Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ Νο 11

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ

ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ


ΤΡΙΜΗΝΗ ΕΚΔΟΣΗ
Έτος 3ο, Αρ. Φύλλου 11, Αύγουστος – Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2002.

Γραφεία: Νικηταρά 21-23. Νέα Φιλαδέλφεια. Τ.Κ. 14342. Τηλέφ. 210 - 2531412
e-mail: ifonitisatsikis@hotmail.com


Τριμηνιαία έκδοση
ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Ιδρυτής – Ιδιοκτήτης
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ ΛΗΜΝΟΥ

Εκδότης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ

Υπεύθυνος ύλης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΡΑΓΑΡΑΣ

Γραφικές τέχνες
ΘΡΙΑΣΙΟ
5576740-0977410968

Συνδρομές
Ετήσια εσωτερικού Ευρώ 6
Ετήσια εξωτερικού $ ΗΠΑ 20
$ Καναδά 30
$ Αυστραλίας 30


Λήμνος
είναι το ζεςτό ψωμί που ξεφουρνίζει η μάνα μου
και το βάζει μπροστά στους δώδεκα θεούς
όταν επισκέπτονται το σπίτι μας φέρνοντας δώρα
χίλια χαμόγελα κι ένα δάκρυ.
Σ.Τ.



ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ
Ολα τα κείμενα, που δεν έχουν υπογραφή, έχουν συνταχθεί από τον πρόεδρο του Συλλόγου Σταύρο Τραγάρα. Όλα τα κείμενα, που δημοσιεύονται, εγκρίνονται τελικώς από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου.












ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2002

Νέος Δήμαρχος Ατσικής ο Ανδρέας Καλαϊτζής


Ανδρέας Καλαϊτζής

Μεγάλη νίκη του Ανδρέα Καλαϊτζή από το Καρπάσι, που στο δεύτερο γύρο «νίκησε» τον Καρπασινό επίσης Φίλιππα Τσεπέλια με ποσοστό 65,3%. Ο νέος δήμαρχος είναι πολύ καλής ποιότητος άνθρωπος, καλόκαρδος, ευγενής και ικανός. Αγωνίζεται πολλά χρόνια για τα θέματα της Λήμνου και νομίζουμε ότι επάξια τον τίμησαν με τη ψήφο τους οι συμπατριώτες μας. Αν εργαστεί για τα προβλήματα του δήμου κι αν έχει ανοιχτό μυαλό και ανοιχτά αυτιά, θα επιτύχει. Ο απερχόμενος δήμαρχος Γιώργος Αρχοντίδης δεν ήταν σ’ αυτές τις εκλογές υποψήφιος. Προσέφερε σημαντικό έργο, εργάστηκε αόκνως, όμως δεν είχε την υποστήριξη που θα έπρεπε. Η παρουσία του για 8 χρόνια στο τιμόνι της Ατσικής κρίνεται θετική.
Στους άλλους δήμους, επανεξελέγησαν στο Μούδρο ο Κώστας Αδαμίδης και στη Νέα Κούταλη ο Δημήτρης Βουλγαρόπουλος. Νικητής στη Μύρινα ο οδοντίατρος Νίκος Κορνιώτης. Νομάρχης εξελέγη ο Παύλος Βογιατζής και έπαρχος ο γιατρός Θεόδωρος Μπαβέας. Ο πρώην νομάρχης Δημήτρης Βουνάτσος και ο πρώην έπαρχος Βαγγέλης Γιαρμαδούρος, καθώς και ο πρώην δήμαρχος Μύρινας Κώστας Σάμπαλος θεωρούνται επιτυχημένοι.

Ευχόμαστε στις νέες αρχές καλή επιτυχία στο έργο τους και καλή δύναμη. Και να μην τους γίνεται μόνο κριτική, αλλά να βοηθούνται κιόλας, από όλους τους πολίτες.



ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΗΜΟΥ ΑΤΣΙΚΗΣ (2ος ΓΥΡΟΣ)
ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Ψήφισαν Άκυρα λευκά Έγκυρα Καλαϊτζής % Τσεπέλιας %
Αηδημήτρης 470 47 423 262 61,9% 161 38,1%
Ατσική 563 22 541 337 62,3% 204 37,7%
Βάρος 162 5 157 79 50,3% 78 49,7%
Δάφνη 138 8 130 113 86,9% 17 13,1%
Καρπάσι 146 1 145 84 57,9% 61 42,1%
Κατάλακκο 98 3 95 75 78,9% 20 21,1%
Σαρδές 211 11 200 154 77% 46 23%
ΣΥΝΟΛΟ 1788 97 1691 1104 65,3% 587 34,7%





ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ

Οι νεμέτορες

Ήρθανε πάλι οι νεμέτορες με τους μακρείς χιτώνες
και με χοντρά βιβλία υπό μάλης
αυτόκλητοι κι αλλόκλητοι κριτές
εψάχνανε να βρουν αμαρτωλούς να κρίνουν
όμως κανείς δεν πήγε στην πλατεία
κατήγορος και μηνυτής.

Ήρθανε πάλι οι νεμέτορες ήρθαν και ξαναήρθαν
αφίλιωτοι σταχτιοί και ξαγγρισμένοι
και δείχναν με το δάχτυλο φτωχούς περάτες
και δείχναν θεριστάδες και σκαφτιάδες
νυχτόκοπους ψαράδες
και τον Κωστή το θερμαστή.

«Εγώ τη γη γνωρίζω
τη θάλασσα και τη φωτιά
κι είμαι στη δούλεψη του Ήλιου.
Εσείς για ποιον δουλεύετε;».

Σταύρος Τραγάρας



Λήμνια καλά

Οι λόφοι συνετοί
το μειδίαμα του δειλινού
γλυκό τριαντάφυλλο στην καρδιά
Βάδισμα νωχελικό στην άκρη της θάλασσας.
Οι ήχοι είναι της σιωπής
στοχασμός.
Η ύπαρξη όταν στοχάζεται
κάτω από τέτοιες συνθήκες
αγαπά.
Ας μείνει το πλακόστρωτο
κι αυτή η πέτρα με την ώχρα.
Ας μείνει ο βοριάς.
Και εν τη εσχάτη ώρα
την ώρα της αναλήψεως
ας μείνει ο αστερισμός.
Και το όνομα αυτού ας μείνει:
Λήμνος,
Λήμνος η απέριττος.

Ιωάννης Ψάρρας







Σαν παραμύθι



Γράφει ο Χαράλαμπος Μανωλούκος
Γενικός Γραμματέας Συλλόγου Ατσικιωτών Λήμνου

Τα έθιμα του γάμου

Στο προηγούμενο φύλλο είχα γράψει για το έθιμο των αρραβώνων. Σήμερα θα δούμε ποιες ήταν οι διαδικασίες για να φτάσει κανείς στο γάμο. Πρώτη ενέργεια ήταν να γίνει συμβολαιογραφική πράξη για την προίκα, ό,τι δηλαδή επροίκιζαν στην κοπέλα έπρεπε να νομιμοποιηθεί, αλλιώς ο γάμος μπορούσε να ματαιωθεί. Αφού αυτό το θέμα ετακτοποιείτο ακολουθούσε η ημερομηνία του γάμου. Μια εβδομάδα πριν το γάμο έπρεπε να ζυμώσουν τα «καλεστικά», μικρά ψωμάκια σιταρένια, τα οποία τα μοίραζαν στα σπίτια αυτών που ήθελαν να καλέσουν, είχαν δηλαδή αυτά τα καλεστικά ρόλο προσκλητηρίου.
Η διανομή γινόταν από κάποιον συγγενή με το θισάκι στον ώμο. Το θισάκι μάλιστα έπρεπε να είναι καινούργιο και στολισμένο. Επίσης υπήρχε και το έθιμο, να έχουν ζυμώσει εκτός από τα καλεστικά και ένα δυο μεγαλύτερα ψωμιά. Οι κοπέλες, φίλες της νύφης, καιροφυλακτούσαν και όταν αυτοί που είχαν τη φροντίδα του ψησίματος του ψωμιού απουσίαζαν κάποια στιγμή, οι κοπέλες άνοιγαν το φούρνο και έκλεβαν αυτά τα ψωμιά και τα μοίραζαν στη γειτονιά. Αυτό το ψωμί το αποκαλούσαν κλεφτοψώμι.
Η έναρξη της τελετής του γάμου άρχιζε με τα γνωστά παραδοσιακά όργανα, το κλαρίνο, το βιολί, το σαντούρι. Πρώτα πήγαιναν στο σπίτι του κουμπάρου παίζοντας μουσική, τον έπαιρναν και πήγαιναν στο γαμπρό και μετά όλοι μαζί πήγαιναν στο σπίτι της νύφης, που ήταν κι αυτό πλημμυρισμένο από φίλους και από συγγενείς. Μαζί με το γαμπρό, τη νύφη, τον κουμπάρο και τους συγγενείς, τα όργανα παίζοντας τους γαμήλιους σκοπούς προχωρούσαν προς την εκκλησία. Φθάνοντας στο καμπαναριό σταματούσαν τα όργανα και ο κόσμος έμπαινε μέσα. Αφού τελείωναν όλα αυτά μαζί με την τελετή του γάμου, τότε έπρεπε να διεξαχθεί ο αγώνας του «φλάμπλου». Τα φλάμπλο (φλάμπουρο) ήταν ένα μαντήλι καλής ποιότητας δεμένο σε ένα μικρό καλάμι ή ξύλο σαν κοντάρι. Μέσα στο μαντήλι υπήρχε ένα χρηματικό ποσόν. Έπρεπε λοιπόν να γίνει αγώνας δρόμου από τους νέους και όποιος έτρεχε γρηγορότερα έπαιρνε αυτό το έπαθλο με τα χρήματα.
Στη συνέχεια άρχιζε η διασκέδαση στην πλατεία του χωριού. Εκεί συμμετείχε όλο το χωριό. Για φαγητό εκαλούντο λίγοι λίγοι στο σπίτι, εκεί υπήρχε το φαγητό και αφού έτρωγαν οι πρώτοι, καλούσαν τους δεύτερους, τους τρίτους κλπ., ώστε έτσι εναλλασσόμενοι εξυπηρετούνταν όλοι. Το υπηρετικό προσωπικό ήταν συγγενείς εθελοντές άμισθοι και για να καθαρισθούν τα σκεύη και τα πιάτα χρησιμοποιούσαν πίτουρα, τότε δεν υπήρχαν τα απορρυπαντικά τα τρυλ και τα άζαξ. Και όμως μέσα σ’ όλα αυτά τα κάπως πρωτόγονα υπήρχε μια μαγεία που δεν τη συναντά κανείς σήμερα, παρ’ όλες τις ανέσεις. Αλήθεια όλα αυτά δε μοιάζουν με παραμύθι;

Μη...παραδοσιακός (σύγχρονος) γάμος.








ΑΙΓΑΙΟ: Η σημασία του για το Ελληνικό Έθνος

Γράφει ο Αλέξανδρος Νικολάκαρος
Μέρος Β’

Από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα, το αιγαίο υπήρξε το μήλο της έριδας πολλών λαών και θέατρο άγριων συγκρούσεων. Πέρσες, Ρωμαίοι, Άραβες, Σλαύοι, Τούρκοι, Ιταλοί, Γερμανοί, αγωνίστηκαν για την κυριαρχία του και η ιστορική αυτή θάλασσα έχει ποτισθεί με άφθονο ελληνικό αίμα.
Χωρίς το Αιγαίο, που αποτελεί για την Ελλάδα το υδάτινο τείχος της, με επάλξεις του τα ακριτικά μας νησιά από τη Σαμοθράκη – Λήμνο μέχρι το Καστελλόριζο, δεν θα υπάρχει Ελλάδα.
Οι Τούρκοι εμφανίστηκαν στην περιοχή του Αιγαίου μόλις ον 11ο αιώνα μ.Χ. Τότε έκαναν τις πρώτες εξορμήσεις τους κατά των αιγαιοπελαγίτικων νησιών υπό τύπον πειρατικών επιδρομών. Κύριοι αυτών έγιναν μόνο μετά την άλωση της Πόλης, ουδέποτε όμως μπόρεσαν να το υποτάξουν ολοκληρωτικά. Η κυριαρχία τους ήταν περιορισμένη και η επίδρασή ους στην εξέλιξη των νησιών αρνητική. Τα απομυζούσαν οικονομικά χωρίς να προσφέρουν τίποτα, ενώ ενεργούσαν πάντα σαν τροχοπέδη στην πρόοδό τους. Γι’ αυτό και δεν κατάφεραν να αποκτήσουν τίτλους κυριότητας, ιστορικά, εθνολογικά και πολιτισμικά. Ήρθαν και έφυγαν σαν κατακτητές και ουδέποτε είχαν αμφισβητήσει την ελληνικότητά τους και την ελληνικότητα της θάλασσας που τα περιβάλλει, η οποία όμως θάλασσα, δυστυχώς για τη χώρα μας, δεν χωρίζει δύο λαούς αλλά δύο κόσμους.
Με την ιστορική αυτή αλήθεια, στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830), με το οποίο ανακυρήχθηκε η Ελλάδα σε ανεξάρτητο κράτος, καθορίζεται ότι στην Ελλάδα ανήκουν τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά Εύβοια και Βόρειες Σποράδες, καθώς και οι Κυκλάδες, ενώ αργότερα, με την απελευθέρωση των νησιών του Βόρειου και Κεντρικού Αιγαίου (Βαλκανικοί Πόλεμοι), η Κοινή Διάσκεψη, του Λονδίνου και πάλι (1914), καθόρισε την οριστική παραχώρηση στην Ελλάδα των Ελληνικών αυτών νησιών, για τα οποία οριστική ρύθμιση και αποδοχή από την Τουρκία έγινε με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923). Μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, με τη Συνθήκη των Παρισίων (1947), αποδόθηκαν και τα Δωδεκάνησα στη φυσική τους μητέρα, την Ελλάδα.
Τα νησιά του Αιγαίου σήμερα, ανάλογα με το νομικό καθεστώς που τα διέπει και τη θέση που βρίσκονται, χωρίζονται στις παρακάτω περιφέρειες:
α) Νησιά Βόρειου και Βορειο – Ανατολικού Αιγαίου (Σαμοθράκη – Λήμνος – Άγιος ευστράτιος), τα οποία διέπονται, αρχικά από τη «Συμφωνία της Λωζάνης για το καθεστώς των Στενών» (1923 – 1936) και μετέπειτα από τη νεότερη «Συμφωνία του Μοντρέ» (1936). 9Να σημειωθεί ότι στην παραπάνω περιοχή βρίσκονται και τα Ελληνικά νησιά Ίμβρος και Τένεδος, καθώς και τα ακατοίκητα νησιά Μαυρίαδες – Λαγούσαι νήσοι -, τα οποία δυστυχώς, ανήκουν στην Τουρκία (Συνθήκη Λωζάνης, 1923).
β) Νησιά Βόρειου – Κεντρικού και Κεντρικού Αιγαίου (Λέσβος, Χίος, Σάμος, Ικαρία, Οινούσες, Φούρνοι και Ψαρά), τα οποία διέπονται από τις διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) και
γ) Νησιά Νότιου – Ανατολικού και Νότιου Αιγαίου (Δωδεκάνησα), που διέπονται από τις διατάξεις της Συνθήκης των Παρισίων (1947).
Δυστυχώς στη Λωζάνη η χώρα μας είχε προσέλθει ως ηττημένη χώρα, ύστερα από τη Μικρασιατική τραγωδία και η Συνθήκη που υπέγραψε αντιπροσώπευε το μέγιστο των απαιτήσεων της Τουρκίας και το ελάχιστο των δικαιωμάτων της Ελλάδας. Σεβάστηκε όμως το εδαφικό καθεστώς που είχε προκύψει, έστω και αν η Συνθήκη αυτή άφηνε έξω από τα σύνορά της τις περιοχές που ιστορικά και εθνολογικά της ανήκουν.
Απεναντίας, η τουρκική στάση εμφανίζει απροκάλυπτες επεκτατικές τάσεις εις βάρος του ελληνικού χώρου και οι αξιώσεις της συνεχώς διευρύνονται. Δημιουργεί τεχνητές κρίσεις και αμφισβητήσεις ελληνικών νησιών και βραχονησίδων, αμφισβητεί και παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο χώρο, με σκοπό να πείσει τη διεθνή κοινή γνώμη ότι το Αιγαίο αποτελεί χώρο καθημερινής χρήσης της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, και στη θάλασσα διατυπώνει τη «θεωρία» ότι σε πολλά σημεία του Αιγαίου υπάρχει «TERRA NULIUS», δηλαδή νησιά και βραχονησίδες, που δεν ανήκουν πουθενά…. όπως στην Ανταρκτική.


Το θωρηκτό "ΑΒΕΡΩΦ"

Εκστασιαζόμενη η γειτονική χώρα με τα αυτοκρατορικά οράματα της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που τα γκρέμισε η δύναμη του επαναστατημένου Ελληνισμού και διεπόμενη από εηωστρεφή εθνικισμό, άκρατο σωβινισμό και ισλαμική έκσταση, εμφανίζει την εξωτερική της πολιτική στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή του υπό μορφή τρίαινας. Το ένα άκρο έχει εισχωρήσει βαθιά στην Κύπρο, το άλλο είναι στραμμένο και σχεδόν ακουμπά στη Θράκη και το τρίτο και περισσότερο ισχυρό, είναι έτοιμο να μπηχτεί στα νησιά του Αιγαίου.
Εδικότερα για την περιοχή του Αιγαίου επιδιώκει μεταξύ των άλλων η Τουρκία:
α) Διατήρηση του εύρους των χωρικών υδάτων της χώρας μας στα έξι (6) ναυτικά μίλια υπό την απειλή του « CASUS BELLI», ενώ η ίδια σε ορισμένες θαλάσσιες περιοχές της έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα δώδεκα (12) ναυτικά μίλια (Μ. Θάλασσα και Θάλασσα κιλικίας).
β) Απαιτεί συνεκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας της χώρας μας, της πέραν των έξι ναυτικών μιλίων χωρικών μας υδάτων.
γ) Αξιώνει τον περιορισμό του ελέγχου του εναέριου χώρου μας, από τα δέκα που ισχύει σήμερα στα έξι ναυτικά μίλια για λόγους «ασφαλείας της», όπως ισχυρίζεται.
δ) Ζητά συμμετοχή στη διάσωση ναυαγίων και ατυχημάτων σε πλοία και αεροσκάφη στη θάλασσα του Αιγαίου.
ε) Διεκδικεί καθορισμό ζώνης πτήσεων των πολεμικών αεροσκαφών της μέσα στον ελληνικό εναέριο χώρο και εκτέλεση κινήσεων και πτήσεων σε περιοχές του Αιγαίου που ελέγχονται από το FIR Αθηνών.
στ) Ζητά τον διαχωρισμό του εναέριου χώρου του Αιγαίου στο μισό επάνω από τα νησιά του Αιγαίου, από Σαμοθράκη – Λήμνο μέχρι Δωδεκάνησα κ.α.
Ακόμη η Τουρκία περιορίζει τα δικαιώματα του Πατριαρχείου, τα οποία καθορίζονται από τη Συνθήκη της Λωζάνης, δημιουργεί τριβές στη Δυτική Θράκη με διάφορες αιτιάσεις και προσχήματα, υποδαυλίζει τριβές της Ελλάδας με γειτονικές χώρες, απαγορεύει έρευνες για πετρέλαια στο Αιγαίο (ΝΤΑΒΟΣ – ΜΕΑ CULPA), και όχι σπάνια, δοκιμάζει και τη συμμαχική αξιοπιστία, προβάλλοντας εξαίρεση περιοχών του Αιγαίου από την επιχειρησιακή σχεδίαση του ΝΑΤΟ (ΛΗΜΝΟΣ).
Η εχθρική και επικίνδυνη αυτή συμπεριφορά της γείτονος χώρας, είναι γνωστό ότι οφείλεται στις φιλοδοξίες, που τρέφει η Άγκυρα στο διεθνή στίβο, οι οποίες διογκώθηκαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, γιατί βασική της επιδίωξη είναι να αναδειχθεί σε ηγεμονική περιφερειακή δύναμη. Η αυτάρεσκη όμως αυτή πολιτική των αλλόδοξων γειτόνων με τα πολλά και ποικίλα εσωτερικά προβλήματά τους, δημιουργεί για τη θάλασσα του Αιγαίου ένα πολύ επικίνδυνο και αποπνικτικό βρόγχο, ο ορατός κίνδυνος του οποίου πρέπει να μας αφυπνίσει, όσο είναι ακόμη καιρός. Το Αιγαίο με το πλούσιο ιστορικό και πολιτισμικό παρελθόν, το λαμπρό παρόν και το ελπιδοφόρο για τη χώρα μας μέλλον, κινδυνεύει. Η κακόβουλη αδιαλλαξία του στρατοκρατικού καθεστώτος της Τουρκίας και η μεθοδευμένη εχθρότητα προς τη χώρα μας, δεν επιτρέπουν, δυστυχώς, να τρέφουμε ελπίδες για κάποια μεταβολή και συμμόρφωσή της, ακόμη και στις «επιταγές» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
*Ο Αλ. Νικολάκαρος κατάγεται από το Κοντοπούλι, είναι αντιπλοίαρχος Λιμενικού Σώματος εν αποστρατεία και νομικός.






Η Μικρή Ατσική στο Σύδνευ της Αυστραλίας


Γράφει ο Βασίλης Λούγκλος

Έχω την χαρά και την ευχαρίστηση λόγο επαγγέλματος να βρίσκομαι κάθε δυόμισι μήνες στο Σύδνευ. Εκεί βρίσκω μια μικρή Ατσική. Έχω την τύχη να ανταμώνω με Ατσικιώτες οι οποίοι μετανάστευσαν πριν πολλά χρόνια και έχουν φτιάξει εκεί την ζωή τους. Με καλοδέχονται στα σπίτια τους τα αδέρφια Λαβδαρά, Αγοραστός και Βαγγέλης, όπου η μητέρα τους, η κυρα-Άννα με φιλεύει με παραδοσιακά Ατσικιώτικα φαγητά.
Με τον πατέρα τους το Νικόλα, θυμόμαστε και συζητάμε παλιές ιστορίες του χωριού μας. Στο σπίτι τους συνάντησα την θεία τους την Πηνελόπη, η οποία με κάλεσε σπίτι της και έφτιαξε Ατσικιώτικη κολοκυθόπιτα. Γνώρισα και τον άντρα της το Θεόφιλο, από το Πλατύ και ο οποίος έχει φτιάξει το δικό του κρασί και ρακί. Επίσης συνάντησα τον Ηρακλή τον Ξύκη και κουβεντιάσαμε για το χωριό μας.
Με τους Αγοραστό και Βαγγέλη και την Χριστίνα, σύζυγο του Βαγγέλη, έχουμε πάει αρκετές φορές στο Λημνιακό σπίτι. Εκεί γίνεται κάθε Πέμπτη διασκέδαση και εκεί έχουμε κάνει παρέα με τον Παναγιώτη Βαταλίδη, με τον Φώτη Βεκιαρελη και την σύζυγο του Καρό. Εκεί συνάντησα τον Παλαιολόγο Βαταλίδη και την Ελένη Πετεινού αλλά και πολλούς Λημνιους από το Ρεπανίδι, το Κοντοπούλι, το Λιβαδοχώρι, κ.α.
Με τα αδέρφια Λαβδαρά έχουμε επισκεφτεί πολλά τουριστικά μέρη του Σύδνευ αλλά και Ελληνικά στέκια. Έχουμε επισκεφτεί το Σνακ-Μπαρ του Φώτη Βεκιαρέλη και το ψαράδικο του Ντίνου Ματζώρου.
Ναι, όταν είμαι στο Σύδνευ, έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι στην Ατσική και νιώθω περήφανος για τους εκεί χωριανούς μας.




Στις 15 Ιουνίου του 2002 η Σούλα Κλουτή Λούγκλου και ο άντρας της Νικόλας Κλουτής πάντρεψαν στην Αμερική την κόρη τους Μαρκέλλα με τον εκλεκτό της καρδιάς της Dave Espozito.



