηθός το 1941, αναπληρωτής το 1946, τακτικός το 1949κι επίτιμος καθηγητής το 1963. Παράλληλα εργάστηκε ως επισκέπτης ερευνητής στο διάσημο ιστoρικό κέντρο Dumbarton Oaks της Washington, τις χρονιές 1944-46, 1956-57 και 1978-79. Με την καθοδήγησή του το Πανεπιστήμιο Rutgers άρχισε να μετατρέπεται σιγά-σιγά σε κέντρο βυζαντινών σπουδών με διεθνή φήμη. Πλήθος φοιτητών έρχονταν να παρακολουθήσουν τις παραδόσεις του σοφού Έλληνα. Όπως θυμούνται παλιοί φοιτητές του, είχε επιβλητική προσωπικότητα στην τάξη, δίδασκε με πάθος και δυναμισμό, με κάποια τάση επίδειξης και είχε εκπληκτική μεταδοτικότητα, ιδιότητες που τον έκαναν πολύ δημοφιλή στο φοιτητόκοσμο. Το 1957, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιό του, ξεκινά μια σειρά αυτοτελών εκδόσεων με το γενικό τίτλο: «Rutgers Byzantine Series», στην οποία παρουσιάζονται τόσο νέες ερευνητικές εργασίες, όσο και μεταφράσεις στ’ Αγγλικά παλιότερων έργων Ευρωπαίων ιστορικών.

Ο Παναγιώτης Χαρανής


Η φήμη του Χαρανή, ως P. Charanis πλέον, σύντομα ξεπερνά τις Η.Π.Α. και φτάνει στην Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα. Ήδη από το 1953 δημοσιεύει μελέτες του στο περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΑ της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών. Το 1963 εκδίδεται στη Λισσαβώνα η μελέτη του «Οι Αρμένιοι στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία», η οποία μεταφράστηκε στα ελληνικά το 1992. Βιβλία του εκδίδονται επίσης στην Οξφόρδη το 1966 και στο Παρίσι το 1972, ενώ το 1974 εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη το έργο του «Εκκλησία και πολιτεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Η αναζήτηση παλιότερων δημοσιευμένων εργασιών του (που ξεκινούν από το 1944) από τους Ευρωπαίους ερευνητές, έχει ως αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν σε δύο τόμους με το γενικό τίτλο «Διάφορα ανάτυπα», οι οποίοι εκδόθηκαν στο Λονδίνο, ο πρώτος το 1972 («Σπουδές για τη δημογραφία στη Βυζ. Αυτοκρατορία») κι ο δεύτερος το 1973 («Κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή στη Βυζ. Αυτοκρατορία»).
Το 1972 ανακηρύσσεται επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημιού Αθηνών κι αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Επίσης, το ελληνικό κράτος του απονέμει το Παράσημο του Φοίνικα, για τη συμβολή του στην έρευνα της ελληνικής ιστορίας και στη διάδοση της ελληνικής ιστορικής έρευνας στο εξωτερικό. Η αξία των μελετών του είναι μεγάλη και διεθνώς αναγνωρισμένη. Απλά σημειώνουμε ότι πάνω από 25 εργασίες του αναφέρονται στη βιβλιογραφία της μνημειώδους «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών (βλ. τους σχετικούς με το Βυζάντιο τόμους Ζ’, Η’, Θ’).
Το 1976 σε ηλικία 71 ετών, αποχωρεί τιμώμενος από το Πανεπιστήμιο Rutgers, του οποίου αναγορεύεται ισόβιος επίτιμος διδάκτορας. Στη θέση του έχει φροντίσει να αφήσει Ελληνίδα διάδοχο, την Αγγελική Λαϊου-Θωμαδάκη, σήμερα καθηγήτρια στο Χάρβαρντ. Αυτή αναγνωρίζοντας την επιστημονική προσφορά του Παν. Χαρανή, το 1980 επιμελείται της έκδοσης του τιμητικού τόμου:Essays in honor of Peter Charanis», στον οποίο πρώην φοιτητές του, συνάδελφοι και φίλοι του σκιαγραφούν την προσωπικότητα και περιγράφουν το έργο του. Πολλοί από αυτούς, ανάμεσά τους κι αρκετοί Έλληνες, αφού μαθήτευσαν κοντά του, συνεχίζουν το έργο του σε αμερικάνικα πανεπιστήμια, διαδίδοντας τις βυζαντινές σπουδές και κάνοντας παγκόσμια γνωστή την ελληνική ιστορία και το όνομα του τόπου μας.
Ο Παν. Χαρανής δεν ξέχασε την πατρίδα του, την Ατσική της Λήμνου. Βέβαια ερχόταν σπάνια στην Ελλάδα, αλλά συχνά έστελνε τη συνδρομή του για διάφορα έργα που γίνονταν στο χωριό του
(σχολείο, εκκλησίες, κ.λ.π), προτιμώντας την ανωνυμία. Τ’όνομά του διακρίναμε μόνο σε μια σεμνή μαρμάρινη πλάκα, στο ξωκλήσι του Αγίου Ερμολάου, ανάμεσα στα ονόματα των δωρητών του μικρού ναού. Ο Παν. Χαρανής πέθανε στις 23 Μαρτίου 1985, σε ηλικία 80 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες άφησε μια θυγατέρα, επίσης καθηγήτρια, η οποία έρχεται συχνά στη Λήμνο για διακοπές.
Θα κλείσουμε αυτό το αφιέρωμα με τα λόγια του Αλέξη Γ. Κ. Σαββίδη, διδάκτορα βυζαντινής ιστορίας κι ερευνητή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Σε εκτενές άρθρο του στην εφ.Καθημερινή (φ. 30-4-1995,σ. 31), με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα ετών από το θάνατο του Παν. Χαρανή, έγραφε για το διαπρεπή Λημνιό βυζαντινολόγο, ότι υπήρξε: «Ιστορικός με καίρια προσφορά στους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ιστοριογραφίας με σειρά σημαντικών δημοσιευμάτων και με καθοριστική συμβολή στην καθιέρωση του μαθήματος της βυζαντινής ιστορίας και πολιτισμού στα αμερικάνικα πανεπιστήμια».






ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Γράφει ο Χαράλαμπος Μανωλούκος

Κέντρα αδυνατίσματος (BODY LINE)

Χαράλαμπος Μανωλούκος


Πριν από μισό αιώνα στην Ατσική και σε όλα τα χωριά υπήρχε σε κάθε αγροτική οικογένεια και…. ένα κέντρο γυμναστικής και αδυνατίσματος. Μερικές φορές ήταν μικτό, δηλαδή την ίδια ώρα έκανε γυμναστική όλη η οικογένεια και άλλες φορές μόνος ο αγρότης.
Όταν έπρεπε να ζευγαρίσει το χωράφι ζεύoντας τα βόδια στο πρώτο όργωμα με το πουλούκι ήταν υποχρεωμένος ο αγρότης να περπατήσει τρία στρέμματα χωράφι περίπου την ημέρα αυλακιά αυλακιά. Έχουμε μετρήσει άραγε πόσα χιλιόμετρα δρόμος αντιστοιχεί; Τα ίδια χιλιόμετρα έκανε όταν πάλι ζευγάριζε για τη σπορά αυτή τη φορά με το αλέτρι. Αυτή η γυμναστική λέγεται περπάτημα. Το άλλο είδος γυμναστικής ήταν όταν ξελάκκιζαν τα αμπέλια και μετά έσκαβαν με το δικέλι όλα τα στρέμματα που είχε κάθε οικογένεια. Αυτό το είδος γυμναστικής ήταν για να δυναμώσουν οι μύες των χεριών και όλου του σώματος και γυμναζόταν όλη η οικογένεια. Ένα άλλο είδος γυμναστικής ήταν ο θερισμός με την κοσά (δρεπάνι) και όταν το κριθάρι ήταν χαμηλό και δεν είχε ανάπτυξη έπρεπε να το μαζέψουμε με το χέρι και μερικές φορές μέσα στις αντραγίδες (αγκάθια). Αυτή η γυμναστική ήταν για να δυναμώσει η μέση και τα δάκτυλα των χεριών. Επίσης, όταν έπρεπε να σκαλίσουμε τις αργασές, δηλαδή φασόλια, σουσάμι, βαμβάκι, μποστάνια έπρεπε να κόψουμε τα χόρτα που φύτρωναν με τις σκαλίδες (τσάπες). Και εκεί γυμναζόταν πάλι όλη η οικογένεια.

Αλώνισμα.
Ένα άλλο είδος γυμναστικής ήταν όταν αλωνίζαμε το σιτάρι, το κριθάρι και το μιγάδι (σιτάρι και κριθάρι μαζί). Σ’ αυτή τη γυμναστική έπρεπε να κάνουμε κύκλους γύρω γύρω με τα γαϊδουράκια συντροφιά και με τα βόδια πάνω στη δικάνη επί δύο τρεις μέρες μέσα στο αλώνι. Αυτό το είδος γυμναστικής ήταν να δοκιμάσουμε την ισορροπία στον εγκέφαλο, συμμετείχε δε όλη η οικογένεια.

Από την αγροτική ζωή: "Μεσημέρι", ξυλογραφία του Α. Τάσσου.
Για τις γυναίκες αγρότισσες υπήρχε και άλλο είδος γυμναστικής όταν έπλεναν τις κουρελούδες και τα χράμια που έφτιαχναν οι ίδιες στον αργαλειό (λάκκο) και πήγαιναν στο ρυάκι που τότε είχε νερό σχεδόν όλο το χρόνο. Για να γίνει καλή πλύση χρησιμοποιούσαν την κοπανίδα έτσι δυνάμωναν τα μπράτσα ώστε να είναι δυνατές για τις αγροτικές δουλειές.

Και ο χερόμλος δυνάμωνε τα μπράτσα.
Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Ο αγρότης οδηγώντας όλα τα αγροτικά μηχανήματα τελειώνει το όργωμα, τη σπορά και τη συγκομιδή μόνος του. ‘Ετσι η αγρότισσα και η υπόλοιπη οικογένεια έμειναν άνεργοι, αλλά και χωρίς γυμναστική.
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα κέντρα αδυνατίσματος και γυμναστικής τα λεγόμενα BODY LINE. Μόνο που για να κουνήσεις τα χέρια και τα πόδια για να γυμναστείς πρέπει να πληρώνεις, ενώ τότε ήταν εντελώς δωρεάν.






Εμ Ατσκιώτς, εμ τζαναμπέτς

Γράφει ο Σταύρος τραγάρας

Το χρηματιστήριο

Να σας πω τ’ μαύερ τν αλήθεια, εγώ δε σκάμπαζα στάλα τι πράμα ήνταν τούτο το χρηματιστήριο. Άκουμνα που το λέγαν και νόμζα που ήνταν το μέρος που κόβαν τα μεταλλίκια, τς μονέδες να πούμε, τά φράγκα ντε. Αλλά κουβέντα σντ γκουβέντα το έμαθα. Έναι λέγ’ εκειόνο το μέρος που σε δίν’νε παράδες. Το λέγαν στο γκαφενέ, το ήλεγε η τηλεόρασ, το ήλεγε ο Καραγκούν΄ς, εκείν’ η σουπιά που αμολέρεν’ μελάν’ και δε ντο πίστευα. « -Μπρε αχμάκ’δες, που είσαστε μόνε για τα μουστοκούλ’κα, τι με τζαμπνίζτε δωνά, πού ακούστκιε μαθέ να σε τρατέρνε τζάμπα παράδες, ντιπ βόδαρ είστε μπλια; Τι καυκιές πορδούκλικ’ έναι τούτες οι κουβέντες;» τς ήλεγα. « –Βόδαρος είσαι και φαίνεσαι και καπνίγ’ς κολοκ’θιά ξερή με καβαλίνα μέσα, κι άμα δε γλέπς πέρα απ’ τ’ μύτε σ’ άν’ξε τα παρά όξω» με λέγ’ ο γκμπάροζεμ. « –Αφού μπρε βάγ’ς ένα χ’λιάρκο και παίρενς ένα κατομύργιο, καυκιές έναι;» με ξαναλέγ’. Αλλά πού εγώ, δε τς πίστευα. Τς αλεκόντ’ζα, τς αλεκόντ’ζα ώσοπ το άκσα κι απ’ τον πορδυπουργό μας το γκύριο Σημίτ κι από κειόνα το ντίμιο άθρωπο το Γιάννο το Μπαπαντωνίο. Επίτευγμα σε λέγ’ τς κυβέρεν’σης το χρηματιστήριο και τώρα με τν Ευρώπ θα τρώτε με κσα χλιάρια. Επίτευγμα κι επίτευγμα, ούλ’ μαθέ το διαμερνιένταν. Θκιοί μας έναι οι επιχειρηματίες ήλεγε ο κύριος Καραμαλής, κι άμα είμαστε εμείς απάν το χρηματιστήριο θα νήνταν ακόμα πιο σαπάν. Μόνε γ’εκείν’ οι κουκουέδες οι μπολσοβίκαρ γκρινιάζαν, ότι και καλά ούλα τούτα έναι ματσαραγκιές για να φάνε τς παράδες τ’ κόζεμ, αλλά ποιος τς ακούγ’, μαργάν’δες αθρώπ’, ούλο το γκατακλυσμό φέρνε.