Η τελετή ήταν καθαρά Ελληνική στην Ορθόδοξη εκκλησία της πόλης του Τρέντον.
Είμασταν εκεί και καμαρώσαμε τα αδέλφια μας να παντρεύουν το κορίτσι τους με ένα καλό και άξιο παλληκάρι. Νιώσαμε και συμεριστήκαμε τη χαρά τους και μέσα από δω θέλουμε να ευχηθούμε στους γονείς συγχαρητήρια για τον όμορφο γάμο των παιδιών τους και στα παιδιά να ζήσουν ευτυχισμένα και χαρούμενα για όλη τους τη ζωή. Η Μαρκέλλα προέρχεται από μια οικογένεια που έχει σαν αρχή την αγάπη την κατανόηση και τον σεβασμό. Της ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας τις ίδιες αρχές να διατηρήσει και στην νέα της ζωή και ο Θεός να τους αξιώσει με καλά παιδιά όσο καλή είναι και αυτή για τους γονείς της.
Με αγάπη η θεία της Μαρία Λούγκλου και ο θείος της Βασίλης Λούγκλος.

Πριν έξι χρόνια η Φανή Λούγκλου έφυγε για σπουδές στην Αμερική με τις βαλίτσες τις γεμάτες από ελπίδα και θέληση να πετύχει εκεί στην μακρινή χώρα. Τώρα έξι χρόνια μετά γυρίζει με 2 πτυχία στην Κλινική Ψυχολογία και τα δυο με το βαθμο του άριστα. Νιώθουμε υπερήφανοι και θέλουμε να την συγχαρούμε για το πείσμα και την εργατικότητα που έδειξε εκεί μακριά από μας μόνη της σε μια πόλη που όμως την αγάπησε και την φιλοξένησε όλο αυτό τον καιρό. Θερμά συγχαρητήρια Φανή μας, ξέρουμε ότι είσαι άξιο παιδί και πάντα μας κάνεις υπερήφανους.
Με αγάπη οι γονείς σου Βασίλης και Μαρίκα Λούγκλου.






ΣΒΕΡΔΙΑΝΑ



Γράφει ο Γιάννης Κωμάκης

Πουνείς αγόρεμ Θεοφάν;

Η βραδιά ΄νταν καλή, ξαστιργιά, φιγγάρ σα μέρα. Ο Σταμάτς ήβκεν όξου να κατουρής, κατούρσεν και ξαναζέμπκιε στου σπιτ κι λέγ’ στου γιοτ το Θεοφάν’ που πήγαινε να πες: «Θεοφάν’ να έρτς να πάμε σε μια δλεια» «Θα έρτω αλλά να του πούμε στ μάνα μ» «Άστεν’ τα μάνα σ και σκ’λόπεσεν τώρα, μαθέ θα κ’μάται». Σα φύγαν στου δρόμου ρώταν ου Θεοφάν’ς του μπαμπά τα, «Μπαμπά πού πάμε;» «Πουρπάτγιε και μη ρωτάς» τον ήλεγε ου μπαμπάς τ. Καμιά φορά φτάσαν στ παπά τα μελίσσα. «Τι θα κάμομ εδώ;» ρώτσε πάλε το μπαμπά τα ου Θεοφάν’ς. «Να αγόρεμ κομάτ μέλ’ θα πάρομ» τον λέγ’ ου μπαμπάς τ. Ου παπάς όμως από μέρες είχεν πάρ χαμπάρ ότι κάποιος παγαίν’ και παίρεν’ του μέλ’. Είχε παρ του τφέκ’ κι κάνταν πα στ σκια και μπάντεχε και αντί για σκάγια είχε γεμίς το τφέκ’ με άλας χοντρό. Σαν είδεν του Σταμάτ με του γιο τα που πήγαν στου μέλ’ τα τφέκ’σεν. Καναδυό κουμάτια άλας πήραν του Θεοφάν’ στου γκώλου. Έβαλεν τα κλέματα κι ήλεγεν: «Αχ μπαμπά μ, αχ μπαμπά μ». Φύγαν κι πήγαν στου σπιτ κι ου Θεοφάν’ς πόνιε. Πριν ξημερώσ ο Θος τα’ μέρα λέγ’ ου Σταμάτς του Θεοφάν’: «Πάμε μπραγόρεμ κα στο Κάστρο να κάμομ μύνης του μπαπά». Γιουρντίσαν για του Κάστρου κι στου δρόμου ρώταν ου Σταμάτς του Θεοφάν’: ¨Πουνείς αγόρεμ Θεοφάν;» «Πουνώ μπαμπά πουνώ». Σα περάσαν το Κουρνό κα στα μαυραμπέλια ανταμώσαν με ένα Κουρνιώτ. «Πού πάτε προυί προυί κι τρέχ’τε μαθέ αλαφιασμέν’;» τς ρωτά εκειός. «Πάμε στου Κάστρου στου κατή να κάμομ μήνυσ’ τον παπά» «Και γιατί θα κάμτε μήνυσ’ τον παπά;» τς λέγ’ ου Κορνιώτς. Ου Σταμάτς τον είπεν το και το, ουλ’ τν αλήθεια. Τότες τον λέγ’ ου Κορνιώτς ότι θα νέυρισκε το μπελά τ’ άμα πήγαινε στο κατή, γιατί μαθέ και φταίχτς και πανουγότερος γίνεται; Δε γίνεται. Ου Θεοφάν’ς άκγιεν ούλα όσα λέγαν. Ου Σταμάτς το ξανασκιέφκιεν το πράμα κι γυρίζ στου Θεοφάν’ κι τουν ρουτά: «Πουνείς αγόρεμ Θεοφάν;» «Σα να με μαλάκωσεν κουμάτ ου πόνος μπαμπά, τι λέγω με μαλάκωσεν καθόλ δεν πουνώ τώρα μπαμπά, δεν πουνώ». Κι ο Σταμάτς τον λέγ’: «Άντε μπρε αγόρεμ να πάμε πίσω στο χωριό γιατί με φαίνεται ότ ατοί μας κι απατοί μας πάμε να βγάλομ τα μάτια μας.

Οι μέλ'σσες τ' παπά.


Τ' άπλώναν τα κλα τς

Ένα βραδ που λέτε δυο φίλ’ κι χουριανοί κάνταν στου γκαφενέ. Πγήκαν του γκαφέ τα κι ύστερα πγήκαν κι απού ένα ρακούδ. Σα πέρασεν η ώρα λέγ’ ου ένας: «Μπρε, ιγώ θα παγαίνω, γιατί του προυί θα πάγω να αρμέξω». «Κι εγώ θα φύγω γιατί του προυί έχω δλεια» λέγ’ κι ου άλλους. Σκουθήκαν κι σα βγήκαν όξου απ’ το γκαφενέ, λέγ’ ο ένας τον άλλο: «Πού θα πας τώρα;» «Πού θα πάγω; Θα πάγω να μπα σκ’λοπέσω. Εσύ;» «Α κι γω τα ίδια, θα πάγω να μπα ζαγαριάσω». Όμως ούτε ο ένας θα πήγαινεν να σκ’λουπές ούτε ου άλλος να ζαγαριάν’, αφού είχαν μαθέ κι ι δυο το ίδιο χούγ’, τα’ απλώναν τα κλα τα, δηλαδή φλέφταν. Ε πήκαν καληνύχτα κι έκαμε ου ένας σα βουρνά κι ου άλλος σα νοτνά. Κειος που έκαμε σα βουρνά από νωρίς είχε κρύψ μες στο βάτο ένα τσβάλ’, πέρασεν του πήρεν κι πήγε σ’ ένα ξένο χουράφ με κουκνάρες κι άρχισεν να μαζεύ’. Σα μσογέμσεν του τσβάλ’ άκσε σάλαγο στν άλλ’ άκιργια τ τράφου. Σμαζεύκιεν κομάτ και ξάν’ξε σα δεκεί που ακούγ’νταν ο σάλαγος κι σα να ξεχώρσε το φίλο τ’, αλλά δεν ήνταν και σίγουρος. «Μπρε συ είσαι;» τον λέγ’. «Ιγώ είμαι ιγώ». «Ε αφού είσαι ισύ μάζευε να μαζεύομ κι χεσμό τ μπαμπά τ»

Φρέσκιες κοκναρούδες. Απ' τς ζμπνιαζμένες (κλεμένες)
Ο Σβερδιανός







Το γυμνό δίπτυχο του Ανδρέα Κοντέλλη

Γράφει ο Χρήστος Μπουλώτης

Το γυμνό κορμί, το εράσμιο, που αποκαλυπτόμενο κρύβει. Κι ενόσο κρύβει, όλο και πιο πολύ αποκαλύπτεται, ανοίγοντας θέαση σε έναν κόσμο πρωτεϊκών συμβολισμών. Μνημειωμένο το κορμί στην ολική γυμνότητα, ανώνυμο, κοντινό κι απόμακρο συνάμα, γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι είναι. Σ’ αυτό εστιάζεται θεματικά το ζωγραφικό δίπτυχο της παρούσας έκθεσης του Κοντέλλη.





Υπεροπτικά μοναχικό το αντρικό σώμα, εσωστρεφές, αινιγματικό, στα σχέδια αυτόματης γραφής με κάρβουνο που, όντας εικαστικά αυθύπαρκτα, αυτοδύναμα, μας μεταφέρουν ευθύγραμμα στην κατάσταση εκείνη, όπου το έργο συμβαίνει, συντελείται. Στις ελαιογραφίες, από την άλλη, μέσα σε εκρηκτική ανθηφορία χρώματος, εξπρεσιονιστικά ανήσυχη και με το δυναμισμό του πρωτόγονου, το δυναμισμό του πρωτόγνωρου, ο διάλογος αντρικού κορμιού και γυναικείου. Ο ερωτικός διάλογος, σμιλεμένος πάνω στο μοτίβο της αιώνιας αντιπαλότητας των φύλων, μοιάζει εδώ αγωνιώδης πάλη, μάχη ανελέητη μέχρι ηδέων εσχάτων. Μετερχόμενος τη ρευστότητα του φευγαλέου, και άκρα κινησιολογική δραματικότητα, υποτάσσει ο Κοντέλλης τον ίμερο, το θεριό το ανήμερο, σε συμπλέγματα βγαλμένα, λες, από δρώμενα τελετουργικά, με κορυφώσεις, άρρητα, αποκαλύψεις. Των δρώμενων την αίσθηση επιτείνει το απέραντα υγρό, ανταριασμένο σκηνικό του, η θάλασσα, μ’ όλες τις συμβολικές της συνδηλώσεις. Ο έρωτας μες στη θάλασσα, έτσι όπως παριστάνεται εδώ, ανακρατά, θαρρείς, μνήμες κοσμογονικές, και άλλοτε πάλι παραπέμπει σε πράξεις μύησης κι εξαγνισμού, με πανάρχαιες καταβολές.


Ανδρέας Κοντέλλης (Φωτ. Παντελής Πραβλής)

Ο Κοντέλλης καλεί και προκαλεί. Με μαεστρία κινητοποιεί την όραση, το λογισμό, το θυμικό. Το σώμα, τα σώματά του, δεν είναι μόνον όσα δείχνουν. Η ιερή γεωγραφία του κόσμου μας είναι, η πιο ακριβή πατρίδα μας, κι έτσι να διαβαστούν πρέπει!









ΑΤΣΚΙΩΤΚΙΕΣ ΣΥΤΧΙΕΣ

* Ξεσαλιαρίζ = Πνίγει δι’ απαγχονισμού. Η συνήθης λέξη είναι πάντως «σαλιάρει» και όχι «ξεσαλιαρίζει». «Α σε ξεσαλιαρίσω σε κανέ δέντρο σα ντο κατί».
* Ξεσαλιαρίζεται = Κάτι που ήταν κουλουριασμένο ή μαζεμένο, ανοίγει, αναπτύσσεται, ξεκουλουριάζεται. «Τον είδες το λαφιάταρο και ξεσαλιαρίσκιε στο λεφτό».

* Ξιρτολόγια = Τα σύνεργα της δουλειάς, τα χρειαζούμενα για ένα σκοπό, αλλά και τα….γεννητικά όργανα, εξ ου και η έκφραση: «άντρας με ούλα τα ξιρτολόγια τ’»
«Είχα μια παλιοπιστόλα
με τα ξιρτολόγια τς όλα
είχε μπρούντζο είχε ατσάλ’
είχε κόκκινο κεφάλ’
κι από κατ από τα γένεια
δυο κουμπιά μαλαματένια».

* Ξλάρμενο = Ξυλάρμενο, το καράβι δηλαδή που ταξιδεύει με μαζεμένα τα πανιά . Και ο μαζεμένος άνθρωπος, που έχει μπει στο καβούκι του. «Αλά μπιλίρ, σήμερα βλέπω ο Παναγής έναι ξλάρμενος».

* Να χέσω μες τα μ’στάκια σ’= Το λένε σε κάποιο μουστακαλή, όταν τα έργα του δεν ταιριάζουν με την αντρίκια συμπεριφορά που πρέπει να έχει ένας μουστακοφόρος. «Συ μπρε όπως παγαίν’ς θα τς πλύν’ς σιγά σιγά και το βρακί τς. Να χέσω μές τα μ’στάκια σ’ μέσα να χέσω βόδαρε».

* Το χτύπ’σε στα μ’στάκια τ’= Το χτύπησε στα μουστάκια του, δηλαδή έφαγε κάτι γρήγορα. «Να μια πριζόλα, χτύπ’σε τεν’ στα μ’στάκια σ’ να φέγνομ’». «Για τι ώρα χτύπ’σε στα μ’στάκια τ’ ούλα τα σύκα, κανείς δε γκατάλαβε».

* Λουτρός = Το λουτρό. Και το αποκριάτικο άσεμνο τραγουδάκι:
«Με τς γειες κορούδα μ’ ο λουτρός
πολλή νάναι η ζωγή σ’
έμαθα που δε ντο παιρνε
η γούρνα μας το μ-ί σ’»

«Αλήθεια μάνα μ’ ήτανε
γέμοζε ως τα χείλια
και γύρω γύρω πέρσεβαν
κι ως τέσσερα δαχτύλια».

* Αχεντρώνα (Σαρδιανό) = Το αιδοίο, χυδαϊστί. «Μάνα γω κεινιά η χοντρή, ξέρς γι’ αχεντρώνα τς θα ν αθνίζ’».

* Ντομούζλαρος= Απ’ το τουρκ. «ντομούζ, που θα πεί γουρούνι. Ντομούζλαρος είναι ο χοντράνθρωπος, ο γουρουνάνθρωπος. «E καμένε ντομούζλαρε, γοτς γοτς». Νταμουζλούκ’. Από την ίδια ρίζα. Θρεφτάρι, γουρούνι. «Σταμάτα ντ ντερλίκα μπλια, δε θα σε κάμομ και νταμουζλούκ’».







ΣΥΝΤΑΓΗ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ

Από τη Μαίρη Π. Μαυρόγιαννη – Κωμάκη

Βενιζελικά Λήμνου

* Τα γλυκά αυτά τα έφτιαξαν οι γυναίκες της Λήμνου και τα προσέφεραν στον Ε. Βενιζέλο, όταν επισκέφθηκε το νησί μετά την απελευθέρωση. Του άρεσαν πολύ του εθνάρχη αυτά τα γλυκά και έκτοτε ονομάσθηκαν «Βενιζελικά».
Υλικά
- 2 ποτήρια αμύγδαλα ασπρισμένα και κομμένα
- 1 κουβερτούρα τριμμένη
- 2 κουταλιές κακάο
- 3 κουταλιές ζάχαρη άχνη
- Λίγο λικέρ κουαντρώ, ή ένα ποτηράκι λικέρ βύσσινο
- Μια χούφτα καρυδόψυχα
- 1 κιλό γλάσσο (μπορεί να χρησιμοποιηθεί ζάχαρη άχνη)
- Χαρτάκια για πτι φουρ



Εκτέλεση
Ασπρίζουμε τα αμύγδαλα και τα βάζουμε λίγο στο φούρνο να στεγνώσουν και μετά τα κόβουμε στο μίξερ. Βάζουμε όλα μαζί τα υλικά και τα ζυμώνουμε με το λικέρ. Πλάθουμε σε μικρά μπαλάκια, βάζοντας ένα κομμάτι καρύδι σε άθε μπαλάκι. Ζεσταίνουμε το γλάσσοκαι τοποθετούμε τα μπαλάκια μέσα κρατώντας τα με δυο πηρούνια. Τα βγάζουμε και τα τοποθετούμε σε λαδόκολλα να κρυώσουν. Αφού κρυώσουν τα τοποθετούμε στα χαρτάκια για πτι φουρ και τα τοποθετούμε σε μια πιατέλα. Εάν δε θέλουμε να τους βάλουμε γλάσσο, τα πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη σαν τους κουραμπιέδες.

Καλή επιτυχία και καλή όρεξη










ΤΩΝ ΑΠΟΓΕΝΟΜΕΝΩΝ…..

«Έξω του κόσμου το αποθανόν ου πίπτει»
Μάρκος Αυρήλιος
Άγγελος Κελάρης

Είχε έλθει πριν δεκαετίες από τις Σαρδές στην Ατσική, μαζί με την οικογένειά του και είχε φέρει μαζί του και ένα αέρι βουνίσιο, που τον συνόδευε πάντα. Ψηλός και λεβεντόκορμος, αγέρωχος, ακτινοβολούσε απ’ την κόκκινη καρδιά του καταδεχτική περηφάνεια. Μερακλής ο ίδιος, μερακλίδικες και οι πράξεις του. Κάποτε μας εξηγούσε πως μπορεί κανείς να φτιάξει χρυσές αγγλικές λίρες, που να είναι ακριβώς όπως οι γνήσιες και να μην μπορεί κανείς να τις ξεχωρίσει και όλοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν μας δούλευε, ή αν πράγματι γίνεται αυτό. Μια φορά έσφαζε ένα πρόβατο στη γειτόνισσα την Αριάδνη Αλεξούδη. Είχαμε μαζευτεί τα παιδιά της γειτονιάς και βλέπαμε και ο Άγγελος μας εξηγούσε ότι πρέπει να μην πλένεται το σφαχτό, παρά μόνο στο σημείο της σφαγής, στο λαιμό. Κι όταν του είπαμε, τι θα πάθει δηλαδή αν κάποιος το πλύνει όλο, αυτός μας είπε: «Τίποτα δε θα πάθει, απλώς το σφάξιμο δεν θα είναι μερακλίδικο». Στη γυναίκα του Αυγερινή, στα παιδιά του και στα εγγόνια του, θερμά συλλυπητήρια.

Κόμνας Σακαδέλλης
Έφυγε ο καλός κουρέας, που για πολλά χρόνια περιποιόταν τα κεφάλια μας. Παραδοσιακά οι κουρείς θεωρούνται λογάδες και επιρρεπείς στο «κοινωνικό σχόλιο», τουτέστιν στο κουτσομπολιό. Οι πελάτες τους εις ανταπόδοση τους φορτώνουν με καναδυό παρατσούκλια. Έτσι και ο Κόμνας, ήταν το «κομνέρ», λόγω της πανέξυπνης φύσης του, και το «ασιχτίρ», επειδή του άρεσε να λέει εις ένδειξη αγανακτήσεως αυτή την κουβέντα. Καλός άνθρωπος, αγαπημένη φιγούρα της πλατείας. Στην κηδεία του, τον Ιούλιο, πίνοντας τον καφέ οι συγχωριανοί που τον ήξεραν καλά, έλεγαν διάφορα περιστατικά της ζωής του κι αυτό ήταν ίσως το καλύτερο μνημόσυνο. Ο Μπάμπης ο Μανωλούκος εξιστορούσε τα του γάμου του Κόμνα, πώς οι φίλοι του τον έλουσαν και τον ξύρισαν κατά το έθιμο και τις πλάκες που του έκαναν. Επίσης εκεί έμαθα ότι ο Κόμνας ήταν και χορευταράς και ολίγον… ζαμπαράς, αφού του άρεσε το ωραίο φύλο, αλλά και ζωηρός σαν παιδί. Η μάνα μου, που ήταν πρώτη εξαδέλφη με τη μάνα του την Αμαλία, αλλά σχεδόν συνομήλικη με τον Κόμνα, έχει ένα σημάδι πάνω στο φρύδι της, από ένα μαχαίρι που της πέταξε ο Κόμνας και κόντεψε να της βγάλει το μάτι, όταν ήταν μικρά παιδάκια. Εμένα μου έμαθε στη θάλασσα πώς να βγάζω αχινούς με τον αχινολόγο και πώς ξεριζώνονται οι κολυφάδες από τα βράχια. Καλό ταξίδι ξάδερφε Κόμνα. Συλλυπητήρια στην κόρη του Αμαλία και στους δικούς του.

Δημήτρης Βλαχόπουλος
Ήταν ένας ήσυχος, αφανής, εργατικός, ευγενικός και καλόκαρδος άνθρωπος. Παλιά είχε μπακάλικο εκεί που έχει τώρα το σπίτι του ο Βασίλης ο Κελάρης. Μετά ξενητεύτηκε στην Αφρική, εργάστηκε σκληρά για πολλά χρόνια και επέστρεψε στη Λήμνο. Κατοικούσε στη Μύρινα. Έχει δυο κόρες παντρεμένες, την Αγγελική και την Ιφιγένεια. Η Αγγελική είναι γυναίκα του συγχωριανού μας, του καλού μου φίλου και αγαπημένου συμμαθητή στο Δημοτικό, του Φώτη Κιουρανάκη. Τελευταία είχε ταλαιπωρηθεί, αφού είχε νεφρική ανεπάρκεια και έκανε αιμοκάθαρση. Στο καλό κυρ Δημητρό, ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει. Θερμά συλλυπητήρια στη γυναίκα του Δέσποινα, που τόσο του συμπαραστάθηκε, στις κόρες της, στο φίλο μου το Φώτη και σε όλους τους συγγενείς του.

Νίκος Κιουρανάκης
Έφυγε ο τελευταίος «σαγματοποιός» της Λήμνου, όπως του άρεσε να αυτοαποκαλείται. Ήταν ένας καλόκαρδος άνθρωπος, με πολύ χιούμορ. Πολλές από τις αστείες φράσεις που συνήθιζε να λέει, έχουν μείνει παροιμιώδεις, όπως η φράση «άντε μπρε φιλιππιδάκ’», ή η φράση «βρε γκμπάρε». Το σαμαράδικό του ήταν από τα αγαπημένα στέκια των παιδιών της γειτονιάς, αφού μαζευόμαστε τσούρμο, κι αυτός με ιώβεια υπομονή αλλά και με αστείο τρόπο μας εξηγούσε τα πάντα για το φτιάξιμο των σαμαριών, των αλετριών, των ζυγών, κλπ. Το καλοκαίρι πέρασε από το πατρικό μου σπίτι ο μεγάλος φωτογράφος της Λήμνου ο Παντελής ο Πραβλής και μου είπε πως του πήγε μια φωτογραφία που του είχε βγάλει για τη δουλειά που έκανε για τα παραδοσιακά επαγγέλματα, κι ο Νίκος είχε καταχαρεί. Ήταν από τις λίγες φορές που αισθανόταν καλά τώρα τελευταία, αφού η μοίρα τον είχε ζηλέψει για τη χαρά και το γέλιο που ο Νίκος προσέφερε χρόνια και χρόνια και τον είχε «φιλέψει» με μια μελαγχολία, που δεν τον άφηνε να ησυχάσει και να χαρεί. Έτσι σαν αρχαία τραγωδία. Σαν αρχαία τραγωδία ήταν και η θορυβώδης έξοδός του από αυτό τον κόσμο – θέατρο, αυτού του εργάτη της χαράς, μια αυλαία με πάταγο που ο ίδιος θεωρούσε ότι φέρνει την κάθαρση, μια αυλαία όμως που δεν την επέλεξε ο ίδιος, αφού αυτός δεν όριζε την τύχη του, αλλά μάλλον μια αυλαία που τον επέλεξε αυτή, για να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά το πόσο περίπλοκη είναι η ζωή των θνητών μέσα στην απλότητά της. Στη γυναίκα του Κωστούλα, στο γυιο του Τάκη, στα εγγόνια του και στους συγγενείς του, θερμά συλλυπητήρια.

Βασίλης Αρχοντίδης
Μας άφησε και ο μερακλής και δερβίσης αυτός άνθρωπος, ο περήφανος και καλόψυχος Βασίλης. Άνθρωπος εργατικός, αλλά και του κόσμου, άνθρωπος της πλατείας, εντυπωσιακή φιγούρα, με το μουστάκι του το στριμμένο και την κατσώνα του, με ένα αδιόρατο γελάκι μόνιμα στα χείλη του, και με τη συντυχιά των παλιών Λημνιών. Καλό κατευόδιο μπάρμπα Βασίλη. Ευχόμαστε εκεί που θα πας να έχει τον καθαρό αέρα του Φαρακλού, το βαθυγάλαζο χρώμα του Μπουρνιά και το πρωί να σε ξυπνούν βελάσματα νεογέννητων κατσικιών και ο ήχος των κυμάτων. Στη γυναίκα του Δέσποινα, στα παιδιά του Δημήτρη, Αχιλλέα και Μαρία, στα εγγόνια του και σε όλους τους συγγενείς του, θερμά συλλυπητήρια.

Θεοδόσης Μπατάλης
Απ’ τους καλύτερους και πιο καλόψυχους ανθρώπους του χωριού. Είχε την καλοσύνη και ταπεινοφροσύνη αγίου, ήταν αφανής και αθόρυβος. Παλιά είχε μάντρα δίπλα σ’ αυτή που είχε και ο συχωρεμένος ο πατέρας μου. Σαν γείτονας ήταν πρότυπο. Ήταν γενναιόδωρος, όλους τους βοηθούσε, σε όλους έδινε ότι είχε. Αγαπούσε πολύ τα ζώα και είχε έντονη οικολογική συνείδηση, αφού όλη του τη ζωή την πέρασε στα χωράφια. Μας διηγιόταν ο Κώστας ο Βέργος το καλοκαίρι, ότι ο Θεοδόσης ήταν πολύ ανήσυχος, γιατί λόγω της ανομβρίας είχαν πεθάνει οι χελώνες και οι βάτραχοι του χείμαρρου της Μητρόπολης. «Τώρα που διαβήκαν οι βαθρακοί κι οι αχελώνες, θα διαβούμε και μεις» έλεγε. Και ήταν μάλλον προφητικός. Ο θάνατός του προκλήθηκε από κουτούλημα ενός ταύρου και θα λέγαμε ότι ήταν τελείως ταιριαστός με τη ζωή που έζησε. Είμαι βέβαιος ότι ήταν ο θάνατος που προτιμούσε. Μια κι έξω, κι από αγαπημένο ον. Γεια σου μπαρμπα Θεοδόση. Εκεί στις απέραντες πεδιάδες, θα έχει ρυάκια με κρύα νερά, θα έχει κούλες και όρνιθες, θα έχει αρνιά και κατσίκια και πολλές αγελάδες και ταυριά. Μόνο πρόσεχε τους ταύρους. Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του.

Λευτέρης Μπιτσάκης.
Το μάθαμε με καθυστέρηση. Θα θυμόμαστε το ανεξάρτητο πνεύμα του και την λεβέντικη στάση του απέναντι στη ζωή. Ήταν ένας Ζορμπάς από το Προπούλι. Πριν από λίγο καιρό αποχαιρετήσαμε από αυτή τη στήλη και τη γυναίκα του Νίκη. Έζησε τίμια, εργάστηκε σκληρά στη γη για να μεγαλώσει τα παιδιά του, ήταν ένας καλός άνθρωπος, με αίσθηση του χιούμορ, ήταν ένα παλληκάρι με τα όλα του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα του αγαπημένου του χωριού που τον σκεπάζει. Θερμά συλλυπητήρια στα παιδιά του και τα εγγόνια του.

Μαρίνος Μπίνος και Άγγελος Μπίνος.
Αδέλφια από το Βάρος, που ζούσαν στην Αυστραλία. Ο Άγγελος ήταν ο μεγάλος, ο Μαρίνος ο όμορφος, όπως έλεγε και η συχωρεμένη η μάνα τους η κυρά Μάλαμα η Μπίναινα. Παιδιά του Σταύρου Μπίνου από τα Μοσχονήσια ενός λεβεντόκορμου ψηλού άντρα με καρδιά μικρού παιδιού και της κυρά Μάλαμας μιας δυναμικής και καλόκαρδης γυναίκας, ήταν παιδιά των χωραφιών και της θάλασσας, δεινοί ψαράδες στα νιάτα τους όπως και τα άλλα αδέφια τους. Έφυγαν όλοι για την Αυστραλία τη δεκαετία του 50 και του 60 αφού στη Λήμνο δεν υπήρχε οικονομική διέξοδος. Πολυμελής οικογένεια η οικογένεια του Σταύρου Μπίνου, είχε 6 παιδιά, τον Άγγελο, το Γιάννη, την Ελένη, το Μαρίνο, τον Κωνσταντίνο και το Χρήστο. Όλοι είχαν την ευγένεια, την καλοκαγαθία και την αθωότητα των παλιών Λημνιών. Άνθρωποι με καθαρή ψυχή και καθαρό μυαλό. Έφυγαν και οι δυο σε μικρό χρονικό διάστημα. Ο Άγγελος ήταν παντρεμένος με την Σταυρούλα Τρυφερή και ο Μαρίνος με τη Λουκία Τσιμουρή και οι δυο συγχωριανές μας. Θερμά συλλυπητήρια στις οικογένειές τους και σε όλους τους συγγενείς τους.

Κώστας Καράβολας
Από την Πλάκα, πατέρας του Μιχάλη Καράβολα, που προσφέρει τις φωτογραφίες του στην εφημερίδα μας. Ήταν ένας παλιός άνθρωπος της Λήμνου – ο τύπος ανθρώπου που έχει όλα τα χαρακτηριστικά και τις αρετές αγίου - που η μοίρα τον καταδίκασε κι αυτόν να ζει στην Αθήνα. Τον παρακολουθούσα ως ασθενή, αφού είχε σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα και μου είχε κάνει εντύπωση η καρτερικότητά του και η αγαθότητά του. Ήταν ελεύθερο πουλί, δεν μπορούσε με τίποτα να κλεισθεί στο διαμέρισμά του και παρά τα προβλήματα υγείας που είχε, ήθελε να πηγαίνει στο εξοχικό του στη Σαλαμίνα. Ώρα σου καλή μπαρμπα Κώστα, καλέ άνθρωπε, καλέ Λημνιέ. Στα παιδιά του Μιχάλη και Μαρία, στα εγγόνια του και σε όλους τους συγγενείς του, θερμά συλλυπητήρια.





Μια διαθήκη του 1890

Διαθήκη Νικολάου Τράνταλου με την οποία αφήνει στην ανύπανδρη κόρη του Κεραστούδα ένα σπίτι και μια αχυρώνη. Η Κεραστούδα έμεινε τελικά και γέρασε ανύπανδρη. Το σπίτι και την αχυρώνη τα άφησε στην αδεξιμιά της, που την «ξεθανάτισε». Η αδεξιμιά παντρεύτηκε, αυτά γκρεμίστηκαν και η περιουσία χρησιμοποιήθηκε για δεκαετίες ως χωράφι. Όταν η αδεξιμιά γέρασε, το χωράφι, οικόπεδο πια, έγινε τρία μερίδια, που δόθηκαν στους τρεις γιους της. Η μοίρα των θνητών και η μοίρα των περιουσιών. Ποιος ξέρει, ποιος ήταν ο κάτοχος πριν τον Νικόλαο Τράνταλο, ποιος ξέρει ποιος θα είναι κάτοχος μετά από τα τρία παιδιά της αδεξιμιάς.

Ο Λήμνου Αθανάσιος βεβαιοί

Ο υποφαινόμενος Νικόλαος Τράνταλος, κάτοικος του χωρίου Ατσικής, χριστιανός ορθόδοξος και υπήκοος οθωμανός, σώας έχων τας φρένας και υγιά τον νουν, διαθέτω τα της περιουσίας μου ως εξής.
Αον) Η περιουσία μου συνίσταται εκ μιας οικίας και μιας αχυρώνης ευρισκομένων εν τω χωρίω μου.
Βον) Κληρονόμον επί της περιουσίας μου εγκαθιστώ την ανύπανδρον έτι ούσαν θυγατέρα μου Κυραστούδαν, εις την οποίαν αφήνω την ως άνω οικίαν μου, συνορευομένην αφ’ ενός μεν με δρόμον, αφ’ ετέρου με Σεβαστούδαν Γένδου, Διασινούδαν Σημιτσή και Βωτούδαν Αποστολέρη, μεθ’ όλης της πειοχής αυτής και της παρακειμένης αχυρώνης και μεθ’ όλην την εν αυτή σκευήν εξ επίπλων.
Γον) Εις τας θυγατέρας μου Ελενιώ, Βασίλισσαν, Πλουμιστήν και υιόν μου Ιωάννην έδωκα ήδη και επαρέδωκα αυτοίς το ανήκον εκ της περιουσίας μου εν τη αποκαταστάσει των σύμφωνα με τα έθιμα του τόπου μας.
Αυτή εστίν η τελευταία θέλησίς μου και επί τούτω συνετάχθη η παρούσα διαθήκη μου, ήτις αναγνωσθείσα μοι ευκρινώς υπεγράφη υπ’ εμού ως αγραμμάτου διά του εφημερίου του χωρίου μας παπά Μιχαήλ και των μαρτύρων, απάντων όντων οθωμανών υπηκόων και ασχέτων προς εμέ πάσης συγγενείας προσεπικυρώθη δε και υπό της Α. Σεβασμιότητος του Μητροπολίτου ημών, ίνα έχη ισχύν και κύρος εν παντί κριτηρίω και τόπω.

Εν Λήμνω τη 30η Απριλίου 1890

Οι μάρτυρες
Γ. απ. Κωνσταντίνος
Σουλεϊμάν …..(δυσανάγνωστο)
Νικόλαος Α. Γούναρης
Χαλήλ Σουλεϊμάν
Παπά Μιχήλ

Ο Διαθέτης
Νικόλαος Τράνταλος







«Λήμνια»



Γράφει η φιλόλογος Ευτυχία Κτιστάκη - Τραγάρα

Η παροιμιώδης αρχαία ελληνική φράση «λημνία χειρί» ( = με χέρι λήμνιο) σημαίνει αυτό που γίνεται με αδυσώπητο, βάναυσο και συγχρόνως παράνομο τρόπο. Επίσης οι φράσεις «λήμνια κακά» ή απλώς «λήμνια» σημαίνουν το μεγάλο και απάνθρωπο κακό.
Αυτές οι φράσεις προέκυψαν από τις διάφορες μυθικές παραδόσεις που αναφέρονται κυρίως στη ιστορία του Ηροδότου, που καταγράφει το γεγονός της εγκατάστασης των Πελασγών στη Λήμνο. Ακριβείς μαρτυρίες βέβαια δεν υπάρχουν.
Οι προηγούμενοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Σίντιες και οι Μινύες και μετά ακολούθησαν οι Τυρρηνοί Πελασγοί, που προηγούμενα κατοικούσαν στην Αθήνα. Είχαν φτάσει στις ελληνικές περιοχές, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, όταν κάποτε φοβερή έλλειψη τροφής μάστιζε τον τόπο τους, τη Λυδία. Αναγκάστηκαν να αναζητήσουν νέα πατρίδα. Αρχηγός τους ορίστηκε ο γιος του βασιλιά, ο Τυρσινός και από εκεί έχουν την προσωνυμία Τυρσινοί, Τυρρηνοί.
Που εγκαταστάθηκαν αρχικά παραμένει ασαφές. Κάποια χρονική περίοδο κατοικούσαν στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι τους είχαν παραχωρήσει ένα πετρώδες και άγονο τμήμα στον Υμηττό, επειδή τους θεωρούσαν Θηβαίους φυγάδες . Το μέρος εκείνο το καλλιέργησαν και με πολλές προσπάθειες το μετέτρεψαν σε γόνιμη και αποδοτική γη.
Οι Πελασγοί εκδιώχθηκαν βίαια από τους Αθηναίους και έτσι έπλευσαν στο Αιγαίο και έφτασαν στη Λήμνο. Αιτία του διωγμού τους, όπως παραδίδει ο Εκαταίος και διασώζει ο Ηρόδοτος, υπήρξε η πρόοδος και η εργατικότητά τους που προξένησαν φθόνο και αντιπάθεια γι αυτούς από το μέρος των Αθηναίων.
Σύμφωνα όμως με τα λεγόμενα των Αθηναίων άλλα ήταν τα αίτια. Εδώ λοιπόν διαπλέκεται η ιστορία και ο μύθος. Τα όρια είναι αμφισβητήσιμα. Έλεγαν λοιπόν ότι οι Πελασγοί όχι μόνο ενοχλούσαν τα κορίτσια των αθηναίων, που έπαιρναν νερό από την «Εννεάκρουνον» πηγή, αλλά έφτασαν μέχρι του σημείου να συνωμοτήσουν και κατά του πολιτεύματος.
Πότε οι Πελασγοί εγκαταστάθηκαν στη Λήμνο δεν είναι δυνατόν να προδιοριστεί. Στον Ηρόδοτο η φράση ότι οι Πελασγοί έδιωξαν από τη Λήμνο «τους παίδας των εκ της Αργούς επιβατέων παίδων» είναι πολύ αόριστη. Ζώντας αφομοιώθηκαν με τους κατοίκους του νησιού. Αυτοί οι Πελασγοί χρησιμοποιήθηκαν σαν κρίκος της αλυσίδας, που συνέθεσε τη Αθήνα με τη Λήμνο. Πώς; Θέλοντας οι Πελασγοί της Λήμνου να εκδικηθούν τους Αθηναίους, επειδή τους εξόρισαν άδικα, αφού κατασκεύασαν πεντηκοντόρους έπλευσαν προς την Αθήνα.
Επειδή γνώριζαν καλά το χώρο και το χρόνο της τέλεσης των εορτών της Άρτεμης στη Βραυρώνα, έστησαν ενέδρα κατά των γυναικών των Αθηναίων που τιμούσαν τη θεά. Άρπαξαν λοιπόν πολλές γυναίκες και τις οδήγησαν στη Λήμνο, όπου τις είχαν παλλακίδες.
Τα παιδιά που γεννήθηκαν από αυτές τις Αθηναίες μητέρες είχαν ανατραφεί και εκπαιδευτεί σύμφωνα με τα αττικά ήθη και έθιμα. Περιφρονούσαν και αποστρέφονταν τα άλλα παιδιά των Λημνίων και δημιουργούσαν επικίνδυνα επεισόδια με προστριβές και διενέξεις συνεχώς. Αυτά βλέποντας οι πατέρες τους, επειδή φοβήθηκαν μήπως τα παιδιά τα καταγόμενα από Αθηναίες μητέρες οδηγήσουν σε ακρότητες απρόβλεπτες εναντίον των αδελφών τους, αποφάσισαν να λάβουν δραστικές λύσεις και να οδηγηθούν σε αποτρόπαιες πράξεις. Σκότωσαν τα παιδιά αυτά μαζί με τις Αθηναίες μητέρες τους.
Αυτός ο φόνος έφερε στους Λήμνιους μεγάλες ατυχίες και δυστυχίες. Η γη δεν καρποφορούσε και ούτε τα ζώα αλλά και οι γυναίκες τους γεννούσαν παιδιά. Για να βρουν λύση στο μεγάλο και βασανιστικό πρόβλημά τους έστειλαν πρεσβεία στο ονομαστό μαντείο των Δελφών. Το μαντείο τους υπέδειξε τη λύση. Έπρεπε να πράξουν ότι τους ζητούσαν οι Αθηναίοι, οι συγγενείς των σκοτωμένων γυναικών και παιδιών.
Αναγκάστηκαν να μεταβούν στην Αθήνα ταπεινοί ικέτες και ζητούσαν να τους βοηθήσουν να εξαγνιστούν και να απαλλαγούν από την τρομερή οργή. Υπόσχονταν ότι πρόθυμα θα δέχονταν οποιαδήποτε τιμωρία για το έγκλημα που είχαν διαπράξει. Οι Αθηναίοι τότε τους προσκάλεσαν σε πλούσιο γεύμα με άφθονα αγαθά στο πρυτανείο. Κατόπιν τους διέταξαν να τους παραδώσουν το νησί τους αμέσως.
Οι Λήμνιοι μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό από την απροσδόκητη και τελεσίδικη απαίτηση των Αθηναίων, απάντησαν ότι θα παραδώσουν την πατρίδα τους, όταν οι Αθηναίοι κατορθώσουν μέσα σε μία μέρα μόνο να πλεύσουν από την Αθήνα στη Λήμνο και μάλιστα να τους συνοδεύει βόρειος άνεμος.
Κατανοούμε λοιπόν πώς δημιουργήθηκαν αυτές οι εκφράσεις με το συγκεκριμένο γεωγραφικό προσδιορισμό. Ήταν αποτέλεσμα γεγονότων όπως τα προαναφερόμενα, που επηρέασαν και προξένησαν μεγάλη εντύπωση ώστε να τα διατηρήσει η λαϊκή παράδοση εκείνης της εποχής.





ΑΘΛΗΤΙΚΑ

Άραξε σε ρηχά νερά ο Ηρακλής Ατσικής



Γράφει ο Νίκος Βλαχόπουλος

Με ψηλά το κεφάλι πέρασε από το πρωτάθλημα Λέσβου ο «ΗΡΑΚΛΗΣ ΑΤΣΙΚΗΣ» καταλαμβάνοντας την 5η θέση στην τελική βαθμολογία και παίζοντας σε γενικές γραμμές πολύ καλό ποδόσφαιρο. Όμως για λόγους οικονομικούς αλλά και λόγω ταλαιπωρίας που υφίστατο η ομάδα από τις μετακινήσεις, ο ΗΡΑΚΛΗΣ δεν άντεξε και παραιτήθηκε από μόνος του από το δικαίωμά του να συνεχίσει στο πρωτάθλημα Λέσβου, διακαίωμα που το κατέκτησε στους αγωνιστικούς χώρους. Έτσι από φέτος θα συμμετέχει και πάλι στο τοπικό πρωτάθλημα Λήμνου. Η απόφαση αυτή πάρθηκε σχεδόν ομόφωνα από το διοικητικό συμβούλιο και από τους παίχτες. Διατυπώθηκαν διαμαρτυρίες από φιλάθλους, αλλά μια ομάδα δεν στηρίζεται μόνο στα λόγια, αποδείχθηκε ότι η Ατσική δεν μπορεί να στηρίξει ομάδα που παίζει σε κατηγορία Λέσβου.
Στο διοικητικό συμβούλιο της ομάδας έγιναν αλλαγές. Αποσύρθηκε ο πρόεδρος Μιχάλης Χρυσάφης και ο έφορος Γιάννης Καλιονίδης. Νέος πρόεδρος ο Γαρύφαλλος Κατσώνης, ενώ μπήκαν στο συμβούλιο ο Σταμάτης Λιμάνης ως έφορος και ο Τάκης Κριαρής ως σύμβουλος. Γενικός αρχηγός είναι ο Μάκης Λαγός, ενώ συνεχίζει ως σύμβουλος ο Κώστας Τραντής.. Έφυγαν οι ξένοι παίχτες και ο ΗΡΑΚΛΗΣ θα συνεχίσει με νέα παιδιά από το χωριό μας. Μεγάλη απώλεια για την ομάδα θεωρείται η μετεγγραφή του Στρατή Κρίκη στον Ακράτητο, ομάδα Α’ εθνικής κατηγορίας. Νέοι παίχτες που μπήκαν στην ομάδα είναι ο Αντώνης Κιουρανάκης, ο Αλέκος Ζαΐμης, ο Παναγιώτης Βλαχόπουλος, ο Απόστολος Μαυρουδής. Επέστρεψε στην ομάδα μετά από μακροχρόνιο τραυματισμό ο Αντώνης Βέργος, που θεωρείται από τους καλύτερους παίχτες. Νέος προπονητής της ομάδας μετά την αποχώρηση του κ. Κουκάκη είναι ο κ. Γιανικιζάκης Δημήτριος.
Οι μικροί παίχτες του ΗΡΑΚΛΗ έφτασαν στον τελικό στο πρωτάθλημα που διεξήχθη το καλοκαίρι με προπονητή τον Παναγιώτη Λαγό, έχασαν όμως από τον ΚΕΡΑΥΝΟ Αγίου Δημητρίου με 2-1. Πάντως έπαιξαν καλό ποδόσφαιρο. Στα φετινά Ερμολάϊα στον τελικό (ομάδες ανδρών) έπαιξε ο ΗΡΑΚΛΗΣ με τον ΚΕΡΑΥΝΟ. Νικητής ο ΗΡΑΚΛΗΣ με 2-1.
Άλυτο ακόμα παραμένει το θέμα του χλοοτάπητα του γηπέδου. Έχει εγκριθεί δαπάνη 190.000 ευρώ, όπως δήλωσε ο βουλευτής κ. Φραγκλίνος Παπαδέλλης, αλλά ακόμα δεν έχει προχωρήσει η δουλειά. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο αθλητικό έργο στη Λήμνο, αν πραγματοποιηθεί, κόσμημα για την Ατσική και τη Λήμνο.
Μεγάλη επιτυχία σημείωσε και η χοροεσπερίδα του ΗΡΑΚΛΗ, που έγινε τον Αύγουστο στην «ΤΡΟΠΙΚΑΝΑ». Μεγάλη η συμμετοχή του κόσμου και η ενίσχυση της ομάδας. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στον ΗΡΑΚΛΗ στη νέα ποδοσφαιρική χρονιά, έστω και στα ρηχά νερά του τοπικού πρωταθλήματος της Λήμνου.


Η εφηβική ομάδα του ΗΡΑΚΛΗ. Όρθιοι από αριστερά: Α. Ζαΐμης, Μελέτης, Ν. Χιώτης, Ν. Διαμαντάρας, Γ. Βαρετζής, Β. Γκουγκούμης, Π. Βλαχόπουλος, Β. Κρίκης, Α. Μαυροειδής. Καθιστοί από αριστερά: Α. Στείρος, Χ. Ιατρού, Φ. Κρίκης, Κ. Ρουμελιώτης, Γ. Γαρυφάλλου, Η. Ρηγόπουλος, Δ. Κρίκης, Ζ. Βλαχόπουλος, Κ. Τσιγιάννης, Φ. Σούκα.



Η παιδική ομάδα του ΗΡΑΚΛΗ. Όρθιοι από αριστερά: Φ. Σούκα, Β. Λαντούρης, Η. Ρηγόπουλος, Μ. Κιουρανάκης, Χ. Ιατρού, Κ. Τραμουντάνης, Π. Ίμβρος, Σ. Βότσης, Σ. Τριάντος, Α. Ξύκης, Ν. Γλίτζος. Καθιστοί από αριστερά: Ζ. Βλαχόπουλος, Μ. Ιατρού, Γ. Γαρυφάλλου, -----------, Σ. Μαυρουδής, Κ. Ρουμελιώτης, Π. Χρυσάφης, Α. Νταϊνταΐνης, Νίκος……, Α. Ποντικός, Γ. Καλονίδης, Β. Ποντικός.







Ταχίν’, σαμόλαδο, με το σαμ αλλαξά



Διηγείται ο Κώστας Κριαρής(

Η κουβέντα γίνεται στην πλατεία της Ατσικής, τον Ιούλιο του 2002. Στην παρέα κάθονται οι: Κώστας Κριαρής, Σταύρος Τραγάρας, Σάββας Κριαρής, Τάσος Ξύκης, Νικόλας Σιδεράς. Ο Κώστας Κριαρής εξηγεί πώς γινόταν το ταχίνι και ο χαλβάς στο λαδόμυλο που είχαν).

Τα μύλο τον βρήκαμ απ’ τον παπού μ. Παίρναμ το σαμ, το βρέχαμ, το αλατίζαμ, δηλαδή το βάζαμ στν άρεμ και αρμύρζε κομάτ, το ψήναμ στο φούρνο, μετά είχαμ το άλογο που γύρζε ντ πέτρα, δηλαδή όπως καταλαβαίν’ς, πρωτόγονα μέτρα. Ο φούρνος ήνταν όπως τα φούρεν’ τα ψωμόφουρν’ αλλά ήνταν χωρζμένος στ μεσ. Απ’ τη μια μπαίναν τα ξύλα κι απ’ τν άλλ’ ψήνταν το σαμ. Το σαμ το προσέχαμ πολύ για να μην καγεί, το ψήναμ σιγά – σιγά. Άμα το σαμ τρίβνταν ήνταν έτοιμο. Άμα κοκκίν’ζε ήνταν για πέταμα, είχε καγεί. Ύστερα το ρίχταμ στ μπέτρα και το άλογο τα γύρζε και το σαμ γίνταν ταχίν’.