Ε, μη ντα πολυλογώ κιόλας, με ντουμπάραν κι αγόρασα μαθέ κι εγώ μετοχές. Μωρέ τι θάμα θαμάτων ήνταν εκειό. Σήμερα έκαμνε ένα πεντακοσάρκο η μια, μεθαύεργιο έκαμνε δέκα χ’λιάρκα. Ανεμοτσουτσφίδα. Ούλ’ ανεπαπαρδώνταν σα ντα γύφτκα σκεπάρνια. « -Μπρε χωριανοί εδιέτς που παγαίνομ εμείς μαθέ θα ναγοράσομ πολυκατοικία» « –Μπρε τι πολυκατοικία, βαπόρ δε λες καλύτερα;» « -Ε και ποιος χάν’ μαθέ αφού κερδίζομ εμείς;» « -Μπρε μπονσούλιακα, ούλ’ κερδίζνε, γιατί εδιέτς που αυγατίζνε οι δλειες, αυγατίζ και το μαξούλ’ και το μοιράζντεν οι μέτοχ’».
Σκώνω π’ λέτε ούλ’ τς παράδες, πλω και τα πρόβατα, πλω και τα χωράφια κι αγοράζω μετοχές. Όχ’ θα κάθομαι να σταλίζω και να ξεσταλίζω, αφού μπορώ να απλώνω τν αρίδα μ’ σα ντον αγά. Κι γ’ άλλ’ το ίδιο. Ούλ’ ξεκάμαν τς δλειες τς κι αγοράσαν κομπιούτερ. Οι γι’ αργάτες μαθέ γυρεύαν εκατό χ’λιάρκα μεροκάματο και ντούκου το μπαρά. Οι δασκάλ’ παρατθήκαν και τα παιδέλια γυρίζαν μές τα σοκάκια σα ντα γαβάρκα ούλ’ τ’ μέρα και μαλώναν για τς μετοχές, όπως παλιά για τς ομάδες. « –Πιο καλός έναι ο ΔΟΛ» ήλεγε το ένα. « –Άντε μπρε κούτλαρε, ΠΑΝΑΦΟΝ και ξερό ψωμί» ήλεγε το άλλο. Μια μέρα που λέτε με πόνιε η κλια μ’ και παγαίνω στο γιατρό. « –Δε μπορώ τώρα, παρακολουθώ Σοφοκλέους» με λέγ’ ο γιατρός. « –Μπρε γιατρέ μαθέ πονεί η κλια μ’» τον λέγω.
« –Και έναι βρε η κλια σ’ πιο πολύτιμ απ’ τα ΓΚΟΥΝΤΙΣ; Άντε από δωνά». Αμ ο παπάς; Σταμάτσε που λέτε να λειτουργά, είχε βάλ’ ένα πισί απάν στν αγιατράπεζα κι έδινε εντολές στ Σοφοκλέους (πισί για όσεν’ δε νογούνε, λένε μαθέ τον κομπιούτερα). Μάθαμ μαθέ και ξεν’κιές κουβέντες, σα ντο μουαγιέ, το λιμιτάπ, το λιμιντάον, μη λογαριάγ’ς. Ας έναι καλά ο πορδυπουργός μας ο κύριος Σημίτς, καλός άθρωπος, χόρτασε μετοχές ο κόζμος.
Αλλά ένα ντέβερ αρχίσαν να πέφτνε οι μετοχές. Πέφταν πέφταν και δε σκώνταν, σα ντ ξερή ντ γέρου με το συμπάθειο, που ήλεγε κι η γιαγιά μ η Βωτώ. Γινήκαν μαθέ ανέμ και σούφεν’. Άρχισε ο κόζμος να στρουχουμδίζεται. Ούλ’ ήνταν σα ντα πεκομένα τ’ αρνιά. Ξύψαν τα μάγλα τς. Μογάλ κατφόρα. Μετοχή σε λέγ’ που έκαμνε τριγιάντα χ’λιάρκα πήγε τρακόσες δραχμές. Πούλιες παλιά ένα ταυρί οχτακόσες οκάδες κι έπαιρνες μετοχές και τώρα με τς ίδιες τς μετοχές άμα τς ξαργύρωνες ήπαιρνες ένα αυγό. Ε και καλά το ταυρί να γίν’ κριγιάρ, άντε βετούλ’, άντε να γίν’ όρεν’θα. Αλλά αυγό, που ακούστκιε, ούτε σντ γερμανοκατοχή. Πάντως εδώ έναι το κουμπί. Εγώ που κατβάζ το κεφάλιε μ’ το κατάλαβα. Πρέπ να μπαντέχ’ς. Πού ξέρς, σε λέγ’, γίντεν και θάματα. Μπορεί σε είκοσ γή σε τριγιάντα χρόνια να ξαναπάρς πίσω τς παράδες σ’. Αλλά ο κόζμος έναι πέντε βόδια δυο ζοβγάρια. Δε νογά. « –Μπρε αγαθούλιακα, τς έδωκα εγώ φραγκούδια ζεστά μαθέ σα ντον ήλιο και θα μπαντέχω τριγιάντα χρόνια για να τα πάρω πίσω;» με λέγ’ ένας. «Σκάνταλο» τσατσάρζε ένας άλλος. «Κλέφταρ, μαφιόζ, λωποδύταρ, λήσταρχ’». Ούλο τέτοιες παλιοκουβέντες άκγιες για τς αθρώπ που πασκίζνε για το λαό, με το συμπάθειο, και έναι και σοσιαληστές. Αλλά μπορείς μαθέ να περιβρείς το γκόζμο; Αλλά σιντίκ αχαριστία και γαδουριά. Μπίζελα κορμιά. Βρίζνε τς αθρώπ άδικα. Δε στμέρνε μπλια τίποτα. Δε σκέβντεν ότι τώρα έχνε το ντίτλο τ’ Ευρωπαίου, μόνε σκέβντεν που χάσαν τα φράγκα τς. Αφού βγαίν’ κοτζάμ πορδυπουργός και τς λέγ’ «Πετύχαμ το στόχο μας και πήγαμ τν οικονομία δεκεί που θέλαμ», τίποτα εκείν’. « –Μπρε κουμούσναρε π’ κάμενς τ’ σαπνάδα μες το γδι, τι σε φταίβ ο πορδυπουργός, γή κειος ο τίμιος άθρωπος ο Γιάννος; Άμα δεν ήθελες να μην έπαιζες. Άμα σε πει δηλαδής ένας να μπρουμτήσεις μες το πγαδ, εσύ θα μπρουμτήσεις;» λέγω σε ένα. «Έναι γή απατεώνες γή ανίκαν’» με ξαναλέγ’. « –Μπρε τι ανίκαν’ με λες, τούτεν’ έχνε κι απ’ το γκώλο μάτια. Άμα είσαι εσύ τζογαδόρος σε φταίβ η κυβέρνησ;» « –Μπρε τι τζογαδόρος, εγώ δεν έπιασα ποτές χαρτιά στα χέρια μ’» « –Μπρε μπας και ήνταν τζογαδόρος ο μπαμπάς σ;» τον λέγω. «Όχ’ δεν ήνταν» «Ο παπούς σ’;» τον ξαναλέγω. «Ούτε ο παπούζεμ έπαιζε, αλλά ένας προπάποζεμ έμαθα ήνταν καλός σντ μπρέφα». «Νάτο» τον λέγω. «Αυτός ο προπάπος έφταιβε. Δεν άκσες που τώρα που διαβάσαν το ντιενέγ’, σε λέγ’ για ούλα τα κοσούρια φταίβνε τα γονίδια; Αχ μαύρε τα γονίδια σ’ σε ντ γκάμαν ντ μπαλιοδλειά όχ’ ο πορδυπουργός» τον λέγω. Γι αυτό χωριανοί τσιμδιά λαλιά κι άμα τα γονίδιά σας δεν έναι τς προκοπής αλλά για το μπλόργο, να μη ντα βάζτε με το γκάθε τίμιο σοσιαληστή. Μόνε να παρακαλάτε να βρούνε οι γιατροί τν ανωμαλία μπ δέρεν’ τα γονίδιά σας, να τ’ θεραπέψνε και τότε να δγείτε παράδες στο χρηματιστήριο.

Ο τζαναμπέτς








………ΤΩΝ ΑΠΟΓΕΝΟΜΕΝΩΝ
Θανάσης Παχνέλας. Έσβησε και ο θρυλικός δράκος. Ο δράκος με την καρδιά μικρού παιδιού. Ευθύς, ανυπόκριτος, λεβέντης. Ότι είχε να πει, το έλεγε κατά πρόσωπο. Άνθρωπος αγωνιστής, κοινωνικός, δημοκράτης. Ήταν πάντα μέσα στις κουβέντες του μακαρίτη του πατέρα μου, αφού ήταν αδελφικοί φίλοι. Τα διάφορα περιστατικά της ζωής τους, τις αγωνίες των εφηβικών χρόνων τους, τη ζωή στο ναυτικό, το σκληρό αγώνα για την επιβίωση, τα γνωρίζω από πρώτο χέρι. Ανάστησε πολλά παιδιά, όλα άξια του πατέρα τους και καμάρωσε πολλά εγγόνια. Άνθρωπος αξιόλογος, άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της αγωνιστικής παρουσίας του στο πέρασμά του από αυτή τη ζωή. «Γλέντι συνεχισθεί. Καταφθάνουν οι 40 δράκοι, με τον αρχιδράκο Αθανάσιο Παχνέλα». Αυτό το μήνυμα έστειλε στην Ατσική από τα κρατητήρια της Μύρινας όπου ήταν φυλακισμένος μαζί με αρκετούς συγχωριανούς επί γερμανοκατοχής επειδή ξεφόρτωσαν ένα φορτηγό με σιτάρι που είχαν αρπάξει οι Γερμανοί από τα σπίτια των Ατσικιωτών. Και από τότε έμεινε το όνομα δράκος. Αγαπημένε δράκο και αρχιδράκο, η Ατσική έγινε φτωχότερη χωρίς εσένα. Καλό σου ταξίδι. Στη γυναίκα του Ελένη, στα παιδιά του και σε όλους τους συγγενείς του, θερμά συλλυπητήρια.
Γιώργος Τραγάρας. Πάει και ο Γιωργούδαρος. Πολύ νέος, αλλά «ο Χάρος δε βγαίν’ ποτέ καμπαχετλής», όπως μου έλεγε σε ανύποπτο χρόνο για ένα άλλο χωριανό που είχε πεθάνει κι αυτός νέος. Άνθρωπος ευχάριστος, καλαμπουρτζής, της παρέας. Πανέξυπνος και καλόκαρδος διηγείτο τις ιστορίες του με ένα μοναδικό τρόπο. Αυτοσαρκαστικός, δεν δίσταζε να παραδέχεται τα κατά τη γνώμη του ελαττώματά του, με τρόπο που τον έκανε πολύ συμπαθητικό. Άνθρωπος της δουλειάς και του μόχθου, εργάστηκε σκληρά από μικρό παιδάκι, παρά τη φυσική αναπηρία του, όμως δεν πρόλαβε να χαρεί τους καρπούς των κόπων του. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, κατέβηκε στην πλατεία την ίδια μέρα που είχε βγει από το νοσοκομείο και ενώ είχε αφόρητους πόνους και γνώριζε τη σοβαρότητα της πάθησής του, άρχισε να λέει τα αστεία του και μας έκανε όλους να ξεκαρδιστούμε στα γέλια. Το κενό που αφήνει αυτός ο σπάνιος άνθρωπος είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτο. Γειά σου «αξά», καλό κατευόδιο. Στο γυιο του, στα αδέλφια του και στους συγγενείς του, ευχόμαστε να ζήσουν να τον θυμούνται.
Γιάννης Κομνηνίδης. Νέος σχετικά, ο αγαθός και καλόψυχος Γιάνναρος, βρήκε τραγικό θάνατο σε τροχαίο ατύχημα, όταν ενώ ήταν πεζός παρασύρθηκε από αυτοκίνητο, στο δρόμο προς τη Δάφνη. Η γνωστή καλοσυνάτη του φιγούρα δεν θα υπάρχει πια στην Ατσική. Ακάματος εργάτης, δουλευτής από τους λίγους, έβγαζε το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του. Ακακος σαν το αρνί, άνθρωπος του θεού στην ουσία όχι μόνο κατ’ όνομα, γέμισε με θλίψη τους Ατσικιώτες η είδηση του θανάτου του. Εχε καλό ταξίδι Γιάννη. Ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
Nικόλας Σουσαλής. Ο καλός γείτονας έφυγε για πάντα. Ψηλός και λεβεντόκορμος με το αργό αρχοντικό του βάδισμα, ακτινοβολούσε σοβαρότητα και κύρος. Ήταν ένας μειλίχιος άνθρωπος, μια ψυχούλα, από αυτούς που βλέπεις και αναρωτιέσαι αν έχουν άραγε θυμώσει ποτέ στη ζωή τους. Άνθρωπος φύσει ευγενικός, έβλεπε μόνο τη δουλειά του και δεν δημιουργούσε ποτέ προβλήματα σε κανέναν. Ενα δείγμα ανθρώπου από αυτά που ολοένα γίνονται και πιο σπάνια, ένας τζέντλεμαν με όλη τη σημασία της λέξης. Εργατικός ως τα τελευταία του, λιγομίλητος, σοφός. Καλό σου ταξίδι μπαρμπα Νίκο, καλέ άνθρωπε, καλέ γείτονα. Έκανες καλά παιδιά και εγγόνια που θα τιμήσουν τη μνήμη σου. Νά’ναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Νίκη Μυρμήγκια. Από το Προπούλι. Έσβησε η στωική και καλή Νίκη. Μια ζωή γεμάτη αγώνα και αγωνίες, αλλά και αποφασιστικότητα. Άγια γυναίκα, η τυπική «μάνα κουράγιο». «Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων».
Αλλά και ανάταση και η ανάσταση, μόνο που έβλεπε το γάργαρο γέλιο στο πρόσωπο του λεβέντη Άρη, αλλά και των άλλων παιδιών της. Καλή και ελεήμων, το «έλαιον θέλω και ου θυσίαν» της Αγίας Γραφής, γι’ αυτήν ήταν «θυσίαν προσφέρω και μόνον θυσίαν». Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει. Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς της.
Μάλαμα Μουστάκα. Μάλαμα όνομα και πράμα. Ταπεινή αθόρυβη καλοσυνάτη, ένα φτωχό λουλουδάκι του αγρού, αλλά με μεθυστικό άρωμα. «Τη ταπεινώσει τα υψηλά και τη πτωχεία τα πλούσια». Αυτή η φράση της Αγίας Γραφής ήταν βίωμα για την Μάλαμα. Βαρκούλα ήσυχη που έκανε το καθημερινό ταξίδι της σε γαλήνια και γνωστά νερά. Ιερή λιτότης, ιερή σιωπή. Στην αδελφή της Ερμιόνη που της συμπαραστάθηκε ηρωικά στις δύσκολες στιγμές και στους συγγενείς της, τα θερμά μας συλλυπητήρια.

Κώστας Τρύπος. Από τις Σαρδές. Δεν τον γνώριζα. Απλώς είχαμε στείλει την εφημερίδα μας σε κάμποσους ανθρώπους από τα χωριά του Δήμου μας, και σ’ αυτά τα ονόματα ήταν και το όνομα του Κώστα Τρύπου. Η εφημερίδα επιστράφηκε με τη σημείωση πάνω της, «απεβίωσε». Μια εφημερίδα που έφτασε αργά. Πόσα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή δεν φτάνουν αργά !!! Ένας άνθρωπος που ζούσε σε διπλανό χωριό και ποτέ δεν τον γνωρίσαμε, αλλά μάθαμε για την ύπαρξή του, όταν έπαψε να υπάρχει. Στην πολυκατοικία που μένω ζούσε και ένας άνθρωπος με την οικογένειά του, ο οποίος πέθανε εδώ και πεντέξι χρόνια. Συνεχίζουν λοιπόν να έρχονται στο όνομά του γράμματα, έντυπα κομμάτων, λογαριασμοί, κλπ. Στην αρχή το θεωρούσα άσχημο πράγμα. Μετά το ξανασκέφτηκα και λέω ότι μάλλον είναι καλό. Γίνεται χωρίς να έχουν την πρόθεση βέβαια οι αποστολείς των γραμμάτων, ένα είδος μνημόσυνου, αφού κάθε που βλέπει κανείς, ψάχνοντάς τα γράμματά του, το όνομα του πεθαμένου, θέλοντας και μη τον σκέφτεται. Στο καλό λοιπόν Κώστα Τρύπο κι ας μη σε ξέραμε. Λημνιός ήσουν, Σαρδιανός ήσουν, δε μπορεί παρά να ήσουν ένας καλός άνθρωπος.