Σουσάμι (σαμ)

Το ταχίν’ άμα ήνταν να βγάλομ σαμόλαδο, το βράζαμ και βγάζαμ το λαδ και κειο που πόμνε ήνταν η πυρήνα. Το ταχίν’ ήνταν νόστιμο, όχ’ σαν τούτο που πλούνε τώρα. Τα παιδιά τα κατοχής, ξέρς, τρώγαν και ντ μπυρήνα. Το ταχίν’ για να βγάλ’ το λάδιτ, έπρεπε να το βάλομ σε ένα μεγάλο καζάν’ και να το βράσομ, άμα δεν το έβραζες δεν έβγαζε λαδ. Είχαμ μια πρέσα μεγάλ’ τετράγων’ με το τσουπί μέσα, τσούλ’ ας πούμε, και το ρίχταμ το ταχίν’ μέσα και το πρεσάραμ και έτρεχε το λαδ και πόμνε η πυρήνα μέσα. Ντ μπυρήνα ντ ντρώγαν τα ζα. Το ταχίν’ ήνταν πιο όμορφο απ’ το σμερνό γιατί ήνταν και αλατζμένο. Άμα έψνες το σαμ λίγο παραπάν μοσκοβολούσε πολύ το ταχίν’.

Χαλβάς

Ο χαλβάς γίνταν πάλε με ταχίν’ και με ζάχαρ, δηλαδή για τν ακρίβεια γλυκόζ. Όμως άμα ήνταν να κάμομ χαλβά, το σαμ το ξεφλουδίζαμ. Το χτυπούσαμ με κατ κόπαν’ κι έβγαινε το φλιουδ και έμενε το σαμ άσπρο. Άμα δε ντο ξεφλουδίζαμ όμως, ήνταν το ταχίν’ κόκκ’νο και έβγαινε και ο χαλβάς κόκκ’νος. Βράζαμ γλυκόζ και ζάχαρ μση – μση και ρίχταμ μέσα αφρό χαλβαδόρζα, βάζαμ ύστερα και το ταχίν’, ανακατέβαμ, και έπζε και γίνταν ο χαλβάς. Τώρα βλέπω ρίχνε μέσα και αμύγδαλα. Εμ αφού οι χαλβάδες τς έναι σαν πίτερα άνοστ, πάνε να τς νοστμίσνε. Εκειός ο χαλβάς που φκιάναμ τότε δεν είχε ανάγκ’ από τίποτα, μοσκοβολούσε. Τώρα αντί για σαμ βάζνε φούλια. Αμ το φούλ’ δεν έχ’ τν ουσία που έχ’ το σαμ.
Τότε ο κόσμος έβαζε πολλά σάμια. Τα 6 πνάκια σαμ λέγαμ ότι κάμνε ένα νουμπέτ. Ένα πνάκ’ σαμ κράτγιεν ο μύλος για τα δικαιώματα και ο πελάτ’ς από πέντε πνάκια σαμ έπαιρνε ένα ντενεκέ σαμόλαδο (είκοσ κιλά) και ντ μπυρήνα. Ο λαδόμλος δεν έβγαζε δυο νουμπέτια τα μέρα, αλλά άμα δούλευε κάθα μέρα, έβγαινε το μεροκάματο. Πολλές φορές δλεύαμ και τα νύχτα. Τα παιδέλια ήρχενταν και αγοράζαν κούπες κούπες το ταχίν’. Δεν υπήρχε πιο νόστμο βούτμα απ’ το ταχίν’ τν ώρα που έβραζε και έβγαζε το λάδιτ. Ο κόσμος ήνταν και νηστκός μαθέ τότε. Το ταχίν’ ήνταν έδεσμα πολυτελείας. Το τοτνό το μπεμπελάκ ήνταν μια κομάτα ψωμί με νερό και ζάχαρ ή το δεύτερο μενού, λαδ και σάλτσα.
Το χαλβά τον βάζαμ σε κατ μεγάλα κουτιά, αλλιώτκα απ’ τα σμερνά και τον πλούσαμ στα μπακάλ’κα. Πήγαινες εσύ ας πούμε, ζήταγες 200 δράμια, έβαζε το μαχαίρ τα έκοβε. Τότε ο χαλβάς κόβνταν δε γίνταν θρύψαλα όπως σήμερα. Δε έχ’τε ακούς και τα κουβέντα που λέγ’ «κόβεται σα χαλβάς;». Τον έτρωγες και γίνταν στο στόμα σ μαστίχα. Η ασπράδα απ’ το χαλβά γίνταν από ένα φυτό τα χαλβαδόρζα. Βράζαμ τα ρίζα κι έβγαινε ο αφρός άσπρος και τον βάζαμ στο χαλβά. Χαλβαδόρζα έχ’ κι εδώ προς τα Σβέρδια λέγ’ αλλά τη μπιο πολλή τα φέρναν εμπόρ απ ντ Τουρκία και μεις τν αγοράζαμ. Πώς έναι οι σκομπρογούλ’ με τς ρίζες; Ε να ένα τέτοιο πράμα ήνταν . Ήνταν άγευστο.
Έκαμνα και γλύφτρες. Σορόπ έναι και οι γλύφτρες, το ζάχαρ βράγ’ς. Φκιάναμ χωνάκια και τα βάζαμ σε ένα ταμπλό, ειδικό με τρύπες. Βράζαμ το σορόπ και το πίχταμ μες στα χνούδια με το μπρικ’. Ύστερα χώναμ και ένα ξλαρούδ στο κολέριτς και να η γλύφτρα. Άμα βάζαμ στο σορόπ χρώμα γίνταν χρωματιστή, κόκκιν’ πράσιν’, ότ ήθελες, ή και δίχρωμ. Το σορόπ γίνταν από γλυκόζ και ζάχαρ ανακατωμένα. Το ξλαρούδ το φκιάναμ μοναχοί μας. Δεν έπρεπε να βάλ’ς καλάμ γιατί έκοβε τα χείλια.
Άσε, χρόνια τα ρμάδια. Ο λαδόμλος ήνταν εργοτάξιο. Κατ ήνταν ο μύλος και απάν δούλευε ράφτς ο Σάββας και τζαγκάρς ο Ζαφείρς.
(Πλησιάζει ο Νίκος ο Κάντζος, χαιρετά, αλλά οι υπόλοιποι απασχολημένοι από τη διήγηση του Κώστα δεν τον αντιχαιρετούν).
Ν. Κάντζος: « - Γεια σας βρε σας λέγω, γεια σας, άθρωπος ήρτε δεν ήρτε γάδαρος» (γέλια).
Οι άλλοι: « - Γεια σου Νίκο, γεια σου, δε σε προσέξαμ».
Ν. Κάντζος: « - Τι παίρνετε συνέντευξ απ’ το Σάββα; Πάλε ψέμματα θα σας λέγ’»
Σάββας Κριαρής: « - Άκσε δωνά Νίκο, σε έχω πει κι άλλ’ φορά, άμα κάμνω διαλογική συζήτησ να μη λες βλακείες».
Ν. Κάντζος: « - Εγώ λέγω βλακείες ή εσύ λες ψέμματα σα ψεύταρος που είσαι. Αφού προχτές βρε παιδιά μας λέγ’. Ακούτε δωνά, λέγω από κανένα ψέμμα, αλλά σήμερα θα σας πω αλήθεια. Σήμερα θα βρέξ. Ακόμα μπαντέχομ να βρεξ» (γέλια).






ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ….. ΛΗΜΝΙΑΚΗ

Βόλτες στν Αθήνα και…..τα περίχωρα



Διηγείται ο Γιώργης Ντινενής (Ταμπάκης)

Μια φορά είχα στ μοτοσυκλέτα τους αδελφούς Δασοπάτη Αλέκο και Ευάγγελο, έχ’ς ακστά που λένε αδελφοί Ματσάγγου, και τς έκαμνα βόλτες στν Αθήνα με τ μοτοσυκλέτα. Η μοτοσυκλέτα έγραφε έδρα «ΑΛΑΡΓΑ». Με σταματά ένας τροχονόμος και με λέγ’: «Γιατί είσαι εδώ αφού είσαι απ’ τ Λήμνο;». Λέγω, έναι χωριανοί μ οι αθρώπ, τς πήρα να φορτώσω να φύγω, πρεπ να πάγω στην πατρίδα μ γιατί είμαι εκκλησιαστικός επίτροπος στο χωριόμ, έχω καλή καριέρα δεκεί. Μπα τίποτα ο ρουφιάνος, με έγραψε.
Πάμε παρακάτ ήνταν κείν’ τ μέρα ο αγώνας Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Βγαίν’ ένας κύριος με ένα ντενεκδέλ’ κόκκ’νο, να σταματήσω και καλά. Εγώ δε σταμάτ’σα. Με παίρεν’ τον αριθμό και με κάμεν’ μήνυσ. Τν ίδια μέρα με τον άλλο. Δυο μηνύσεις. Εγώ νόμζα ότι θα νέναι τίποτα Ολυμπιακοί να τς πάγω πιο σακάτ, και σιγά μη τς έπαιρνα, α μας γράφαν οι τροχονόμ α τρώγαμ και ξύλο. Έρχεντεν δυο κλήσεις για το ειρηνοδικείο Χαλανδρίου. Βγήκε πρωτ η κλήσ τ εφοριακού. Με λέγ’ ο πρόεδρος γιατί δε σταμάτσες που σε έκαμνε σήμα η εφορία; Τον λέγω κύριε πρόεδρε εγώ είμαι κοινοτικός σύμβουλος στο χωριό μ και άμα βγούμε για τον έρανο τ Ερυθρού Σταυρού, βάζομ ούλ’ ένα περιβραχιόνιο για να μας γνωρίζνε για να ξέρνε γιατί πάμε. Βρε γκμπάρε εγώ νόμζα ότι είσαστε φίλαθλοι τ Ολυμπιακού, τι α φάμε και ξύλο σκέφκα; Λέγ’ ο πρόεδρος, αθώος. Καπάκ’ κι η άλλ’ η κλήσ. Ντινενής, παρών. Γιατί είχες δυο άτομα μέσα; Λέγω τούτεν’ ήνταν φουκαράδες χειρότερ από μένα. Με λέγ’ γιατί εσύ τι έχ’ς; Λέγω, κύριε πρόεδρε, πούλ’σα δυο κατσίκες για να κάμω τα ναύλα μ κι ήρτα με το αροπλάνο, γιατί είμαι χριστιανός ορθόδοξος, ευσεβής και ευλαβής και σέβομαι και το ιερό δικαστήριο, γι’ αυτό ήρτα, για να εμφανισθώ ενώπιόν σας. Αθώος, άντε στο καλό. Λέγω ξανά δε βάζω κανένα μες τ μοτοσυκλέτα.
Έρχεται καιρός είχα δρομολόγιο από Λήμνο, με πιάν’ ο Παντελής ο Βαγιάκος, θεός σωρέστον μακαρίτς τώρα, με λέγ’ αύριγιο θα φορτώσομ κατ πράματα και θα φύγομ. Με έρχεντεν άλλ’ δυο, ο Τραγάρας ο Βασίλ’ς ο κοντός, το κοντοβασλούδ, θεός σχωρέστον και κειον, και μια γ’ναίκα απ’ τν Αγιασοφιά που με τν ήφερεν ο Παναγιώτς ο Στυλιανίδης. Ο Βασίλ’ς μς λέγ’ ζμπέθερε έναι ανάγκ’ να πάγω στν Αθήνα και δεν είμαι καλά.
- Άντε στν υγειά μας. Εβίβα. Φχαριστώ για τ’ μπαρέα.
- Εμείς ευχαριστούμε για την τιμή κύριε Γιώργη.
- Και γω τιμή μ έναι γιατί οι νέοι που πλησιάζνε τς γερ είναι εντάξ, γιατί υπάρχνε και ορισμένα παραδείγματα που οι νέοι εγκαταλείπνε τς γερ, αλλά αυτοί έναι κοινωνικώς αμόρφωτ, και για να μη ξεχάσω, ανοίγω μια καινούργια κουβέντα και τ γκλείνω αμέσως, αυτή η εφημερίδα που βγαζ ο Σταύρος, αν ξέρατε πόσεν’ παράδες αξίζ, μόνε ένας σοφός άνθρωπος μπορεί να βγάλ’ την τιμή. Άκσα μια φορά ένα πλούσιο, εγώ λέγ’ θα πάγω στο χωριό μ που έχ’ τέσσερα σπίτια, εγώ γεννήθκα πα σ’ ένα βράχο. Εκεί θα πάγω λέγ’. Η νοσταλγία στον άνθρωπο κι όταν υπενθυμίζ ποια ήταν η καταγωγή τ, ποια ήταν η περιποίησή τ, ποια η ζωή τ, ποια,ποια, ποια….γίνεται κάτ παραπάν απ το γήινο, έναι κατ το θεϊκό (πολύ συγκινημένος). Τότε αν τον πεις κύριε, όχ’ δε θα πας στο χωριό σ’ τότε μπορεί να πάγ’ κι από συγκοπή. Πάμε σντ γκουβέντα μας τώρα.
Λέγω θα σε πάρω ζμπέθερε αλλά θα σε βάλω να κάτσεις πίσω στ γκαρότσα, θα μπει και μια γ’ναίκα, έχω δυο τσβάλια αλέβερ απάν να κάτστε, αλλά άμα σταματήσω πουθενά, όχ’ δε θα μλάτε, αλλά ούτε ανάσα δε θα παίρνετε, γιατί απαγορεύεται να φορτώνω αθρώπ. Μη νοιάζεσαι ζμπέθερε με λέγ’ ο Βασίλ’ς, έχ’ς το λόγο της αντρικής μου τιμής. Μον με το καλό να φτάσομ. Βγήκαμ στην Κυμ, εγώ πάντα πήγαινα από θκο μ δρόμο για να αποφεύγω τς ελέγχ’, είχε ένα καροτσόδρομο, πήγαινα από κατ, σιγά σιγά. Μόλις βγαίνω στ Βαρυμπόμπ βλέπω με ακλουθά ένα περιπολικό από πίσω. Ακλούθαν ώρα. Σε μια στιγμή μας σταματά. Καλησπέρα σας. Καλησπέρα. Άδεια, δίπλωμα, τι μεταφέρετε; Λέγω είμαι ιδιωτικός ταχυδρόμος, μεταφέρω τα αγαθά προϊόντα της πατρίδας μας στους Αθηναίους. Μήπως μεταφέρετε ζώα, με λέγ’. Για όνομα του θεού, τον λέγω. Ανοίξτε το μουσαμά να δούμε, με λέγ’. Ανοίγω, να ο Βασίλ’ς κι η γ’ναίκα. Λέγ’ ο τροχονόμος στο Βασίλ’: «Σηκωθείτε όρθιος». «Δε με βλεπς καπετάνιε που είμαι ολόρτος μαθέ, αλλά είμαι λίγο κοντέλιας». «Μη βάζεις αθρώπ πίσω», με λέγ’ ο τροχονόμος. «Σας ακολουθούμε είκοσ χιλιόμετρα τώρα και βλέπομ πότε απ’ τη μια μεριά πότε απ’ την άλλ’ ένα τουλπάν’ και μια τραγιάσκα να ξεπροβάλλουν απ’ το μουσαμά». Βρε ζμέθερε τι είχαμ πει, λέγω το Βασίλ’. «Βρε ζμπέθερε, ήμαρτον, αλλά δε μπόρομνα να κρατθώ, μαθέ, τόσεν’ πρασά που ήγλεπα κι ούτε μια αίγα, κι ήλεγα που θα πάγ’ δε μπορεί θα δγιω καμιά. Και έδχνα και στ μπατριώτσσα τς πρασές» με λέγ’. «Αλλά τούτα φαίνταν που ήνταν καλά παιδιά, ούτε μας γράψαν και ούλ’ τν ώρα γελούσαν που ξενεφαίναμ τα κεφαλούδια μας. Τς ήγλεπα μαθέ εγώ» ξαναλέγ’ ο Βασίλ’ς.
-Άντε γειά μας, να πεθάν’ ο Χάρος. –Γεια μας Γιώργη.






ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Μεταξύ σοβαρού και αστείου

@ Παπαντωνίου: Ο Ελληνικός λαός μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος για τις ένοπλες δυνάμεις του.
**** Άσε μεγάλε μη χάσουμε την εμπιστοσύνη μας και στις ένοπλες δυνάμεις. Έτσι μας έλεγες και για το χρηματιστήριο.

@ Και τώρα πώς θα λέγεται ο δήμαρχος Ατσικής αφού είναι Καρπασινός;
***** Δήμαρχος Καρπασ(ζ)οατσκής.



@ Στις προηγούμενες εκλογές όσοι πήγαν με το συνδυασμό του Ανδρέα Καλαϊτζή, οι πασόκοι τους έλεγαν δεξιούς. Τώρα σύσσωμο το πασόκ ψήφισε Ανδρέα. Πώς το εξηγείτε;
**** Αν το ανθρώπινο μυαλό ήταν τόσο απλό ώστε να το κατανοούμε, τότε εμείς θα είμασταν πολύ απλοϊκοί για να το κατανοήσουμε.

@ Γιατί η Ν.Δ. στην Ατσική προτίμησε ένα τόσο μεγάλο άνθρωπο, τον κ. Φίλιππα Τσεπέλια εκ Καρπασίων, για υποψήφιο δήμαρχο;
**** Μπέρδεψε το Καρπασίων με το Καρπαθίων.

@ Τι είπες Αλέκο; Ποιος Ατσικιώτης ήταν υποψήφιος δήμαρχος; Κανείς;;;; Χα χα χα χα.
**** Ου να μου χαθείτε ρεντίκολα που μου θέλατε και την έδρα του δήμου και βγάζαμε λόγους και λόγους γι’ αυτό το σκοπό. Βρε καλύτερα το Λιβαδοχώρι, που το είχαν και έτοιμο κιόλας.

@ Τελικά πώς μπορεί να χαρακτηριστεί η εκλογή του δημάρχου Καρπαζοατσκής με ποσοστό 65%;
**** Ένα σωστό βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση.

@ Με τι μέσον κουβαλάνε τους τρομοκράτες της 17ης Νοέμβρη οι αρχές ασφαλείας;
**** Με Τζανετάκο.

@ Κων/νος Μητσοτάκης: Όλη η οικογένεια είναι ευτυχής από τη νίκη της Ντόρας.
**** Χρησιμοποιώ το συναίσθημα για τους πολλούς και κρατώ τη λογική για τους λίγους.

@ Απόστολος Κακλαμάνης, πρόεδρος της Βουλής: Ποτέ άλλοτε σε τοπικές εκλογές δεν κυριάρχησε τόσο το χρήμα και η τηλεοπτική εικόνα….
**** Η δημοπρασία εθριάμβευσε.

@ Χαρίλαος Φλωράκης: Οι συμμαχίες στο χώρο της αριστεράς θα γίνουν. Ποιοι και με ποιους και πότε, δεν ξέρω.
**** Όταν κάποιος δεν μπορεί πια να γελάσει με τον εαυτό του, έφτασε ο καιρός για τους άλλους να γελάσουν μαζί του.

@ Ποια ήταν η θέση του κ. Τζανετάκου μετά τις εκλογές;
**** 4 χ στα τέσσερα.

@ Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: Η εκκλησία δεν αναμειγνύεται στην πολιτική.
**** Ένα ψέμα ειπωμένο πολλές φορές, γίνεται αλήθεια (Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν).

@ Τι κοινό έχει η βασιλεία, η δημοκρατία και η τρομοκρατία;
**** Μα, την οικογενειοκρατία.

@ Τι υποσχέθηκε η Φώφη για μετά τις εκλογές; Δουλειά, δουλειά, δουλειά.
**** Αν η δουλειά είναι η λύση, τότε το πρόβλημα πρέπει να είναι πολύ ηλίθιο.

@ Μα τι έφταιξε με τον Τζανετάκο;
**** Ήταν τόσο αδέξιος που και τα λάθη του είχαν λάθη.

@ Τι σκέφτηκαν οι Αθηναίοι και ψήφισαν τη Ντόρα;
**** Μην κρίνεις άνθρωπο από τους προγόνους του.

@ Οι λαϊκατζήδες λένε ότι στην πραγματικότητα οι τιμές των οπωροκηπευτικών είναι παγωμένες.
**** Πριν τις ξεπαγώσετε, μάθετε να κολυμπάτε.

@ Χέρι – χέρι με τον Καρατζαφέρη.
**** Το ένα χέρι λερώνει τ’ άλλο.

@ Μαθητές του Βόλου δεν παρέλασαν γιατί σημαιοφόρος ήταν Αλβανός.
**** Καλά έκαναν και δεν παρέλασαν, τέτοιοι ξεφτίλες που είναι, ώστε να τους περάσει στα μαθήματα ένας Αλβανός, που ήρθε στην Ελλάδα πριν δυο τρία χρόνια. Τέτοιοι άχρηστοι δεν πρέπει να παρελαύνουν, αλλά να πάνε να στρώσουν τον κώλο τους να διαβάσουν. Και οι γονείς τους που βγαίνουν αποκρουστικοί, δήθεν Ελληναράδες στην τηλεόραση και μιλούν, αντί να βρουν καμιά τρύπα να κρυφτούν, να ξέρουν ότι δεν είναι εθνικιστές ή ρατσιστές, όπως φοβούνται ότι θα τους πουν. Είναι απλώς ηλίθιοι, γονείς ηλιθίων.

@ Τα συνθήματα της δεξιάς πέρασαν στην επαρχία.
**** Τα συνθήματα αντηχούν καλύτερα μέσα σε άδεια στομάχια (και σε άδεια κεφάλια).