Mια επιστολή της Μαρίας Βαγιάκου – Μουλαρά

«Φωνή της Ατσικής» χρόνια πολλά
Έκλεισε ήδη ένας χρόνος από την ημέρα που πήραμε για πρώτη φορά στα χέρια μας τη «Φωνή της Ατσικής». Η πρώτη πολύ ευχάριστη έκπληξη έγινε γρήγορα μια μεγάλη αγάπη. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι δεν υπάρχει σήμερα Ατσικιώτικη οικογένεια που δεν περιμένει με ανυπομονησία την «εφημερίδα μας». Αυτή μας ενημερώνει, πλουτίζει τις γνώσεις μας, μας προβληματίζει, μας διασκεδάζει, μας ταξιδεύει νοσταλγικά πίσω στα παλιά, στα περασμένα αλλά πάντα αγαπημένα και ποτέ ξεχασμένα. Έβγαλε απ’ τα συρτάρια φωτογραφίες, πρόβαλε πρόσωπα και γεγονότα και πλημμύρισε τις καρδιές μας με συγκίνηση, με ένα τρόπο μοναδικό, που θα τον ζήλευαν σίγουρα πολλές μεγάλες εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας.
Η «Φωνή της Ατσικής» έγινε ένας λαμπρός συνδετικός κρίκος όλων των Ατσικιωτών είτε αυτοί βρίσκονται στη Λήμνο, είτε στην Αθήνα, είτε σε μακρινές χώρες του εξωτερικού. Μας μεταφέρει πίσω στη γενέθλια γη (ή στη γη των προγόνων – τους νεότερους) και φέρνει σε μας «το βοριά του χωριού μας, τη μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή, το κύμα του Αγιαρμόλα», όπως λέει και ο πρόεδρός μας. Φέρνει σε μας τα παιδικά μας χρόνια, αλλά και τη σύγχρονη πραγματικότητα, τους χωριανούς μας, τους γείτονές μας, τους φίλους μας.
Ανακαλύπτουμε κάθε φορά με έκπληξη και θαυμασμό πόσο σπουδαίος είναι ο γείτονάς μας, ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας, ο ήρωας της ζωής. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστικό της επιτυχίας της: ΒΛΕΠΕΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΤΟΝ ΣΕΒΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΜΑ. Έτσι όλοι εμείς οι μικροί και καθημερινοί, νιώθουμε ευπρόσδεκτα μέλη μιας σπουδαίας ομάδας. Νιώθουμε ότι σε κάθε έκδοσή της γίνεται πράξη ο λόγος του ποιητή και δοξάζεται «ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας».
Η εφημερίδα του χωριού μας, επίτευγμα του Συλλόγου μας, μετουσιώθηκε από προσωπικό δημιούργημα του κ. Σταύρου Τραγάρα σε προσωπικό φίλο όλων μας. Σταύρο σ’ ευχαριστούμε. Φωνή της Ατσικής, Χρόνια Πολλά.

Απάντηση: Μαρία λεν την Παναγιά, Μαρία λεν και σένα.








Ατσκιώτκιες συτχιές

* Δίν’ στο γκώλο τ’ αγέρα = Πάει βόλτα, πάει για διασκέδαση και όχι για καμιά δουλειά. Λέγεται ειρωνικά. «Τι κάμεν’ στν Αθήνα; Εμ τι λογιά. Πήγε να δώκ’ στο γκώλο τ’ αγέρα».
* Αδιαφόρετο πράμα = Ο άνθρωπος ο αδύνατος, αλλά και ο αδύναμος. «Ντιπ αδιαφόρετο πράμα έναι κειος ο γιος σ’. Ίσα ίσα π’ κνει τα ποδαρέλια τ’».
* Έναι για τς αλεμονάτες.= Απαξιωτική έκφραση για κάποιον που θεωρείται ανίκανος για μια δουλειά. Ίσως να εννοεί ότι είναι κάποιος ικανός μόνο για να κυνηγά αλεμονάτες. Αν είναι έτσι, σας πληροφορώ ότι έχει μεγάλο λάθος γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα να κυνηγάς αλεμονάτες. Αυτά ως ειδικός στο κυνήγι του αλεμονάτη, ή για να είμαστε πιο ακριβείς στο κυνήγι των νεοσσών του αλεμονάτη που στη Λήμνο λέγονται «αλεμονατούδια». Αυτά τα πουλιά, που κανονικά λέγονται ανεμολάτες (άνεμος + ελαύνω, δηλαδή κωπηλατώ), κάνουν τις φωλιές τους μέσα σε τρύπες από χαλάσματα σπιτιών, σε απόκρυμνους βράχους, γενικά σε απρόσιτα μέρη. Όταν είμαστε παιδιά, μάλλον διαβολόπαιδα, σκαρφαλώναμε όπου είχε φωλιά αλεμονάτη, δηλαδή «αλεμονατιά» και πιάναμε τα αλεμονατούδια, για να τα παίξουμε, αφού αυτά δεν τρώγονται. Τα αλεμονατούδια είναι κατάλευκα, εν αντιθέσει προς τους ενήλικες αλεμονάτες που έχουν χρώμα που φέρνει προς το καφετί. Και βέβαια τα δόλια είχαν κακό τέλος στα χέρια μας. Χρησιμοποιείται και η έκφραση «έναι μόνε για τ’ αλεμονατούδια τα αμάλλιαστα». «Ε, ο καμένος ο πλαράς ο Μχάλ’ς, μόνε για τς αλεμονάτες έναι».
* Π’δά τς αλογόμαντρες = Πηδά τις αλογόμαντρες. Οι αλογόμαντρες είναι οι ψηλοί φράχτες, στα Λημνιά «αψλοί πέριορ’». Για ανθρώπους σε άριστη φυσική κατάσταση. «Μωρέ τι γέρασε με λες, αυτός π’δά τς αλογόμαντρες».
* Θα κάμ’ αλ’σά να τον γκεράσ’ = Θα φτιάξει αλυσιά και θα του την κεράσει. Αλ’σά είναι το διάλυμα ποτάσας σε νερό, που εμβάπτιζαν τα σταφύλια πριν τα απλώσουν στον ήλιο για να γίνουν σταφίδες. Και βέβαια είναι δηλητήριο. Λέγεται για κάποιον, τον οποίο δεν τον πολυσυμπαθούνε.
* Θέλ’ αμδέλα = Θέλει αμμουδιά, μαλακό χώμα. Για τους τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες. «Αμ ο Σταύρος δεν έναι για τα δύσκολα, θέλ’ αμδέλα».
* Έσκαβε τ’ αμπέλ’.= Και εννοείται κουράστηκε πολύ. Για κάποιον που καθόταν και άρα δεν πρέπει να είναι κουρασμένος. «Σα φράπα έναι η μούρε τ’. Εμ μαθέ έσκαβε τ’ αμπέλ’. Ούλ’ τ’ μέρα κατ’ απ’ τ’ σκαμνιά».
* Πήρε τ’ ανάπλαγα = Έφυγε πολύ γρήγορα και έφτασε στο βουνό. Λέγεται για κάποιον που φοβήθηκε πολύ και έτρεξε να φύγει, ή για κάποιον που τρελάθηκε και «πήρε τα βουνά». «Μη με φορτώνεσαι γιατί θα πιάσω κάνα κοντοστέλ’ και θα πάρ’ς τ’ ανάπλαγα». «Ώσπου να γυρίσω να διω είχε πάρ’ τ’ ανάπλαγα».
* Ανασέρεν’ το μούστο = Βγάζει, ανασύρει, από το πιθάρι το μούστο. Λέγεται για νιόπαντρο, ή για κάποιον που χαίρεται τις χαρές του έρωτα. «Πού χάθ’κε μαθέ ο Ν’κόλας και δε φαίνεται. Α ξέχασα πόναι νιομπαντρεμένος, θα νανασέρεν’ μαθέ το μούστο».
* Άν’ξε τα παρά όξω = Άνοιξε τα μάτια σου να δεις καλύτερα. Επιτιμητική εντολή για κάποιον που δεν είδε κάτι ενώ ήταν πολύ εμφανές, ήταν σαν να λέμε «μες τα μάτια του». «Όχα, άν’ξε τα παρά όξω, μαθέ κοτζάμ καρέγκλα δεν ντ’ είδες και κούντλησες απάνε τς;».
* Θα νανάψνε φούρεν’. Δηλαδή θα ανάψουν φούρνοι. Υπονοεί ότι κάτι είναι άχρηστο και θα χρησιμοποιηθεί σαν προσάναμα. Αυτόν τον ιδιωματισμό δεν τον γνώριζα, τον έμαθα τώρα, όταν χρησιμοποιήθηκε από ένα συγχωριανό για την εφημερίδα μας, τη μέρα που έφθασε στην Ατσική με το ταχυδρομείο. Είδες λοιπόν συμπαθέστατε συγχωριανέ ότι τίποτα δεν είναι άχρηστο, τίποτα δεν πάει χαμένο. Μόνο επειδή η εφημερίδα μας βγαίνει κάθε τρίμηνο και ίσως ανάψεις παραπάνω από μια φορά τον φούρνο σου, θα το έχουμε υπ’ όψη μας να σου στέλνουμε δύο τεύχη κάθε φορά. Επίσης η εφημερίδα μας εκτός από χρήσιμη στο προσάναμα, ήταν η αιτία να πεις αυτή την ωραία «συτχιά», που την καταγράψαμε. Σ’ ευχαριστούμε πολύ, ειλικρινά, χωρίς καμιά δόση ειρωνίας.







ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ

Τα γέλια της μικρής πλατείας

Νάτα πάλι τα γέλια της μικρής πλατείας
Όπως τα φοβάσαι
Ύπουλα και χαιρέκακα
Και τα χαλίκια που κλωτσάς
Θριές της μαντικής
Που αναγγέλουν
Την περιφρόνηση των παραδομένων
Νάτα πάλι τα γέλια της μικρής πλατείας
Που κάποτε δε σ’ ένοιαζαν
Εσέ το νηστευτή
Που μπήκες από μόνος σου
Στο γύργαθο
Παραλυμένος απ’τη ματιά της Μέδουσας
Κι ας ήξερες πως ήτανε ανέκαθεν θνητή.

Σταύρος Τραγάρας

Σύναξις

Έρχεται κάποτε ο καιρός
που οι σιωπηλοί λαμβάνουν θέσεις.
Τότε εξακοντίζουν τα βέλη του Λόγου,
ελκύουν τις στρατιές των ποιητών
και όλα τα αγαθά έργα των αιώνων.
Αγρυπνία ψυχών συντελείται.
Και η Χρύση, Λευκή, Ανεμόεσσα,
Ληιονίς Αχειροποίητος,
τα τρυφερά της εδάφη προσφέρει για έδρανα.

Ιωάννης Ψάρρας








ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
Μεταξύ σοβαρού και αστείου

Ονοματολογικά προβλήματα σοσιαλισμού

Ντον Γκρέκο Σοσιαλόνε
Eπειδή η λέξη σοσιαλισμός έχει παραχρησιμοποιηθεί από διάφορους και δεν αποδίδει από μόνη της όλο το μεγαλείο του δικού μας, μεγάλος προβληματισμός προέκυψε για το τι ακριβώς σοσιαλισμό έχουμε και πώς αυτός πρέπει να ονομάζεται. Θα μπορούσαμε π.χ. να τον ονομάσουμε «εφοπλιστικό, ή καπιταλιστικό σοσιαλισμό». Μια άλλη ιδέα είναι να ονομασθεί «πλουτοκρατικός ή χρηματιστηριακός σοσιαλισμός». Μια ιδέα που ρίχνουν μάλλον εχθροί της σοσιαλιστικής κυβέρνησής μας για ονομασία «σοσιαλισμός των απατεώνων» την απορρίπτουμε γιατί μπορεί να μην είναι και όλοι τους απατεώνες. Ούτε και η ονομασία «ανύπαρκτος σοσιαλισμός» σαν αντιστάθμισμα του πάλαι ποτέ «υπαρκτού» είναι τόσο δόκιμη, γιατί η λέξη ανύπαρκτος ενέχει το στοιχείο του ουδέτερου, ενώ για τη δημιουργία του δικού μας υπάρχει και συμβολή και πρόθεση και σχέδιο. Άλλοι κακόβουλοι προτείνουν τον όρο «σοσιαλισμός των κολλητών» για τους τόσους κολλητούς, φίλους, γνωστούς, παρατρεχάμενους, κλπ, που γεμίζουν τις βουλευτικές και υπουργικές έδρες, και τις λίστες από τις δουλειές που δίνονται και τα δισεκατομμύρια που μοιράζονται. Βεβαίως και δεν συμφωνούμε με αυτόν τον όρο. Μερικοί προτείνουν το «μαζοχιστικός σοσιαλισμός», καθότι εμείς που τους ψηφίζουμε, τους κάνουμε και κριτική. Υπάρχουν εν πάση περιπτώσει πολλές ιδέες, όπως «αντιλαϊκός σοσιαλισμός», «νεοφιλελεύθερος σοσιαλισμός», «θατσερικού τύπου σοσιαλισμός», «σοσιαλισμός των ψευτών και συναφών αποβρασμάτων», «ακροδεξιός σοσιαλισμός», «νεοπλουτίστικος σοσιαλισμός», «εργολαβικοεκδοτικός σοσιαλισμός», «σοσιαλισμός των λαδοπόντικων», «σοσιαλισμός και δυο αυγά Τουρκίας», «σοσιαλισμός είσαι και φαίνεσαι», «σοσιαλισμός να σας βρει» κλπ.
Όπως καταλαβαίνετε είναι δύσκολο να καταλήξει κανείς, όμως επειδή το ΠΑΣΟΚ είναι ένα δημοκρατικό και σοσιαλιστικό κόμμα, μπορείτε να χρησιμοποιείτε όποιο ορισμό θέλετε.