ΟΡΙΣΟΝ – ΑΦΟΡΙΣΟΝ

$ Παλάμη ανοιχτή: Το πιο χρησιμοποιημένο όργανο από τους ψηφοφόρους στις τελευταίες εκλογές.
$ Παλάμη κλειστή: Το πιο χρησιμοποιημένο όργανο από τους υποψηφίους στις τελευταίες εκλογές.
$ Λερναίες Ύδρες: Καραμανλία, Παπανδρεΐα, Μητσοτακία.
$ Καρπασία: Πεδιάς χόρτου (κουτόχορτου), που εκτρέφει την αγέλη ενός σπανίου είδους ζώου, που φημίζεται για την ηχηρή φωνή του, το πολύ λίγο μυαλό του και την πολύ μεγάλη δειλία του. Το ζώο αυτό λέγεται Ατσικιώτης.
$ Τσετσένοι ή Κούρδοι: Ονομασία Λημνίων, που κατοικούν στα Σβέρδια και στις Σαρδές. Την ονομασία την έδωσε πρώην αυτοδιοικητικός παράγων της Ατσικής.
$ Φώφη: Ο λόγος είναι ασήμι και η σιωπή καριέρα.
$ Τζανετάκος: Ένας ηλίθιος ειδικευμένος σε όλους τους τομείς, που έχει το γνώθι σ’ αυτόν, αλλά υπερηφανεύεται γιατί θεωρεί ότι άνθρωποι σαν αυτόν ενέπνευσαν τον Ντοστογιέφσκι.
$ Ντόρα: Η ανανέωση στην πολιτική είναι η διατήρηση του παλιού με νέα μέσα.
$ Συζήτηση υποψηφίων στην τηλεόραση: Συνέλευση ενοίκων στον πύργο της Βαβέλ.
$ Ψωμιάδης, ο Θεσσαλονικεύς. Δείξτε μου ποιον ψηφίζετε, να σας πω ποιοι είστε, ή το μυστικό της επιτυχίας είναι να μεταμορφώνεις την Αχίλλειο πτέρνα σου σε σπιρούνι.
$ Εκκλησία: Πάντα συνετή, προσφέρει τον κομμουνισμό, μόνο μετά θάνατον.
$ Σύγχρονος κομμουνιστής: Ενδιαφέρον είδος σχιζοφρενούς, προσφέρεται για ψυχιατρική ανάλυση Πρώην αντιδεξιός, νυν μεταλλαγμένο είδους ανθρώπου, με μυαλό μπαμπουΐνου, που ψηφίζει πάντα δεξιά, για να φύγει το πασόκ, που όμως είναι…δεξιό κόμμα. Κύρια ασχολία του είναι να κλείνει τους δρόμους με τα τρακτέρ. Αισθάνεται ευτυχής μόνο όταν δεν περνάει καλά, αλλιώς έχει ενοχές.
$ Δεξιά: Η εξασκούσα το αρχαιότερο επάγγελμα και μάλιστα καλντεριμιτζού, που όταν γέρασε αποφάσισε να… αγιάσει.
$ Πασόκ: Στην αρχή ήταν ελπιδοφόρο, μετά έγινε κατεστημένο, μετά έγινε καθεστώς, μετά έγινε διεφθαρμένο, μετά έγινε γραφικό, μετά έγινε επικίνδυνο, τώρα είναι βρυκόλακας. Μετά;







Εμ Ατσκιώτς εμ τζαναμπέτς



Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Τρομοκρατία

Τo ντελευταίο καιρό μας έχνε παραζαλίσ τα δύμια, με το ζμπάθειο κιόλας, με τούτεν’ τ ντρομοκρατία. Στν αρχή, καμένος εγώ, δεν σκάμπαζα και νόμζα οτ έναι κανέ σερτκό, καμιά κολιάντζα να πούμε ή χλαπάτσα που πιάν’ τα ζα και τς αθρώπ, γιατί ήγλεπα στ ντηλεόρασ ότι γοι αθρώπ ήνταν πολύ ξετρομαρζμέν’ και φοβούνταν. Ύστερα μαθέ με το έκαμε λιανά ο γκμπάροζεμ και με λέγ’ τρομοκρατίγια δεν έναι λοιμκιά, αλλά έναι εκειό το πράμα που καμπόσεν’ αξπόλτ βάζνε μπόμπες και πύραυλ’, για δίν’νε φαερόπ με τα τφέκια σε κάτ πλούσιοι και σε κατ πολιτικοί. «-Ε και τι μας νοιαζ, ούτε πλούσιοι είμαστε ούτε πολιτικοί» τον λέγω. «-Βρε μούτσαρε, δε νογάς γκρι, τούτα τα κοπρόσκ’λα που σκοτώναν αθρώπ μας είχαν μπομπέψ σ’ ούλο το γκόσμο, γιατί οι ξέν’ νομίζαν ότ δεν έχομ σοβαρό κράτος» με λέγ’. «-Ε και τι, έχομ μαθέ και δε ντο ήξερα;» «Ε για δγιε, τώρα που τα πγιάσαν θα πει ότι έχομ. Να μη μας λένε ότι είμαστε χαμέν’ και χαντακωμέν’, μόνε για τα ροπαν’δογούλια τα καυτερά».



Γλέπω και γω στ ντηλεόρασ, εκείν’ που μπαγλαρώσαν και τς βάλαν στν αράδα και τι να δγιω. Ένας ήνταν χοντρούλιακας, ούλο κλιες και άντερα, να τον σκίσεις με το νύχ’, ίσαμε 150 οκάδες. Ο άλλος ήνταν ένας κλος λ’γοδέκατος σα λ’κόπιασμα, άλλος ήνταν ένας κτσος που τράβαν τ μποδαρέλα τ, ένας άλλος ήνταν λωλός και σύντχαινε με τς ξοδκιές, άλλος ήνταν κύκλωπας γκαβός κι ήγλεπε τ’ άστρα, ένας άλλος περήφανος στ αυτιά ντιπ κφούλιακας, άλλος είχε ζάχαρο και είχε και ντ γκαρδιά τ’ που τον είχε χτυπήσ η νοτιά και ο αρχηγός που τον λέγαν Λάμπρο, ήνταν ένας ποπονιασμένος και σακλιασμένος γέρος, ντιπ κούτλαρος. Τρεις τρομοκράτες λέγ’ ήνταν αδέρφια και παπαδοπαίδια, παπά παιδιά διαβόλ αγγόνια. Ένας έφκιανε εικόνες και ένας άλλος έφκιανε τέμπλα για αγκλησές και ένας άλλος μπουζούκια και λύρες. Μπρε συ μαθέ γκμπάρε τον λέγω, μπας και κάμνε μαθέ λάθος γοι αστυνόμ; Μπας και μας λιμάρνε; Σα να με φαίνεται μαθέ ότι τούτεν’ έναι ζντγιανοκόματ και βγαίν’νε με το ντροβά, γι’ αυτό έχνε και λυρούδες και παίζνε, αφού μαθέ έναι ανάπηρ αθρώπ κι έναι μόνε για τς χαλβαδόπτες τς σαμωτές. Μπρε μπας και παγαίναν σντ Τήνο να παρακαλέσνε ντ Παναγιά για να τα δώκ’ τν υγειά τς και βρήκαν τν ευκαιρία και τς πιάσαν σα ντο ξεπάστελο σύκο για να δείξνε ότι τάχαμ πιάσαν τς τρομοκράτες; Μαθέ τούτεν’ έναι να τς ελεήγ’ς. «-Αμ απ’ τούτεν’ τς σμαδεμέν’ να τα μπαντέχ’ς ούλα» με λέγ’ ο γκμπάροζεμ. «-Ξέρς βρε τι τρομοκρατία φέρνε τούτεν’; Ο ένας για να καταλάβς, όντας τον ανακρίναν, ο Χριστόδουλος, ήπιε 17 νεσκαφέδες». «-Τι, έναι κι ο αρχιεπίσκοπος τρομοκράτς; Και ήπιε τόσεν’ καφέδες; Μωρέ γι’ αυτό έναι τόσο νευρικός» τον λέγω. «Βρε ποιος αρχιεπίσκοπος, Χριστόδουλο λένε ένα τρομοκράτ». «-Ααα» τον λέγω. «Αξ και ξερός».
Τέλος πάντων με τν απορία μαθέ θα πομείνω, αλλά με τούτεν’ αφορμή γίναν πράματα και θάματα. Πρώτα πρώτα δεν αφήκαν οι σταυρωτήδες κανένα σακάτ σε χλωρό κλαρί. Μα κλόχερο, μα κτσούλιακα, μα στραβούλιακα, τς συλλαμβάναν για τρομοκράτες. Κατά δεύτερο βάζαν στο ρεντίδ ούλ’ τς θρήσκ’ και τς αγιολάτες. Μια μέρα που ο ψάλτς ο Κώστας έπνε το καφεδέλιτ στ μπλατέα τς Ατσκής, τον γκυκλώσαν οχτώ αστυφυλάκ’ με τς γκράδες και τον πήγαν στο γκισντάν’. Αμ τς παπάδες; Όπ βλέπνε παπά τον παίρνε στο καταπόδ και τον κάμνε απ’ τη σοπαντίρα να παγαίν’ κώλο κώλο. Αφού οι παπάδες οι καμέν’ δεν κοτούνε να βγούνε στο μεϊντάν’. Μια μέρα μουντάραν σε μια κηδεία και μαγκώσαν το μπαπά για τρομοκράτ και πόμνε αβλόγ’τος ο σχωρεμένος. Άλλ’ μια μέρα που ο παπάς πήγαινε να μεταλάβ ένα που έκαμνε ματιές στο Μχάλ’ και μάζευε υπογραφές για σαπάν, πέφτνε σταυρωτά οι χωροφυλάκ’ και τον λένε: «Βγάλ το μπαζούκας κατ απ’ το ράσο». «Ε, όχ’ και μπαζούκας, δε ντ νέχω μαθέ τόσο μεγάλ’» τς λέγ’ ο παπάς. «Βρε τι έχ’ς κατ απ’ το ράσο;» «Το δισκοπότηρο τέκνα μ, το δισκοπότηρο».
Τι να πει κανείς, δε βρίσκ’ς άκριγια λέγω με το νηγευτό μ, απαξανέκαθε η αστυνομία μας ήνταν μόνε για τα σμάνουρα τα δροσνά και για τα μουστοκούλ’κα τα μελωμένα. Μαθέ τούτεν’ οι παραλέκατ που πιάσαν φέρνε μόνε γέλια και ανεγέλια κι όχ’ τρόμο και φόβο. Να με ρωτήσνε εμένα ποιος έναι τρομοκράτς και να τς πω. Έχ’ς δγει πιο μογάλο τρομοκράτ απ’ το σουπερμάρκετ; Για πήγαινε ψούν’σε ότ σε χρειγιάζεται και γύρεψε ύστερα το λογαριασμό κι άμα δε σε πιάσ τρεμοκούρκουλο, να κάμω μια κωλοτούμπα τσίτσαρος πας τς κουτσνίδες. Για πάρε ένα δάνειο από μια τράπεζα και άντε να μη δώκ’ς μια δοσ και τότε θα δγεις ένα τρομοκράτ που θα σε πιάσνε τα κατουρλιά. Άντε να έχ’ς να σπουδάγ’ς δυο παιδέλια κι άμα δε σε πιάσ σύγκιργιο και δεν ανεργάς σα ντο ψαρ, εγώ να φάγω μια σκατούλα μελεμενιά, με το ζμπάθειο, που ήλεγε κι η γιαγιάμ η Βωτώ. Άντε να μην έχ’ς δλεια και τότενες θα δγεις τι τρομοκράτς έναι ο χασάπς, ο ψωμάς κι ο σπιτονοικοκύρς. Θα παίρεν’ς τα’ ανάπλαγα, θα νιαγδίγ’ς σα ντο κατί και θα παρακουντλάς. Ή άντε να μη πλερώγ’ς στν εφορία και στο δημόσιο καμιά δοσ και τότε θα δγεις άμα αρέζ το λεμοντοζούν στον πισνό σ. Κι άμα δε ντα ψτεβς τούτα σε βάζω στοίχ’μα μια κάσα λουκμούδια. Γιαλάμαδε.







Τα χιουμοριστικά της επικαιρότητας

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας

Εκλογές και βόδια

Ο απόηχος των πολύχρωμων, σαν κουρελού, δημοτικών εκλογών άφησε πίσω του κρίσεις, αξιολογήσεις και πλήθος ερωτηματικά. Γιατί έτσι, γιατί αλλιώς, πώς και εκλέχθηκε ο ένας, γιατί όχι ο άλλος, κλπ. Άκουσα κάποιον συνδημότη να ρωτά: «-Μα γιατί δεν υπήρχε Ατσικιώτης υποψήφιος για δήμαρχος;» και έναν άλλον να απαντά: «-Γιατί οι Ατσικιώτες είναι βόδια». Παρακολουθώντας τυχαία μια συζήτηση, άκουσα πάλι τη λέξη «βόδια». Αναρωτιόταν ένας: «- Πώς γίνεται ένας γραφικός ακροδεξιός σαν τον Καρατζαφέρη να περνά σε ψήφους τον εθνικό ήρωα Μανόλη Γλέζο;» και ο άλλος: «Γιατί οι Έλληνες είναι βόδια». Οι ψηφοφόροι λοιπόν όταν δεν ψηφίζουν σωστά παρομοιάζονται με βόδια. Έχουν όμως πραγματικά σχέση τα αγαθά τετράποδα με τα κουτοπόνηρα δίποδα; Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ανάλυση του σοβαρότατου αυτού θέματος, «εκλογές και βόδια».



Κατ’ αρχάς, τα βόδια, διαχρονικό σύμβολο υποταγής για τα ίδια, αλλά και πλούτου γι’ αυτόν που τα κατείχε, συνοδεύουν τον άνθρωπο από τα μυθολογικά χρόνια, ως τα σήμερα. Θυμηθείτε τα βόδια του Γηρυόνη που έκλεψε ο Ηρακλής από το Γιβραλτάρ και την εξόντωση του ληστή Κάκου που θέλησε να του πάρει μερικά. Επίσης τα βόδια του Ήλιου στη νήσο Θρινακία, που τα έφαγαν οι σύντροφοι του Οδυσσέα και η καταστροφή που ακολούθησε, αφού ο Δίας βούλιαξε όλα τα καράβια τους και τους έπνιξε όλους εκτός από τον Οδυσσέα, που βγήκε σώος στο νησί της Καλυψούς. Τα βόδια δηλαδή είναι σαν να φέρνουν κατάρα σ’ αυτόν που θα τα πειράξει. Αυτό θα μπορούσε να συσχετιστεί με τους ψηφοφόρους, έστω και με τους ψηφοφόρους – βόδια, που συχνά εκδικούνται με τον τρόπο τους. Κατά την Αγία Γραφή, τα βόδια είχαν εξημερωθεί πολύ πριν ο Αβραάμ κατέβει στη Χαναάν. Μέσα στο νόμο του Μωυσή είναι γραμμένο (Δευτερονόμιο) το ακόλουθο: «Δε θα φιμώσεις βόδι που αλωνίζει», δηλαδή δεν θα κόψεις το φαγητό κάποιου που δουλεύει για σένα. Αυτό το ακολουθούν κατά γράμμα πολιτικοί και πολιτικάντηδες τύπου δημάρχων και σύγχρονων βλαχοδημάρχων, ως τα σήμερα. Στα πολύ παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν νομίσματα, η συναλλαγή γινόταν με διάφορα εμπορεύματα, συχνότατα δε με βόδια. Στον Όμηρο συναντάμε τη λέξη «Πολυβούτης», που θα πει ο πλούσιος, αυτός που έχει πολλά βόδια, ενώ «Αβούτης» είναι ο φτωχός, αυτός που δεν έχει βόδια. Βόδια λοιπόν ή χρυσάφι; Το δίλημμα αναλλοίωτο εις τους αιώνες, αφού το να έχεις αγέλη ψηφοφόρων – βοδιών ισοδυναμεί με το να έχεις χρυσάφι. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ένας ισχυρός πολιτικός, είναι πολυβούτης. Τώρα αν αυτό προέρχεται από το «βουτώ» ή από το «βους» θα σας γελάσω.
Ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός «βόδι», ισοδυναμεί με τον χαρακτηρισμό «χαζός», ενώ η λέξη «αγελάδα» είναι συνώνυμο της παραγωγικότητος. «Βρήκε αγελάδα και αρμέγει». Τώρα τελευταία γνωρίσαμε και τις τρελές αγελάδες, για να αποδειχθεί βέβαια πόσο «βόδια» είναι οι άνθρωποι, καθόσον οι ταύροι ήξεραν από πάντα ότι υπήρχαν τρελές αγελάδες. Βόδια λοιπόν οι ψηφοφόροι, υποτακτικοί, πειθαρχικοί, καθοδηγούμενοι, υπό ζυγό, ευνουχισμένοι. Οι πολιτικοί πάντα παίζουν το ρόλο του ζευγά, ο οποίος έχει τη «συρμαγιά», την εκλογική πελατεία εκ βοδιών. Βέβαια καμιά φορά το βόδι ψηφοφόρος μπορεί να στρέψει τις «βοδίσες ματάρες» του σε άλλον ζευγά, κάτι που δεν μπορεί να κάνει το γνήσιο βόδι. Έτσι ο ψηφοφόρος από «ζευγαρόβοδο», γίνεται «βόδι που έκοψε», ή «βόδι που μυγιάστηκε». Γι’ αυτό ενώ το γνήσιο βοοειδές που έχει σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια είναι επικίνδυνο, αντιθέτως το βοοειδές ψηφοφόρος που έχει αυτή τη νόσο είναι ο ιδανικός. Αν έχει δε και πνευμεγκέφαλο, δηλαδή αέρα αντί μυαλό, ακόμα καλύτερα. Θα μου πείτε, πολιτικοί και οι δημαρχαίοι; Ναι, πολιτικοί, αφού όλοι έχουν τις φιλοδοξίες τους και για να θυμηθούμε τους στίχους του λαϊκού άσματος του αξιοτίμου κ. Τζίμη Πανούση, σίγουρα θα σιγοτραγουδούν στο μπάνιο τους: «Στης βουλής τα έδρανα, αχ κι εγώ να έκλανα».

Ψηφοφόρος έξω από εκλογικό κέντρο

Οι συμπατριώτες Λημνιοί παραδοσιακά χαρακτηρίζονταν ως «πρόβατα», για το ήπιον της ιδιοσυγκρασίας τους, όμως πολλά ιδιαίτερα γνωρίσματά τους, θα μπορούσαν κάλλιστα να τους δώσουν την ονομασία «βόδια». Εξ άλλου οι Λημνιακές εκφράσεις «βοδολογίας» και οι συνειρμικές τους διασυνδέσεις με το θέμα των εκλογών είναι αρκετές. Αναφέρουμε μερικές:
@@ «Τα βόδια μγιαστήκαν». Δηλαδή τα ερέθισε η μύγα κι αυτά άρχισαν τον λεγόμενο κλωτσόχορο. Ο χορός αυτός μπορεί να είναι ήρεμος, όπως π.χ. ήταν ο χορός των ψηφοφόρων σ’ αυτές τις εκλογές. Αυτός ο ήρεμος χορός εθεωρείτο από τους παλιούς Λημνιούς ως μήνυμα ότι θα χαλάσει ο καιρός. Όμως ο κλωτσόχορος μερικές φορές είναι βίαιος, αφηνιαστικός, εκτός ελέγχου και οδηγεί σε πραγματική καταστροφή. Αυτός είναι και ο φόβος των πολιτικών επαγγελματιών ζευγάδων. Βέβαια ενώ παλιά ζευγάδες και παπάδες είχαν χωριστά τα τσανάκια τους, εξ ου και το «Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς», τώρα αυτό δεν ισχύει και βλέπουμε παπάδες να έχουν βόδια και να τα καθοδηγούν στους πολιτικούς αγρούς.
@ @ «Μπρε βόδια τα πέρασες τα μλάρια;». Φράση παλλημνιακής εμβέλειας, που την πρωτοείπε ο συμπαθέστατος και φίλος Γιώργαρος Πατέτσος ή μπάκακας, από το Πορτιανού, που ζευγαρίζει μόνο με μουλάρια. Όταν λοιπόν ένας θηριώδης συγχωριανός του για να τον πειράξει πήρα στα χέρια του το αλέτρι και το «πάτησε» με δύναμη στο χώμα, τα μουλάρια δεν μπορούσαν να τραβήξουν και τότε πετάχτηκε έξαλλος ο μπάκακας και είπε αυτή τη φράση. Αναρωτηθήκατε λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες ότι μήπως είμαστε στην πραγματικότητα μουλάρια και όχι βόδια;
@@ «Πέντε βόδια δυο ζοβγάρια». Για το βλάκα, που δεν ξέρει να υπολογίσει καλά, άρα και για τον ψηφοφόρο – βόδι.
@@ «Εμ δεν έναι βόδ να σε κουντλήσ». Για τους «ερμηνευτές» των μηνυμάτων που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
@@ «Έχ’ βγάλ’ τ’ βοδοσκολή». Ισχύει για τους περισσότερους υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους της Λήμνου, αλλά όχι μόνο της Λήμνου.
@@ «Βοδ καρακαλ’νό». Δηλαδή μεγάλο βόδι, απ’ το Καρακάλου, τουτέστιν πολύ βλάκας.
@@ «Μτσόβοδο». Αυτός που τρώει πολύ άγαρμπα, ο πολύ ατσούμπαλος και παράωρος.
@@ «Βοδ εμείς, βοδ και τα παιδιά μας». Βλέποντας μερικούς συνδυασμούς, σου έρχεται αυτή η φράση, αφού πολλοί ψηφίζουν παραδοσιακά, όπως ψήφιζαν οι γονείς και οι παπούδες τους. Αυτή η φράση ελέχθη από ένα Λημνιό συμπέθερο στον άλλο, όλο καμάρι, στους γάμους των παιδιών τους και δε σήμαινε βέβαια ότι και αυτοί και τα παιδιά τους είναι βόδια, αλλά ότι και στο δικό τους γάμο και στων παιδιών τους έσφαξαν βόδι.
@@ «Ε καμένε βόδαρε». Πολλοί ψηφοφόροι αξίζουν αυτή την προσφώνηση.
@@ «Παλιόβοδος». Το παλιό βόδι, ο παλιός ψηφοφόρος, ο παραδοσιακός, αυτός που δεν αλλάζει, αυτός που δεν ….τρώγεται με τίποτα.
@@ «Άλλα μελετούν τα βόδια κι άλλα μελετά ο κιαχαγιάς». Αυτή την πικρή διαπίστωση την κάνουν οι ψηφοφόροι – βόδια όσο προχωρά η τετραετία.
@@ «Το φάγαμ το βόδ». Αυτό ισχύει για τους περισσότερους δημαρχαίους, που δεν τρώνε μόνο το βόδι, αλλά και το ζυγό, και το αλέτρι.
@@ «Τζαχτ τζαχτ και το φάγαμ ούλο το βοδ». Αυτό ισχύει μάλλον για τους ψηφοφόρους, που κάθε τετραετία περνά από τις πλάτες τους σαν….αρρώστεια.
@@ «Βοδ πήγε βουβάλ’ γύρσεν». Προσαρμόζεται και για δημαρχαίους και για ψηφοφόρους, αφού η εξέλιξη και των δυο είναι μηδενική έως αρνητική.
@@ «Καπαρό βοδ, κοκκίν’ς, χιονής, αράπς, κλπ». Ανάλογα την… κομματική τοποθέτηση.
@@ «Μμμμ βγάζ βοδιά». Άρωμα εκλογών, ή ο καθένας, μετά συγχωρήσεως, την κλανιά του την έχει μοσχολίβανο. Από κει και το τραγουδάκι:
«Εκλογές και κόμματα
με φρου φρου κι αρώματα
ψηφοδέλτια σταύρωνα
κι όλη νύχτα --------».
@@ «Πάγ’ να μαζέψ βοδόξλα». Δηλαδή βουνιές ή σβουνιές, ή βνιες. Έκφραση απαρέσκειας για την τωρινή ενασχόληση ή κοινωνική θέση κάποιου. Εκεί στέλνουν οι ψηφοφόροι αυτούς που μαυρίζουν.
@@ «Λημνιά βοδάρα, ή βουβάλα». Από την αρχαία «Λημνίαν βουν» στη σημερινή υποψηφία, ή στην λεγομένην «30%». Υπάρχει εξελικτική πορεία. Δε βρίσκετε;
Ασχέτως αν μερικοί σιγοψιθυρίζουν το τραγούδι του Μηλιώκα: «Δεν ξαναβόσκω άλλες βοβάλες, δεν θέλω μήτε να τις δω».
@@ «Τα στραβά τα βόδια τ νύχτα βόσκνε». Και τη μέρα ψηφίζουν.
@@ «Ε ρε βοδόπτσα που θέλ’». Τουτέστιν το περίφημο καμτσίκι – μαστίγιο, για να πονά πολύ. Τέτοιο πράμα χρειάζονται πολύ υποψήφιοι αλλά και ψηφοφόροι. Μερικοί χρειάζονται και την παραλλαγή της: «Ε ρε βοδόπτσα και νάναι παραγεμζμέν’ με τον άμμο».
Αγαπητοί αναγνώστες ευτυχείτε να ευτυχούμε. Τα βόδια εξ’ άλλου πάντα είναι ευτυχισμένα.






ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Από τη σύζυγο του αειμνήστου Ρήγα Γραγρά λάβαμε την παρακάτω επιστολή και τη δημοσιεύουμε.
Εις μνήμην του Ρήγα Γραγρά

«Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εκ τας μνημείοις»
(Ησαϊα κ.στ. 19)
Το ουρανόσταλτο αυτό μήνυμα υπήρξε για μας ο στηλοβάτης στις δύσκολες και σκοτεινές μέρες που περάσαμε από τις 15-12-01 που έφυγες από κοντά μας, για το μακρινό ταξίδι της αιωνιότητας. Άστραψε σα φωτοβολίδα μέσα μας, γλύκανε την καρδιά μας και φώτισε το νου μας, να αντιμετωπίσουμε τον αφόρητο και δυσβάσταχτο πόνο από τον παντοτινό επίγειο χωρισμό μας, με υπομονή και καρτερικότητα. Δεν υπάρχεις ανάμεσά μας με τη σωματική σαρκική μορφή. Υπάρχεις, όμως, μέσα στις καρδιές μας με την άυλη, άφθαρτη, αιώνια, πνευματική σου μορφή.
Από την κάθε γωνία του σπιτιού σου αναδύεται το άρωμά σου, ακούγεται η μεταλλική σου φωνή, προβάλλει ζωντανή η κορμοστασιά σου. Η αστραφτερή σου ματιά μας κοιτάζει γλυκά με το πανέξυπνο ακτινοβόλο βλέμμα σου. Οι σοφές συμβουλές σου οδηγούν τις σκέψεις μας στο καλό και το σωστό. Το χαρούμενο γέλιο σου χαϊδεύει τα αυτιά μας ανά πάσα στιγμή. «Το γελαστό παιδί της εκπαιδευτικής περιφέρειας» σε είχε ονομάσει ένας Γενικός Επιθεωρητής της τότε Δημ. Εκπαίδευσης. Οι μεστές από διδάγματα διδασκαλίες σου ηχούν στα αυτιά των πρώην μαθητών σου, οι οποίοι με καμάρι δηλώνουν: «Εγώ είχα δάσκαλο το Ρήγα. Έμαθα καλά γράμμτα, έγινα και άνθρωπος».


Ο Ρήγας Γραγράς με παιδιά του σχολείου Καρπασίου

Τα γλυκόλαλα τραγούδια σου αντηχούν μέσα στον κάμπο της Ατσικής όταν τα απογεύματα μετά το σχολείο μεταμορφωνόσουν σε έναν ακάματο εργάτη της βαμβακοκαλλιέργειας, που σε ζήλευε και ο πιο εργατικός κιαχαγιάς. Στέρεος και αμετασάλευτος στην χριστιανική πίστη όταν πια αδυνατούσες λόγω υγείας να βρεθείς στους κόλπους της εκκλησίας, υμνούσες τον Παντοδύναμο με τους ωραίους ζωογόνους ψαλμούς κάθε μέρα μέσα στο σπίτι σου. Η μυρωμένη αύρα των ύμνων αυτών απάλυνε το πρόβλημά σου και σε ανέβαζε σε κόσμους άφθαρτους αγγελόμορφους. Η πολυεύσπλαχνη Παναγία και ο ζωοδότης Ιησούς Χριστός σου έδιναν δύναμη και θάρρος να συνεχίζεις τη ζωή χωρίς παράπονο. Ποτέ δε γόγγυσες. Ποτέ δεν είπες γιατί σε εμένα; Δε λύγισες. Δε φοβήθηκες το θάνατο. « Μηδείς φοβείσθω τον θάνατον. Ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος». Ιωαν. Χρυσοστομος. Έσύ το ήξερες πολύ καλά αυτό. Διάβαζες κάθε μέρα την Αγία Γραφή.
Μέχρι την τελευταία στιγμή υπερήφανος και ατάραχος. Ολύμπιος και λεβέντης στο παράστημα, Ολύμπιος και λεβέντης και στην ψυχή. Έγινε όπως το ήθελες. Όπως παρακαλούσες τη Μεγαλόχαρη. Μέσα στο σπίτι σου κοντά στα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Ζούμε συνέχεια με τη μνήμη σου. Ζεις κοντά μας. Δεν πέθανες. Ταξίδεψες. Ταξίδεψες στην αφθαρσία και την αθανασία. Το κενό που μας άφησε η απουσία σου το γεμίζουμε με θερμές δεήσεις και παρακλήσεις για την ανάπαυση της ψυχής σου. Ευχόμαστε χύνοντας καυτά δάκρυα η μυροβόλος θεϊκή δύναμη των ικεσιών και προσευχών μας να βοηθήσουν να απολαύσεις τη γλυκύτητα της αιωνίου πανενδόξου βασιλείας του πανάγαθου στεφανοδότη Θεού.
Εμείς όλοι που ζήσαμε κοντά σου.
Εμείς όλοι που σε αγαπήσαμε.




ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ


Μετά το χαμό του αγαπημένου μας συζύγου και πατέρα Δημητρίου Βλαχόπουλου, αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους όσους προσπάθησαν κατά την πολύχρονη ταλαιπωρία του να ελαφρύνουν τον πόνο του, να βελτιώσουν τις συνθήκες νοσηλείας του και να του προσφέρουν ανθρώπινη ζεστασιά και ιατρική φροντίδα.
Αναφερόμαστε στους γιατρούς του νοσοκομείου της Λήμνου και τους ευχαριστούμε θερμά, ιδιαίτερα τους νεφρολόγους κ. Βαρδάκη Ζαχαρία, διευθυντή της μονάδας τεχνητού νεφρού, Ευστράτιο Κασιμάτη, επιμελητή, την ιατρό κ. Φραγκούλη και την ψυχίατρο κ. Ξυπολιά. Επίσης, ευχαριστούμε τη διοίκηση του νοσοκομείου, το νοσηλευτικό προσωπικό της μονάδας τεχνητού νεφρού, τους τραυματιοφορείς και οδηγούς για την ευαισθησία που επέδειξαν.


Η σύζυγος
Δέσποινα Βλαχοπούλου

Τα τέκνα
Αγγελική-Φώτης Κιουρανάκη
Ιφιγένεια-Αθανάσιος Χαβιάρη


ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Επιθυμούμε και δια του τύπου να εκφράσουμε τις ολοκάρδιες ευχαριστίες μας στο Σεβασμιώτατο ποιμενάρχη μας κ.κ. Ιερόθεον, τους σεβαστούς ιερείς και στους πολλούς συγγενείς και φίλους, που παρευρέθησαν στην έξοδιο ακολουθία του αειμνήστου συζύγου και πατέρα Δημητρίου, συμμετείχαν στο βαρύ πένθος μας και συμπροσευχήθηκαν για να αναπαύσει ο θεός την ψυχή μεταξύ «των δικαίων και αγίων».


Η σύζυγος
Δέσποινα Βλαχοπούλου Τα τέκνα
Αγγελική-Φώτης Κιουρανάκη
Ιφιγένεια-Αθανάσιος Χαβιάρη






ΕΙΔΗΣΕΙΣ - ΣΧΟΛΙΑ

Γάμοι


Ο γάμος
Έγινε τον Ιούλιο ο γάμος του Γιάννη Μπεκρή γυιου του Μανώλη και της Σοφίας Μπεκρή με την Χρυσούλα Αντώναρου, κόρη του Παντελή και της Δέσποινας Αντώναρου, στην Ατσική. Ωραίο ζευγάρι και ωραίος γάμος. Οι οργανοπαίχτες με επικεφαλής τον Στέργιο Δεληβασίλη, σε μεγάλα κέφια. Η περιποίηση στο κέντρο «Λόφος», άψογη. Πολύ καλοί οι χορευτές, είχαμε καιρό να δούμε τόσο ωραία ζεϊμπέκικα. Θαυμάσαμε όλοι τον Βασίλη Μπουδρό, θείο της νύφης, σε ρόλο χορευτή αλλά και σε ρόλο τραγουδιστή. Δεν γνωρίζαμε ότι έχει τέτοιο ταλέντο στο τραγούδι. Είχε και πολύ πάθος, όλοι τον καταχειροκρότησαν. Ευχόμαστε από καρδιάς, να ζήσει το ζευγάρι ευτυχισμένα.

Ο Βασίλης Μπουδρός


Τον Αύγουστο έγινε ο γάμος της Σοφίας, κόρης του δημάρχου και φίλου Γιώργου Αρχοντίδη και της Τζένης Αρχοντίδη, με τον εκλεκτό της καρδιάς της, ο οποίος είναι κι αυτός Λημνιός. Δεν είμαστε στη Λήμνο, αλλά από πληροφορίες ήταν ένας καταπληκτικός γάμος. Ο γάμος έγινε στη Μύρινα και η διασκέδαση στο Παλιό Πεδινό. Ωραία παιδιά οι μελόνυμφοι, ωραίο το γλέντι, ωραία όλα. Ευχόμαστε από καρδιάς να ζήσουν και να ευτυχήσουν και να τους καμαρώνουν οι δικοί τους.

Πάρα πολύ ωραίος γάμος ήταν κι αυτός που έγινε στην Ατσική στις 27/7/2002, ο γάμος του Στέργιου Γαρυφάλλου, ο οποίος είναι γυιος του Γιάννη, με την εκλεκτή της καρδιάς του Μαρία Καμπουρέλλη. Εντυπωσιακοί ο γαμπρός και η νύφη και τρικούβερτο το γλέντι στο «Λόφο». Ευχόμαστε από καρδιάς να ζήσουν και να ευτυχήσουν και να τους καμαρώνουν οι δικοί τους.


Βαπτίσεις
Βάφτισαν τα παιδιά τους οι συνδημότες μας:
Ανδρέας Κοπανάς και Ιωάννα Τρυφερή
Γεώργιος Μαυρουδής και Κυριακή Ευαγγελιδάκη
Γεώργιος Σκαφίδας και Σοφία Μουτζούρη
Γεώργιος Κουκουλήθρας και Ευαγγελία Κολερού
Χαράλαμπος Τρυφερής και Ελένη Μπαλτζή
Κωνσταντίνος Κάντζος και η γυναίκα του (δεν ξέρουμε το όνομά της).
Ευχόμαστε από καρδιάς να τα χαίρονται τα παιδάκια τους και να τα δουν όπως τα θέλουν.


Η τροχαία
Εφιάλτης έχει καταντήσει η τροχαία για τους Λημνιούς. Όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, η τροχαία τους γράφει για το τίποτα. Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιον τον γράφουν δυο και τρεις φορές την ίδια μέρα. Έχει χαθεί πια η κοινή λογική. Θυμίζουν στους Λημνιούς τις αλήστου μνήμης εποχές, των «νωματαρχών αυτοκρατόρων». Ο Φραγκλίνος Παπαδέλλης αναγκάστηκε να κάνει παρέμβαση στον Υπουργό Δημόσιας Τάξης και σε δήλωσή του διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει «γραμμή» για τέτοια αυστηρότητα από τα…κεντρικά. Προφανώς το φαινόμενο οφείλεται σε κάποιο «σύμπλεγμα» των τοπικών αρχών. Αυτή η κατάχρηση εξουσίας προκαλεί εκτός των άλλων και μεγάλη δυσφήμιση του νησιού, στους τουρίστες ντόπιους και ξένους, που δεν τους αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Αίσχος και ντροπή.


Οι συναυλίες Λαντούρη


Μεγάλη επιτυχία είχαν οι συναυλίες που έδωσε το καλοκαίρι στη Λήμνο ο συνδημότης Παναγιώτης Λαντούρης. Ο άξιος καλλιτέχνης με την ποιότητα αλλά και το πάθος που τον διακρίνει, κυριολεκτικά μάγεψε τον κόσμο, ο οποίος δεν ήθελε να φύγει, μέχρι τις πρωινές ώρες. Η Ατσική είχε καιρό να δει τέτοιες μέρες. Εκπληκτικό και το χορευτικό των Σαρδών, με δάσκαλο τον πατέρα του Παναγιώτη, αρχιερέα της Λημνιακής παράδοσης, Χαράλαμπο Λαντούρη, ο οποίος παίζει με θαυμάσιο τρόπο λύρα. Θερμά συγχαρητήρια στους καλλιτέχνες αλλά και στον Δήμαρχο Γιώργο Αρχοντίδη, που διοργάνωσε τις εκδηλώσεις.


Νέες καλλιέργειες για τη Λήμνο


Σε απόγνωση οι γεωργοί στη Λήμνο, αλλά και σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Χαμηλές τιμές, χρήματα δεν υπάρχουν για να ενταχθούν σε προγράμματα νέων αγροτών, πολλοί έχουν δανειστεί τα μαλλιοκέφαλά τους. Μια ιδέα είναι να στραφούν σε νέες καλλιέργειες. Το υπουργείο γεωργίας προτείνει αυτή την διακοσμητική «κρατούνα». Το επιστημονικό της όνομα είναι: «Agriculus cratunopeus Lemnius». Θα την πουλούν στους τουρίστες. Θα έχει πάνω της και μια καρτούλα που θα γράφει:
«Βρε καλώστεν’ βρε καλώστεν’
γεια σας και χαρά σας
αέρα στα βρακιά σας
να δγιουν χαρά τα μπούτια σας
και γλύκα τ’ αχαμνά σας
κι αν μαξούλ’ σωστό δε βρείτε
την κρατούνα την κρατείτε».


Υπό έκδοση βιβλίο του Παντελή Πραβλή
Ο αξιόλογος Λημνιός φωτογράφος Παντελής Πραβλής έχει έτοιμο ένα καταπληκτικό βιβλίο με θαυμάσιες καλλιτεχνικές φωτογραφίες από τη Λήμνο. Το βιβλίο είναι δίγλωσσο, στα Ελληνικά και στα Αγγλικά, το προλογίζει δε ο Υπουργός Αιγαίου Νίκος Σηφουνάκης. Υπάρχουν μερικές δυσκολίες με τον εκδότη, αλλά ξεπερνιούνται. Επειδή έτυχε να το δω, σας λέγω ότι θα είναι ένα μνημειώδες έργο, που δείχνει μια άλλη Λήμνο, μια Λήμνο νοσταλγίας και συγκίνησης. Από αυτό το βιβλίο είναι και οι φωτογραφίες των 4 συγχωριανών μας , που ευγενώς μας προσέφερε ο Παντελής και που τις δημοσιεύουμε στη στήλη «Άνθρωποι Ατσικής».


Τραγούδια των προσφύγων του Ρεΐς Ντερέ Μικράς Ασίας


Τα τραγούδησε η οικογένεια μουσικών του Σωτήρη Μαυράκη, τον Ιούνιο του 2002 στην Πλάκα της Αθήνας. Περιέχονται σε CD, που συνοδεύεται από βιβλίο με αναλυτικά σχόλια. Μια υπέροχη βραδιά, παράδοσης και πολιτισμού. Φωτογραφίες από αυτή την εκδήλωση, μας προμήθευσε ο Παντελής Πραβλής.


Αποφασίσθηκε η Γεωργική Σχολή στη Λήμνο
Μας το ανακοινώνει ο Υπουργός Αιγαίου κ. Σηφουνάκης: «Στις 22 Ιουνίου 2002, το Υπουργικό Συμβούλιο, στο οποίο έχω την τιμή να συμμετέχω, αποφάσισε την ίδρυση Πανεπιστημιακής Σχολής Γεωργικών Επιστημών με έδρα τη Λήμνο»….. Με την απόφαση αυτή ένα αίτημα πολλών χρόνων γίνεται πραγματικότητα. Είμαι περήφανος που συνέβαλα στην κυβερνητική αυτή απόφαση… Η ανάπτυξη που θα γνωρίσει η Λήμνος από τη λειτουργία του Πανεπιστημίου θα είναι πολύ μεγάλη» λέει ο κ. Σηφουνάκης. Μακάρι κ. Σηφουνάκη. Σας ευχαριστούμε πολύ, οι προσπάθειές σας για τη Λήμνο είναι γνωστές και αξιέπαινες, αν και ένα Πανεπιστήμιο δεν γίνεται μόνο για την ανάπτυξη της περιοχής, αλλά πρέπει να είναι και Πανεπιστήμιο στην πράξη. Τέλος πάντων, προσωπικά έχω τις επιφυλάξεις μου για την ίδρυση Πανεπιστημίων σε κάθε …χωριό. Μου φαίνεται ότι ο….. «τζαναμπέτς» θα ξαναγράψει άρθρο για το «Πανεπιστήμιο τς Ατσκής». Επίσης φοβάμαι ότι μέχρι να γίνει το Γεωργικό Πανεπιστήμιο, ίσως εκλείψουν οι γεωργοί με τη φτώχεια που τους δέρνει.






Νέα βελτιωμένα γεωρικά προΙόντα που θα παράγονται στη Λήμνο από την πανεπιστημουνική γεωργική σχολή


Ναυπηγούνται 8 πλοία για τις άγονες γραμμές
Αυτό ανακοίνωσε σε συνέντευξη τύπου ο Υπουργός Αιγαίου κ. Σηφουνάκης. Αυτό θα γίνει με χρηματοδότηση της Ε.Ε. και με εθνικούς πόρους. Στόχος η εξεύρεση μόνιμης και σταθερής λύσης της ακτοπλοϊκής διασύνδεσης των νησιών του Αιγαίου. Οι προτάσεις του Υπουργείου Αιγαίου είναι: Κατασκευή νέων πλοίων ειδικού τύπου (τύπος SWATH ή SEMISWATH) για χρήση τους αποκλειστικά στις άγονες γραμμές.


Ένα σχέδιο πλοίου προοριζόμενο για τους ιθαγενείς...ε συγνώμην, για τους γηγενείς Λημνιούς.

Πότε θα είναι έτοιμα; Σε μερικά χρόνια. Αυτό το τελευταίο να μην υπήρχε όλα θα ήταν ιδανικά. Ωστόσο «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Παρ’ όλο που οι σύγχρονοι Λημνιοί λένε κάτι άλλο: «Απ’ αυτά π με λες κυρά μ, χορταζμέν’ έναι η κλια μ». Κι άλλο ένα:
«Κάτσε κυρά μ και μπάντεχε
να πάγω να γυρίσω
να κάμω γένεια και μαλλιά
νάρτω να σ’ αγαπήσω».


Ένα νέο Λημνιό περιοδικό
Το όνομά του «Πολιόχνη». Εκδότης ο Ιωάννης Πετράς. Καλορίζικο. Μας φάνηκε λίγο φτωχό, έχει περιθώρια βελτίωσης. Κάθε αρχή όμως και δύσκολη.






ΑΠΟ ΤΟ ΛΗΜΝΙΑΚΟ ΤΥΠΟ

Πριν 40 χρόνια…περίπου

Ανακοίνωσις
Παρά διαφόρων αντιπολιτευομένων του κόμματος της ΕΡΕ κακοβούλως εκυκλοφόρησεν η φήμη, ότι η επιτροπή αγώνος της ΕΡΕ απαρτίζεται μόνον από Καστρινούς και ουδείς της υπαίθρου συμπεριελήφθη εις την επιτροπήν. Προς αποκατάστασιν της αληθείας….

ΕΔΑ
Η ΕΔΑ ή όπως μετωνομάσθη ΠΑΜΕ, προς παραπλάνησιν των αφελών, εξακολουθεί να είναι βουβή εν αναμονή διαταγών προς τους οπαδούς της των αφεντάδων των. Θεωρείται βεβαία η υποψηφιότης του κ. Ηλιού εις τον συνδυασμόν Λέσβου, προς συγκράτησιν κατά το δυνατόν των οπαδών των, οι οποίοι διαρρέουν συνεχώς καθ’ ομάδας προς τας εθνικόφροναςπαρατάξεις και κυρίως προς την ΕΡΕ.

ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΝΕΑ
Ο «Αστήρ» ενίκησε τον «Παλλημνιακό» με 2-1 την περασμένην Κυριακήν εις αγώνα πρωταθλήματος, υπό την διαιτησίαν του κ. Πολ. Παναγιωτίδου βοηθουμένου από τους επόπτας κ.κ. Γ. Σαράντην και Στ. Αντωνιάδην. Τα τέρματα των νικητών επέτυχον ο Βαρτεβανιάν και Αφιώνης του δε Παλλημνιακού ο Βαφείδης.


ΔΗΛΩΣΙΣ
Ο υπογεγραμμένος Π…… Β…. του Ν… και της Μ…. κάτοικος Ατσικής Λήμνου δηλώ υπευθύνως ότι κατά την κατοχήν προσεχώρησα εις το ΕΑΜ διότι επίστευσα εις τις ψέυτικες υποσχέσεις και ιδέες των και μέχρι του έτους 1956 εψήφιζα κατ’ εντολήν των και εργαζόμουν υπέρ του ΚΚΕ και της ΕΔΑ……….Σήμερον κατάλαβα τους αντεθνικούς σκοπούς και ενεργείας των Εδαϊτών….Εν όψει αυτών καλώ όλους τους παραπλανηθέντας συγχωριανούς μου να με μιμηθούν και να παύσουν από τούδε να πιστεύουν εις τον Κομμουνισμόν και εις τας παραφυάδας αυτού.
Εν Ατσική τη 25 Σεπτεμβρίου 1961
Ο δηλών Β.Π.

ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΚΡΑΣΙ
Πρέπει να τρυγούμε στις κατάλληλες στιγμές όταν τα σταφύλια θα είναι αρκετά ώριμα. Κακώς νομίζει ο αμπελουργός ότι όσο αργότερα τρυγήσει, τόσον περισσότερον σάκχαρον θα περιέχει το σταφύλι του. Το σταφύλι μετά την ωρίμανσή του γίνεται πιο γλυκό γιατί εξατμίζει το νερό του και βγάζουμε κατόπιν λιγώτερο μούστο που θα μας δώσει κακής ποιότητος κρασί………
Απόστολος Οικονόμου
Γεωπόνος - Οινολόγος

ΣΤΥΛΙΑΓΚΙΣΜΟΣ
Η τάσις της Σοβιετικής Νεολαίας για καλλίτερη ζωή την οδηγεί στον τεντυμποϋσμό ή όπως εκεί ονομάζεται, στον «Στυλιαγκισμό». Πρόκειται περί ενός ξεσπάσματος της νεολαίας κατά το δυτικόν όπως το φαντάζονται πρότυπον. Και ο «Στυλιαγκισμός» αυτός έχει κυρίως την εκδήλωσίν του στα παιδιά των προνομιούχων του κόμματος, τα οποία κατά κανόνα δεν προσφέρουν τίποτα στο κομμουνιστικόν οικοδόμημα, ζουν από τα χρήματα των γονέων των και με μοναδικόν ιδανικόν την καλοπέρασιν.

Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΠΟΙΗΣΗ
Πολλοί από τους θιασώτας της μοντέρνας τέχνης, εγκατέλειψαν τα μέτρα, το ρυθμό και τη ρίμα και γράφουν το λεγόμενο ελεύθερο στίχο. Δεν ξαίρομε γιατί τα τέτοια έργα, αφού δεν είναι σε μέτρο και σε ρυθμό, γιατί χωρίζονται σε στίχους και δεν γράφονται «καταλογάδην», σαν ένα δηλαδή πεζό κείμενο. ….Ένας σοφός φίλος μου, ποιητής κι αυτός, κάποτε μου έλεγε: Όταν ακούεις για ένα άνθρωπον, ότι γράφει πεζά ποιήματα, βάλτου ρίγανη. Δεν είναι άξιος να κάνει εις την ζωή του τίποτε…..
Στέλιος Σπεράντζας

ΒΡ. ΣΟΥΠΕΡΓΚΑΖ
ΥΓΡΑΕΡΙΟΝ σε πράσινη φιάλη.
ΣΥΣΚΕΥΑΙ ΙΤΑΛΓΚΑΖ
Συνεχής παρακαταθήκη
Ταχεία εξυπηρέτησις
Ειδικός τεχνίτης επισκευάζει
Δωρεάν τας συσκευάς.
ΣΑΒΒΑΣ Ε. ΚΟΡΑΚΑΣ
Τηλ. 46.








ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΝΑΙ – ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΟΧΙ

Γειτονιά, το Μηχανέ Μπουγάζ


Μπροστά από το σπίτι του Σταύρου Μαλιάκα, χειμώνας του 1963. Από αριστερά προς τα δεξιά: Νίκος Μουστάκας, Χρήστος Λεκάνης, Διασινιώ Φωτηλάργια, Κατερίνα Μαλιάκα, Νίκος Μπουδρός με το καπέλο, Τασούλα Μουστάκα, ….Γαλάνης, Στέργιος Βασιλάρας, Λευτέρης Ψυρούκης, Ευγενία Σάλιακα, Σταυρούλα Φωτίου. Τη φωτογραφία μας την έδωσε η Νούλα Μαλιάκα – Κωμάκη.


Δεν είναι Βιετκόνγκ


Τσάπισμα στα χωράφια. 1951. Τέσσερις Ατσικιώτες σκαλίζουν τα μπαμπάκια. Από αριστερά προς τα δεξιά Μανόλης Καλαρχάκης, Γρηγόρης Βλάχος, Βασίλης Μουστάκας, Γαρόφαλλος Χλαχλάς ή ρετσπέρς. Τη φωτογραφία μας την έδωσε ο Βασίλης Μουστάκας.
«Σώμα πσιχή και κόκαλα
θαγίνουν όλλα χόμα
μα η φωτογραφίαμας
θα στέκετε ακόμα».