Αλλαγή συμβόλων στη Νέα Δημοκρατία

Συζήτηση έχει ανοίξει και στη Νέα δημοκρατία για την ανάγκη αλλαγής του πυρσού ως συμβόλου του κόμματος. Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να επανέλθουν σε πιο κλασσικά σύμβολα αντιπροσωπευτικά της παράταξης, όπως η σβάστικα, σύμβολο δικαιοσύνης, όμως άλλοι θεωρούν ότι μπορεί να παρεξηγηθεί μια τέτοια απόφαση και να θεωρηθεί ως ναζιστικό. Παρόμοιοι προβληματισμοί υπάρχουν και για σύμβολα – σημαίες της δεξιάς παράταξης όπως το σήμα της τετάρτης Αυγούστου και ο καιόμενος φοίνικας της 21ης Απριλίου. Οι πιο νεωτεριστές θεωρούν ότι πρέπει η παράταξη να απεμπλακεί από το παρελθόν και να υιοθετήσει νέα σύμβολα, όπως π.χ. ένας φαλλός σε στύση για να δίνει το σημειολογικό συνειρμό του τι θα ακολουθήσει όταν καταλάβει την εξουσία το κόμμα. Άλλοι προτείνουν για σύμβολο την πετσέτα μπάνιου του Άρη, άλλοι το μπουζούκι του Ψωμιάδη και άλλοι, προφανώς Μητσοτακικοί, μια γαβάθα με τα περίφημα ντολμαδάκια της Μαρίκας. Μερικοί που ανήκουν στους πολύ θρησκευόμενους της παράταξης, προτείνουν ως σύμβολο την φωτογραφία του Αρχιεπισκόπου να κραδαίνει μία αστυνομική ταυτότητα. Υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να συνδυάσουν το παλιό με το καινούργιο και προτείνουν ένα στέμμα πάνω από το κεφάλι του αρχηγού και οι Ηρακλειδείς του στέμματος να είναι ξανθές καλλίγραμμες κοπέλες της παράταξης που θα φορούν μαγιό τάνγκα. Πάντως η συζήτηση συνεχίζεται στο κόμμα, το οποίο μας έχει συνηθίσει στην πολιτική υψηλού επιπέδου.

Ο εφιάλτης της Αλέκας

Στο ιστορικό αυτό κόμμα καμιά αλλαγή συμβόλων δεν συζητείται. Σφυροδρέπανο και ξερό ψωμί. Όλες οι δυνάμεις του κόμματος έχουν επικεντρωθεί στο πώς θα επικρατήσει ο κομμουνισμός σε όλη την υδρόγειο, κάτι που βέβαια είναι ιστορικώς σίγουρο, σύμφωνα με την μαρξιστική θεωρία, αλλά να τώρα τελευταία υπήρξε μια ελάχιστη κάμψη του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και όσο νά’ναι χρειάζεται μια κάποια μεγαλύτερη προσπάθεια. Όμως από σίγουρες πληροφορίες που έχω, ένας εφιάλτης ταλαιπωρεί συχνά πυκνά στον ύπνο της την συντρόφισσα Αλέκα. Βλέπει ότι μετά την παλινόρθωση του κομμουνισμού στην Ρωσσία, το κομμουνιστικό καθεστώς να εντάσσει τη Ρωσσία στο ΝΑΤΟ. Αυτός ο εφιάλτης την προβληματίζει έντονα και ζήτησε τη γνώμη της συντρόφισσας Λιάνας Κανέλλη, η οποία της συνέστησε τον πνευματικό της για να ξορκίσει το διαβολικό όνειρο.

Βρέθηκε η λύση στον Συνασπισμό

Κατόπιν ενδελεχούς μελέτης σε ανώτατο επίπεδο για το πώς θα αυξηθούν τα ποσοστά του Συνασπισμού, κατέληξαν στην ενδεδειγμένη λύση. Να παρουσιάσουν την κυρία Δαμανάκη στο έμβλημα της παράταξης την ώρα που τη μαστιγώνουν, ή που την καίνε ζωντανή, ή που την απαγχονίζουν, ή τέλος πάντων θα βρούνε τον τρόπο που να την τιμωρούν. Έτσι ο κόσμος θα χαρεί τόσο πολύ που οι περισσότεροι θα ψηφίσουν Συνασπισμό.

Οι κρίκοι των αρραβώνων

Να μην ξανακούσω τη λέξη “κυριλές”. Γιατί προσεχώς θα δείτε ένα πραγματικό κυριλέ να σαρώνει στις εκλογές. Εγώ θέλετε να σας δώσω την εξήγηση; Γιατί καθρέφτη στο σπίτι σας δεν έχετε;

Το κόμμα του Κυρίου Κυρίου Χρήστου Παρασκευαϊδη

Ποιοι νάναι; Ποιοι νάναι;
Είναι μια γάτα αυτός!!! Μαυρόγατα. Και είστε κάτι μπουμπουνοκέφαλοι όσοι νομίζετε ότι θα κάνει το κόμμα της εκκλησίας!! Ή όσοι νομίζετε ότι δεν θυμάται ή ότι δεν ήξερε τάχα μου τι γινόταν κάποτε, κάπου, από κάποιους. Ο Κύριος Κύριος Παρασκευαϊδης και ξέρει σε ποιο κόμμα ανήκει και για ποιο κόμμα εργάζεται και ούτε έχει ανάγκη να φτιάξει καινούργιο. Ποιο είναι αυτό το κόμμα; Αφήστε την φαντασία σας να δουλέψει ένα δευτερόλεπτο.












Η “Λημνία γη” (μέρος πρώτο)


Γράφει η φιλόλογος Ευτυχία Κτιστάκη – Τραγάρα

Η Λήμνος ήταν φημισμένη από την αρχαιότητα για τη “Λημνία γη”, το χώμα με τις σπουδαίες θεραπευτικές ιδιότητες. Οι άνθρωποι κατέφευγαν σ’ αυτή αναζητώντας βοήθεια και παρηγοριά σε κάθε δύσκολη και βαριά ασθένεια ή επιδημία.
Η “Λημνία γη” χρησιμοποιήθηκε ως αιμοστατικό σε τραύματα και ρινορραγίες. “Θεραπείας αίματος αναγωγή”. Ήταν άριστο στυπτικό - αντισηπτικό για την θεραπεία των δυσεπούλωτων πληγών. Ως αλοιφή γύρω από τα μάτια ανακούφιζε τις φλεγμονές από τους πόνους και έλεγχε τις εκροές και τους όγκους τους. Ανακατεμένη με ξίδι πινόταν σε περιπτώσεις εμέτων και αιμοπτύσεων. Ακόμα πινόταν σε περιπτώσεις ανωμαλιών της σπλήνας και των νεφρών καθώς και για τη ρύθμιση της έμμηνης ρύσης. Ήταν φάρμακο για δηλητήρια – δαγκώματα φιδιών και άλλων ερπετών, ή άγριων ζώων και τσιμπίματα θαλάσσιων οργανισμών .“Δύναμιν αντιδότου θανασίμων φαρμάκων πινομένη συν οίνω και παραληφθείσα εξεμείσθαι αναγκάζει τα δηλητήρια. Αρμόζει δε προς τας των θανασίμων ιοβόλων και θαλασσίων πληγάς και δήξεις” (Διοσκουρίδης). Επίσης βοηθούσε στις ψυχικές παθήσεις, καταπολεμούσε τον πυρετό, ήταν χρήσιμη στις δυσεντερίες, στη λύσσα και στη γάγγραινα. Προληπτικά χρησιμοποιήθηκε κατά της πανώλους και της ελονοσίας. Ήταν γενικά η βάση για όλα τα αντίδοτα.
Η πίστη για τις θαυματουργικές ιδιότητες της “Λημνίας γης” είχε θρησκευτική προέλευση. Η Λήμνος θεωρείται το νησί του Ηφαίστου επειδή εκεί κατέπεσε όταν τον κατακρήμνισε από τον Όλυμπο ο Δίας. Αφού στριφογύριζε στον αιθέρα για μέρες, μέσα σε θύελες, κατέληξε στον Μόσυχλο (σημερινά Θέρμα) με σπασμένα πόδια. Την πτώση του ακολούθησαν τρομερός κεραυνός και τεράστια αστραπή, που γέννησαν την επί γης φωτιά. Σύμφωνα με το Γαληνό, το μεγάλο γιατρό του 2ου αιώνα μ.Χ., “ο λόφος (που έπεσε ο Ήφαιστος) φαίνεται να είναι καθ’ όλα όμοιος με τόπο που έχει κατακαεί και στο χρώμα και στο ότι τίποτα δε φυτρώνει εκεί….Όλος ο λόφος είναι φαλακρός και ούτε δέντρο υπάρχει, ούτε πέτρα, ούτε φυτό, αλλά μόνη η τέτοιου είδους γη”. Με την “τοιαύτην γην” λοιπόν θεραπεύτηκαν τα κατακερματισμένα μέλη του Ηφαίστου. Έτσι αυτό το συγκεκριμένο χώμα, σαν δώρο από τον Ήφαιστο, απέκτησε τις μόνιμες “μαγικές” θεραπευτικές αξίες.


Σφραγίδες της Λημνίας γης της οθωμανικής περιόδου.

Υπάρχει και η αρχαία μαρτυρία του μεγάλου τραγικού ποιητή Σοφοκλή στη διασωθείσα τραγωδία του “Φιλοκτήτης” για τη θεραπευτική δύναμη της “Λημνίας γης”. Η ιστορία έχει ως εξής: Οι Αχαιοί πηγαίνοντας στην Τροία πέρασαν από τη νησίδα Χρύση, η οποία με το πέρασμα των χρόνων “κατεπόθη υπό των κυμάτων”. Εκεί λατρευόταν η ομώνυμη θεά Χρυσή. Ο Φιλοκτήτης, ο βασιλιάς της Μελιβοίας, ενώ προσπαθούσε να δείξει στους άλλους το βωμό της ντόπιας θεάς δαγκώθηκε από “ύδρο”, δηλαδή νεροφίδα. Δυστυχώς η πληγή του εξελίχθηκε σε γάγγραινα και η δυσοσμία που απέπνεε ήταν ανυπόφορη. Γι’ αυτό το λόγο οι σύντροφοί του εγκατέλειψαν τον ήρωα στη Λήμνο, αφήνοντάς του ορισμένα εφόδια καθώς και τα όπλα του, που ήταν σπουδαίο δώρο του Αχιλλέα, για να κυνηγά. Διέμενε σε μια σπηλιά στην περιοχή της Ηφαιστείας, γνωστή έως σήμερα ως σπηλιά του Φιλοκτήτη.
Σύμφωνα με την παράδοση, που ακολουθεί ο Σοφοκλής, ο Φιλοκτήτης εγκαταλείφθηκε στη Λήμνο από τους Ατρείδες για να πεθάνει. Όμως υπάρχει παράλληλα και μαρτυρία πως αφέθηκε για να θεραπευτεί από το ιερό θαυματουργό ίαμα, τη “Λημνία γη”. Ο Φιλόστρατος κατηγορηματικά αναφέρει “ιαθείναι δε αυτόν (τον Φιλοκτήτη) αυτίκα υπό της βώλου της Λημνίας, εις ην λέγεται πεσείν ο ¨Ήφαιστος”, δηλαδή ότι ιάθηκε ο Φιλοκτήτης αμέσως από το χώμα της Λημνίας γης, στην οποία, όπως παραδίδεται κατέπεσε ο Ήφαιστος. Και ο Φιλοκτήτης έδωσε στη Λήμνο την ονομασία “Άκεσα”, δηλαδή θεραπεύτρια, “επειδή εν Λήμνω ιάθη”.






ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ


Το δράμα της άτυχης ρακοσυλέκτριας Ειρήνης Ομέρ, που τραυματίστηκε όταν μαζεύοντας παλιοσίδερα εξερράγη στα χέρια της ένα γεμάτο βλήμα πυροβόλου, από αυτά που βρίσκονται διασκορπισμένα στο πεδίο βολής στο Φαρακλό, δεν έχει τέλος. Η γυναίκα που ήταν έγγυος στον έκτο μήνα και έχασε το παιδί της, που έμεινε εντελώς τυφλή και από τα δύο μάτια, που είναι παράλυτη και κατάκοιτη, μένει σε μια κατασκευή από νάυλον και ξύλα που έφτιαξε ο άντρας της Φίλιππας Ρακίπ, στην περιοχή της Λαμίας. Ο άντρας της είναι υποχρεωμένος να νταντεύει την ίδια και τα παιδιά τους που είναι μικρά. Έτσι δεν πάει για δουλειά μέχρι να δει τι άκρη θα βρει, με αποτέλεσμα η οικογένειά του κυριολεκτικά να λιμοκτονεί. Μια μέρα πήρε τηλέφωνο και κλαίγοντας είπε ότι δεν έχουν ούτε ψωμί να φάνε, ούτε πάμπερς να βάλει στη γυναίκα του. Από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν έχουν προσφέρει τίποτα απολύτως, επισήμως και ανεπισήμως τους αγνοούνε. «Το της ανάγκης δεινόν» αναφέρεται στις Τρωάδες του Ευριπίδη, δηλαδή «είναι φοβερό πράγμα η ανάγκη». Όποιος θέλει ας βοηθήσει αυτούς τους κακόμοιρους ανθρώπους, που βιώνουν μια σύγχρονη τραγωδία. Έστω και με ένα χιλιάρικο. Ας πάει σε οποιαδήποτε Εθνική Τράπεζα και να καταθέσει το ποσόν επ’ ονόματι Φίλιππα Ρακίπ, με απλή εντολή, στην Εθνική τράπεζα Λαμίας. Έτσι, για τους πεθαμένους σας…. Αποδείχθηκε ότι κανείς δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τους βαρβάρους που ήταν υπαίτιοι του ατυχήματος. Ας βοηθήσει ο απλός κόσμος.