Οι τέσσερις φίλοι

«Ενθύμιον ζωής και ενθύμιον φιλίας. Εν Μυτιλίνην τη 1 Απριλίου 1945». Από αριστερά προς τα δεξιά ξαπλωμένοι στα χόρτα, Ζαφείρης Θάνος, Αντώνης Κοκολάκης, Ντίνος Ζαΐμης με την εφημερίδα, και πιο πίσω με τα γυαλιά και το καβουράκι ο Γιώργης Ντινενής – Ταμπάκης. Τη φωτογραφία μας την έδωσε ο Γιώργος Ντινενής.


Μορφωτικός Σύλλογος Αγροτοπαίδων Ατσικής


Θεατρική παράσταση, που έδωσε στην Ατσική ο εν λόγω Σύλλογος τις 27/3/1960. Διακρίνονται μεταξύ άλλων: Κόμνας Βλόταρος, Κώστας Αχιλαδέλλης, Παναγιώτης Γεωρνάρας, Χρήστος Δεληγιάννης, Ελισσάβετ Συκιώτη, Σούλα Λούγκλου και άλλοι που δεν τους αναγνωρίσαμε, γι’ αυτό να μας συγχωρούν.


«ΗΡΑΚΛΗΣ» Ατσικής


Ενθύμιον του αγώνος Ηρακλέους και Άρεως, φωτογραφούμενοι εις το γήπεδον του Μούδρου, τη 28/10/1955. Διακρίνονται από αριστερά προς τα δεξιά, μεταξύ άλλων, όρθιοι: Σπύρος Πεπές, Χρήστος Βλαχόπουλος, Γαρόφαλλος Ντινενής, Γιώργος Αρχοντίδης, Γαρόφαλλος Χλαχλάς, Γρηγόρης Αλεξούδης, Μιχάλης Κριαρής, Απόστολος Φρεμεντίδης, Φώτης Τραγάρας, Σάββας Κριαρής, Παναγιώτης Καρασταμάτης, Κώστας Αχιλαδέλλης. Καθιστοί: Αργύρης Αποστόλου, Αντώνης Γεωργουδάκης, Μουδρινός τερματοφύλακας, Μόσχος Λαγηνάς, 2 παίχτες του Μούδρου. Τη φωτογραφία μας την έδωσε ο Αργύρης Αποστόλου.


Βιβλιάριον πολυτέκνου Κώστα Τραγάρα, 14/5/1957



Σκαλίζοντας το καλοκαίρι διάφορα χαρτιά στο πατρικό μου σπίτι, βρήκα ένα «βιβλιάριον πολυτέκνου» με τη φωτογραφία όλης της οικογένειας. Τη φωτογραφία την έβλεπα για πρώτη φορά και είναι η μοναδική που περιλαμβάνει όλα τα μέλη της οικογένειας. Από αριστερά προς τα δεξιά, η αδερφή μου Βικτώρια, η μάνα μου Αρετή που κρατά το μικρό μου αδερφό Βασίλη στην κουβερτούλα του, ο αδερφός μου Αργύρης, ο πατέρας μου Κώστας που κρατά την…αφεντιά μου (Σταύρος) στα γόνατά του, και ο αδερφός μου Απόστολος.


Πρωτομαγιά του 1952 στην Κρηνίδα


Από αριστερά προς τα δεξιά: Λεμονιά Βέργου, Κώστας Βαταλίδης με την τραγιάσκα, Κονιώ Πίταρου, πίσω ο σύζυγός της, οι υπόλοιπες γυναίκες πρέπει να είναι από τη Δάφνη, Γιώργος Δασοπάτης με το καπέλο από τη Νότιο Αφρική και Γιάννης Συκιώτης κουρεμένος γουλί. Τη φωτογραφία μας την έδωσε ο Δημήτρης Αχιλαδέλλης και είναι του Γιώργου Γαροφάλλου.







ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΤΣΙΚΗΣ

Ο σιδεράς


Στέργιος Μαυράκης (Φωτογραφία ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΡΑΒΛΗ)
Στο παλιό κατσιβέλικο του Τάσου Φούντου, ιδιοκτησίας τώρα του Στέργιου Μαυράκη, η παράδοση συνεχίζεται. Ο Στέργιος παλεύει με τη φωτιά και με το σίδερο. Οι σιδεράδες, οι τεχνίτες που κατασκεύαζαν στο αμόνι σιδερένια εργαλεία, όπως αξίνες (κασμάδες), τσάπες, τσεκούρια, δρεπάνια, σφυριά, βαριές, αλλά και διάφορα σιδερένια εξαρτήματα όπως καρφιά, μασιές, μεντεσέδες, ονομάζονταν και "δεμιρτζήδες" ή "ντεμιρτζήδες" από την τουρική λέξη "demir" που σημαίνει σίδερο. Την τέχνη του σιδερά που απαιτούσε μεγάλη εμπειρία, αλλά και οργανωμένο εργαστήριο, την μάθαιναν οι νέοι μέσα από την οικογενειακή παράδοση ή τη μαθητεία. Το επάγγελμα του σιδερά ασκούσαν συχνά και οι Τσιγγάνοι ή "Γύφτοι", ή κατσίβελοι, εξ ου και «κατσιβέλικο» καθώς και οι πεταλωτές (αλμπάνηδες) που κατασκεύαζαν τα πέταλα των αλόγων. Σιδεράδες υπήρχαν πολλοί στη Λήμνο τα παλιά χρόνια. Τώρα είναι ζήτημα αν υπάρχουν δυο τρεις.


Ο παπουτσής


Δημήτρης Κολυφέτης (Φωτογραφία ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΡΑΒΛΗ)
Ο Δημήτρης Κολυφέτης επί το έργον. Πολλοί Ατσικιώτες και πολλοί Λημνοί ασκούσαν αυτό το επάγγελμα, που στις παλιές μέρες της ανέχειας ήταν ένα επάγγελμα υψίστης προσφοράς στον άνθρωπο. Τα παλιά τσαγκαράδικα ήταν επίσης τόπος συγκέντρωσης, κουβέντας, κοινωνικού και πολιτικού σχολίου. Οι τσαγκαράδες ανέκαθεν ήταν μυαλά ανοιχτά, ριζοσπάστες, ανήσυχα πνεύματα. Ο Δημήτρης σταμάτησε, όπως και τόσοι άλλοι. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει έστω και ένα τσαγκαράδικο στη Λήμνο πλέον.


Ο σαμαράς


Νίκος Κιουρανάκης (Φωτ. Παντελής Πραβλής)
Ο Νίκος Κιουρανάκης ήταν ο τελευταίος «σαγματοποιός» της Λήμνου. Με τον τραγικό του θάνατο δεν υπάρχει πια κανένας. Όταν μιλούσε για την τέχνη του, που την αγαπούσε πολύ, και τα μυστικά της, απογειωνόταν σε σφαίρες μυθικές. Αράδιαζε τις λεπτομέρειες της δουλειάς σαν τον ιερέα αρχαίας θρησκείας που μυούσε κάποιον καινούργιο στα ιερά δόγματα.


Ο μυλωνάς


Παναγιώτης Μαυρουδής (Φωτ. Παντελής Πραβλής)
Ο Παναγιώτης Μαυρουδής ανάμεσα σε ιμάντες μυλόπετρες και σωλήνες συνεχίζει την παράδοση του πατέρα του Θανάση, στον αλευρόμυλό του ή όπως λέμε ακόμα και σήμερα στη «μηχανή». Ο παλιός μύλος έχει εκσυγχρονισθεί, διατηρώντας όμως αρκετό από το αρχαίο στυλ του και χρώμα του. Θυμάμαι την γιγαντιαία «ρόδα» της παλιάς μηχανής που έδινε κίνηση στο μύλο μέσω ενός λουριού. Πρόπερσι πήγα να τη φωτογραφίσω, βέβαιος ότι θα ήταν εκεί. «Μπα. Αυτή τη δώσαμε για παλιοσίδερα εδώ και πολλά χρόνια» μου είπε ο Παναγιώτης. Ο μύλος του Θανάση στα παλιά χρόνια δεν άλεθε μόνο τα σιτηρά, αλλά επιτελούσε και μέγα κοινωνικό έργο, αφού έδινε αλεύρι βερεσέ στους αναγκεμένους βιοπαλαιστές της γης, που ξέμεναν από χρήματα και από σιτάρι. Τους έδινε τη λεγόμενη «ζμωσά», το αλεύρι δηλαδή που χρειάζονταν για να ζυμώσουν για μια εβδομάδα, κι αυτοί το πλήρωναν όταν διευκολύνονταν.


Ο ξυλουργός


Ο παιδικός μου φίλος Φώτης Κιουρανάκης στο μαραγκούδικό του. Τώρα τους λένε επιπλοποιούς. Παλιά τους έλεγαν μαραγκούς, ξυλουργούς ή ντουλγκέρηδες. Οι παλιές ονομασίες είναι πιο ωραίες, χωρίς αμφιβολία. Όπως και νάχει κάνουν τη δουλειά που έκανε και ο Χριστός, σαν άνθρωπος. Μαστορεύουν από τα πιο απλά και ταπεινά είδη για τον εξοπλισμό ενός νοικοκυριού, μέχρι τα πιο σύνθετα στοιχεία των οικοδομών. Δουλεύουν με το ξύλο ένα από τα πιο φιλικά υλικά που απόμειναν ακόμα στον άνθρωπο. Ποιος ξέρει σε λίγα χρόνια μπορεί να έχει κι αυτό αντικατασταθεί με καμιά συνθετική τερατουργία.


Η κόρη ενός παγκόσμιου θρύλου


Είναι η κόρη ενός από τους μεγαλύτερους βυζαντινολόγους του κόσμου, του Ατσικιώτη Παναγιώτη ή Πήτερ Χαρανή. Ο πατέρας της εισήγαγε τις βυζαντινές σπουδές στην Αμερική, που μέχρι τότε ήταν άγνωστες, ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο Routger και θεωρείται ένας θεμελιωτής της βυζαντινολογίας παγκοσμίως. Το σπίτι του είναι το παλιό αγροτικό ιατρείο, εκεί που άσκησε την ιατρική ο Μανταδάκης, ο Ανδριώτης αλλά και πολλοί άλλοι αγροτικοί γιατροί. Ο Πήτερ Χαρανής ήταν πολύ σεμνός, το ίδιο είναι και η κόρη του και ο γυιος του ,ο οποίος απέφυγε μάλιστα να φωτογραφηθεί, όταν του το ζητήσαμε. Ίσως γι’ αυτό οι περισσότεροι Ατσικιώτες δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για τον Χαρανή. Τα παιδιά του, που έχουν μια μεγάλη κουλτούρα, διατηρούν το πατρικό τους σπίτι συνειδητά στην παλιά του μορφή. Κάνουμε πρόταση στη νέα Δημοτική αρχή, ο δρόμος που περνά μπροστά από το σπίτι, να ονομασθεί «οδός Παναγιώτη Χαρανή».


Αγρότες στον αλωνισμό


Ο Ντίνος Ανδριώτης και ο Βασίλης Τραγάρας περιμένουν την θεριζοαλωνιστική μηχανή για να αλωνίσουν. «Α ήρθες να δεις τους Ταλιμπάν» μου είπαν εννοώντας τον εαυτό τους, όχι γιατί συμφωνούσαν βέβαια με τους Ταλιμπάν, αλλά για τις ομοιότητες των ρούχων τους και για την ταλαιπωρία της αγροτικής ζωής. «Να και ο Μπιν Λάντεν» μου είπαν δείχνοντας τον σκύλο τους. Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλοί σκύλοι στην Ατσική, έχουν «βαπτισθεί» με αυτό το όνομα.


Μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων Ατσικής


Με ουζάκι, μεζεδάκι, καλή καρδιά, τον ίσκιο της σκαμνιάς, «κι ας κλαίγ’ όπ’ τάχ’». Σάββας Κριαρής ή κλεφτρόν’, Τάσος Τσελεπής ή σαρκούδιας, Γιώργος Βλάχος ή τσικρικάς, Γρηγόρης Αλεξούδης ή τσακίρς, Γιώργης Ντινενής ή ταμπάκ’ς, Δημήτρης Παρασχάκης ή χασάπς.


Μέλη της Γερουσίας Ατσικής


Κατά τις εργασίες του θερινού τμήματος. Λόγω υγειινής διατροφής πίνουν μόνο νερό. Το κάπνισμα απαγορεύεται αυστηρώς. Αγοραστός Ματζώρος, Νικόλας Κιλελής, Θανάσης Λιμάνης. Αγορεύει ο Θανάσης Λιμάνης, ποιητικά και σοφά:
«Οι πίκρες κόβουν γόνατα
κι οι συμφορές γερνούνε
μα γω τα έχω και τα δυο
και δε με κατελούνε

Κάμετε πλούσιοι λεφτά
να πάρετε μαζί σας
γιατί ο χάρος βερεσέ
δεν παίρνει την ψυχή σας».


Ένας Ατσικιώτης στο Τέξας


Ο Αθανάσιος Κάντζος μας στέλνει την φωτογραφία του και τις ευχές του. Γεια σου συμπατριώτη και αδελφέ Θανάση. Σου αφιερώνουμε ένα ριζίτικο τραγούδι.

Πολλά μαλώνει η μάνα μου
να πάω μα στην ξενητειά
να πάω μα στα ξένα
να κάνεις μήνες να με δεις
καιρούς να μ’ ανταμώσεις
να έρθουν τα Χριστούγεννα
κι οι μεγαλογιορτάδες
και νάμαι γω στην ξενητειά
και νάμαι γω στα ξένα.








ΑΤΣΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Γκρεμισμένος φούρνος


Η ερημιά η εγκατάλειψη και η λήθη φωλιάζει στα χαλάσματα της Κρηνίδας της πάλαι ποτέ αρχαίας Κρήνης. Ο φούρνος έπεσε και το άνοιγμα που απόμεινε, οφθαλμός εν εκστάσει που διαπορεί. Δίπλα η φωλιά η μαστροχτισμένη, με την άδεια καρτερία της, σαν έτοιμη από καιρό, αναμένει για το οποιοδήποτε της ζωής ταξίδι, ας είναι και ένα ταξίδι μέσα από τα φύλλα μιας τοπικής εφημερίδας.
«Φούρνε μας γυροθολωτέ
σαν κόκκινο καμίνι
για ψήσε τα τσουρέκια μας
κανέ ωμό μη μείνει.
Ζμώσαμ και αποζμώσαμ
και τώρα τελειώσαμ.
Νύφη μας κυρά νύφη μας
στο πρώτο το ζμωτό σου
ζάχαρη νάναι το ψωμί
και κάντιο το νερό σου».


Το πουλούκι έγειρε


Από το «Ησιόδειο άροτρο» στά σιδερένια «πουλούκια». Ο αφέντης και κατακτητής των χωμάτων έγινε ο ανήμπορος γείτονας του χέρσου αγρού. Και προσκύνησε όπου εξουσίαζε. Από τους νόμους της φύσης δεν ξεφεύγει κανείς. Για έμψυχος, για άψυχος, για εφτάψυχος.
«Ν’ ακούς Γιώργη τη μάνα σου ν’ ακούς την αδερφή σου
ν’ αφήσεις Γιώργη την κλεψιά να πάρεις το ζευγάρι
φτιάξε τ’ αλέτρι από καρυά και ο ζυγό από πεύκο
φτιάξε και την αξιάλη σου κορφή από κυπαρίσσι».


Καφεδάκια και βασιλικός


Τα αναποδογυρισμένα φλυτζάνια περιμένουν την ξεμετρήστρα να ξεστοιχειώσει τη μοίρα.. Δίπλα οι ευωδιές του βασιλικού γεμίζουν τον αιθέρα με τη μέθη της συμμετοχής. Η «συντυχιά» διά των σωμάτων και των λόγων, ο σκοπός. Ο καφές και ο βασιλικός, απλώς το πρόσχημα
«Λήμνος
είναι οι γειτόνισσες που μπρουμυτίζουν τα φλυτζάνια
και ξεμετριούνται στην αυλή
αλλάζοντας τη μοίρα κατά το δοκούν
αφού έχουν φιληνάδα την Τύχη
που τους κάνει όλα τα χατήρια».


Ο γαϊδαράκος


Ο αρχαίος φίλος, ο πιστός, ο παρεξηγημένος. Ο σιγά σιγά εξαφανιζόμενος. Ο από των Αίσωπο ακόμα βορά των λιονταριών, μέχρι σήμερα βορά των ανθρωπολιονταριών. Όμως αυτός τον διπλανό ασλάνη (λιοντάρι στα Τουρκικά) τον μάσησε. Και τις κοιμισμένες μνήμες στη θέα του, τις ξύπνησε. Μερικοί επιμένουν με τον παλιό τρόπο. Και καλά κάνουν.
«Γάιδαρο θ’ αγοράσω
για να κυκλοφορώ
γιατί δεν του χρειάζεται
να έχει αριθμό.
Με μονά και με ζυγά
όλα τα κυκλοφορά.
Τις βολτίτσες μου θα κάνω
και μπεζίνα δεν θα βάνω.
Θα παρκάρω κι όπου νάναι
και τροχαία δε φοβάμαι».


Ζούνταπ


Δεν είναι απλό ζούνταπ, είναι ζούνταπ υδρόψυκτο. Ήταν το καμάρι για όποιο νεαρό το κατείχε και λόγος για το μαύρο σαράκι της ζήλειας για όποιον δεν μπορούσε να το αγοράσει. Σε κείνα τα χρόνια του 60. Τώρα ακουμπισμένο στην ξεροτροχαλιά μετρά την κρυφή οργή, το δίκαιο μίσος που προκάλεσε άθελά του, όταν πετούσε στους δρόμους της Λήμνου. Και η σφηκοφωλιά μέσα στον κενοτάφιο προβολέα του κρατά το ημερολόγιο των μερακλίδικων αναστεναγμών του.
«Στων μερακλήδων τα χαρτιά
είμαι και γω γραμμένος
κι άμα χαθούνε τα χαρτιά
πάω και γω χαμένος».


Βασιλικός, σταφύλι και ασλάνηδες


Βασιλικός για το αυτί, σταφύλι για τη γλύκα του και ασλάνηδες για να κοιτάς ψηλά. Για να μερεύει η απέλπιδα ζωή. Για να πέφτει λίγο φως στα βρότεια χάη. Για να παίρνει έλπος και δύναμη ο άλτης λογισμός.
«Ξενομπασαρικάκι μου
ξενομπασάρικό μου
σγουρό βασιλικάκι μου
και νάσουνα δικό μου».


Πεθαμένος γλάρος


Το ταξίδι στους ουρανούς τελείωσε. Το καθρέφτισμα στα νερά της θάλασσας το ίδιο. Τώρα άρχισε το μικρό ταξίδι πάνω σε τούτη την αμουδιά. Οι ρόδες του τρακτεριού δεν συνθλίβουν, αν το νομίσατε. Συνοδεύουν παραμυθητικά. Αποτίουν τιμή στον φίλο και σύντροφο, από την εποχή του οργώματος. Η συνύπαρξη δεδομένη, αυτονόητη, αυθύπαρκτη. Ο θάνατος που δεν προκαλεί ρίγος, αλλά που αναδεικνύει την αρμονία. Λευκές ομορφιές. Τα βάσανα είναι των ανθρώπων.
«Καράβια πάνε το γιαλό
κι οι γλάροι στον αγέρα
και μένα πάνε κι έρχονται
οι πόνοι κάθε μέρα».

Η πόρτα


Μια πόρτα μια καστρόπορτα μια ξακουσμένη πόρτα…. Σφάλιξε για τα καλά. Η κληματαριά που την κοσμεί πάει να την κρύψει. Οι σοφάδες δίπλα ξεπετσώθηκαν. Στα σκλια της νοσταλγίας κανείς. Το πέρασμα του δρόμου, διάπλους της συγκίνησης. Σημάδια του τελευταίου χαμένου κόσμου, που κρατούν ακόμα.
«Κι είμαι ο τελευταίος ρήγας μιας γιορτής
της προπάλαιης χαράς μου ως παρήλθε και ετάφη».






ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ

**** Ο γνωστός γεωγράφος της αρχαιότητας, Παυσανίας, υποστήριξε πως το νησί του Αγίου Ευστρατίου αναδύθηκε από τη θάλασσα την εποχή που καταποντίστηκε η Ομηρική Χρυσή, νησί που κατά πάσα πιθανότητα βρισκόταν κοντά στο ακρωτήριο Μέθωνες, στο βόρειο τμήμα της Λήμνου. Καθορίζει και το χρόνο των γεωλογικών μεταβολών, το 197 π.Χ. Επειδή, λοιπόν, επρόκειτο για ένα καινούργιο νησί στο βορειοανατολικό Αιγαίο, το είπαν "Νέα". Οι ενδείξεις είναι λιγοστές, ωστόσο το νησί κατοικήθηκε στην προϊστορική περίοδο, καταπώς φαίνεται στους μυκηναϊκούς χρόνους. Αφθονότερα είναι τα λείψανα της ιστορικής περιόδου - κίονες, νομίσματα, θραύσματα αγγείων, γλυπτά. Λέγεται μάλιστα πως τον περασμένο αιώνα πουλήθηκε από τους ντόπιους σε ξένους ένα χρυσό αγαλματίδιο του Ποσειδώνα. Ο Άη Στράτης υπήρξε για χρόνια τόπος εξορίας των κουμουνιστών.

Νεκροί εξόριστοι από κεραυνό, που χτύπησε τη σκηνή τους στον 'Αη-Στράτη το 1947. Προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τον ορθοστάτη της σκηνής. Aρχείο Βασίλη και Βύρωνα Μανικάκη.

**** Το ιερό των Καβείρων ανακαλύφθηκε από τον L.Bernarbo Brea στο ακρωτήριο της Χλόης στην περιοχή της Ηφαιστείας. και ανασκάφθηκε από την Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή της Αθήνας στα χρόνια 1937-39. Από το 1982 συνεχίζονται οι ανασκαφές και οι έρευνες. Το ιερό προστατευόταν από την ξηρά από ένα μακρύ τείχος στην κορυφή του λόφου που το έκρυβε από τα βλέμματα των αμύητων.Τα κύρια κτίσματα του ιερού ήταν μεγάλες αίθουσες μυήσεως (τελεστήρια) μέσα στις οποίες φανερωνόταν στους μύστες τα "ιερά". Τα ερείπιά τους σώζονται σε δύο πλατώματα, στηριγμένα στη απότομη πλαγιά προς τη θάλασσα από αναλήμματα.Το αρχαϊκό τελεστήριο βρίσκεται στο νότιο πλάτωμα και είναι διαστάσεων 6.40 x 13.50 μέτρα με θρανία από μισοψημένους πλίνθους κατά μήκος των τειχών όπου καθόταν οι μύστες. Είναι ίσως το αρχαιότερο γνωστό τελεστήριο στον Ελληνικό χώρο, παλαιότερο και από το Σολώνειο Τελεστήριο της Ελευσίνας. Καταστράφηκε από πυρκαϊά μάλλον με την εισβολή των Περσών το 512 π.Χ.

Καβείρειο

**** Η Στήλη των Καμινίων αποτελεί το πρώτο γραπτό κείμενο που βρέθηκε της πελασγικής περιόδου της Λήμνου. Βρέθηκε εντοιχισμένη στην εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου στα Καμίνια το 1886. Έχει πάνω της δυο επιγραφές.Ο Ι. Θωμόπουλος στο βιβλίο "Πελασγικά" χρονολογεί την πρώτη επιγραφή πριν το 510 π.Χ. οπότε συνέβη η Αθηναϊκή κατάκτηση της Λήμνου, ενώ τη δεύτερη την τοποθετεί χρονικά μετά το 510 π.Χ.

Οι επιγραφές σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνουν:
«Οδοιπόρε που μετράς τα βάσανά σας να λυπάσαι.Όταν επιτέθηκαν με πολεμικά πλοία οι γείτονες, την πατρίδα του έσωσε ο Ταβάρζιος και όταν επιτέθηκαν οι Μαλιείς πάλι έσωσε τους Μυριναίους. Ζήτω ο Ταβάρζιος».
«Οδοιπόρε όταν επιτέθηκαν οι Φωκείς, αυτός έσωσε την πατρίδα του, αλλά χάθηκε. Ζωή σε σένα Χαράλη, ακολούθησε συμφορά, αλλά εκδιώχθηκαν οι Φωκείς. Εμφανίσου τώρα, που δυστυχία μου, επέπλευσε ο γείτονας. Αχ, χάθηκε ο Χαράλης».