ΠΡΙΝ 40 ΧΡΟΝΙΑ
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΗΜΝΙΑΚΟ ΤΥΠΟ

Κωνσταντίνος Ανδριώτης - Δέσποινα Πατρίκη, ετέλεσαν τους γάμους των εν Ατσική. Από καρδιάς ευχόμεθα βίον ευτυχισμένον.
Οικογ. Σάββα Κόρακα

Εις την αγαπητήν μας εξαδέλφη Στέλλα Σ. Σαλαμουσά που έδωσεν αμοιβαία υπόσχεσιν γάμου με τον εξαίρετον νέον Σπύρον Κ. Κουτιτήν, εγκατεστημένον εν Γιοχάνεσμπουργκ, ευχόμεθα να φορέσουν και τα χρυσά του γάμου στέφανα.
Αθηνούλα Αποσ. Βέργου

Εις τον αγαπητόν μας εξάδελφο Αγοραστόν Α. Γραγρά που έδωσε αμοιβαίαν υπόσχεσιν γάμου με την εκλεκτή κοπέλα Σοφία Σαραντοπούλου, ευχόμεθα όπως γρήγορα φορέσουν και τα χρυσά στέφανα.
Οικογ. Νικολ. Αρχοντίδη

Τον αγαπημένο μας αδελφό Ηρακλή Ξύκη που ηρραβωνίσθη εν Αυστραλία με την διαλεχτή κοπέλα Ελένη Πλούδια συγχαίρομεν θερμότατα.
Οικογ. Ευτρατίου Χαψή

ΤΗΛΕΓΡΑΦΙΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΙ
Εξωχώτατον Υπουργόν Εμπορικής Ναυτιλίας
Αθήνας

Λημνιακός Λαός ανάστατος διά την μη προσέγγισιν Ατμοπλοίου ΚΑΝΑΡΗΣ Λιμένα Μυρίνης αδικαιολογήτως καθ’ ότι επικρατεί άκρα νηνεμία στοπ. Καταγγέλομεν συστηματικήν εγκατάλειψιν Λιμένος προορισμού αγνοούντες λόγους στοπ…..
Πρόεδρος Εμπορικού Συλλόγου Λήμνου
Αθαν. Κουκουτός

Συγχαρητήριον
Τον φίλον και νεοσύλλεκτον κυνηγόν Παντελήν συγχαίρω θερμώς διά θριαμβευτικήν επιτυχίαν του παρά τον Κάκαβον, ένθα εφόνευσεν πέρδικας τρεις.
Δημήτριος

Εις τον αγαπητόν μου αδελφόν Βασίλειον Σαράντην που ηρραβωνίσθη μετά της εκλεκτής της καρδιάς του Ευαγγελίας Κλωνάρη εύχομαι γρήγορα να φορέσουν και τα χρυσά του γάμου στέφανα.
Γεώργιος

Διά της παρούσης μου εκφράζω τας θερμάς ευχαριστίας μου τόσον προς τον εν Τασμανία Αυστραλίας διαμένοντα κ. Ηρακλήν Ξύκην όσον και εις τον εν Ατσική πατέραν του κ. Ευάγγελον Ξύκην διά τας προσπαθείας άτινας κατέβαλον προκειμένου η θυγάτηρ μου Μαρίκα να μεταναστεύση εις Αυστραλίαν.
Εν Δάφνη τη 21.10.1962
Ο ευχαριστών
Χαράλαμπος Φκιαράς

ΤΟΠΙΚΑ
Με την κατάργησιν των εκτάκτων μέτρων κατηργήθη και το “λεγόμενον στρατόπεδον εξορίστων Αγ. Ευστρατίου”.Ήδη ήρχισεν η απόλυσις των εν αυτώ κρατουμένων, εντός δε των ημερών θα συντελεστεί η οριστική διάλυσίς του. Ούτω η κομμουνιστική ΕΔΑ απεστερήθη της δυνατότητος ν’ ασκή δυσφημιστικήν προπαγάνδαν εναντίον της Ελλάδος…

Γνωστοποίησις
Φέρω εις γνώσιν των κατόχων αμβύκων (ρακοκάζανα) ότι διαθέτω καινουργή: πάτους, τοιχώματα, ψυγεία, τόξα κλπ. Με ηγκυημένην εργασίαν και τιμάς λογικάς.
Χωρίον Ρεπανίδι
Ματθαίος Παπαπάντος

Ετελείωσαν τα χρήματα που είχαμε διά αυγά κούρνων και πόδια από νεοσσούς. Με το άνοιγμα του κυνηγίου θα παίρνει πάλι ο κ. Δημ. Κάργας πόδια κούρνων προς δραχ. 4 το ζεύγος.
Εκ του Κυνηγ. Συλλόγου

Η κοινότης Βάρους Λήμνου αισθάνεται υποχρέωσιν να ευχαριστήσει και δημοσία τον απερχόμενον Ιατρόν μας κ. Μανταδάκην Σταμάτιον όστις επί εξαετίαν προσέφερεν εις τους κατοίκους μας την ιατρικήν του περίθαλψιν όχι μόνον ως επιστήμων ιατρός αλλά και ως ανθρωπιστής Χριστιανός και διαφωτιστής της Εθνικής Ιδέας μας και υποστάσεως εις όλην την περιφέρειαν του Ιατρείου.Ευχόμεθα εις αυτόν υγείαν και θα μείνη αξέχαστο το πέρασμά του.
Εν Βάρει τη 26.12.1961
Ο Πρόεδρος της Κοινότητος
Αθανάσιος Τσαρδάνης

Στον αγαπητό μας αδελφό και κουμπάρο Χαράλαμπον Μανωλούκον που ετέλεσεν τους γάμους του εν Πειραεί με την εκλεκτήν της καρδιάς του Ευαγγελίαν Γρηγόρα τους ευχόμεθα κάθε ευτυχίαν.
Οικογ. Χρήστου Κατσώνη

Άκρως λυπηράν κατάστασιν παρουσίασε η αίθουσα της “Μαρούλας” με την προσέλευσιν μόνον 40 περίπου ατόμων για να ακούσουν την ομιλίαν του διδασκάλου κ. Μπουτλούκου, την οποίαν και ανέβαλε διά την Κυριακήν μετά την λειτουργίαν. Την ίδια ώρα όμως τα καφενεία ήσαν υπερπλήρη. Φαίνεται πως όταν μάθη κανείς ξυπόλυτος τον στενοχωρούν κατόπιν τα παπούτσια.









Αναψυκτικά «ΚΡΗΝΗ» αδελφών Κουκουλήθρα
Η Δροσιά της Ατσικής


Από τα μέσα της δεκαετίας του 70, η βιομηχανία αναψυκτικών «Ν. Κουκουλήθρας και υιοί Ο.Ε.» παράγει και διανέμει στην Ελλάδα τα αναψυκτικά «ΚΡΗΝΗ». Μια οικογενειακή επιχείρηση συνθέτει και ενδυναμώνει την παράδοση σε μια σύγχρονη βιομηχανία αναψυκτικών στο νησί της Λήμνου και πρωτοπορεί σε ολόκληρο το Βόρειο Αιγαίο. Η εταιρεία διαθέτει εγκαταστάσεις με άρτιο, σύγχρονο εξοπλισμό και εκτεταμένο δίκτυο πωλήσεων. Η κεντρική φιλοσοφία της επιχείρησης είναι η επίτευξη της ποιότητας, μέσα από την εμπειρία του παρελθόντος και την τεχνογνωσία του παρόντος, με απώτερο στόχο να τη γνωρίσουν και να την αναγνωρίσουν ακόμη περισσότεροι καταναλωτές στο μέλλον. Τα αναψυκτικά «ΚΡΗΝΗ» ξεδιψούν τους κατοίκους της Λήμνου και τους επισκέπτες της, ενώ τώρα αποκτούν και τους λάτρεις τους στην υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς η μοναδικότητα της γεύσης τους προέρχεται από τους εκλεκτούς χυμούς που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή τους.
Ο ιδρυτής της οικογενειακής αυτής επιχείρησης ήταν ο μακαρίτης ο Νικόλας, ο πατέρας των αδελφών Κουκουλήθρα, που έφυγε πρόωρα από αυτή τη ζωή. Ξεκίνησε αγοράζοντας τα μηχανήματα του γκαζοζάδικου από τον Ζαμπέτα του Μούδρου. Τα αδέλφια σιγά σιγά με την εργατικότητά τους αλλά και με την αγάπη και την σύμπνοια που τα διακρίνει, προόδευσαν και δημιούργησαν αυτή την ωραία επιχείρηση που κοσμεί την Ατσική μας.
Τα αδέλφια Κουκουλήθρα είναι ο Θανάσης, ο Παναγιώτης, ο Στέλιος ή Στίβης, οι δίδυμοι Γιώργος και Σταύρος και ο μικρότερος Βίκτωρ. Από τα δίδυμα αδέλφια (στα Λημνιά δμάρκα) έχουν πάρει το χαριτωμένο παρατσούκλι «δμάρδες». Είναι οι αγαπημένοι δμάρδες των Ατσικιωτών. Χρυσά παιδιά, καλόκαρδα, απλά, που δεν έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ, αλλά διατηρούν την γνησιότητα και την αγνότητα των παλιών Λημνιών. Να είναι καλά και πάντα να προοδεύουν, για να τους καμαρώνουμε.



Παναγιώτης Ίμβρος ή καροποιός


Ο Παναγιώτης πρώτος από δεξιά.
Καροποιός. Ποιητική λέξη, σαν να λέμε βροχοποιός, σαν να λέμε φωτοποιός. Ποιος απ’ τους νεότερους ξέρει τι θα πει η λέξη!!! Ποιος είχε την ευτυχία να ζήσει αυτόν τον κόσμο που έφυγε και απομεινάρια του ξαφνικά φανερώνονται μπροστά μας, σαν ψήγματα χρυσού, όπως είναι αυτή η φωτογραφία, ή ένα κάρο που γερνάει εγκαταλελειμένο σε κάποια αποθήκη ή αλύπητα στο ύπαιθρο. Η φωτογραφία. Μονάκριβος ο φακός, πολύτιμος.
Τίποτα δεν πάει χαμένο. Πού είναι όμως όλα αυτά τα ωραία, τα χρηστικά, τα άγια επαγγέλματα; Τα επαγγέλματα που προσέφεραν χειροπιαστές υπηρεσίες στον οικογενειάρχη βιοπαλαιστή; Πού είναι τα τεχνιτάκια, τα μαστοράκια όλων αυτών των επαγγελμάτων; Πού είναι οι καροποιοί, οι τενεκετζήδες, οι σαγματοποιοί, οι γανωματήδες, οι κατσίβελοι ή σιδεράδες, οι καρεκλάδες, οι λούστροι, οι τσαμπάσηδες ή ρετσπέρηδες. Πού είναι τα μπουλούκια, οι θίασοι, οι περιοδεύοντες παλαιστές, οι πεχλιβάνηδες, οι κλόουν; Δεν υπάρχουν. Υπέκυψαν στην λέαινα της ανάπτυξης, στο θηρίο της αναγκαιότητας. Τι βλέπουν σήμερα όσοι ανοίγουν την τηλεόραση στα τρέχοντα σήριαλ; Κουστουμαρισμένους λελέδες διευθυντές επιχειρήσεων, γκόμενες καλοντυμένες δήθεν στελέχη επιχειρήσεων, τσογλανάκια αρπακτικά γραμματισμένα δήθεν, όμως στην πραγματικότητα βαθύτατα κοινωνικώς αμόρφωτα, που το μόνο τους όνειρο είναι πώς θα πλουτίσουν με κάθε τρόπο.
Συγγνώμη Παναγιώτη που παρασύρθηκα, το αφιέρωμα είναι για σένα. Η φωτογραφία αυτή είναι ένας ύμνος στον απλό άνθρωπο της εργασίας και στα λεγόμενα «επιτηδεύματα» που χάθηκαν. Στο άκρο δεξιά ο Παναγιώτης, από τα Πάμφιλα της Λέσβου. Ο Καλόκαρδος Παναγιώτης που έγινε δικός μας. Που παντρεύτηκε τη Σοφία Σουσαλή από το Κοντοπούλι και αλλάζοντας επάγγελμα ασχολήθηκε με το εμπόριο. «Εδώδιμα – αποικιακά, Παναγιώτης Ίμβρος». Που πρόκοψε, που μεγάλωσε τις δουλειές του. Που συνεχίζουν τα παιδιά του, Ασημάκης και Μαρία. Εμένα όμως εκείνο που με συγκινεί από όλα αυτά είναι ο τίτλος. ΚΑΡΟΠΟΙΟΣ. Νά’ σαι καλά Παναγιώτη Καροποιέ.



Γεώργιος Κολτράς


Τον θυμούνται μόνο οι πολύ παλιοί, αφού πέθανε το 1944. Πρόσφυγας, από τα ιερά χώματα. Ήρθε το 1922 από την Καλλίπολη της ανατολικής Θράκης. Η μοίρα τον έφερε στην Ατσική όπου έκανε νέες ρίζες. Μπακάλης, ή αν θέλετε παντοπώλης. Το μπακάλικο οπως και το καφενείο μπορεί να χάνονται, αλλά όταν βλέπεις αυτά τα λίγα που έμειναν σκέφτεσαι ότι ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα, ίσως αναβιώσει κάποτε η αρχαία αγορά των κοινωνικών ανθρώπων. Παντοπώλης, ή αν θέλετε παντογνώστης. Αυτός που ήξερε τι κρύβει το κάθε σπιτικό. Που ήξερε να γράφει τα βερεσέδια, ακούγοντας τη κωδική φράση: «Στα μπαμπάκια». Που ήξερε να σβήνει τα βερεσέδια, να τραβά τεμπεσίρι, ρίχνοντας μόνο μια ματιά, χωρίς να χρειάζεται να ακούσει τίποτα. Μπακάλικο και οι ευωδιές του. Προπύργια αντίστασης στη λαίλαπα της λεγόμενης προόδου.
Γεώργιος Κολτράς, ένας γνήσιος μπακάλης. Είχε το μαγαζί του εκεί που είναι το κουρείο του Κόμνα του Σακαδέλλη. Χρησιμοποιούσε το λουξ για να το φωτίζει τις νύχτες. Γυναίκα του η Κυριακίτσα. Απέκτησε τέσσερα παιδιά, τα τρία εν ζωή. Ο Χρήστος, η Μαρία, ο Μίμης. Ο Μίμης μας έστειλε μια καταπληκτική φωτογραφία με την τάξη του σχολείου του (1948-1949), αλλά δεν μας έγραψε τα ονόματα των μαθητών γι’ αυτό δεν τη δημοσιεύσαμε ακόμα. Γεώργιος Κολτράς. Έξυπνο βλέμμα, αντρίκιες μουστάκες, ελληνικό ήθος. Αντί μνημόσυνου, απ’ τα παιδιά του.







ΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΣΧΟΛΙΑ

Σεισμοί στο Ελ Σαλβαδόρ, σεισμοί στην Ινδία. Χιλιάδες νεκροί. Η ΔΕΗ της σοσιαλιστικής Ελλάδας απειλεί να κόψει το ρεύμα στους σεισμόπληκτους που μένουν στα κοντέινερς. Όλα για να αναβιώνουν τις μνήμες τις πικρές. Γυρίσαμε στο σπίτι μας μετά ενάμισο χρόνο. Άλλοι ακόμα έξω. Οι μνήμες μόνιμες πλέον. Οι γκρεμισμένες πολυκατοικίες. Τα συνεργεία των διασωστών στη γειτονιά μας με τα κομπρεσέρ και γύρω γύρω οι κόκκινες κορδέλες. Η πτωμαϊνη ανυπόφορη μετά λίγες μέρες. Κι ο κίτρινος λούτρινος Συλβέστρος απ’ τα δυο παιδάκια που τα έλιωσαν οι τσιμεντόπλακες στο πεζοδρόμιο για καιρό. Κι ένα βιβλιαράκι τους με ανάγλυφα σχέδια: «Το ανθρώπινο σώμα». Στη σειρά για να νοικιάσουμε οποιαδήποτε τρύπα. Στη σειρά σαν τους Εβραίους των κρεματορίων. Και η ενδελεχής ανάκριση από τους….ελεήμονες συμπολίτες που είχαν σπίτια για νοίκιασμα. Σαν τα άλογα, ή μάλλον σαν τα γαϊδούρια, μόνο στα δόντια δεν μας κοίταξαν. Ποιος είσαι, πόσο θα μείνεις, πόσες εκατοντάδες χιλιάρικα θα δίνεις το μήνα. Φύγε δεν μου κάνεις. Ο απόλυτος εξευτελισμός. Και η ιερή αγελάδα υπουργός που σύμφωνα με τα λεγόμενά της κανείς άντρας δεν την πλησιάζει από τότε που την καλαφάτιζε ο αρχηγός, να….. απειλεί ότι θα λάβει μέτρα αν συνεχιστεί η αισχροκέρδεια. Αμ δε φταίει το πήδημα του αρχηγού κακομοίρα μου, η ψυχική τσιγγουνιά σου φταίει. Γιατί κάθε ανθρώπινη σχέση είναι δούναι και λαβείν, όχι μόνο λαβείν. Και το… βρέφος που δεν είναι θείον, αλλά κουτοπόνηρο, να λέει ότι σε ένα μήνα θα φτάσουν τα κοντέινερς. Σα να είμαστε στο 1922. Να κάτσεις εσύ ρε μέσα στα κοντέινερς.
Ας είναι καλά η γειτόνισσα κομμώτρια και ο οδοντίατρος γαμπρός της. Τελικά κάποιοι σώζουν την τιμή του ανθρώπινου είδους. Έκτοτε ένα καντηλάκι ανάβει μέρα νύχτα στο σπίτι. Για να θυμίζει αυτούς που έφυγαν άδικα. Για να θυμίζει αυτούς που μας πούλησαν κυνικά. Έννοια σας δεν θα σας ξεχάσουμε. Κάθε πράμα στην ώρα του.

Απ' το σεισμό του 1999.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Σοκάρισε το πανελλήνιο ο θάνατος του μικρού Παναγιώτη από τη Λέσβο, αλλά προπάντων η ανευθυνότητα και χοντροπετσιά της τράπεζας και του Υπουργείου Υγείας. Καιρός ήταν να εισπράξει η…. εισαγγελική ηγεσία του Υπουργείου, τον αντίκτυπο της ευαισθησίας της. « Α μιλάτε για ένα παιδάκι που είχε νομίζω καρκίνο…». Καημένη Ελλάδα, καημένοι Έλληνες!!! Πάντως μπράβο στο Νομάρχη Λέσβου κ. Βουνάτσο, που και συμπαραστάθηκε και δεν μάσησε τα λόγια του. Μπράβο και στον καταπληκτικό εκείνο ΑΝΘΡΩΠΟ, το Δήμαρχο της Γέρας, που ούτε το όνομά του δεν συγκρατήσαμε, αφού μας συγκλόνισε το πρόσωπό του που έδειχνε όλη του την εσωτερική συντριβή και δυστυχία. Αν είναι όλοι οι δήμαρχοι σαν εσένα Δήμαρχε της Γέρας, η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Προς πάσης φύσεως κοπελίτσες, ου μην αλλά και σιτεμένες μεσόκοπες, καθώς και προς υπό τον πράσινον ήλιον συντρόφους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Να χαρείτε ό,τι αγαπάτε, σταματείστε πια να χορεύετε ζεϊμπέκικο. Αρκουδιαραίοι. Αρκετά πράματα ξευτελιστήκανε σ’ αυτόν τον τόπο, μην τα παραξευτιλίσομε όλα. Καθότι το ζεϊμπέκικο ανέκαθεν το χόρευαν μάγκες. Όχι γκόμενες και τσίρκουλα. Τι διάλο, έλεγε ένας γερόμαγκας, αυτοί αντί να κάνουν πολιτική ανάλυση εκεί στις τοπικές, ζεϊμπέκικο τους μαθαίνουν;

Ζεϊμπέκικο, αλά Πασόκα.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Η συζήτηση στην τηλεόραση από όλους τους…. ειδικούς του είδους. Θέμα ένας Ρουμάνος κατάδικος μικροαπατεώνας, που ξέφυγε από τον αστυνομικό, ο οποίος πήγε να τον μεταφέρει με ταξί χωρίς να του φορά χειροπέδες. Ο κακομοίρης ο αστυνομικός τον κυνήγησε, ανέβηκε και σε ένα τοίχο, έπεσε κιόλας και έσπασε τα μούτρα του. Ο αστυνομικός στο τηλέφωνο απαντά στους…. ειδήμονες, γιατί δεν χρησιμοποίησε το όπλο του: «Δεν τράβηξα το όπλο μου, μη γίνει κανένα ατύχημα». Και οι …ειδήμονες έσκασαν στα χασκόγελα, κουνούσαν τα κεφάλια τους για το κατάντημα να πούμε της αστυνομίας, κι ότι δεν τους εκπαιδεύουν να….. σωριάζουν νεκρό πάραυτα όποιον τους ξεφεύγει, ότι κι άν έχει κάνει. Τι να πει κανείς!! Καλά έκανες φίλε αστυνομικέ και δεν πυροβόλησες και άσε τα ζόμπι να χασκογελούν. Ποιος θα μας σώσει από τους ειδικούς των καναλιών!!!

Μπαμ.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Το ιατρικό δεκάλεπτο κάθε βράδυ στις ειδήσεις έγινε δεκαπεντάλεπτο. Κάθε βαρυπενθών κλαίει πάνω από τον φρεσκοανοιγμένο λάκκο του νεκρού του και καταριέται τους εγκληματίες γιατρούς που…έφαγαν τόσο άσπλαχνα το δικό του. Το θέμα είναι πιασάρικο και έχει μεγάλη θεαματικότητα. Σιγοντάρουν και οι υπερμορφωμένοι δημοσιογράφοι – εισαγγελείς. Συνήθως τα …εγκλήματα γίνονται στα κρατικά νοσοκομεία. Αφού οι καναλάρχες επιχειρηματίες κατέχουν όλα τα ιδιωτικά μεγάλα θεραπευτήρια, που θέλετε να γίνονται; Η τηλεόραση από τέταρτη εξουσία έγινε η πρώτη. Δικαστήριο χωρίς αντίλογο, χωρίς δικαίωμα απολογίας. Ο φασισμός σε όλο του το μεγαλείο. Άνοιξε και η όρεξη και θέλουν αποζημιώσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων. Οσα έχασαν, ή δεν κέρδισαν στο χρηματιστήριο θέλουν να τα βγάλουν απ’ το θάνατο του δικού τους. Κάποτε η αρρώστια και ο θάνατος ήταν πηγή δυστυχίας, τώρα έγινε ο πρώτος αριθμός του λαχείου. Κανείς δεν σταματά αυτή την ύβρη, αυτή την ασχημία. Οι ηγεσίες των ιατρικών συλλόγων, ο υπουργός, κάποιος τέλος πάντων που έχει μυαλό σ’ αυτόν τον τόπο. Μόνο που όλοι ξεχνούν ένα πράγμα: Ότι οι γιατροί έχουν κάνει σπουδές μόνο για την ιατρική, χώρια γυμνάσια και λύκεια, χώρια σεμινάρια, συνέδρια και μετεκπαιδεύσεις στο εξωτερικό, έντεκα έως δεκαπέντε χρόνια ο καθένας ανάλογα με την ειδικότητά τους. Πέστε μου ένα επάγγελμα που έχει κάνει έστω και τα μισά χρόνια σπουδών. Και κάτι άλλο: Αν χαλάσει η ιερή σχέση γιατρού – ασθενούς, αυτός που θα την πληρώσει θα είναι μάλλον ο ασθενής. Καιρός να σταματήσει πια αυτή η αηδία.

Στην πυρά.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

«Το ουράνιο κάνει λιγότερη ζημιά από ένα τσιγάρο» είπε η υφυπουργός υγείας κυρία Σπυράκη. Α, γι’αυτό μερικοί καπνίζουν με τον πρωινό καφέ τους βόμβες ουρανίου!!!!

Τα καθημερινά....τσιγάρα.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

«Κρείττον σιγάν». Αυτό είπε ο βουλευτής Λέσβου και πρώην υφυπουργός υγείας κ. Φραγκλίνος Παπαδέλλης στον πρωθυπουργό, όταν τον είχε καλέσει με άλλους βουλευτές για να ανταλλάξουν απόψεις. Και ποιος ξέρει τί άλλο είπε ο σοβαρός και έμπειρος αυτός άνθρωπος, που έχει αγανακτήσει με την συμπεριφορά μερικών μερικών μέσα στην κυβέρνηση και που λαμβάνει τα μυνήματα δυσαρέσκειας από πολλούς πολίτες για την αναποτελεσματικότητα, την ασυνέπεια και την αλαζονεία της εξουσίας. Μπράβο κύριε Παπαδέλλη. Έτσι θέλουμε να είναι οι βουλευτές κι όχι μουγγά εκτελεστικά όργανα του κόμματος. Μήπως και ξυπνήσουν μερικοί από τη νάρκη που έχουν πέσει.

Σσσσς.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Έκλεισαν 20 χρόνια εφέτος από την ίδρυση του Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου. Μας το θύμισε ο Βασίλης Λούγκλος. Άντε να τα χιλιάσει.

Οι 3 πρώην πρόεδροι του Συλλόγου, Βασίλης Λούγκλος, Χαράλαμπος Μανωλούκος, Στέλιος Ντινενής.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Η αναστήλωση και αξιοποίηση του αρχαίου θεάτρου της Ηφαιστείας είναι μέσα στα σχέδια του Υπουργού Αιγαίου κ Σηφουνάκη και ήδη έχει μπει το νερό στο αυλάκι για να αρχίσουν κάποια στιγμή τα έργα. Έχει ενταχθεί στο Γ’ κοινοτικό πλαίσιο στήριξης (ΠΕΠ) με το ποσόν των 250 εκατομμυρίων δραχμών.

Το θέατρο της αρχαίας Ηφαιστείας.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Άρχισαν δειλά δειλά συζητήσεις για αίτημα των Λημνιών σχετικά με την ίδρυση Πανεπιστημιακής Σχολής στη Λήμνο. Μάλλον δεν είναι δημοφιλές αυτό που θα πω, αλλά η Λήμνος δεν έχει ανάγκη από Πανεπιστήμιο μα από πιο βασικά πράγματα. Θα μου πείτε στην εποχή του εξευτελισμού των πάντων γιατί να μην εξευτελιστεί και η λέξη «Πανεπιστήμιο». Εδώ βρε παιδιά δεν έχουμε βρύσες να πίνουμε νερό. Δεν έχουμε αποχέτευση. Φαντάζεστε τίτλο: «Ανωτάτη Βοδοσκολή Κρηνίδας», ή «Τουριστική Σχολή Γοματίου».

Ανωτάτη μαντροσκολή "Ο ΚΑΤΣΝΟΠΟΔΑΣ"


Φοιτητές στ' μπανεπιστημιακή σκολή τς Λήμνος... μαθέ.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Το ένα φέρνει το άλλο. Βλέπω στον κατάλογο έργων που προτείνει ο Δήμος Ατσικής: Κατασκευή λιμενίσκου τουριστικών σκαφών Γοματίου, 100 εκατομμύρια. Κατασκευή λιμενίσκου τουριστικών σκαφών Παπιάς, 50 εκατομμύρια. Κατασκευή λιμενίσκου τουριστικών σκαφών Αγίου Ερμολάου, 300 εκατομμύρια. Ναι θα πηγαίνουν οι κουρούνες να… ελλιμενίζονται. Ρε μπας και γίνατε όλοι εφοπλιστές εκεί στη Λήμνο και μεις καθόμαστε και γράφουμε σαχλαμάρες; Πάντως και ο Σύλλογός μας έχει προγραμματίσει μερικές δραστηριότητες, όπως: Ίδρυση Λέσχης Σκι, αγορά μεγάρου ύψους 500 εκατομμυρίων για να κόβουμε την πίτα μας, εκδοτικό οίκο που θα εκδίδονται τα ποιήματα του προέδρου προϋπολογισμού 800 εκατομμυρίων, και το σπουδαιότερο Αστροναυτική Σχολή Ατσικιωτών προϋπολογισμού 50 δισεκατομμυρίων, που μπροστά της η ΝΑΣΑ θα ωχριά. Αμάν πια.

Μούσι.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Το πεδίο βολής φαίνεται ότι αποφασίστηκε να το έχουμε εμείς. Όλοι οι άλλοι παίρνουν το φιλέτο και μεις όχι απλώς τη λάπα, αλλά τα κόκκαλα. Η επιτροπή ΓΕΣ ανακοίνωσε στο Επαρχιακό Συμβούλιο που συμμετείχαν και οι Δημοτικοί άρχοντες της Ατσικής, το Νοέμβριο, ότι προκρίνεται η περιοχή Φαλακρά. Οι Ατσικιώτες ( Αρχοντίδης, Λαγός, Καλαϊτζής), αντέδρασαν , το θέμα ξανασυζητήθηκε χωρίς τους στρατιωτικούς, και μετά από συμφωνία ο Έπαρχος ανέλαβε να στείλει επιστολή στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και να προτείνεται το Σεργίτσι ή άλλο μέρος εκτός Λήμνου για πεδίο βολής. Διάβημα στο ΓΕΣ είχε κάνει και ο βουλευτής Κ. Παπαδέλλης, αλλά η απάντηση που έλαβε ήταν ότι η απόφαση θα ανακοινώνόταν το Νοέμβριο και ήταν δυστυχώς αυτή που σας αναφέραμε παραπάνω.