**** Το Θ/Κ "Γ. ΑΒΕΡΩΦ" είναι συνδεδεμένο με τις πιο ένδοξες στιγμές της νεώτερης Ναυτικής Ιστορίας της Ελλάδος. Είχε τη δυναμικότερη παρουσία στις νικηφόρες ναυμαχίες της Έλλης (3-12-1912) και της Λήμνου (5-1-1913) με αρχηγό Στόλου τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη.

Συνεχίζοντας την ένδοξη πορεία του το Θ/Κ "Γ. ΑΒΕΡΩΦ" πήρε μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο συμπράττοντας με τον αγγλογαλλικό στόλο στον αποκλεισμό των γερμανικών καταδρομικών στα Δαρδανέλια. Στις 18-11-1918 επικεφαλής ελληνικής μοίρας κατέπλευσε με τους άλλους συμμαχικούς στόλους στην Κωνσταντινούπολη. Κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία ήταν αρχηγίδα του Α' Στόλου υπό τον υποναύαρχο Ι. Ηπίτη με βάση την Κωνσταντινούπολη και μεταξύ άλλων υποστήριξε την απόβαση της Ελληνικής μεραρχίας στην Ραιδεστό και Καλλίπολη και συμμετείχε στο βομβαρδισμό της Σαμψούντας. Από το 1925 έως το 1927 έγινε πλήρης εκσυγχρονισμός του πλοίου στα ναυπηγεία Forges et Chantiers de la Mediteranee στη La Seyne της Γαλλίας. Τον Απρίλιο του 1941 το Θ/Κ "Γ. ΑΒΕΡΩΦ" διέφυγε στη Μ. Ανατολή (Αλεξάνδρεια). Από τον Αύγουστο του 1941 μέχρι τον Νοέμβριο του 1942 χρησιμοποιήθηκε κυρίως σε συνοδείες νηοπομπών στη Μεσόγειο και τον Ινδικό Ωκεανό. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος κατέπλευσε στο Φάληρο στις 17 Οκτωβρίου του 1944, μεταφέροντας την Ελληνική Κυβέρνηση. Η τελευταία αποστολή του "Γ. ΑΒΕΡΩΦ" ήταν η συμμετοχή του στις γιορτές για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα το 1948. Στη συνέχεια παροπλίστηκε. Από τον Οκτώβρη του 1985, το παλαίμαχο θωρηκτό μοναδικό δείγμα αυτής της ηλικίας και τύπου μετατρέπεται σε Ναυτικό Μουσείο. Θα μείνει μόνιμα αγκυροβολημένο στο όρμο του Φαλήρου.

**** Η μεγάλη συγγραφέας Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου γεννήθηκε στη Μύρινα Λήμνου, όπου έζησε την παιδική ηλικία και τη νεότητά της.

Εργαζόμενη στο επαρχείο Λήμνου, πήρε πτυχίο της Παντείου και με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης έκανε σπουδές στο θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Εκεί γνωρίστηκε με τον Samuel Beckett και διατήρησε πολύχρονη αλληλογραφία μαζί του. Στα Γράμματα παρουσιάστηκε από τη νεανική ηλικία της με την ποιοτική συλλογή "Συναντήσεις" που ο Οδ. Ελύτης είχε χαρακτηρίσει ως ποίηση ωριμότητας. Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί δεκάδες βιβλία, ποίηση, μυθιστορήματα, δοκίμιο, διηγήματα. Επίσης έγραψε θέατρο. Έργα της έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Γαλλία, Αμερική, Καναδάς, Βέλγιο).Το ποιητικό της έργο Μυστικό πέρασμα που προτάθηκε για το αριστείο της Ευρώπης 1991, μετέφρασε ο Jacques Lacarriere και εκδόθηκε στη Γαλλία με δικό του πρόλογο. Βραβεύτηκε από την ομάδα των 12 το 1966, από την Ακαδημία Αθηνών το 1987, για το μυθιστόρημά της Η Μαρούλα της Λήμνου και από το ίδρυμα Ουράνη το 1995 για το μυθιστόρημα της Με τη Λάμπα Θυέλλης. Είναι παντρεμένη με το Μίνωα Πόθο και έχει ένα παιδί.

**** Η Πολιόχνη δικαίως μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο της αρχαιότερης πόλης της Ευρώπης αφού είναι ο πρωιμότερος οργανωμένος οικισμός της γηραιάς ηπείρου, που διαθέτει πολεοδομικό σχέδιο με λιθόστρωτους δρόμους, πλατείες, δίκτυο αποχέτευσης, δημόσια πηγάδια, ευρύχωρες κατοικίες στον τύπο του μεγάρου, μνημειακό οχυρωματικό περίβολο, δημόσιες αποθήκες. Εκείνο όμως που καθιστά την Πολιόχνη το σημαντικότερο χώρο και τη συνδέει με τους δημοκρατικούς θεσμούς, είναι το λεγόμενο βουλευτήριο. Πρόκειται για ευρύχωρη ορθογώνια αίθουσα με βαθμίδες στις τρεις πλευρές όπου οιμ κάτοικοι συναποφάσιζαν για τις τύχες του οικισμού από τις πρώτες ήδη οικιστικές φάσεις της πόλης (εποχή του χαλκού). Μόλις κανείς διαβεί την κεντρική πύλη του οικισμού, μπορεί να σταθεί με ευλάβεια μπροστά στο πρώτο βουλευτήριο της Ευρώπης, όπου οι άνθρωποι εδώ, ήδη από τις αρχές της τρίτης χιλιετίας θεμελίωναν «εν ομίλω» τη διαρκέστερη αξία του δυτικού πολιτισμού: Το ΔΙΑΛΟΓΟ.

Πολιόχνη

**** Το καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου Ατσικής, έργο του Ιωάννη Φωτιάδη, θεωρείται το κορυφαίο δημιούργημα της Λημνιακής λιθογλυπτικής.


**** Οι ανεμόμυλοι του βάρους, που τώρα έχουν σχεδόν γκρεμισθεί, πριν μερικές δεκαετίες ήταν πολύ περισσότεροι και καλοδιατηρημένοι.









ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΤΣΙΚΙΩΤΩΝ

Και φέτος στην ταβέρνα «ΚΑΚΙΑΣ» της Χασιάς

Στις 26 Ιανουαρίου 2003, ημέρα Κυριακή, ώρα 11 το πρωί περίπου, στην ονομαστή ταβέρνα «ΚΑΚΙΑΣ» της Χασιάς ή Φυλής, όπως και πέρυσι, θα γίνει η εκδήλωση της κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Συλλόγου Ατσικιωτών.
Στην ίδια εκδήλωση θα γίνουν και οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Δοιηκητικού Συμβουλίου του Συλλόγου. Υποψηφιότητες θα γίνονται δεκτές εκείνη την ημέρα
Η ταβέρνα «Κάκιας» είναι λίγο έξω από το χωριό Φυλή ή Χασιά, πάνω στον κεντρικό δρόμο (Οδός Φυλής) στο δεξί σας χέρι. Στη Φυλή ή Χασιά πηγαίνει κανείς παίρνοντας την οδό Φυλής από όποιο σημείο τον βολεύει και προχωρώντας ίσια φτάνει στο χωριό και μετά από μικρή διαδρομή βγαίνει κατευθείαν στην ταβέρνα. Όποιος θέλει να πάρει λεωφορείο της γραμμής, μπορεί να το πάρει από την οδό Σουρμελή, κοντά στη πλατεία Βάθη. Τα λεωφορεία γράφουν επάνω «ΦΥΛΗ». Το τηλέφωνο της ταβέρνας: 210-2411734. Το τηλέφωνο του Συλλόγου:210- 2531412.
Σας προσκαλούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας την εκδήλωση. Είναι ευκαιρία να συναντηθούμε. Θα πιούμε και κανένα ποτηράκι για το καλό του καινούργιου χρόνου και θα δοκιμάσουμε τα μεζεδάκια του «Κάκια», που έχει τη χαρά να σας προσφέρει ο Σύλλογος. Η ταβέρνα είναι πολύ ωραία, έχει τζάκι και βρίσκεται μέσα στο δάσος. Συνδυάστε μια ωραία κοντινή εκδρομή με τη συνάντηση αγαπημένων συμπατριωτών.






ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΧΑΡ. ΜΑΝΩΛΟΥΚΟΥ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Θέλοντας να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον δήμο μας, είχα αναγγείλει, ότι θα είμαι υποψήφιος για το αξίωμα τοτ δημάρχου Ατσικής. Δεν φανταζόμουν όμως ότι θα υπάρχουν έξι υποψήφιοι δήμαρχοι για ένα μικρό δήμο όπως είναι ο δικός μας. Για να στελεχωθούν όλοι αυτοί οι συνδυασμοί χρειάζονταν διακόσια άτομα, το ένα τρίτο δε από αυτά έπρεπε να είναι γυναίκες, σύμφωνα με τη νομοθεσία. Έγινε αντιληπτό ότι δεν υπήρχε προθυμία τόσων υποψηφίων συμβούλων ικανών, που να μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Ο δήμος είναι ένας σπουδαίος φορέας, που έχει αρμοδιότητες και ευθύνες απέναντι στους δημότες του και δεν είναι κάποιος σύλλογος οδοκαθαριστών. Κάποιοι από τους συνυποψήφιους συμπεριέλαβαν άτομα, που δεν έχουν καμιά σχέση και ικανότητα, προκειμένου να συμπληρώσουν τον αριθμό, που είναι απαραίτητος για τη νομιμοποίηση του συνδυασμού.
Επειδή προσωπικά δεν είμαι αυτής της σχολής, ήθελα να έχω ως συνεργάτες αξιόλογους ανθρώπους, που με το κύρος τους θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα αξιόλογο δημοτικό συμβούλιο, που να εμπνέει εμπιστοσύνη στους δημότες μας. Επειδή η προσπάθειά μου αυτή δεν μπόρεσε να ευοδωθεί και θέλοντας να κρατήσω το κύρος μου και την αξιοπρέπειά μου, προτίμησα να αποσυρθώ από την υποψηφιότητα του δημάρχου.
Ευχαριστώ το φίλο μου, στρατηγό Νίκο Αρχοντίδη, που μου συμπαραστάθηκε σαν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, σε όλο το διάστημα της προεκλογικής περιόδου και τα στελέχη που με εμπιστεύτηκαν να συμμετάσχουν μαζί μου, αλλά που δεν ήταν τόσα, όσα ήθελα, για να προχωρήσουμε την προσπάθεια αυτή.
Εύχομαι οι συνδημότες μας να ψήφισαν τον ικανότερο από τους εναπομείναντες τρεις υποψηφίους δημάρχους, για το καλό του δήμου και των δημοτών.

Με εκτίμηση και αγάπη

Χαράλαμπος Μανωλούκος






Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα
(γιατί όλα είναι μικροπράγματα)

Του Ρίτσαρντ Κάρλσον

1. Συμφιλιωθείτε με την έλλειψη τελειότητας.
2. Μη διακόπτετε τους άλλους όταν μιλάνε και μη σπεύδετε να ολοκληρώνετε τις φράσεις τους.
3. Κάντε ένα καλό και μην το πείτε πουθενά.
4. Αφήστε τους άλλους να πάρουν τη δόξα.
5. Μάθετε να ζείτε το παρόν.
6. Ρωτήστε τον εαυτό σας; “Θα έχει αυτό σημασία μετά από ένα χρόνο;”.
7. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να βαριέται.
8. Αποδεχτείτε το γεγονός ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη.
9. Φανταστείτε την ίδια σας την κηδεία.
10. Χαμογελάστε σε αγνώστους, κοιτάξτε τους στα μάτια και πείτε τους γεια.
11. Φανταστείτε τους ανθρώπους της ζωής σας ως νήπια ή ως υπερήλικες.
12. Αντί να έχετε δίκιο, επιλέξτε να έχετε καλοσύνη.
13. Πείτε σε τρεις ανθρώπους πόσο πολύ τους αγαπάτε.
14. Αντισταθείτε στην επιθυμία σας για κριτική.
15. Διαβάστε άρθρα και βιβλία με απόψεις τελείως διαφορετικές από τις δικές σας και προσπαθήστε να μάθετε κάτι.
16. Κάντε μόνο ένα πράγμα τη φορά.
17. Νιώστε ευτυχισμενοι εκεί που βρίσκεστε.
18. Μεγαλώστε ένα φυτό.
19. Ακούστε αυτό που λέει η διαίσθησή σας.
20. Θυμηθείτε, σε εκατό χρόνια δεν θα υπάρχει κανένας μας.






ΒΙΒΛΙΟ ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ, 2099.

Γράφει ο Γεράσιμος Ρηγάτος

Ήταν τα τελευταία χρόνια του εικοστού αιώνα που το Διαδικτυο άρχισε να διαβρώνει τα κλασικά μέσα ενημέρωσης. Εκδότες εφημερίδων και περιοδιών πρώτα, εκδότες βιβλίων αργότερα, άρχισαν να περνούν σ’ αυτό τα προϊόντα τους. Όλοι υπολόγιζαν σε αύξηση του αριθμού των καταναλωτών. Τα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα το φαινόμενο φούντωσε. Οι άνθρωποι εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από το Διαδίκτυο. Στις κάρτες που τύπωναν στον ατομικό τους εκτυπωτή, τον λεγόμενο και πρίντερ, δεν έγραφαν πια τη διεύθυνση του σπιτιού και του γραφείου τους ή το τηλέφωνό τους, αλλά το e-mail και το website τους. Σε δυο ή τρεις δεκαετίες είχαν εξαρτηθεί απόλυτα. Οι εκδότες όσοι δεν μπόρεσαν να περάσουν στην παραγωγή CD-ROM, έκλεισαν ο ένας μετά τον άλλο.

Οι άνθρωποι οι ενταγμένοι στο σύστημα - γιατί υπήρχε και ένα τρίτο του πληθυσμού, που περιθωριοποιημένο δεν είχε πρόσβαση στην τεχνολογία - οι ενταγμένοι λοιπόν πρωί-πρωί, πίνοντας τον καφέ ή το τσάι τους, διάβαζαν τα μηνύματα στην οθόνη τους και μετά διάβαζαν εκεί την εφημερίδα τους. Η ύλη ήταν διαρθρωμένη και ευρετηριασμένη κατάλληλα, ώστε ένας που ενδιαφερόταν φέρ’ ειπείν για το χρηματιστήριο να μη ξεφυλλίζει σελίδες με αθλητικά και πολιτιστικά. Όσο για τα βιβλία, σ’ ένα ήταν γραμμένη μια ολόκληρη βιβλιοθήκη. Όχι βέβαια ότι διάβαζαν τόσο. Ήταν κι αυτό μια μόδα, όπως σ’ έναν αιώνα, ίσως κι εκατόν είκοσι χρόνια πριν, ήταν της μόδας τα βιβλία. Δεμένα ομοιόμορφα, συνήθως σ’ ένα χρώμα που να ταίριαζε με το χρώμα της επίπλωσης, έμπαιναν στα ράφια ενός επίπλου που το λέγανε σύνθετο. Πάνω ή κάτω από τα βιβλία, σε άλλα ράφια, ήταν τοποθετημένα διάφορα άχρηστα πράγματα, τα λεγόμενα μπιμπελό: Κουκλάκια, βαζάκια, κρυστάλλινα, μεταλλικά ή επάργυρα κηροπήγια, κορνίζες με φωτογραφίες και άλλα ετερόκλητα αντικείμενα.

Όπως πάντα όταν αλλάζει η τεχνολογία, στην αρχή καταστρέφεται μαζικά, θα’ λεγες κι εκδικητικά, κάθε προσιτό δείγμα της προηγούμενης. Τα γραμμόφωνα δόθηκαν στους πλανόδιους παλιατζήδες, στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, όταν βγήκαν κάποιες άλλες συσκευές ήχου, που τις έλεγαν πικάπ. Σε άλλες περιπτώσεις μάλιστα πετάχτηκαν κατ’ευθείαν στα σκουπίδια, μαζί με άλλα άχρηστα αντικείμενα. Τους ίδιους δρόμους ακολούθησαν τα πικάπ, όταν βγήκαν τα CD-players. Το ίδιο επαναλήφθηκε για μια σειρά από πράγματα. Το ίδιο είχε γίνει και τούτο τον αιώνα. Τα CD -ROM αντικατέστησαν τα βιβλία. Τα ράφια των βιβλιοθηκών άδειασαν και ( σε μια ψευδαίσθηση συμβολής στις οικολογικές αντιλήψεις) τα βιβλία δόθηκαν για ανακύκλωση. Λίγες δεκαετίες αργότερα έγινε ό,τι είχε γίνει έναν αιώνα πριν με τα γραμμόφωνα. Τότε, κάποιοι ιδιόρρυθμοι που διέθεταν και χρήμα, τα εντόπισαν στις αποθήκες των παλαιοπωλείων, τα ακριβοπλήρωσαν και τα εγκατέστησαν στα σαλόνια τους. Σύντομα η ζήτηση τα έβγαλε από τις αποθήκες στις βιτρίνες και οι επόμενοι τα πλήρωσαν χρυσάφι. Το ίδιο έγινε αργότερα με τα πικάπ, με τα ογκώδη μαγνητόφωνα με την ταινία, με τις παλιές τηλεφωνικές συσκευές. Το ίδιο έγινε με τις εικόνες, που από αντικείμενα λατρείας έγιναν διακοσμητικά έργα για τα σαλόνια.
Το ίδιο έγινε με τα βιβλία. Κάποιοι άρχισαν να μαζεύουν τα παλαιότερα, ας πούμε τίτλους με χρονολογίες του περασμένου αιώνα, 1960, 1948, 1910. Βιβλία με προηγούμενες χρονολογίες άξιζαν μιαν ολόκληρη περιουσία. Τα έδιναν σε ειδικούς συντηρητές, που αποκαθιστούσαν τις φθορές, βελτίωναν τη βιβλιοδεσία, καθάριζαν υπομονετικά λερώματα και κηλίδες με ακτίνες λέιζερ. Κι ύστερα οι ιδιοκτήτες τους περήφανοι τα βάζανε σε προθήκες, όπως οι παλιότεροι βάζανε τα ασημικά τους. Κάποιοι, που είχαν περισσότερα, έφτιαχναν ειδικές γωνιές, όπως παλιότερα οι αστοί σε μια κακόγουστη αντίληψη του φολκλόρ κρεμούσαν στους τοίχους των διαμερισμάτων γκλίτσες, κουδούνια προβάτων και κουρελούδες, νομίζοντας - οι ταλαίπωροι - ότι έτσι φτιάχνανε μια κιβωτό ελληνικού λαϊκού πολιτισμού…
Όλη η φροντίδα για τους χώρους του σπιτιού είναι βέβαια αυτονόητη, καθώς οι άνθρωποι περνούν σ’αυτό πολύ περισσότερο χρόνο από ότι εκείνοι του προηγούμενου αιώνα. Αυτό όχι μόνο γιατί οι ανοιχτοί χώροι έχουν γίνει ανασφαλείς με όλους αυτούς τους περιθωριοποιημένους, που απέρριψαν το σύστημα ή που τους απέρριψε αυτό. Περνούν τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι κυρίως, γιατί τώρα οι πιο πολλές δουλειές μπορούν να γίνουν από το σπίτι κι όχι, όπως παλιότερα, στον ειδικό - κατά περίπτωση - χώρο εργασίας. Και αυτό το επίτευγμα οφείλεται στις νέες τεχνολογίες. Τα σκέπτεται όλα αυτά και τα φέρνει στο μυαλό του, συγκρίνοντας παλιά με καινούργια δεδομένα, όπως έχει μάθει από το πληροφοριακό υλικό ή και από σχετικά ντοκιμαντέρ που έχει στην ηλεκτρονική του βιβλιοθήκη. Πάντα είχε μια ιδιαίτερη αντίληψη για τον χρόνο, που τον έβλεπε ως ένα συνεχές φυσικό μέγεθος κι όχι ως σύνολο από αυθαίρετους και μεταβαλλόμενους ανάλογα με τον πολιτισμό αριθμούς. Αλλά, δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Λέγαμε λοιπόν για τη δουλειά στο σπίτι. Και κατά την προσφιλή του τακτική, σκέπτεται το πράγμα στις χρονικές του μεταβολές.
Την εποχή των πρωτογόνων, οι άνθρωποι ζούσαν σκόρπια, σε μικρές, οικογενειακές κυρίως, ομάδες, κυνηγώντας ή συλλέγοντας καρπούς. Κι ύστερα ήρθε η πρώτη μεγάλη επανάσταση στην ανθρώπινη ζωή, με την καλλιέργεια της γης. Τότε ήταν που μαζεύτηκαν γύρω από τα χωράφια και σχημάτισαν τα χωριά. Με τη βιομηχανική επανάσταση δημιουργήθηκαν οι μεγάλες πόλεις με τους εργάτες να αναπτύσσουν συνοικίες γύρω από τα εργοστάσια, για να έχουν γρήγορη κι έυκολη πρόσβαση σ’αυτά. Με την ανάπτυξη και την εδραίωση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας η δομή των κοινωνιών άλλαξε και πάλι. Οι πιο πολλές δουλειές μπορούσαν πια να γίνουν χωρίς μετακίνηση από το σπίτι, καθώς τα τερματικά καλωδίωναν μεταξύ τους μακρινούς χώρους και σύνολα ανθρώπων.
Τα παιδιά δε χρειάζονταν να μετακινούνται για το σχολείο. Την καθορισμένη ώρα, στην αντίστοιχη ηλεκτρονική διεύθυνση, ο δάσκαλος παρέδιδε το μάθημά του, με πλήθος εποπτικής ύλης, με δυνατότητα διαδραστικής επικοινωνίας - που όλοι βέβαια την έλεγαν interactive -, αλλά και βίωση εικονική της πραγματικότητας, επίσημα γνωστής ως virtual reality. Οι οικονομικές δοσοληψίες γίνονταν με συνεχείς μεταβιβάσεις ποσών από λογαριασμό σε λογαριασμό. Οι τράπεζες, ως χώροι, λειτουργούσαν περισσότερο συμβολικά και μ’ ένα ελάχιστο αριθμό υπαλλήλων. Η επιλογή και οι παραγγελίες των καταναλωτικών αγαθών γίνονταν κι αυτές on line. Τα πράγματα έφταναν στο σπίτι με νεαρούς συνήθως υπαλλήλους, μετανάστες από φτωχότερες χώρες που δεν είχαν πρόσβαση στις τεχνολογίες.
Ο ίδιος δε χρειαζόταν να πηγαίνει στο νοσοκομείο πολύ συχνά. Καθημερινώς είχε πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα, κλινικά και εργαστηριακά, μπαίνοντας με ειδικό κωδικό στον κεντρικό υπολογιστή του νοσοκομείου. Θυμάται τις ατέλειωτες συζητήσεις με τον πατέρα του, που ήταν βέβαια άλλης εποχής. Εκείνος δεν μπορούσε να δεχθεί αυτόν τον τρόπο άσκησης της Ιατρικής. “Γιατί πατέρα;” του έλεγε, “ξέρω όλα τα βιοχημικά δεδομένα, έχω σε λεπτές τομές την απεικόνιση κάθε οργάνου, ξέρω τη λειτουργία και τη λειτουργική διαταραχή κάθε σημείου, πού είναι το πρόβλημα; Μ’αυτά τα στοιχεία καθορίζω τη θεραπεία κι ένας ειδικευόμενος, μια αδελφή, κάποιος, την εφαρμόζει”. “Και την καλημέρα; Και το σφυγμό;”ρωτούσε ο πατέρας. “Ποιος του πιάνει το σφυγμό;” Του εξηγούσε ότι γίνεται ηλεκτρονική καταγραφή του σφυγμού, αλλά δεν εννοούσε αυτό. “Το χέρι”, του ξανάλεγε ο πατέρας, “Ποιος του πιάνει το χέρι;” Νόμιζε πως ήταν μια γεροντική εμμονή. Πέρασαν χρόνια, για να τον καταλάβει.
(συνεχίζεται)







Η ΛΗΜΝΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΚΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΡΑΒΟΛΑ


Ο Μιχάλης Καράβολας