Πεδίο βολής.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Κυκλοφόρησε και ο τέταρτος τόμος του ογκώδους πονήματος του αξιόλογου φιλολόγου Πάνου Φραγκέλλη «Λήμνος η φιλτάτη» Όπως σημειώνει ο έτερος αξιόλογος συγγραφέας της Λήμνου Θόδωρος Μπελίτσος, «διαθέτουμε πλέον μια πλήρη και τεκμηριωμένη ιστορία του νησιού. Το έργο του Φραγκέλλη αποτελεί ορόσημο και είναι το σημαντικότερο συνθετικό έργο που γράφηκε για τη Λήμνο τις τελευταίες δεκαετίες. Ο συγγραφέας στέκεται με σεβασμό στη βιβλιογραφία. Δεν αντιγράφει ξερά τα ξένα κείμενα. Σημαντικό κομμάτι του βιβλίου αποτελεί η αναλυτική παρουσίαση των ναών του κάθε χωριού. Οι ναοί που αποτελούν το κόσμημα του νησιού, αποτελούν και το κόσμημα του βιβλίου».
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Το ξέρετε ότι υπάρχει ποικιλία αμπελιού, που κάνει μαυροκόκκινα σταφύλια και λέγεται «Λημνιό»; Δεν γνωρίζω μήπως είναι το γνωστό μας «Καλαμπάκι». Πάντως φυτεύεται στους αμπελώνες της Θράκης, περιοχή αρχαίας Μαρώνειας και είναι «απόγονος» της αρχαίας «Λημνίας αμπέλου». Το διάβασα στην «Καθημερινή».

Ναι, το καλαμπάκι είναι.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Όλοι στην απογραφή της 18/3/2001. Μα νομίζω μας έχουν …απογεγραμμένους.

Ναι, εδώ μας έχουν ...γραμμένους.
Τελικά αποδείχθηκε ότι όχι μόνο …απογεγραμμένους μας έχουν, αλλά κάτι χειρότερο. Αφάνταστη ήταν η ταλαιπωρία όσων αποφάσισαν να ταξιδέψουν για Λήμνο για να την ενισχύσουν με την απογραφή τους. Το «κρουαζιερόπλοιο» «ΑΛΚΑΙΟΣ» ετοιμαζόταν από τη Ραφήνα να τους πάει στη Λήμνο κάνοντάς τους κρουαζιέρα μέσω Ψαρών. Δημιουργήθηκαν φοβερές αντιδράσεις, απίστευτες σκηνές, πολλοί γύρισαν στα σπίτια τους και δεν ταξίδεψαν, η αναχώρηση καθυστέρησε, ο κόσμος πούντιασε από τον παλιόκαιρο, τις καμπίνες τις είχαν δώσει σε όποιους ήθελαν και με δυο λόγια τους χρησιμοποίησαν για άλλη μια φορά σαν ζώα. Τελικά μετά από τον κίνδυνο που διαγραφόταν να γυρίσουν όλοι στα σπίτια τους και να μην πάνε στη Λήμνο, εδέησαν οι υπεύθυνοι του πλοίου να μην πάνε μέσω Ψαρών. Μεγάλη είναι η ευθύνη των πολιτικών και των δημαρχαίων που προπαγάνδιζαν εδώ και μήνες την απογραφή στη Λήμνο και μας έπαιρναν και ξανάπαιρναν τηλέφωνα και έστελναν φαξ, αλλά δεν νιάστηκαν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο. Μας χρησιμοποίησαν και μας, καθώς και όλους τους συλλόγους, που με τη σειρά μας δημοσιοποιήσαμε τις ανακοινώσεις τους. Την ημέρα δε της απογραφής, μια ώρα πριν φύγει το πλοίο, κανείς δεν είχε περάσει να τους απογράψει, και έπαιρναν οι ίδιοι τηλέφωνα για να σταλεί κάποιος. Παρ’ όλο που σαν Σύλλογος Ατσικιωτών διαβλέψαμε την κοροϊδία και κρατήσαμε πολύ χαμηλούς τόνους στην προπαγάνδιση του ταξιδιού αυτού, αισθανόμαστε την ανάγκη να ζητήσουμε συγγνώμη από όσους συγχωριανούς ταλαιπωρήθηκαν.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Σε ένα χαριτωμένο χρονογράφημά του ο γιατρός Θόδωρος Μπαβέας στην εφημερίδα «Λήμνος» του Ηλία Κότσαλη αφού δίνει τα εύσημα στους συμπαθέστατους ταχυδρομικούς διανομείς για το δύσκολο πράγματι επάγγελμά τους, καταλήγει πολύ ορθά ότι όλοι οι δρόμοι της Μύρινας πρέπει να έχουν ονόματα και τα σπίτια αριθμούς, γιατί στον 21ο αιώνα δεν μπορεί βέβαια να πηγαίνει ο ταχυδρόμος στα σπίτια των ανθρώπων τα γράμματα ρωτώντας πού μένει ο ένας και πού μένει ο άλλος, αφού εκτός από τους μόνιμους κατοίκους υπάρχουν και οι μη μόνιμοι. Αχ κύριε Μπαβέα, να ξέρετε πόσο τυχερούς σας θεωρούμε εμείς οι Ατσικιώτες!! Ξέρεις τι είναι να στέκεσαι 2 ώρες μέσα ατο κρύο, περιμένοντας τον ταχυδρόμο στην πλατεία;

Ο ταχυδρόμος δεν...χτυπά ποτέ.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Έγινε λέει το πρώτο βήμα για να γίνει το ομογενειακό χωριό σε περιοχή που παρεχώρησε ο Δήμος Μούδρου. Το ακούσατε; Όχι που θα γινόταν στην περιοχή Προπουλίου. Αλλά εμάς δεν μας νοιάζει. Εχουμε το πεδίο βολής. Τουλάχιστον θα εξασφαλίσουμε καμιά ώρα θάνατο ακαριαίο. Γιατί ξέρεις τι είναι να αργοπεθαίνει κανείς στο νοσοκομείο; Μπρρρρρ. Για άλλη μια φορά μείναμε με το …. «πεδίο βολής» στο χέρι. Αντί… «πεδίο βολής» μπορείτε να βάλετε λέξη της αρεσκείας σας.

Α φκιάξομ τσαρντάκες.






ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ....και από τον Χρήστο Τσιούτσιο

Επί των Μηδικών πολέμων η Λήμνος υπέκυψε στους Πέρσες, αλλά μετά την εν Σαλαμίνι ναυμαχίαν ο Μιλτιάδης απελευθέρωσεν αυτήν. Μετέσχον δε οι Λήμνιοι υπό τους Αθηναίους εις πάσαν κατά καιρούς εκστρατείαν. Εις ανάμνησιν των πεσόντων των εις Μηδικούς πολέμους εγράφη από τον Σιμωνίδην τον Κείον το ελεγειακόν επίγραμμα: «Ακμάς εστακυιάν επί ξυρού Ελλάδα πάσαν ταις αυτών ψυχαίς κείμεθα ρυσάμενοι νάσω εν αγχιάλω Σαλαμίνια α δε Δίπολις Λημνίων άμμιν τας αρετάς μνάμ’ ανέθηκε τόδε». Οπερ είναι ισάξιον του επιγράμματος διά τους πεσόντας εν Θερμοπύλαις: «Ω ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Τα πανέμορφα αυτά ελεγειακά δίστιχα συγκροτούν την σπονδυλική στήλη της ιστορίας του έθνους μας, δεν προβάλλουν μόνο την εθνική μας φυσιογνωμία, αλλά θεμελιώνουν και την Ελληνική μας διάρκεια.
(Από την εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, για την αναζήτηση και μεταφορά σε μας, Χρήστος Τσιούτσιος, γιατρός γυναικολόγος).


Άγαλμα του Αθηναίου Στρατηγού Μιλτιάδη








ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟ ΑΤΣΙΚΗΣ

Προτεινόμενα έργα του Δήμου για ένταξη στο Γ’ κοινοτικό πλαίσιο στήριξης 2000-2006.


Α/Α Τίτλος έργου Προϋπολογισμός
(Εθνικό σκέλος) Προϋπολογισμός
ΠΕΠ
1. Κατασκευή λιμενοδεξαμενής Ατσικής και αρδευτικού
Συστήματος 2.000.000.000
2. Οδός Ατσικής – Αγίου Δημητρίου 400.000.000
3. Οδός Αγίου Δημητρίου – Σαρδών 250.000.000
4. Δίκτυα ύδρευσης – αποχέτευσης 200.000.000
5. Ασφαλτόστρωση δρόμου Βάρους - Μπουρνιά 120.000.000
6. Ασφαλτόστρωση δρόμου Ατσικής – Αγίου Ερμολάου 300.000.000
7. Κατασκευή λιμενίσκου τουριστικών σκαφών Αγίου Ερμολάου 300.000.000
8. Κατασκευή παιδικού σταθμού Ατσικής 100.000.000
9. Κατασκευή δρόμου παράκαμψης Δάφνης 110.000.000
10. Κατασκευή παιδικού σταθμού Αγίου Δημητρίου 100.000.000
11. Ασφαλτόστρωση δρόμου Καταλάκκου - Γοματίου 200.000.000
12. Κατασκευή λιμενίσκου τουριστικών σκαφών Γοματίου 100.000.000
13. Αναδασμός στη ΒΔ Λήμνο 700.000.000
14. Φράγμα Καταλάκκου 3.000.000.000
15. Ασφαλτόστρωση δρόμου Δάφνης - Παπιάς 300.000.000
16. Κατασκευή λιμενίσκου τουριστικών σκαφών Μπουρνιά 50.000.000
17. Κατασκευή λιμενίσκου τουριστικών σκαφών Παπιάς 50.000.000
18. Βελτίωση αθλητικών εγκαταστάσεων 60.000.000
CAPut!’. Κατασκευή – επισκευή διδακτηρίων Δήμου Ατσικής 100.000.000
20. Κατασκευή αγροτικού ιατρείου Σαρδών, βελτίωση αγροτικού
ιατρείου Ατσικής 70.000.000
ΣΥΝΟΛΟ 5.700.000.000 2.810.000.000
ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ 8.510.000.000






ΑΤΣΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Μια συκιά μέσα στο πηγάδι

Στην αρχή ήταν τρυπανιά. Μετά έγινε πηγάδι με καλούπια τσιμεντένια. Πότιζε μπαμπάκια στην Αγιακατερίνη.Ύδρευμα, κρατήρας ζείδωρος. Με μια πετρελαιομηχανή «Μαλκότση» με μόνιμη βάση και ιμάντα. Ο αφέντης του πηγαδιού έφυγε για πάντα. Τα μπαμπάκια τελείωσαν. Στη θέση τους στάρια και καλαμιές. Το πηγάδι «μούλωσε». Μέσα φύτρωσε μια συκιά. «Η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» έλεγε ο Ηράκλειτος. Μακριά από την ύβριν των ανθρώπων. Κι όταν και της συκιάς ήρθε το τέλος, μετατράπηκε σε θεϊκό γλυπτό, που απλώνει τους ορφανούς κορμούς της χέρια ικεσίας στον ουρανό. (Το πηγάδι μας στην Αγιακατερίνη).

Μυλόπετρες

Πέτρες, μυλόπετρες του σαμολαδάδικου. Το γύρισμα σταμάτησε. Ο ρόλος τους τελείωσε. Η ευωδιά του καβουρντισμένου σουσαμιού και το λεπτό άρωμα του σαμόλαδου, δεν πλανάται στον αιθέρα. Είναι εγγεγραμμένη στα κύτταρα των τυχερών που έζησαν εκείνη την εποχή. Και γίνεται αίσθηση ολοζώντανη στη θέα των αναπαυόμενων εν ειρήνη μυλόπετρων. Χωρίς καμιά άλλη διαμεσολάβηση. Μόνο με μια ματιά.

Τα γλυπτά του Αγιαρμόλα

Θάλασσα μαργιόλα. Του Αγιαρμόλα θάλασσα. Καμωματού και ναζιάρα. Όταν δεν φιλάς με αγάπη τα βράχια, όταν σε πιάνουν τα ντουζένια σου και οι αγριάδες, παίρνεις τη σμίλη που σου χάρισε ο Ποσειδώνας και αρχίζεις. Κι ο σύντροφός σου ο βράχος υποτάσσεται στα κελεύσματά σου. Και πλάθεις σχήματα και μορφές. Υδροροές και υδροδόχες. Κι όταν οι Υγριδόνες σου καλμάρουν κι ο Υπερίων ζεστάνει την πλάση, φαίνονται τα έργα - δώρα σου: Αλάτι πάλευκο καθάριο μέσα στα πέτρινα ιερά αγγεία σου. Αλάτι που γυρεύει τον άρτο τον Λήμνιο τον τρισήλιο. Αλάτι και ψωμί με την απλή στοργή τους.

Γούρνα πέτρινη

Γούρνα γρανιτένια σκαλιστή. Μερακλίδικη. Κειμήλιο απ’ την αδάμαστη φυλή αυτών που έφυγαν. Πέτρινος φρουρός. Ψάξτε πάνω της μνήμες αθανασίας. Μέσα στης μοναξιάς της το μεγαλείο. Δείτε τους ίσκιους που φεύγουν από τη γέρικη μα γεραρή καρδιά της. Ρίξτε λίγο νερό να μαλακώσει η πίκρα τους.

Ο γιγάντινος καλαμιώνας

Εκεί περνούσε το ρυάκι. Εσπαζε κάθε χειμώνα και πλημμύριζε το χωράφι. Παρέμενε μια τεράστια νεροφαγίδα που το έκοβε στη μέση. Μια ρίζα καλαμιού φύτεψε ο παπούς του. Να γίνει καλαμιώνας – φράγμα. Κι ο καλαμιώνας θέριεψε κι έγινε γίγαντας και τιτάνας. Κι απλώθηκε κι έφαγε το χαντάκι και το μισό χωράφι. Και θροϊζει μεσημεριάτικα νανουρίσματα ευγνωμοσύνης για το γεννήτορά του που τώρα βρίσκεται στον ουρανό. Κι ο εγγονός παρ’ όλο που δεν ξέρει την ιστορία, προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τους ψιθύρους. (Ο καλαμιώνας και το χωράφι είναι του πατέρα μου Κώστα Τραγάρα).








ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΝΑΙ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΟΧΙ

«Σχολικόν ενθύμιον»

Ατσική, σχολικό έτος 1961-62. Μια σπάνια φωτογραφία που μας προμήθευσε η Νούλα Μαλιάκα.
Από αριστερά προς τα δεξιά. Πάνω σειρά: Γιώργος Τραγάρας, Άγγελος Καραυγουστής (?), Γιώργος Καισάρειος (?), Βάϊος Βασιλάρας, Γιώργος Κολυφέτης, Κώστας Ξυδέας, Χρήστος Ζωνάρας, Βασίλης Μπουδρός, Δημήτρης Δασοπάτης, Αντώνης Σοφιανός, Λευτέρης Λούγκλος, Δημήτρης Χλαχλάς, Αντώνης Κακμής, Νίκος Στεφανιδάκης, Γιώργος Φούντος, Θανάσης Καλονόματος. Δεύτερη σειρά: Σταύρος Κομνηνίδης, Δούκας Δεληβασίλης, Σάββας Καραγιάννης, Κώστας Ματζώρος, Μπάμπης Τσαπτσαλής, Παντελής Μαυρουδής, Γιάννης Λιμάνης, Βασίλης Τραγάρας, Βασίλης Φωτίου, Τάσος Κλωνάρης, Αντώνης Φωτηλάργιας, Παναγιώτης Κάντζος, Χρήστος Τσιμπλιαρέλλης, Κώστας Ντινενής, Μπάμπης Μουστάκας, , ο επόμενος δεν αναγνωρίστηκε, Γιώργος Καλατζής, Γιάννης Διαματάρης. Τρίτη σειρά: Βασιλική Χαρκότσικα, Σονούλα Αποστολέρη, Ζωή Σοφιανού, Μπέλα Κλωναρίδη, Φανή Καφετζή, Κωστούλα Τροχαλή, η δασκάλα τους η κυρία Φωφώ, Κατερίνα Αμάραντου, Τούλα Παντελαρούδη, Σούλα Λούγκλου, Ελένη Τσελεπή, Φιλιώ Τραγάρα, Σοφία Γιαννέρη. Τέταρτη σειρά: Πόπη Ζαζάκου, Νούλα Μαλιάκα, Αρετή Στεφανιδάκη, Μαρίκα Καλονόματου, Ξενούλα Παχνέλα, Τασούλα Φούντου, Λευτερία Κουμπουρλή, Δέσποινα Αποστολέρη.


Το στόλισμα του επιταφίου

Αρχές δεκαετίας του 70. Μεγάλη Παρασκευή. Τα κορίτσια της Ατσικής στολίζουν τον επιτάφιο κατά το έθιμο. Πάνω σειρά, από αριστερά προς τα δεξιά: Ελένη Καϊτατζή, Όλγα Κάντζου, Μάγδα Σωτηριάδου, Μαρίνα Μακαρώνη, Στρατηγούλα Κομνηνίδου, η επόμενη δεν αναγνωρίστηκε, Ζωή Σοφιανού, Μαρία Ντινενή, Μαίρη Μισετζή, Δέσποινα Κατσώνη, Λευτερία Σοφιανού, Φανούλα Δεληβασίλη, Βαγγελιώ Καραγιάννη. Δεύτερη σειρά: Τούλα Τσεπέλια, Μαρία Λεκάνη, Σοφία Ναρλιώτη, Κρυσταλλία Σάλιακα, Θεανούλα Κάντζου, Κρυσταλλία Ζαϊμη, Μάλαμα Σουσαλή, Ξανθούλα Ζαϊμη, Σταυρούλα Φωτίου, Γεωργία Κοτσιναδέλη, Βαγγελιώ Καλατζή, Στέλλα Μισετζή, Ιφιγένεια Γκάνη, Έφη Γιωρνάρα, Φωτεινή Δασοπάτη, Ευγενία Σάλιακα, Στρατούλα Σωτηριάδου και μερικά κοριτσάκια που δεν τα γνωρίζουμε . Τη φωτογραφία αυτή μας την έδωσε η Μαίρη Μισετζή.
Οι πανέμορφες κοπέλες της Ατσικής. Μακρινοί απόγονοι των Λημνίων γυναικών της αρχαιότητας, αυτών που ενέπνευσαν το Φειδία για να φτιάξει το άγαλμα της Λημνίας Αθηνάς, το οποίο βρίσκεται στο μουσείο της Δρέσδης. Το άγαλμα αυτό το έφτιαξε ο Φειδίας κατά τα έτη 451/450 και 448/447 π.Χ. λίγο πριν την οικοδόμηση του Παρθενώνα, βρισκόταν δε βορειοανατολικώς των προπυλαίων. Ο γιατρός γυναικολόγος κ. Χρήστος Τσούτσιος, που υπηρέτησε τη θητεία του στο 590 τάγμα πεζικού στο Λειβαδοχώρι, βρήκε στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη υλικό για τη Λημνία Αθηνά και μας το έστειλε. Η Λημνία Αθηνά λοιπόν είχε « κεφαλή με κυματοειδείς βοστρύχους επί της όλης κόμης, αντί κράνους διά να μην κρύπτεται το κάλλος της θεάς, οξέα χαρακτηριστικά προσώπου, υπεράνω δε όλων η αυστηρά και πνευματώδης έκφρασις. Κυριαρχεί το απαλόν των παρειών και το σύμμετρον της ρινός, κατά Λουκιανόν. Εξυμνήθη ως Αθηνά η ειρηνική». Όμορφες και ειρηνικές και οι κοπέλες της Ατσικής φέρνουν στο νου τους στίχους του Εγγονόπουλου:
«Έχουν οι γυναίκες που αγαπάμε
θεία την ουσία
κι όταν στην αγκαλιά μας τις κρατάμε
με τους θεούς και μεις
γινόμαστε ένα».

Πανηγύρι στη Δάφνη, 1960.

Η νεολαία της Δάφνης διασκεδάζει. Νιάτα και ομορφιά Μερικοί παίζουν με τα πεπόνια μπροστά στο φακό. Από αριστερά προς τα δεξιά: Γιάννης Βαξεβανέρης, Νάσος Τραντής, Παναγιώτης Κουτσούκης, Γιάννης Κωμάκης, Νασούλα Βεκιαρέλη, Υψιπύλη Ζαβαλά, Παναγίτσα Φκιαρά και ο άτυχος δύτης Χρήστος Τραγάρας που πνίγηκε στη θάλασσα βουτώντας για σφουγγάρια. Τη φωτογραφία μας την έδωσε ο Γιάννης Κωμάκης.

Αποκριές στην Ατσική (Ι)

Καθαρά Δευτέρα του 1967. Ο Κώστας Χλαχλάς (φουρτούνος) ντυμένος κύριος της πόλης και ο Αντώνης Φωτηλάργιας μεταμφιεσμένος σε δεσποινίδα, έχουν στολίσει ένα κάρο και δίνουν την παράστασή τους στην πλατεία της Ατσικής. Φωτογραφία της Νούλας Μαλιάκα.

Αποκριές στην Ατσική (ΙΙ)

Την ίδια καθαρά Δευτέρα. Ο χορός άρχισε μέσα στο δρόμο. Από αριστερά προς τα δεξιά: Βαρβάρα Κουκουλήθρα, Νίκος Σκαφίδας, Μαρία Κουκουλήθρα, Λίτσα Κουκουλήθρα – Λαγού, Κώστας Κομνηνίδης, Αντώνης Γιαννάς, Σοφία Λούγκλου, Βαγγέλης Γιαννέρης, Νούλα Μαλιάκα, Νίκος Κουκουλήθρας (ο Πικεφής) και Αντώνης Φωτηλάργιας. Ο μικρός της φωτογραφίας είναι ο Γιώργος Σκαφίδας. Τη φωτογραφία μας την προσέφερε η Νούλα Μαλιάκα.







ΔΩΡΕΕΣ

Ο Ηρακλής Ξύκης που διαμένει στην Αυστραλία, απέστειλε το ποσόν των 500 δολλαρίων Αυστραλίας στο Σύλλογό μας και στην εφημερίδα μας. Τον ευχαριστούμε θερμά. Ποιος είναι ο Ηρακλής Ξύκης, το γνωρίζουν όλοι όχι μόνο στην Ατσική αλλά και σε ολόκληρη τη Λήμνο. Ένας άρχοντας στη συμπεριφορά και στη γαλαντομία, ένας γενναιόδωρος άνθρωπος, που ο θεός τον έπλασε για να προσφέρει. Ναι, είναι ευλογημένος εκ θεού. Σε κάθε του ταξίδι στην αγαπημένη του Ατσική, γίνεται ο καλός Αγιοβασίλης των ταπεινών. Προσφορές τεράστιες στο γηροκομείο, στον «Ηρακλή», χρήματα για την υδροδότηση του νεκροταφείου, για εκκλησίες, σε φτωχούς, εδώ, εκεί, παντού. Είμαι βέβαιος ότι ούτε αυτός θυμάται. Κι αν θυμάται ποτέ δεν καυχιέται. «Ανήρ χρηστός αιδείσθαι φιλεί» λέει ο Ευριπίδης στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι, δηλαδή «ο έντιμος άνθρωπος συνηθίζει να είναι σεμνός - ντροπαλός». Ο Ηρακλής μας έστειλε ένα πολύ συγκινητικό γράμμα και μεταξύ άλλων, γράφει: «Το 1956 άνοιξα το πρώτο μαγαζί μου στην Τασμανία. Ήμουν ο πρώτος Λημνιός που κατοίκησε εκεί, μαζί με τον αδερφό μου τον Λευτέρη. Γρήγορα όμως έκανα προσκλήσεις στους Βλώταρους, Λούγκλους, Δασοπάτηδες, κ.α. Τώρα με τους απογόνους τους είναι περίπου 65, οι περισσότεροι Ατσικιώτες. Ζούνε στο πιο νότιο μέρος της Αυστραλίας. Εγώ τους άφησα και ζω στο Σίδνεϋ. Αισθάνομαι λίγο ένοχος γι’ αυτό. Είναι όλοι τους γνήσιοι Λημνιοί και σε παρακαλώ να τους στείλεις μερικές εφημερίδες…». Άνθρωπε Ηρακλή. Νά’σαι γερός.


Ο Ηρακλής Ξύκης ανάμεσα στους αείμνηστους γονείς του Βαγγέλη και Ματθίλδη, το 1982, σε ένα από τα ταξίδια του στη Λήμνο για να τους δει. Στην άκρη ο αδελφός του Τάσος.




Η Μένια Γιώργου Γιαννά εις μνήμην του συζύγου της Γιώργου Γιαννά, που τόσο αγαπούσε τους Ατσικιώτες και τους Λημνιούς, προσέφερε στο Σύλλογο Ατσικιωτών και την εφημερίδα του το ποσόν των 100.000 δραχμών. Το διοικητικό Συμβούλιο την ευχαριστεί θερμά.

Ο αείμνηστος Ατσικιώτης Ζορμπάς, ο καλός φίλος Γιώργος Γιαννάς



Η Ελευθερία Καψιδέλη εις μνήμην του συζύγου της Τάσου Καψιδέλη, προσέφερε το ποσόν των 50.000 δραχμών στο Σύλλογό μας. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου την ευχαριστεί θερμά.

Η κυρία Ελευθερία Καψιδέλη


Ο Στρατηγός Νίκος Αρχοντίδης εις μνήμην της συζύγου του Αννούλας Αρχοντίδη προσέφερε στο Σύλλογο Ατσικιωτών το ποσόν των 50.000 δραχμών. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου την ευχαριστεί θερμά.


Η Φωτεινή Γκάνη - Κουρεμέτη εις μνήμην του πατέρα της Φωκίωνος προσέφερε το ποσόν των 30.000 δραχμών στο Σύλλογό μας. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου την ευχαριστεί θερμά.








ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΝΕΑ

Γράφει ο Νίκος Βλαχόπουλος
'
Νίκος Βλαχόπουλος


Το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στο νησί μας βρίσκεται μια αγωνιστική πριν το τέλος του. Ο Ηρακλής τερμάτισε πρώτος με διαφορά 5 βαθμών από το δεύτερο Κάσπακα. Αν οι βαθμοί ήταν 7, θα ανακυρησσόταν απ’ ευθείας πρωταθλητής, ενώ τώρα είναι υποχρεωμένος να μπει στην ψυχοφθόρο διαδικασία των πλέι οφ. Δεν θέλω να αναφερθώ στο τι έγινε και κλάπηκε η διαφορά των 7 βαθμών από τον Ηρακλή, για ευνόητους λόγους, αφού το πρωτάθλημα ακόμα συνεχίζεται, για να προστατέψω τον Ηρακλή δηλαδή. Αυτό το ξέρουν όσοι φίλαθλοι είδαν τον Ηρακλή να αγωνίζεται στο φετινό πρωτάθλημα.
Αυτή η φετινή ομάδα ήταν και είναι ομάδα μοντέλο. Σπάνια περνούν τέτοιες ομάδες από τη Λήμνο. Όλες οι γραμμές της λειτουργούν θαυμάσια. Είναι ομάδα νεανική που θα τη ζήλευαν πολλοί. Παίζει ψύχραιμα, ξέρει να στήνεται μέσα στο γήπεδο και να παίρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει ο προπονητής Δημήτρης Κουκάκης, που μόχθησε πολύ για να φτιάξει αυτή την ομάδα. Οι σπουδαίοι πρωταγωνιστές της ομάδας είναι οι: Λαγός Παναγιώτης, Κωνσταντακάκης Παύλος, Γκαράλης Κωνσταντίνος, Ζαϊμης Κωνσταντίνος, Κάντζος Θεοφάνης, Κασαβέτης Ελευθέριος, Κρίκης Ευστράτιος, Κουκουλήθρας Αθανάσιος, Κρίκης Βασίλειος, Μαυράκης Κωνσταντίνος, Μπεκρής Ιωάννης, Ψυρούκης Βασίλειος, Ψυρούκης Κωνσταντίνος, Μαμαλούκας Δημήτριος, Παντελαρούδης Γεώργιος, Αποστόλου Απόστολος, Τσιγιάννης Νικόλαος, Κελάρης Άγγελος, Μπενίσκος Δημήτριος, ,Κωνστάντιος Κωνσταντίνος. Οι σκόρερς: Κουκουλήθρας 11 γκολ,
Κελάρης 7, Μπεκρής 5, Ψυρούκης Β. 4, Παντελαρούδης 4, Τσιγιάννης 3, Αποστόλου 2, Μπενίσκος 1.
Στο τέλος του πρωταθλήματος που ευχόμαστε να είμαστε πρωταθλητές θα αναφερθώ εκτενέστερα για κάθε παίχτη ξεχωριστά. Κατά πάσα πιθανότητα οι αγώνες των πλέι οφ θα είναι οι εξής: Ο Ηρακλής θα παίξει με την 4η Προποντίδα, και ο 2ος Κάσπακας με τον 3ο Κεραυνό. Προκρίνεται για τον τελικό ή ομάδα που θα κάνει 2 νίκες. Ο Ηρακλής αν πάει στον τελικό έχει το πλεονέκτημα έδρας, γιατί τερμάτισε πρώτος στο πρωτάθλημα. Ευχόμαστε καλή επιτυχία.